Vanaf augustus 2017 horen we van Chloë: “Als ik vier ben mag ik naar de basisschool”. Vorige week was het dan eindelijk zover. Chloë haar eerste schoolweek. Waar ze voor de buitenwereld het enorm goed doet op school, verpopt ze zich thuis tot een draakje dat vuur spuugt. Dat laatste is iets wat ze alleen thuis doet en dus voor de buitenwereld niet zichtbaar is. In deze blog blikken we terug op haar eerste week op school, wat dit doet met haar en het gezin.

 

Maandag 27 augustus 2018

Ik was deze ochtend al veel te vroeg wakker. Chloë wilde afgelopen nacht al niet in haar eigen bed slapen. Uiteindelijk lukte het ons om haar toch in haar eigen bed te laten slapen, ze was uiteindelijk ook zo in slaap gevallen. Ergens rond de klok van twee stond ons meisje naast ons bed en is tussen ons in gekropen. Zelf vind ik het ook erg spannend dat ons meisje naar school gaat. Voor mijn gevoel is het nog niet zo lang geleden dat ik haar op de wereld zette. Kijk nu een, na een paar keer knipperen met mijn ogen zijn er vier jaar voorbij gevlogen. Waar blijft die tijd.

Iedereen zegt het al bij de geboorte, geniet er maar van, want voor je het weet gaan ze naar school. Ondanks dat ik weet dat ons lieve, ondeugende, leergierige maar ook gevoelige meisje erg toe is aan school voelt het voor mij wel heel gek om haar een soort van los te laten en haar echt de grote wereld in te laten gaan. Chloë werd wakker van mijn wekker en stond dus om zeven uur beneden. “Goedemorgen mama, mag ik een boterham?”.Samen lopen we naar de keukentafel en daar ga ik haar boterhammen smeren. Ondertussen vertel ik dat het vandaag maandag is. De maandag dat zij voor het eerst echt naar school mag. Niet wennen, maar gelijk “cold turkey” naar school.

Wat wil je nog meer Chloë? Als 10 uurtje wil ze graag druiven mee naar school nemen, samen met een beker drinken. De druifjes in haar fruitbakje, drinken in haar Frozen beker. Zo gaan de eerste spullen in haar schooltas. De boterhammen in haar broodblik en ook wat snoeptomaatjes voor de lunch. Ik ben benieuwd of ze alles op gaat eten, maar dat zien we vanmiddag wel. Ook voor onder de middag wat te drinken. Ondertussen heeft Robin Sepp aangekleed, want die gaat naar opa en oma. Maandag is opa- en omadag. Ondertussen breng ik Sepp weg, terwijl Robin lekker met Chloë verder ontbijt. Als ik terug kom staat Chloë helemaal te stuiteren. Mag ik nu eindelijk naar school? Nog heel even wachten, maar ondertussen gaan alvast de schoenen en jas aan. Tas op de rug en ik hoor vanuit de gang: “Mama kom je al?” Uiteindelijk gaan we even over achten lopend naar school. Het is een kleine 10 minuten lopen en zijn dus veel te vroeg. Hoe dichter we bij school komen, hoe spannender ze het vind. Zo stond ze nog te stuiteren en ineens pakte ze onze hand beet. Bij school was het wel ineens heel echt. Ze wilde het liefst in papa kruipen. Eenmaal naar binnen, haar jas ophangen aan haar haakje. Het tien uurtje mag erboven staan en dan de klas in. Chloë wordt welkom geheten door de juffrouw die haar gelijk haar tafeltje aanwijst. Ze zit dichtbij de juffrouw. Ze stelt haar gelijk op haar gemak door te laten zien dat haar tekening die ze bij de kennismakingsochtend heeft gemaakt. Dat is de nieuwe verjaardagskalender in de klas. Toch durft Chloë niet los te laten. De juf besluit tegen Chloë te zeggen dat ze lekker bij haar op schoot mag zitten en dat papa en mama nog even buiten staan om te zwaaien. Dat vindt ze een goed idee en kruipt bij de juf op schoot. Voor ons een fijn om te zien dat de juf nu al het vertrouwen van Chloë heeft gewonnen. Wij lopen naar buiten en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Even knipperen en hup naar buiten om voor het raam te zwaaien. Al snel ziet ze ons en zwaait terug. Wij gaan naar huis en ik moet die brok in mijn keel toch nog een keer wegslikken. Manlief vertrekt naar zijn werk en ik heb lekker een dagje voor mezelf. Om 14:30 uur loop ik weer richting school. Voor mij nog een beetje onwennig. De meeste ouders ken ik totaal nog niet en bij school is het een ons kent ons bijeenkomst van moeders. Een aantal moeders ken ik wel en heb daar even een kort praatje mee. Dan mogen de ouders van de jongste kleuters naar binnen. De juf ziet me en zegt tegen Chloë dat mama er is en dat ze naar huis mag. Ze geeft netjes de juf een hand en we gaan samen naar huis. Ze had het erg leuk gehad, maar waarom is Sepp er niet mama? Ze vindt het maar gek dat Sepp bij opa en oma is en zij mee naar huis gaat. Thuis drinken we samen een glaasje en ik heb nog even wat lekkers voor ons gehaald. Toch blijft ze stil en laat haar even gaan. Zoveel indrukken, ze moeten even een plekje krijgen. Na het drinken krijgt ze even de tijd om lekker te ontspannen. Dat doen we lekker even op de grote slaapkamer op het grote bed. Filmpje aan en even niksen. Op maandag eten wij altijd een vorkje mee bij mijn schoonouders en daar slaat de vermoeidheid toe. Al snel is alles te veel, ze wil naar huis. Thuis kleden we ons om en poetsen we de tanden. Daarna even rustig weer proberen de dag door te nemen. Dat doen we met het boekje slaapklets voor kleuters. Ja hoor daar komen de verhalen. Wat een heerlijk boek is het. Eerst nemen we de dag door door middel van de vragen of iets leuk was of niet. Ze mag zelf nog even wat tekenen en daarna tijd voor een ontspannen spelletje. Ze ontspant zich echt zichtbaar. Toch duurt het na het verhaaltje toch nog wel even voordat ze echt in slaap valt in ons bed. Haar eigen kamer laat ze voor nu weer even links liggen.

 

Dinsdag 28 augustus 2018

Het is nog geen zes uur als onze kleuter naast ons staat. Ze is wat onrustig en begint gelijk al een stevige kleuterdiscussie. Dit wil ik niet ‘s ochtends vroeg. Ik kan gelijk mijn draai niet meer vinden met dat bolle buikje van me en besluit samen met Chloë naar beneden te gaan. Ik pak alvast haar schooltas in en vraag wat ze mee wil nemen. Stukje fruit of liever een liga. Wat wil je op je boterhammetjes? En stukjes paprika of toch liever een paar tomaatjes. Ook moet er een theedoek mee mama, niet vergeten hè. Ze heeft goed onthouden wat de juf heeft gezegd en het stond ook nog in de brief die we meekregen. De school is sinds gister begonnen met het continuerooster. De theedoeken dienen als tafelkleedje. Laat ik nou net nog een theedoek hebben die helemaal kindvriendelijk is.  Haren doen, aankleden, tanden poetsen, mama’s fiets pakken en dan hop naar school. Ze wil ineens niet. Toch op de fiets en gaan. Eenmaal in de klas wordt het drama. Ze klampt zich aan mij vast als een aapje en is niet meer los te krijgen. Er staat al een werkje klaar voor haar, maar ze wil niet. Ik krijg haar nog steeds niet los, tja en ik ben ook geen salesmanager dus kan blijven praten, maar ze wil bij mij blijven. Hier raakt ze me volledig in mijn hart. Ook ik ga niet toegeven, want  De juf besluit in te grijpen en vraagt of ze bij haar wil komen staan. We beloven nog even te zwaaien bij het raam. Tot mijn grote verbazing staat ze daar met een grote lach op haar gezicht te zwaaien. Toch ben ik wel heel nieuwsgierig hoe het zal gaan. Stiekem om het hoekje kijken. Na school vraag ik even aan de juf hoe het is gegaan. Ik verbaas me nog meer als ze zegt dat Chloë zich al zo vrij voelt om te praten in de klas. Ze stak haar hand op om antwoord te geven. Ik val nog net niet van mijn spreekwoordelijke stoel. Ook doet ze lekker mee met de groep. Wat ben ik blij dit te horen. Ze kan zich namelijk ook heel goed afzonderen en de kat uit de boom kijken. Hopelijk blijft ze in deze lijn doorgaan. Thuis drinken we wat met elkaar en krijgen ze wat lekkers. Sepp en Chloë hebben elkaar enorm gemist en gaan nog even lekker samen spelen. Maar al heel snel is niks meer goed. Chloë is moe, maar wil niet toegeven. Ze zegt ook wel dat ze moe is, maar wil niet slapen. Ik besluit dan ook lekker op tijd aan het eten te beginnen. Vroeg naar bed is dan even de enige optie. Het in slaap vallen ging prima, ze was zo vertrokken. In de nacht wordt alles verwerkt en de nodige troostmomenten.

 

Woensdag 29 augustus 2018

Wederom een nachtje met z’n drieen, maar wat heeft ze nu ontspannen geslapen nadat ze er weer tussen is gekropen. Ze wordt niet wakker van mijn wekker. Als ze door heeft dat ik me aan het omkleden ben rent ze naar haar eigen kamer om zich aan te kleden. We ontbijten samen en de mannen komen later beneden. Haar haar doen is nu zelfs geen issue meer. Ik mag heel ontspannen iedere ochtend haar haren in staarten of vlechten doen. Dat laatste is overigens nog niet mijn sterkste punt en wil dat graag leren. Iets waar ik nog tijd voor wil maken, maar omdat ik het niet lang staand vol houd, doe ik zo’n cursus wel een keer na de bevalling. Tot die tijd spiek ik wel even op youtube. Vandaag mag Chloë voor het eerst op haar eigen fietsje naar school, want papa heeft nu een standaard op haar fiets gemaakt. Daar scheurt ze dan op de fiets. Ze kan nu een week of 3 fietsen zonder zijwieltjes, dus ze moet van mij op de stoep fietsen. We wonen aan een doorgaande weg waar 50 gereden mag worden. Veiligheid boven alles dus lekker op de stoep. Vanaf volgende week gaat oma haar naar school brengen op maandag, dus oma ook even meegenomen naar school. Net voor school wilde ze niet meer. Ik ga niet naar school mama. Ze is boos op mij dat ze niet langs de kinderboerderij mag fietsen en dat we dus de gebruikelijke route nemen. Toch weet ik haar zover te krijgen de goede kant op te rijden, want ja ze moet per slot van rekening laten zien aan oma hoe ze naar school moeten. Eenmaal in de klas, hangt er weer een aapje aan mijn been. Is het dan toch te overweldigend? Ze heeft het er uiteindelijk iedere dag gewoon enorm naar haar zin. Ook nu neem ik snel afscheid en de juf neemt Chloë bij zich. Bij het raam staat ze weer vrolijk te zwaaien. ‘s Middags komt ze weer enorm enthousiast uit school. Samen fietsen we weer terug naar huis. Dat vindt ze helemaal geweldig. Trots op haar kunnen en haar fiets gaat ze naar huis. Ze luistert goed wanneer we moeten oversteken. Ik straal van trots. Thuis is ze best wel moe, maar geeft er niet aan toe. Hoe graag ik ook wil dat ze even een uurtje gaat liggen, ze doet het niet. Ze lijkt onvermoeibaar. Tegenover me heb ik wel een bijdehand kind gekregen. Ze lijkt zich beter te kunnen uitdrukken, haar taalvaardigheid gaat met sprongen vooruit. De avond is

rampzalig. Vele malen komt ze naar beneden, ondanks dat we de dag goed hebben doorgesproken, rust hebben gecreëerd. Uiteindelijk slaapt ze wederom bij ons.

 

Donderdag 30 augustus 2018

Ik word met veel pijn wakker in mijn bekken. Deze nachten doen me echt niet goed, waarin mijn meisje de rust niet kan vinden om de dag te verwerken. Lastig, want wat we ook doen en wat in onze macht ligt niets lijkt op dit moment te helpen. Terwijl juist de eerste dagen toch een soort ontspannen waren. Vandaag moet ik ook werken, dus ben benieuwd hoe dit in ons ritme gaat lopen. Vandaag werk ik thuis. Ik breng Chloë naar school en ga daarna weer aan het werk. Ook vandaag is het weer vastgrijpen aan mijn been. Het lijkt inmiddels een dagelijks ritueel. De juf neemt Chloë gelijk bij zich en ik kan redelijk makkelijk vertrekken. We zwaaien nog even. Omdat ik vandaag werk, gaat ze vandaag naar de buitenschoolse opvang (BSO). De juf is hier van op de hoogte en gaat Chloë helpen. Want dit is toch weer even een spannend moment. Gelukkig heeft ze al 4 weken doorgebracht op de BSO, dus ze kent de pedagogisch medewerkers en de kinderen. Aan het eind van mijn werkdag haal ik de kinderen op. Ik word door zowel dochterlief als de medewerkster hartelijk ontvangen. Chloë doet het erg goed, ze ontwikkeld zich als een tierelier. Haar “juf” is dan ook enorm trots op haar. Chloë kletst honderduit en gaan haar broertje halen. Thuis eet ze lekker, papa krijgt ook verhalen te horen. Als het bedtijd is gaat het drama weer beginnen. Het is deze keer erger dan de voorgaande dagen. Toch houden we dezelfde rituelen aan. Ze valt uiteindelijk in slaap in ons bed, maar hebben wel gezegd dat ze in haar eigen bed verder moet slapen. Als wij naar bed gaan leggen we haar over. Dikke drama bij het overleggen. We willen er niet aan toegeven, maar na een uur gegil, gehuil en strijd besluiten we een matrasje van zolder te halen en haar daar op te laten slapen. Dichtbij ons, maar wel een eigen plek. Ze slaapt daarna voortreffelijk, maar de nacht is kort. Liever een korte nacht met doorslapen dan een lange nacht die meerdere keren onderbroken wordt.

 

Vrijdag 31 augustus 2018

We worden redelijk relaxt wakker, ik ben in ieder geval weer pijnvrij. De laatste dag van de week. Vandaag werk ik ook, dus begin al om 7:00 uur en Chloë komt gezellig bij mij zitten terwijl ik werk. Om 8:00 uur gaat de wekker, doe ik haar haar en wandelen we naar school. Haar schooltas had ik al eerder klaargemaakt. Op school geeft de juf aan dat ik haar met de lunch kan komen halen. Het is de eerste week van Chloë dus ze mag best een middagje overslaan. Wat de juf niet had gerealiseerd is dat ik op vrijdag werk. Wat redelijk uniek lijkt, want veel moeders blijken op vrijdag vrij te zijn. Je hebt niet altijd je werkdagen voor het kiezen, ik was al blij dat de woensdag vrij kon krijgen. Ik geeft wel aan dat ik op vrijdag thuis werk, dus als er echt nood aan de man is ze wel naar huis kan. Ik hoor dus niets van de juf en ze gaat na school naar de BSO. Ik ga haar op tijd halen en daar hoor ik dat ze even een dipje heeft gehad en graag naar mama wilde. Ze weten dat ik op vrijdag  thuis werk en dus vroeg klaar ben, dus ook vroeg de kinderen kom halen. Robin gaat na het eten boodschappen doen en Chloë mag dan even mee. In de supermarkt krijgt ze een driftbui als oma en haar oom haar aanspreken. Daar heeft ze totaal geen zin in. Na zo’n drukke week en iedereen die aan je vraagt hoe het was is het wel te begrijpen dat het even te veel wordt. Eenmaal thuis lijkt ze weer te ontspannen. Toch wordt het op bed leggen weer een dingetje. Ik besluit Chloë te masseren ter ontspanning. Dat vindt ze heerlijk en ontspant. Ik beloof even bij haar te blijven en ze is zo vertrokken. Toch wordt ze meerdere malen deze nacht wakker.

 

Het weekend

Het weekend hoeft er niet gewerkt te worden en gaan we niet naar school. We doen even lekker rustig aan en proberen zoveel mogelijk de prikkels te vermijden. Chloë geven we tijd om te rusten, al slaapt ze ‘s middags niet. Overdag gaat het prima, de nachten zijn zwaar. We kunnen er minimaal een keer of 4 uit. Ik ben gesloopt en dat in combinatie met een zwangerschap, het valt even niet mee. Dus ook vroeg naar bed voor ons om te proberen bij te tanken. Het toppunt bereiken we zaterdag op zondag nacht. Vanaf 1:10 uur is het lopende band werk, met troosten, erbij willen liggen, gillen en overstuur zijn. We trekken het niet meer. Mijn prikkellimiet is bereikt in combinatie met veel te weinig slaap. Ik voel me net een vulkaan en barst uit. Ons meisje schrikt enorm en ik ook. Ze valt uiteindelijk nog een klein uurtje in slaap. We spreken af dat dit de laatste keer is dat ze op onze kamer slaapt en vanaf nu weer gewoon in haar eigen bed gaat slapen. ‘s Avonds ben ik alleen thuis en leg de kinderen dan ook alleen op bed. Alles gaat relaxt, we lezen een verhaaltje op het grote bed, poetsen de tandjes. De jongste leg ik in zijn bed en terwijl ik dat doe is ons meiske druk bezig haar slaap spullen te verhuizen van onze kamer naar haar eigen kamer. Ondanks dat ik niet zo had willen uitvallen tegen haar blijkt het wel te hebben geholpen. Ze knuffelt haar broer en gaat in haar eigen bed zitten. We gaan nog even slaapklets doornemen en we hebben fijne gesprekjes samen. Geven elkaar een dikke knuffel en voor ik nog beneden ben slaapt ze al. Om 23:00 uur is ze nog even verdrietig, want ze mist haar favoriete knuffel. Inmiddels is papa ook thuis en die gaat nog heel even bij haar liggen en ze is zo weer vertrokken. We krijgen een rustige nacht en kunnen zelf ook bijtanken.

Voor ons als gezin

Voor ons was dit een pittige week. We moeten in een nieuw ritme komen, die ik eerlijk gezegd wel heel lekker vind. Sepp mist zijn grote zus en andersom mist Chloë haar broertje. Samen halen ze een hoop kattenkwaad uit als ze allebei thuis zijn. De onrustige avonden/nachten zijn slopend. We weten heel goed dat ze dit niet expres doet. We worden dan ook niet boos op haar, want dat werkt meestal averechts. Daarom zoeken we ook naar een oplossing die voor ons past en werkt om haar zo goed mogelijk door deze voor haar en ons onrustige periodes heen te slepen. Of beter gezegd hoe kunnen wij hier beter mee dealen. Deze periode is voor ons ook nieuw en alles wat nieuw is lukt nog niet gelijk in een keer goed.

Onze kleine man mist zijn grote zus erg, maar hij vind het ook lekker om gewoon dingen te kunnen doen zonder door zijn zus gestoord te worden. Hij kletst inmiddels de oren van ons hoofd af. Omdat Sepp ‘s middags slaapt is het voor mij ook even een momentje van rust. Die ik nu juist zo hard nodig heb.

Ook voor papa is het wennen. Waar ik normaal op mijn vrije dagen alle tijd had, ben ik nu behoorlijke gebonden aan tijd. Ik begin eerst met het klaarzetten van de ontbijt spullen en de lunch voor Chloë klaar maken. Vaak komt Chloë dan zelf al aangekleed naar beneden. Ze kiest zelf haar outfit uit en kleed zich om. Samen zitten we dan aan de ontbijttafel. De mannen komen daarna. Papa is geen ochtendmens, dus moet hem soms best even achter zijn vodde aanzitten 😉 Maar geef ons nog een week of 3 de tijd en we weten niet beter meer.

Het boekje slaapklets begint zijn uitwerking te krijgen. Ons meiske pakt het boekje nu zelf en nadat zij hem heeft ingevuld gaat ze papa of mij dezelfde vragen stellen. De opdrachten vindt ze geweldig. De ene keer heel actief, de andere keer juist heel ontspannen. We vullen het boekje dus nu een week in en hopelijk blijft ze dit leuk vinden. Een goede manier wat mij betreft om haar hoofd leeg te krijgen. Voor nu op naar een nieuwe week op school.

Maar ik ben ook benieuwd naar jullie verhalen

 

Laat een berichtje achter onderaan deze blog, op Facebook of op Instagram.

 

 

Het is inmiddels ruim twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat onze dochter een hoog sensitief persoon (HSP) is. Maar niet alleen zij. In deze blog vertel ik jullie over onze zoektocht, hoe de puzzelstukjes in elkaar vielen en hoe we proberen onze weg te bewandelen.

 

Het begin

Op 12 november 2013 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een bijzonder moment was dat. Dolblij waren we op dat moment. De eerste controles volgde en rond de 20 weken voelde ik onze baby voor de eerste keer. Een bijzonder gevoel, maar wel anders dan ik me had voorgesteld. Ik hoorde verhalen om mij heen van kindjes die lagen te trappen, maar dat deed ons kindje niet. Ik voelde vooral steeds een rug tegen mijn buikwand aanduwen. Als ik hier dan rustig en warm overheen streek merkte ik dat de baby ontspande. Eind juli 2014 beviel ik van onze dochter Chloë.

In de kraamperiode merkte we dat ze weinig kon hebben qua visite. Hadden we veel visite gehad dan zaten we daarna met een huilende dochter dat alleen maar bij papa en mama wilde zijn. Op drukke dagen wilde ze dan ook niet in haar eigen bedje slapen, maar lag ze het liefst tussen ons in. In deze periode besloten we ook dat we haar ook niet meer van hand op hand lieten gaan met de kraambezoekjes, want wij zaten daarna met de ellende. Heel sneu voor de visite die haar graag vast wilde houden, maar als een leeuwin beschermde ik mijn meisje voor de onrust.

Na 12 weken bevallingsverlof kwam de dag in oktober dat ik weer moest gaan werken. Chloë brengen we een keer in de week naar mijn schoonouders en twee keer in de week naar het kinderdagverblijf (KDV). Al snel merkte we een terugkerend patroon in haar gedrag als ze weg was geweest. We hadden onze zogenoemde dramadagen.  Er was geen land met haar te bezeilen en ik was alleen maar aan het troosten. Bijkomen van de indrukken die ze op had gedaan. Ik was gesloopt aan het eind van de dag. In die periode ben ik op zoek gegaan op Google.

 

De zoektocht

Ik zocht op termen als “baby gevoelig voor prikkels”, “gevoelige baby” en zo had ik nog een aantal termen. Ik kwam steeds weer uit bij HSP. Las erover en dacht, waar ben ik mee bezig. Onze kleine meid is 5 maanden oud. Maar toch voelde het als overgevoelig voor prikkels. Ik calculeerde dramadagen in, om zo ook voor mezelf rust te creëren.  Ik deelde mijn gevoel over onze dochter met de pedagogisch medewerksters van het KDV en kreeg veel goede tips van deze lieve dames. Ondanks dat bleef het soms zoeken. Na een drukke dag plande we een rustige dag in. Een uitstapje per dag en het hielp. Langzaam kwam er wat rust. Naarmate Chloë ouder werd en op ontdekkingstoer ging vielen er steeds meer dingen op. Gras en kunstgras, maar ook van bijvoorbeeld het zand van het strand. Ze had er totaal niks mee. Je deed haar geen plezier met die ondergrond. Waar we kindjes zagen genieten van spelen in het gras of op strand, schreeuwde onze meid moord en brand. Ook als mensen in de wagen keken, werd dat niet door haar op prijs gesteld en nog steeds houdt ze er niet van als mensen haar vanuit het niets aanspreken. Begon te huilen of ze keek weg. Bij een feestje wilde ze alleen maar op schoot in plaats van spelen op de grond. Het was zoals het was op dat moment. Na een drukke dag liepen we tegen driftbuien aan.  Toch willen wij dat ze aan deze dingen gaat wennen. Juist nu kunnen we haar nog een kneden en leren omgaan met dingen.

Chloë was 13 maanden toen ik weer zwanger mocht zijn. Naast dat dit een totaal andere zwangerschap was, was ook dit kind totaal anders qua karakter. Dat had ik dus al door in die maanden dat Sepp groeide in mijn buik. Tijdens die zwangerschap had ik mij op een forum aangesloten bij een groep dames die in dezelfde periode uitgerekend waren. We verhuisde van het forum naar een besloten Facebookgroep. Daar kletste we honderduit over onze zwangerschappen, maar ook over de kindjes die er al zijn. Ik vertelde daar over de gevoeligheid van Chloë. Een van de dames attendeerde mij op HSP en opnieuw begon de zoektocht. Chloë was toen 21 maanden. Ik deed de HSP test voor kinderen die werd ontwikkeld door Elaine Aron. Verbazingwekkend want van de 23 vragen kon ik er 3 niet beantwoorden omdat Chloë nog te jong is/was. Drie beantwoordde we er met nee en de andere zeventien beantwoordde ik er met ja. Zie je wel ik was niet gek, ik heb het dus al die tijd gewoon aangevoeld. Op dat moment ben ik mij in deze materie gaan verdiepen.

 

De puzzelstukjes vallen in elkaar

Nu we weten waar de dramadagen vandaan komen zijn we gaan zoeken naar nog meer oplossingen. Ook ontdekte we dat hoog gevoeligheid erfelijk is. Dat was het moment dat er nog meer puzzelstukjes in elkaar vielen. Verhip Chloë is niet de enige die hoog gevoelig is, maar ik ben het ook. Dat maakte voor mij ook veel duidelijk.  Robin en ik gingen op zoek naar een manier om het gezinsleven aangenamer te maken. Inmiddels was ook Sepp geboren. De bezoekjes plande we zo dat het voor Chloë goed te doen was. Gaven haar rustmomentjes en lieten haar in alle rust wennen aan haar broertje. Waar we bij Chloë er tegen aan liepen dat zij onrustig werd van hand op hand, had Sepp dat totaal niet. De verschillen in de kindjes werden en worden steeds duidelijker.

Ik kocht het boek van Elaine Aron over hoog gevoeligheid. Alleen is het nogal taaie stof en kom ik er maar niet doorheen. Toch hoop ik dit boek nog een keer uit te lezen en weer nieuwe inzichten te krijgen. Ook sloot ik me aan bij diverse groepen op facebook. Zo probeer ik beetje bij beetje meer te leren over onze mooie karaktereigenschap, want dat is HSP. Wij zijn namelijk niet verlegen, al is dat wel het eerste wat je zou denken als je ons ontmoet. Toevallig zijn wij allebei wel wat teruggetrokkener, maar wij observeren, voelen aan en reageren vanuit ons gevoel. We hebben mensen snel door, maar voelen ook spanningen, blijdschap en verdriet. We zijn vaak moe na een feestje of na een paar uurtjes in een drukke omgeving.

 

Onze route naar succes

We besloten eerst wat familie voorzichtig wat te vertellen over onze gevoeligheid en of ze in ieder geval rekening konden houden met Chloë. Ook op het kinderdagverblijf spraken we uit dat we ontdekt hadden dat ze hoog gevoelig is. We merkte dat Chloë zich prettiger begon te voelen. Maar bij spannende momenten is zij wel extra gevoelig. Dat resulteert bij ons in onrustige nachten en overdag veel driftbuien. Een continue proces van verwerken. Net als in haar babytijd kruipt ze tussen ons in, in het grote bed. Niet altijd comfortabel, maar het geeft haar rust en dat is het allerbelangrijkste. Deze dagen gaan we nog vaak krijgen en calculeren we in. Dat vraagt wat extra van ons, maar dat is niet erg. Dat doen we met alle liefde voor haar.

Waar ze maar niet aan kon wennen was onze kat. Ze werd helemaal gek van hem en hij van haar. Eind september 2016 besloten we dat het niet langer ging met een kat in huis en 2 kinderen. De kat kon niet wennen aan zijn nieuwe positie binnen het gezin en onze dochter werd gek van zijn doen en laten. Voor beide wilde we rust en daarom besloot ik met pijn in mijn hart op zoek te gaan naar een nieuw baasje. Eind oktober vonden wij een nieuwe thuis voor de kat. De rust keerde nu echt in huis.

Om de rust zo veel mogelijk te bewaren bereiden we Chloë zo goed en kwaad als het kan voor op de dingen die komen gaan. Ook houden we soms dingen bewust wat langer stil. Lassen rustmomentjes voor haar in. Ook het planbord doet het erg goed tezamen met de aftelkalenders. We plannen bewust niet te veel uitjes en wisselen drukke dagen af met dagen om bij te tanken. Gelukkig kan ze steeds beter aangeven wat ze nodig heeft. We zijn er nog lang niet, want er breekt een nieuwe fase voor haar aan. Het basisschoolleven, waar ze al vol spanning naartoe leeft. De nachten zijn onrustig, maar dat is over een week of drie weer over.

Ikzelf ben er ook nog lang niet. Mijn zwaktepunt is mezelf beschermen tegen bepaalde prikkels. Ik kan heel slecht tegen spanning en negatieve energie. Daar moet ik me voor behoeden. Ik weet mezelf inmiddels goed te beschermen in drukke omgevingen. Al lijkt het dan voor veel mensen dat ik het dan niet naar mijn zin heb, want ik ben niet zo spraakzaam. Ik sluit me af voor de verschillende geluiden zodat ik me op een gesprek kan richten. Zodat ik niet aan het eind van het feestje zo moe thuis kom. Want ja ik houd wel van gezelligheid en feestjes. Nu het me steeds meer eigen word, kan ik langzaam weer makkelijker gesprekken voeren. Zo heeft ieder zijn eigen methodes. Door een lieve penvriendin wordt ik regelmatig gevoed met mooie artikelen over kinderen en volwassenen met HSP. In slaap komen na een drukke dag of iets wat me heeft geraakt (positief of negatief) kost me veel moeite.

Voor Chloë en mezelf kocht ik een magneet armband en ook dat werkt goed. We dragen hem allebei niet dagelijks, maar op het moment dat we weten dat we het meer nodig hebben dan anders, dragen we hem. Het geeft rust en we zijn minder snel geprikkeld.

 

Nu ik weet dat ik ook HSP ben worden mij dingen uit mijn jeugd ook duidelijker. Helaas was dat 30 jaar geleden helemaal nog niet zo bekend. Ik wil proberen om Chloë een wat onbezorgdere jeugd te geven die ik voor mijn gevoel niet heb gehad. Haar te begeleiden en hulp te zoeken die nodig is. Want inmiddels weet ik ook dat er hulpverleners zijn die ook hoog sensitieve kinderen begeleiden. Komen we zelf in de knoop, dan gaan we aan de bel trekken.

Uiteraard zijn er nog heel veel meer dingen die ons tot deze ontdekking bracht, maar dan kan ik bijna een heel boek schrijven inmiddels. Ik wil het nu even tot wat hoofdlijnen beperken. Tot slot wil ik nog aangeven, ik ben geen expert op het gebied van HSP. Deze blog is puur en alleen ons verhaal. Dit onderwerp ga je regelmatig terug zien komen in mijn blog en daarom vind ik het belangrijk eerst ons verhaal te vertellen voordat ik over andere dingen ga schrijven.

 

Heb je vragen, opmerkingen of wil je reageren op het verhaal, laat dan gerust een berichtje achter onderaan deze blog of op instagram.

 

Liefs,

Inge