HSP & rouw: 1 jaar zonder mijn moeder

Wat heb ik me verkeken op het rouwproces. Nooit beseft hoe heftig en intens dit kan zijn als een van je ouders komt te overlijden. Rouw is rauw en kent geen houdbaarheidsdatum. Het afgelopen jaar heb ik je ieder kwartaal meegenomen in het eerste jaar zonder mijn moeder. 5 September is het een jaar geleden dat ze overleed en deel dan ook het laatste kwartaal op weg naar 1 jaar zonder jou.

Hoe dan?

Ik kan nog steeds niet bevatten dat er al bijna een jaar is voorbij gevlogen. Een jaar waarin er steeds een eerste keer was zonder haar. Mooie bijzondere momenten waar ze bij had willen zijn. Een jaar waarin het gemis voelbaar is. Dat een appje sturen niet meer vanzelfsprekend is. Geen berichtje fijne vakantie of geniet van jullie laatste avond op de camping. Even een vraag stellen over van alles en nog wat of gewoon een gesprekje.

Ik ben niet de gezelligste

Nu haar sterfdatum nadert, merk ik dat ik dat het herbeleven nog heftiger en intenser is. Houdt me ’s nachts wakker omdat ik aan het malen ben. Ik word daar naast verdrietig, bang, boos ook ontzettend onzeker van. Want zijn de keuzes die we in haar laatste fase hebben gemaakt wel de juiste geweest. De pijn die ze had in de laatste uren, haar blik in de ogen van onherkenbaarheid, maar ook de angst. Dingen die steeds terugkeren op mijn netvlies. Door de constante stroom aan gedachten ben ik ook snel overprikkeld. En zeker niet de gezelligste thuis. De emoties vliegen alle kanten op. Lekker prikkelbaar.

Niet alleen mentaal ook fysiek doet het wat met me

Het is niet alleen op mentaal vlak dat er wat gebeurt met me, maar ook fysiek gebeurde er veel met me. Het herbeleven deed veel mentaal met me. Het gaf een soort van stress. Dat slaat dan ook aan op mijn lichamelijke gestel. Met als resultaat dat mijn lijf het zwakke gedeelte pakt van mijn lijf. Dat is mijn buikstreek. De afgelopen periode had ik ook regelmatig (lees dagelijks) buikklachten.

Lees ook: HSP en rouw: 9 maanden zonder mijn moeder

Flink op verkeken

Ik heb me flink verkeken op het rouwproces. Nooit verwacht dat het zo heftig en intens is. En misschien ook een beetje naïef. Mijn moeder heeft zowel haar vader als moeder jong verloren. Haar heb ik nooit zien rouwen. Misschien was het er wel, maar heb het nooit bewust gezien. Met de komst van social media besefte ik wel dat het gemis groot is als er een dierbare overlijd. Maar altijd gedacht dat ik dat niet zou hebben. En misschien is de band die ik had met mijn moeder misschien ook wel daarin meespeelde in die gedachten. We hadden niet de beste vriendinnen band, maar wel goede gesprekken. Stond ze altijd voor me klaar.

Totaal geen weet van

Mijn referentiekaders met rouw waren het overlijden van kennissen, bekende en opa’s en oma. Maar dat is voor mij bij lange na niet wat rouwen is om een van je ouders. Dat merk je pas als het je overkomt. En ook als het je overkomt weet je niet hoe een ander zich voelt. Je kan het je alleen indenken hoe iemand zich voelt.

Het gemis is groot en voelbaar

Dat ze er niet meer is, is nog dagelijks voelbaar. Een groot gemis. De ene keer denk ik aan haar met een lach, de andere keer met tranen. Ook de kinderen missen haar en laten het gemis op verschillende manieren zien. Het afgelopen jaar heb ik in een soort van mist geleefd. Genoten van de mooie dingen met mijn gezin, maar het was allemaal wel anders. De mist is sinds een paar maanden weg uit mijn hoofd en merk dat dingen weer makkelijker gaan. Er is berusting en de rouw is er nog, maar niet op de voorgrond. Iedere dag denk ik nog aan haar.

Nergens zin in

Hoewel mijn moeder gewild zou hebben dat ik gewoon door zou gaan, wat ik grotendeels ook doe. Stond de tijd ook gewoon stil. Liet ik regelmatig uitnodigingen aan me voorbij gaan. Heb ook lang geen behoefte gehad aan mensen om me heen. Alleen mijn eigen gezin was meer dan genoeg. Ik vind het rouwproces enorm intens.

Haar beter leren kennen

Ondanks dat ik 37 jaar mijn moeder bij me heb gehad, heb ik het idee dat ik haar nog niet goed ken. Met gesprekken die ik dit jaar met verschillende mensen heb gevoerd leer ik haar wel op een andere manier kennen. Soms een kant die ik herken, soms een kant die ik nog niet kende. Hopelijk volgen er nog veel meer van dit soort gesprekken.

Misschien ook interessant: Hoogsensitief en rouw: een half jaar zonder mijn moeder

Gedenken en herdenk

De komende dagen laat ik alles maar op mijn af komen. Ik bestelde van de week een herinnering kist waar ik wat dierbare spullen in kan doen. Ook wil ik komende week echt een start maken aan een herinneringenboek voor de kinderen. Zodat ze later nog eens terug kunnen kijken als ze willen weten wie hun oma was. Wat ze was en wat ze met haar kleinkinderen deed. Ook wordt zondag haar naam als jaargetijde genoemd in de kerk. Aansluitend gaan we met elkaar even naar het graf. Op haar sterfdatum ben ik alleen thuis en ga ik we zien wat het met me gaat doen.

Rouwen kent geen einddatum

In dit eerste jaar heb ik een hoop geleerd. Ben ik niet mezelf geweest en vind ik mezelf langzaam weer terug. Ik besef me nu steeds meer dat rouwen geen einddatum kent. Dat hulp vragen oké is. En prijs ik me gelukkig met een heel fijne huisarts die als ik op de praktijk ben altijd even vraagt hoe het gaat. Of ik nog hulp nodig heb en dat ik altijd kan en mag bellen als ik hulp nodig heb. Ik het niet alleen hoef te doen. Ook besef je in zo een moment dat je allemaal anders rouwt en dat iedere manier oké is, maar dat je vooral het moet respecteren dat niemand rouwt zoals jij dat doet. Het leerde me ook dat mensen uit onvermogen of onwetendheid soms rare dingen kunnen zeggen die pijn doen. Waarbij het vaak wel goed bedoelt is.

Een kijkje in mijn proces

Met deze reeks wilde ik jullie een kijkje geven in mijn rouwproces en mijn gedachtenspinsels. Mijn proces is mijn proces. En voor ieder ander in rouw is dat anders. Met deze laatste kwartaalupdate komt er ook een einde aan deze reeks.

Meer blogs over dit onderwerp:

• Rouwen en hoogsensitief: de eerste 3 maanden
• Hoogsensitief, hoe ga ik om met emotioneel nieuws
• Opruimen van de spullen van een overleden dierbare