Hoogsensitief, hoe ga ik om met emotioneel nieuws

Een vraag die mij de laatste maanden veel gesteld is, is hoe ik als hoogsensitief persoon omga met emotioneel nieuws. In dit blog neem ik je mee in intense, maar ook verdrietige periode in mijn leven. Hoe ga ik daar mee om in combinatie met mijn hoogsensitiviteit? Waar loop en liep ik tegenaan?

Nieuws dat inslaat als donderslag bij heldere hemel

Laat ik in het kort vertellen wat er de afgelopen jaren heeft gespeeld om een beeld te schetsen.

Het is november 2009 als mijn moeder belt met de mededeling dat ze een knobbeltje voelt in haar borst. Ze is bij de huisarts geweest en die heeft haar doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het eerste wat door mijn hoofd gaat is de film “Er komt een vrouw bij de dokter” die ik 3 weken ervoor gezien heb in de bioscoop. Dat beeld blijft bij me hangen, maar kan nog niet op de zaken vooruit lopen. Mijn man, toen nog mijn vriend, zat die avond bij een voetbalwedstrijd en hij had daar geen bereik. Waardoor ik niet gelijk mijn verhaal kwijt kon.

Onderzoeken volgen en het blijkt borstkanker te zijn. Een pittig traject volgt met een operatie en chemokuren. Die daarna worden afgesloten met een hormoonkuur. Na een traject van om en na bij 6 jaar wordt ze schoon verklaard.

Het noodlot slaat opnieuw toe

Eind maart 2019 slaat het noodlot opnieuw toe en blijkt er een uitzaaiing van de borstkanker in het bekken te zitten. Genezing is niet meer mogelijk, wel een levensverlengende behandeling. Een hormonale kuur moet de tumor remmen, dan wel stabiliseren. Ieder kwartaal wordt opnieuw een scan gemaakt. Helaas blijkt na het eerste kwartaal al dat er opnieuw uitzaaiingen zijn gevonden. De kuur wordt vervangen door een andere hormoonkuur in combinatie met eiwitremmers. Ze kunnen de tumor stabiel houden tot februari 2021. Op deze scan blijkt dat er uitzaaiingen zijn ontdekt in de lever. Er wordt gestart met chemotherapie in tabletvorm en uiteindelijk in de vorm van een infuus. Niks mocht baten met als gevolg dat we vandaag 5 weken geleden, veel te vroeg, afscheid hebben moeten nemen van mijn moeder. Voorafgaand aan het overlijden last ik een blog met waardevolle informatie wanneer iemand komt te overlijden.

Mijn hoogsensitieve brein

Op het moment dat ik emotioneel nieuws te verwerken krijg, maakt mijn hoogsensitieve brein overuren. Het begint te malen over alles wat er bij komt kijken. Wat als? En hoe nu? Gaat ze dood? Wordt ze beter? Zijn zomaar vragen waar ik nachten van wakker kon liggen. In de laatste fase van mijn moeders leven was mijn hoogsensitieve brein al verder aan het kijken. Dat leefde soms al in het moment dat ze er niet meer zou zijn.

Wat had ik nodig om met emotioneel nieuws om te gaan?

Het belangrijkste wat ik de afgelopen jaren van mezelf geleerd heb, is om niet met het nieuws te blijven lopen. Het dus niet opkroppen. Voor mij werkt het als een uitlaatklep om er over te praten. Bij de een kan ik tot in detail treden, bij de ander hou ik het oppervlakkig. Maar die emotie moet er bij mij uit. Doe ik dat niet, dan overprikkelen de gedachten mij de hele tijd. En eerlijk is eerlijk, daar wordt ik echt niet gezellig van.

Ook het van mij afschrijven hielp me door deze tijd heen, want soms lukte het me niet om het te vertellen, maar kreeg ik het wel op papier. Ook helpt het mij om dingen te doen waar ik energie van krijg. Want als het in het koppie goed zit, dan kan ik slecht en emotioneel nieuws veel beter handelen. Ik ging in deze rollercoaster gewoon naar het Blogger by Nature event. Bleef daar een nachtje slapen. Iets wat ik echt nodig had. Positieve energie van heel veel mooie en lieve mensen. Dankbaar dat ik daar mocht zijn.

Op tijd hulp vragen

Tijdens onze vakantie van dit jaar merkte ik pas hoe heftig deze periode was. Ik liep op mijn tenen. Na de vakantie belde ik de huisarts op om een gesprek aan te vragen. Mijn emmertje moest geleegd worden, want ik wilde niet weer in een burn-out terecht komen. Herkende de signalen van mei 2020, dus trok dit keer wel op tijd aan de bel. Samen met de huisarts maakte ik een plan hoe ik mezelf weer op de rit kon krijgen.

Sporten is voor mij een uitlaatklep, maar door de corona periode is dat er behoorlijk bij ingeschoten. Maar ook het schrijven op dit platform en in mijn bullet journal doen me goed. Alleen het bloggen lukte me niet. Naast de huisarts sprak ik ook veel met mijn man. Waren we op zoek naar hoe ik mezelf weer ontspanning kon geven. Op het moment dat ik om hulp vroeg waren er nog vooruitzichten op verdere behandeling. Dat we twee weken later de begrafenis al aan het regelen waren hadden we nooit verwacht.

De kracht hebben om een intens gesprek aan te gaan

Wat ik van mezelf nooit had verwacht is dat ik tijdens het familieberaad om de laatste wensen door te nemen zo zakelijk kon zijn. Het was echt een emotioneel gesprek waarbij we spraken over palliatieve sedatie, pijnbestrijding, de begrafenis, maar ook met haar spulletjes. Wat moet daar mee gebeuren. Het was een intens gesprek, maar ik was gebombardeerd tot voorzitter en notulist. Ook had ik het gesprek de dag ervoor goed voorbereid aan de hand van een blog die ik die ochtend had gelezen. Ik heb dat gesprek dus geleid zonder enige emotie om stappen te zetten. Toen ik het die avond uit aan het werken was, kwam alles eruit. Tranen bleven stromen en heb die nacht heel slecht geslapen.

Hoe vertelde we het slechte en verdrietige nieuws aan de kinderen?

Door de eerste lockdown werden we genoodzaakt de kinderen al in een vroeg stadium te vertellen waarom we niet naar opa en oma konden. We vertelde de kinderen dat oma ziek is. Ze heeft kanker in haar buik. Maar het woord kanker vinden heel veel grote mensen een spannend woord. Daarom noemen we ze knikkers, want daar lijken ze een beetje op. Knikkers van vlees.

Eind augustus van dit jaar hebben we de kinderen verteld dat mama de laatste tijd verdrietig was, omdat we te horen hebben gekregen dat de medicijnen niet meer werken. Dat de kanker heel sterk was geworden. En voordat ik mijn verhaal kon afmaken zei de middelste: ‘Dus oma gaat overlijden’. Dat hebben we bevestigd en er gelijk bij gezegd dat we niet wisten wanneer oma zou overlijden. Maar dat ze de verjaardag van onze jongste niet meer zou meemaken. Daarmee was het voor de kinderen klaar en vroegen of ze een filmpje mochten kijken.

Niet zelf kunnen vertellen

Het nieuws van het overlijden hebben wij ze niet kunnen vertellen. Ik was vertrokken naar het ouderlijk huis (ze was al overleden toen ik daar aankwam) en mijn man had net zijn halve finale op de tennis gewonnen en is gelijk naar mij toegebracht. Mijn schoonouders hebben de kinderen verteld dat hun andere oma is overleden.

De kinderen hebben een kleine week voor het overlijden hun oma voor het laatst gezien. Omdat ze door de uitzaaiingen in haar lever enorm geel was geworden was het voor de kinderen niet fijn om hun oma te zien. We hebben toen ook besloten dat ze niet meer daar naartoe zouden gaan. Het was voor hun te intens en ze waren in de avond onrustig. Na het overlijden hebben we het overleden lichaam laten zien en hebben ze de kist mogen verven. Ook hadden ze een belangrijke rol tijdens de uitvaart. Van de uitvaartondernemer, die ons ook met de kinderen goed heeft begeleid, kregen we het boekje de meest gestelde vragen over kinderen en de dood.

Je wordt geleefd

Het is, vandaag 10 oktober 2021, vijf weken geleden dat ze is overleden. De eerste week werden we geleefd door het regelen van de begrafenis. De dag na de begrafenis hebben ze hier geprobeerd in te breken. Gelukkig is dat niet gelukt. Het regelen van een aangifte en verzekeringswerk zit je nooit op te wachten, maar nu al helemaal niet. We doen leuke dingen met het gezin om even uit de situatie te stappen. Soms is dat gewoon even nodig. En heel eerlijk ik had nooit verwacht dat rouwen zo heftig kan zijn, zeker als het een van je ouders is. Ik ben nog steeds snel moe, mijn concentratie is slecht. De emoties schieten alle kanten op. Zo kan ik nu nog sneller emotioneel worden om een liedje. Is mijn lontje heel kort.

Hoe gaat het nu?

Krijg inmiddels regelmatig de vraag hoe het nu met me gaat en soms voel ik me echt bezwaard om te zeggen dat het nog niet oké gaat. Toch ben ik daar eerlijk in en zeg dat wel. Of antwoord ik naar omstandigheden goed.

Ook merk ik dat regelmaat me houvast geeft, maar lukt het niet om die structuur terug te krijgen. Mede doordat ik enorm met mezelf en het gevoel worstel. Ik krijg nog steeds hulp en dat is heel fijn.

Ook ging ik op zoek naar ervaringsverhalen. En vond een interessant artikel over rouwen om je moeder van Lisanne van Sadelhoff.

Voor de kinderen is dit een heel nieuwe emotie en ook zij verwerken het op hun eigen manier. Dat dit mijn moederhart regelmatig breekt is een gegeven. Waar de een het stilletjes verwerkt, laat de ander het verdriet duidelijk zien. Huilt en geeft aan oma te missen. Is boos dat uitgerekend zij ziek was, want ze was zo een lieve oma. Naast mijn eigen rouwverwerking moeten we als ouders ook de kinderen daarin begeleiden.

De toekomst

De kinderen zijn nog jong en wil de herinneringen aan hun oma levend houden. Daar kreeg ik de afgelopen periode veel tips over.

• Van het platform Ik denk aan je op Instagram haal ik mijn inspiratie om op mooie manieren mijn moeder, de oma van mijn kinderen te gedenken en mooie herinneringen te koesteren. Werk jij in het onderwijs en krijg je bij kinderen te maken met rouwverwerking, dan is mijn gouden traan een volg tip.
• Via een bekende kreeg ik de tip om een boekje te maken met foto’s en verhalen over oma. Zodat ik op die manier de kinderen later nog kan laten lezen en zien wat hun oma met hen deed. Wie ze was en hoe gek ze op haar klein kinderen was. Sommige herinneringen raak je helaas gewoon kwijt. Hoe lastig het ook is om het nu te maken, het is straks heel waardevol.
• Er zijn veel mooie boekjes over de dood en kinderen of op een symbolische manier bezig zijn met herdenken.

Persoonlijk verhaal

Dit blog is een persoonlijk verhaal, waarin ik omschrijf wat verdrietig nieuws met mij als hoogsensitief persoon doet. Wat mijn brein doet. Dit jaar zal ik dit blog regelmatig updaten naarmate de tijd strekt. Hoe het met me gaat, wat dit met mij doet in combinatie met mijn hoogsensitiviteit. Ik ben ook van mening dat iedere hoogsensitief persoon, net als niet hoogsensitieve personen, anders omgaat met verdrietig nieuws. Daarom een kijkje in mijn leven.