Burn-out: de corona-crisis was de druppel

In een persoonlijk verhaal neem ik je mee in mijn burn-out. Dit is het eerste deel van een reeks die ik over dit onderwerp ga schrijven. Ik neem je mee in hoe de spreekwoordelijke emmer overliep en wat er met mij gebeurde in deze periode. Lees je mee?

De eerste corona patiënt

Tijdens het wandelen met een vriendin hoorde ik voor het eerst over een virus dat rond ging in China. Iets wat we in de gaten moesten houden, want Chinezen zijn reislustig, dus grote kans dat dit virus ook hierheen zou komen. Eind februari werd de eerste persoon positief getest. Met het snel groeiende aantal positief geteste personen werd ik met de dag angstiger. Ik merkte dat ik helemaal niet meer wilde reizen met het OV en dat terwijl ik nog met een vriendin op pad zou gaan naar Haarlem. Ik zag dat eerlijk gezegd niet zitten en was ontzetten blij dat ik van mijn werk niet meer mocht reizen. Die taak nam ik heel serieus. Maar dat maakte de chaos in mijn hoofd helemaal compleet. Ik stuurde mijn manager appjes die hij mij net had gestuurd in plaats van naar mijn man. Waardoor de manager dacht dat ik de info aan het lekken was naar collega’s die pas een dag later geïnformeerd zouden worden. Als ik nu terugkijk is dit al het moment van de burn-out.

Thuis werken met drie kinderen

Vrijdag 13 maart, de oudste is vrij van school. De jongste twee zijn op het kinderdagverblijf terwijl manlief en ik thuis moeten werken. Vanuit de overheid werd de dag ervoor ons allen verplicht thuis te werken, indien mogelijk. Kinderen mochten nu alleen nog naar school of kinderdagverblijf als ze niet verkouden zijn. Tijdens het werk werd ik twee keer gebeld. Eerst voor de jongste en een paar uur later voor de middelste. Nog voor 12:00 uur hadden we alles thuis zitten. Niet wetende dat in dat weekend besloten werd opvang en scholen te sluiten en ze alleen beschikbaar te stellen voor noodopvang van kinderen met ouders in de vitale/cruciale beroepen.

De geruchten gingen al de ronde dat de scholen en het kinderdagverblijf dicht zou gaan. Dus nam ik contact op met mijn manager. Wat als straks de boel echt dicht gaat en we moeten werken met de kinderen thuis. Mij werd letterlijk gezegd: Inge, de dag heeft 24 uur en er zijn zeven dagen in een week. Dus die uren kan je best maken. Ik ben heel loyaal aan mijn werkgever, misschien ook wel heel naïef. Dus met deze mededeling ging ik aan de slag om alle uren te maken die ik moest maken.

Pittige en bijzondere periode

Laat ik voorop stellen dat ik deze periode bijzonder vond om de kinderen zo veel thuis te hebben. Het was mooi, intens en heel pittig. Ik ben daar altijd open en eerlijk in geweest dat ik het loodzwaar vond om van drie naar vijf dagen werk te gaan om de uren te spreiden. Het was echt sprokkelen van uurtjes. Het was alsof ik iedere week een marathon liep met een veel te korte herstel periode.

Maar het onbegrip waar ik tegenaan liep. Veel van mijn collega’s hebben geen jonge kinderen of zelfs helemaal geen kinderen. Hoe vaak ik wel niet te horen kreeg dat ik me niet moest aanstellen. Joh het is zoals het is. Schouders eronder en gaan. Probeerde aan de bel te trekken dat ik even op adem moest komen anders zou ik nog eens omvallen. Dat wilde ik niet, overspannen raken of in een burn-out terecht komen.

Ik doe het zelf mentaliteit

Mijn grootste valkuil is denk ik wel mijn ik doe het zelf wel mentaliteit gecombineerd met mijn plichtsbesef. Altijd alles zelf regelen en weinig tot geen hulp vragen. En hoewel we de afgelopen weken hulp hadden van mijn schoonouders, gebruikte ik deze dagen om keihard te knallen op mijn werk. Want ja wat moest ik anders. Die uren moesten gemaakt worden. Dan na het werk er gelijk weer staan voor de kinderen. Tijd voor mezelf komt wel weer. 

Lees ook: Overspannen door corona-crisis: 3 maanden verder, hoe gaat het nu?

Uitkijken naar versoepeling

De versoepeling van de Corona-maatregelen waren een soort momenten om naar toe te leven. Fijn dat de opvang en scholen open zou gaan. De school van onze dochter volgde niet het advies van de experts op, maar koos een eigen weg. Het was er een die wellicht de kinderen en docenten goed deed. Voor ouders is het echt een onmogelijk rooster. Het leverde meer stress op dan hiervoor. Met de aankondiging dat de school volledig open gaat per 8 juni gaf licht in de duisternis.

De vrouw met de hamer

De dag na de bekendmaking van de nieuwe versoepeling gebeurde er iets waar ik tegen gevochten had. Ik ontmoette de vrouw met de hamer. Het moment dat het gebeurde sloeg nergens op, maar raakte me toch kei hard. Het was op, maar hè ik had immers zes dagen vrij. Onze middelste is jarig. Beetje rusten en dan kan ik er maandag weer tegen aan. Terug naar het moment van de vrouw met de hamer. Ik zat te huilen aan tafel. Alles voelde grijs aan. Ik wist het niet meer. Was zo verschrikkelijk moe. Hoe ga ik het de komende tijd weer regelen om al mijn uren te maken na de Pinksteren?

Kop in het zand steken

Waarom toegeven aan wat je lichaam aangeeft? Je zit niet voor niks te huilen. Nee joh, met wat rust ging het toch een stuk beter op zondag. Zo dan kan ik maandag weer werken. Hoewel dat eigenlijk met de week slechter ging. Dagen leken een eeuwigheid te duren. Ik was steeds langer met stukken bezig. Dingen kwamen steeds minder goed binnen. Hoezo kop in het zand steken en vooral lekker doorgaan.

Lontje wordt steeds korter

Ik merkte ook dat mijn lontje steeds korter werd. Tijdens het werk, maar vooral thuis. Werd met de dag sneller geïrriteerd en daardoor nog sneller boos. Een wandelende vulkaan die actief blijft. Ik was de laatste weken niet de gezelligste thuis. Ik realiseerde me dat steeds vaker. Besef was er daardoor ook echt wel dat ik op het randje van omvallen stond. Toch gaf ik er niet aan toe, want iedereen doet het toch? Dan moet het ons toch ook lukken?

Mijn redder in nood

Maandag 25 mei, ik ben net terug van mijn lunch als ik zie dat een collega en vriendin me een Skype berichtje heeft gestuurd of ik even haar mail wil checken voor deze naar de klant gaat. Ik mail haar een aangepaste versie en bel haar nog even met een toelichting. Op de vraag “hoe is het nu met je?” barste ik in tranen uit. Ik kon het even laten lopen, maar moest gelijk onze manager bellen van haar.

De waterlanders hielden niet meer op

Vanaf dat moment huilde ik non stop. Manager was niet bereikbaar dus die stuurde ik een bericht of hij mij zo spoedig mogelijk kon bellen. Dat deed hij gelukkig. Een warrig gesprek van mijn kant vol met tranen. Hij sommeerde me te stoppen voor vandaag en te gaan wandelen. Kijk jezelf met een frisse blik aan in de spiegel en vraag jezelf af wat je nodig hebt. We bellen morgen.

Manlief wist nog van niks

Wat er op mijn thuiswerkplek afspeelde wist manlief nog niet. Voor ik afsloot schreef ik nog snel het nummer op van maatschappelijk werk. Een extern bureau dat is ingeschakeld voor de medewerkers om eens te praten over hoe het gaat in deze Corona tijdperk. Ik liep daarna snikkend naar beneden terwijl manlief in een call zat. Betraand gezicht met een time out teken zakte ik nog nasnikkend neer op de bank. Zo snel hij kon na de call zat hij naast me. Al snikkend deed ik verward mijn verhaal. Daarna belde ik maatschappelijk werk op en ging ik wandelen. 

Lees ook: 9 maanden na de diagnose overspannen, waar sta ik nu?

Tijdens het wandelen werd ik helemaal naar

Met wandelen hoopte ik mijn hoofd leeg te krijgen. Die zat inmiddels zo vol, dat ik die tijdens het wandelen niet leeg kreeg. Ik werd zelfs een soort van naar. Beetje een naar gevoel op mijn borst. Had ook echt het idee dat ik manlief ieder moment moest bellen om me op te komen halen. Uiteindelijk liep ik toch bij elkaar 7 kilometer. Zonder dat mijn hoofd leeg werd. Ik was vooral in strijd met mijn gedachtes. Ik was kapot van al die weken vol gas geven, maar wilde eigenlijk niet ziek gemeld worden. Iedereen deed dit toch en waarom trok ik het niet?

Gesprek met een bekende van Instagram

‘s Avonds had ik een gesprek met een bekende. Ondanks dat we elkaar alleen van online kennen, had ze donders goed door hoe ik in elkaar stak. We hebben lekker zitten kletsen en dan is het ook weleens fijn als een “onbekende” je die schop onder je kont geeft. Je laat inzien dat je je gevoel moet volgen en niet die eindeloze gedachtes. Ook met manlief sprak ik die avond uren. Tranen vloeide rijkelijk. Toch luchtte dat wel een beetje op. 

Een dag vol gesprekken

Dinsdag 26 mei had ik diverse gesprekken gepland staan. Ik had een telefonische afspraak bij de maatschappelijk werkster, de huisarts en mijn manager. Alles in een tijdsbestek van vier uur. De maatschappelijk werkster was het gelijk duidelijk dat het even klaar is. Inmiddels had ik zelf al wel besloten me ziek te melden op het werk. Een marathon te veel gelopen zei ze. Je moet gaan herstellen en dit heeft tijd nodig. We spraken elkaar uiteindelijk bijna een half uur. Ook de huisarts wist binnen enkele seconde dat het goed was dat ik een bezoek bracht. Ze gaf ook aan dat het niet heel gek is dat ik nu in een burn-out zit, want dat was ook de diagnose die ze trok. Deze corona-crisis is een heftige periode. Waarbij veel ouders tegen overspannen/burn-out aan zitten of waar inmiddels het emmertje is overgelopen. Begin van de middag belde ik mijn manager om aan te geven dat ik me volledig ziek ging melden. Rust pakken, zodat de wonden konden helen. Hopelijk gaat dat als de scholen volledig open gaan wat beter, dat rust pakken.

Een enorme last van mijn schouders

Na al die gesprekken was ik gesloopt. Op van alle indrukken en emoties. Wat was ik blij dat mijn manager begrip vol reageerde. Vond dat ik goede stappen ondernomen had door mezelf goed in de spiegel aan te kijken. Ook door al specialisten zelf aan te haken, er vervolggesprekken zijn gepland voor psychische bijstand. Toch viel er echt wel een enorme last van mijn schouders. Niet meer een puzzel moeten maken hoe ik dit weer ging regelen met uren voor het werk, kinderen en manlief. De schouders veerde een stukje op.

Mijn lijf gaf al langer symptomen

Als ik nu terug ga kijken, heeft mijn lichaam al veel eerder aan gegeven dat het emmertje vol was. Toch ging ik in volle vaart door. Op mijn werk kon ik me al weken niet meer concentreren, geluid kon ik niet meer verdragen, enorme haaruitval, ontstekingen in mijn huid om maar eens wat te noemen. Maar ook nieuwe klachten ontwikkelde zich toen het hoge woord eruit was. Ik kreeg hartkloppingen en paniek aanvallen.

Oud zeer zal ook wel meespelen

De corona-crisis heeft het laatste zetje gegeven aan mijn burn-out. De afgelopen jaren zijn er best wel wat dingen gebeurt in mijn leven. Dingen die ik niet altijd los heb kunnen laten. Drie jaar geleden heb ik tegen een burn-out of overspannen aangezeten. Ook in de eerste week na onze draak zijn geboorte ging het bijna mis. Dat oud zeer ook meespeelt zal me niet verbazen.

Nu nog lastig om rust te pakken

Nu de kinderen deze weken nog veel vrij zijn en halve dagen naar school gaan zal ik pas vanaf 8 juni echt mijn rust kunnen pakken. Toch pak ik als het even kan mijn rustmomentjes. Zo kocht ik een bullet journal die ik ga gebruiken om deze pittige reis in te kleuren. Mooi naslagwerk om weer eens in te bladeren als het goed met me gaat. Ook probeer ik boeken te lezen, wat ik echt al een paar jaar niet meer heb gedaan. Bewust te genieten van een kopje thee.

Met alleen rust ga ik het niet redden

Dat met wat extra slaap na bijna drie maanden gebroken nachten, gaan we het echt niet redden. Daarom ben ik blij met de psychische bijstand die ik vanuit de huisartspraktijk krijg en de maatschappelijk werkster vanuit het werk. Ik moet leren om mijn grenzen heel goed aan te geven. En zelf probeer ik ook sneller uit een situatie te stappen waar ik boos word. 

De kinderen hebben het echt wel door

De kinderen weten dat ik ziek thuis zit. Dat je aan mama niet kan zien dat ze ziek is. Ze weten dat ik moe ben. We hebben het bij feiten gehouden. De details zijn voor de grote mensen. Ze kunnen namelijk niets met die informatie. Ook aan hun gedrag zie je thuis dat ik niet lekker in mijn vel zit. Het bloed onder mijn nagels vandaan halen zijn ze goed in op het moment. Niet heel gek uiteraard, want ik kan heel weinig hebben.

Nooit verwacht dat een burn-out zo heftig is

Ik had nooit verwacht dat een burn-out zo heftig is. De laatste dagen ook veel pijn op de borst. Tranen vloeien rijkelijk. Emoties schieten alle kanten op. Boos, blij en verdrietig.  Je hebt snel je oordeel klaar als je dit niet eerder hebt meegemaakt. Naast dat het energie vreet, ik moe ben, ben ik echt vooral met mezelf bezig. Dat is ook de grootste prioriteit op het moment. Het is voor mij, iemand die zichzelf altijd wegcijfert, ook heel raar om mezelf nu een top prioriteit te maken. Samen met mijn gezin gaan we zorgen dat ik weer Inge word. Ik schaam me niet dat ik een burn-out heb. Ik denk dat ik dit misschien wel nodig heb om een betere versie van mezelf te worden. 

De tijd zal het leren

Hoe mijn pad hierin gaat worden zal de tijd leren. Wordt het een lange wandeling, of als de rust en regelmaat weer terug komt gaat het wat makkelijker en sneller. Ik laat het op me afkomen. Ga er het beste van maken. Netwerk even aan het uitbreiden om de kinderen op te vangen als het nodig is. Stapje voor stapje komen we er wel. De komende tijd zal je zeker weleens een update lezen.