Moederschap als HSP, hoe ervaar ik het?

Vind jij het ook leuk om te lezen hoe andere moeders het moederschap ervaren? Of ben je juist benieuwd hoe een hsp moeder de tent draaiende houd met drie kinderen? Enkele weken geleden vroeg ik op instagram welke onderwerpen jullie graag wilde lezen. Een van de onderwerpen die naar voren kwam was hoe ik het moederschap ervaar. Het moederschap met drie kinderen, als hsp-er en in de coronacrisis. Op deze bijzondere Moederdag geef ik je een kijkje in mijn leven als moeder.

Een meisjesdroom om moeder te worden

Als klein meisje zag ik het altijd al voor me. Mama worden van een groot gezin. Ik wilde graag vier kinderen en net zo jong moeder worden als mijn eigen moeder (ze was net 6 weken 23 toen ik geboren werd). Al snel kreeg ik door dat vier kinderen best wel druk was. Dus hoopte ik op een gezin met drie kinderen als moeder natuur het toeliet. Niet wetend toen nog dat ik in 2012 te horen kreeg dat ik de ziekte van hashimoto, traagwerkende schildklier, heb. De huisarts gaf aan dat ik een kinderwens wel op mijn buik kon schrijven. De internist sprak dit een jaar later tegen

Ik word moeder

In 2014, op dertig jarige leeftijd, werd ik voor het eerst moeder. Een prachtig moment. Wat vond ik dit bijzonder. De eerste maanden vond ik het moederschap heftig. Een periode waarin ik mezelf ook een beetje kwijt raakte. Gelukkig wist ik me weer te herpakken en werd ik weer Inge. Ik kreeg ook weer echt lol in het moederschap. Onze dochter was nog geen 15 maanden toen ik opnieuw zwanger was. Een tweede telg erbij. Ik was bang voor een zwangerschap zoals de eerste. Bekkenpijn en tot 16 weken spugen, maar dat bleef me gelukkig bespaard met een dreumes rondom me heen. 

Een hectische tijd

De eerste weken na de geboorte van onze zoon waren vooral hectisch omdat ondanks de overproductie aan borstvoeding hij daar niet op groeide. Samen met een newborn en een dreumes steeds naar het consultatie bureau om te wegen en naar de lactatiedeskundige. Hoe ik het gedaan heb weet ik nog steeds niet, maar het heeft me flink wat grijze haren opgeleverd. Daarna liep het eigenlijk wel heel lekker! Het enige nadeel, ze sliepen nooit tegelijk. Je snapt wel, flink aanpoten. In deze periode begon ik ook met thuiswerken. Dat deed ik eigenlijk nooit, terwijl het wel kon. Dat was wel een verademing met twee kinderen. Dat scheelde een hoop racen tussen werk en opvang. 

Lees ook: Hoe waren de eerste weken als mama van een baby, peuter en kleuter

Ik onderneem veel

De dagen dat ik thuis ben onderneem ik veel in en rondom het huis met de kindjes. Ook buitenshuis doe ik veel. Ga regelmatig met ze op pad. In deze tijd leren we steeds meer over de hooggevoeligheid bij onze kinderen. Al lijkt onze dochter er vele malen meer last van te hebben, dan onze zoon. Ook ontdek ik bij mezelf de hooggevoeligheid. Een zoektocht begint en zal zeker nog wel een tijdje duren voor we goed doorhebben hoe we binnen ons gezin het beste kunnen reilen en zeilen zodat we er allemaal niet overprikkeld van raken.

Een derde telg op komst

Twee jaar geleden in deze tijd hadden we een positieve test in ons handen van de derde telg. Het gaat druk worden, maar het lijkt me geweldig. Drie van die koters die straks in huis rond rennen. Dat de zwangerschap best pittig is en ik al vrij snel thuis kom te zitten was niet wat ik gedacht had, maar het doet mijn lichaam goed. Eind 2018 voegt de derde telg zich bij ons gezelschap. Het gezin is compleet. 

Die derde deed ik er wel even bij

De eerste maanden deed ik die derde er zeker gewoon bij. Hij ging heerlijk mee in het ritme. Het tij keerde, want de kleine man ging niet meer overal slapen. Daardoor werd ik wat meer gebonden. Eentje op school en twee thuis, waarvan er nog een regelmatig sliep. Dat is best aanpoten, maar met ons schema gaat het gelukkig goed. Zijn ze alle drie voor de schoolrun aangekleed, gegeten en fris en fruitig om op pad te gaan. Ook ‘s middags gaat dat net zo, een strak schema om weer op tijd bij school te staan. Tussen die strakke schema’s door is er veel tijd om te spelen en te genieten. Daarbij kom ik weinig aan mezelf toe, maar dat is niet zo gek met die kleintjes om me heen. Toch pak ik mijn thee of koffiemomentje om dan even wat voor mezelf te doen. Even wat te lezen of wat door de social media te scrollen. Lekkere boterhammetjes maken voor de kindjes onder de middag en de woensdag is tostidag. 

Onze eigen ritueeltjes

We hebben zo onze ritueeltjes gemaakt, waardoor we als gezin als een geoliede machine functioneren. We gedijen gewoon goed om structuur. De kinderen weten ook precies wat er van ze verwacht woord. Zelfs de jongste gaat met de oudste twee naar de gang als er schoenen aangedaan moeten worden. Gaat hij helemaal klaar zitten. Zo leuk om te zien, want hij heeft er lol in. In het weekend laten we de structuur wat vieren, want dan is het ook echt weekend. De zaterdag staat wel in het teken van zwemles en de laatste boodschappen. De zondag gebruiken we om wat leuks met elkaar te doen.

Lees ook: 10 rituelen die een hoogsensitief gezin helpen

We groeien allemaal

Heerlijk om met de kinderen bezig te zijn, te zien hoe ze zich ontwikkelen van een hulpeloze baby naar inmiddels bijna twee kleuters met een lekker eigen willetje. Die niet met en zonder elkaar kunnen. Vechten om hun dreumesbroertje. Dat kleintje dat zijn moeder als klimpaal gebruikt. Het geeft ook de uitdagingen die me als vrouw hebben doen groeien. Het heeft me dus veel gebracht het moederschap. En nee niet alleen grijze haren. Het mooiste van het moederschap vind ik de liefde van de kinderen en de groei die ze doormaken. 

Het moederschap als HSP

Als HSP vind ik het soms lastig. Met drie kinderen in huis is het niet altijd rustig. Daardoor kan ik ook regelmatig zelf overprikkeld raken. Dan merk ik aan mezelf dat ik niet de moeder ben die ik wil zijn. Dat maakt me weleens verdrietig. Toch komt dat steeds minder vaak voor omdat ik weet hoe ik meer rust erin kan krijgen of de overprikkeling eerder kan onderscheppen, zodat het niet zover hoeft te komen. 

Wat doet de coronacrisis met me als moeder?

Het moederschap tijdens de coronacrisis vind ik wel echt wel pittig. We hebben nooit zo veel op elkaars lip gezeten en zeker niet in combinatie met ook nog eens werken. De eerste weken vond ik vooral heel pittig omdat we een nieuw ritme moesten vinden. De situatie accepteren. Ik vind net als onze dochter het lastig als situaties ‘onverwachts’ wijzigen. Hoewel ik het kan relativeren en sneller uit de emotie stap, blijft zij er wat langer inhangen. Dat raakt me om haar zo te zien worstelen. Toch helpt het ook wel om te weten hoe ze zich voelt. Het is een intense tijd waar we doorheen gaan. Ik vind het mooi en bijzonder om extra tijd met de kinderen te hebben op deze manier. 

Wat vind ik vervelend aan het moederschap?

Er is een ding wat ik echt vervelend vind aan het moederschap. Dat is het moment waarop je moeder wordt dat je kind ineens algemeen goed wordt. Iedereen die ongewenst commentaar geeft. Het altijd beter weet. Dat zijn dan echt niet altijd moeders, maar ook oudere dames. Als mijn kind in tranen is en moord en brand schreeuwt dat mensen er dan aandacht aan gaan geven. Oh echt ze weten totaal niet wat er vooraf gebeurt is. Ik weet inmiddels dat ik mijn hart moet volgen, want die klopt. Natuurlijk geef ik ook weleens advies, maar dan zijn dat de dingen waar ik heel blij mee was dat ze me dat vertelde toen ik nieuw baken moeder was.