burn-out, rouwen en HSP, hoe is het nu?

Het is inmiddels bijna drie jaar geleden dat ik in een burn-out terecht kwam. Ook is het nu bijna anderhalf jaar geleden dat mijn moeder overleed en waarin een periode van rouwen centraal stond. In dit blog neem ik je mee in mijn stukje leven als HSP.

Goed luisteren

Ik leerde in mijn burn-out periode beter en goed te luisteren naar m’n lichaam. Daardoor merk ik veel eerder wanneer ik over mijn grenzen heen ga. Op zo’n moment trap ik keihard op de rem en ga ik even reflecteren. Dan moet ik echt even kijken wat ik op dat moment nodig heb. Soms kan dat het lezen van een boek zijn. Of even een serie kijken terwijl ik in een warm bad zit. Maar een dagje uit of een goed gesprek met mijn man kan ook hetgeen zijn wat ik op dat moment nodig heb.

Hoe merk je het dan?

Ik merk aan mezelf dat ik op de rem moet trappen op het moment dat ik weer in een negatieve spiraal terecht kom. Een ander puntje is dat ik kribbig ben. Dus snel boos op de kinderen bijvoorbeeld. Maar ik merk het ook aan de sterke behoefte aan ongezonde voeding.

Ook interessant om te lezen: Een flinke terugval in het rouwproces

Ben je bang om weer in een burn-out te komen?

Bang niet, wel extra alert. Ze zeggen weleens dat als je al eens een burn-out hebt gehad, je er wel extra ‘vatbaar’ voor bent. Daarom probeer ik zo goed en kwaad als het kan mezelf een prioriteit te maken. Dat gaat dan met vallen en opstaan, maar lukt wel steeds beter.

Waarom ik reflecteer

Het reflecteren doe ik niet in iedere situatie, want dat heeft soms echt geen zin. Maar daar waar ik merk dat het nodig is om even te kijken wat er is gebeurt en wat ik nodig heb om weer terug te komen naar een Inge die weer lekker in haar vel zit. En het zijn vaak maar kleine dingen die ik nodig heb om weer positief in het leven te staan. Door te reflecteren maak je jezelf even bewust van de situatie en wat je nodig hebt. Het leert me mezelf beter te begrijpen.

Te veel tegelijk

Onlangs had ik weer zo een moment dat het niet lekker ging. Toen had ik van alles tegelijk. Het opruimen van spullen van mijn moeder. Een gesprek over het welzijn van een van de kinderen op school, maar waar de leerkracht voor mijn gevoel de deur keihard dicht deed. Waar ik mezelf de schuld gaf dat ik niet de leiding nam in het gesprek en er nog eens op privé vlak iets gebeurde wat heel veel pijn deed. Ook eindelijk de stap naar een dyslexie onderzoek gaf even wat emotie. En niet omdat ik het erg vind, maar eindelijk die bevestiging.

De druppel die spreekwoordelijke emmer deed overlopen was het verzoek tot (verplicht) overwerken. Ik voelde de vloer letterlijk onder me vandaan glijden. Tranen met tuiten. Gelukkig heb ik op mijn werk een manager die open staat voor een gesprek erover. Waar ik eerlijk kan zijn waar ik tegenaan loop en wat dit met me doet.

Kampioen mezelf onderuit halen

Een eigenschap waar ik ontzettend van baal is dat ik mezelf steeds onderuit haal. Mezelf niet goed genoeg vind. Als een gesprek niet lekker loopt, dan geef ik mezelf daar de schuld van. Had ik het moeten doen zoals ik op mijn werk leer. Of als ik zie dat het met de blog even minder gaat, dan ligt het aan mij. Iets waar ik aan moet werken, mezelf veel meer op waarde te schatten.

Ook interessant: Hoogsensitief, hoe ga ik om met emotioneel nieuws

Toch een verandering gaande

Hoewel ik echt nog wel veel dingen heb om aan te werken, maak ik al een tijdje een flinke verandering door. Kom ik steeds dichterbij mezelf. Ik heb al vanaf mijn pubertijd interesse in het ‘spirituele’ maar mocht dit nooit. Kreeg daar vaak vanuit mijn omgeving kritiek op. Nu ben ik op een punt dat ik dat los kan laten. Stapje voor stapje word ik steeds meer de Inge die ik echt ben. Kan ik dingen loslaten die in het verleden tegen me werden gezegd.

Opruimen van de spullen van mijn moeder

Onlangs zijn we weer bezig geweest met het opruimen van spullen van mijn moeder. Het ging nu vooral om haar hobbyspullen. Ze had veel hobby’s en daarmee ook veel materialen. Een eerste deel van alle materialen nu opgeruimd, verkocht of weggegeven. En op het moment van opruimen lijkt het me niet veel te doen, maar later komt toch de emotie.

Het zijn vooral de kleine dingen die ik mis

Ik had niet de mijn moeder is mijn beste vriendin band met mijn moeder. Het gemis op feestjes en feestdagen, maar vooral in de kleine dingen. Een appje om ons een fijne vakantie te wensen of veel plezier met een uitje. Of een appje voor je verjaardag op het tijdstip dat ik geboren ben.

Een moment dat ik bijvoorbeeld heel graag met haar had willen delen was toen ik met de jongste naar de bakker was. Daar kwamen we het vriendinnetje van de jongste tegen met haar vader. Die vader had voor mij een heel bekend gezicht. Ik had het idee dat het mijn vriendje en buurjongen van mijn peuter en kleutertijd was. Maar die woonde in de stad, dus dacht dat het niet kon. Ik trok die bewuste ochtend de stoute schoenen aan en vroeg die vader of er een mogelijkheid bestond dat we elkaar van ergens van kende. Hij antwoordde als jij Inge bent en van oorsprong uit Poeldijk komt, dan is het antwoord ja. Hij was dus mijn vriendje van vroeger. Hoe gaaf had dat geweest als ik mijn moeder een berichtje had kunnen sturen om dit met haar te delen.

Niet meer op de voorgrond

Het verdriet en gemis is niet meer op de voorgrond, maar is nog wel aanwezig. En niet alleen bij mezelf ook bij de kinderen. We praten over oma, dat we haar missen en het jammer vinden dat ze niet meer bij ons is. Bezoeken we soms het graf. En proberen samen met de kinderen onze eigen herdenkingsrituelen te maken.

Hoogsensitief zijn

Meestal lukt het heel goed om met mijn hoogsensitiviteit om te gaan. Toch zijn er ook dagen dat ik er even klaar mee ben. En dat zijn dan de momenten dat ik overprikkeld ben na een gezellige dag met elkaar en dat ik de dag erna een prikkelkater heb. Dan ben ik toch blij met mijn gezin die dan ook doorheeft wat ik nodig heb en die ruimte krijg.

Ook probeer ik nu mijn hoogsensitiviteit in te zetten op mijn werk. Ik merk dat er behoefte is aan bepaalde zaken om het overzichtelijker te krijgen. Ik vind dat leuk om dat vorm te geven. Dus moet mezelf weer wat tijd gunnen om die zaken op te pakken en daarmee aan de slag te gaan.

Soms blijft het even zoeken

En hoe goed ik mezelf en de kinderen ken, het blijft soms even zoeken naar de juiste prikkels die we nodig hebben. Want soms werkt vandaag een boek lezen, maar moet ik morgen gewoon een rondje gaan wandelen. En dat geldt voor de kinderen net zo.