Wiebeltand, hoe is dat voor een hoogsensitief kind?

Een wiebeltand voor een hoogsensitieve kind, hoe is dat nu? De eerste wiebeltand is voor veel kinderen een mijlpaal waar ze naar uitkijken. Vanaf de kleuterklas hoorde we onze oudste niets anders dan vragen wanneer de eerste wiebeltand kwam. Toen de wiebeltand er eindelijk was, kreeg dit voor ons een heel onverwachte wending. Lees mee hoe onze kinderen met een wisselgebit dit hebben ervaren en hoe wij er mee omgaan.

Vragen aan de tandarts

Onze oudste bleef maar aan ons vragen wanneer er nu eindelijk een wiebeltand zou komen. We gaven eerlijk aan dat we dat niet wisten. De een na de ander in de kleuterklas verloor een tand en zij bleef maar met een mond vol tanden zitten. Daarom besloten we toen ze bijna zes was de vraag aan de tandarts te stellen. Misschien kon zij antwoord op die prangende vraag geven. Die gaf aan dat het heel normaal was dat je rond je zesde verjaardag pas de eerste wiebeltand zou krijgen en dat veel van haar klasgenootjes er heel vroeg bij waren.

Ja, ik heb een wiebeltand

Het was rond de zesde verjaardag dat er een tand ietsje pietsje los kwam te zitten. Het heeft uiteindelijk bijna drie kwart jaar geduurd voordat de tand er daadwerkelijk uitging. Er werd regelmatig aan de tand gevoeld, maar er gebeurde vrij weinig. Wat er wel gebeurde? De nieuwe tanden kwamen er al achter te staan. Wat overigens wel vaker gebeurt en ook niet iets is om je zorgen om te maken. Doe je dat wel, neem dan contact op hierover met de tandarts.

Lees ook: 10 rituelen die een hoogsensitief gezin helpen

Het werd: Help ik heb een wiebeltand

Zo blij als de oudste was met de eerste wiebeltand, hoe angstiger het proces ook werd door die wiebeltand. Want ga ik hem niet verliezen op school of tijdens de zwemles? Of om het nog maar niet te hebben zou ik hem niet doorslikken tijdens mijn slaap. Ook mochten wij er niet meer aanzitten naarmate de tand losser kwam te zitten. Ook als we er maar naar wilde kijken werd het op een gillen gezet. Een van de kinderen had er echt buikpijn van.

Doordrammen of met rust laten?

Waar doe je dan goed aan als je hoogsensitieve kind zo onrustig wordt van een wiebeltand. Heel eerlijk we hebben geprobeerd om het door te zetten. Te kijken of het lukt om de wiebeltand er zelf uit te trekken/duwen. Maar we hebben ook aan ons hoogsensitieve kind gevraagd zoveel mogelijk zelf te wiebelen. Dat laatste deden ze vaak niet. Ook hebben we het geprobeerd door het maar met rust te laten. Te zien wanner de tand er zelf uitviel.

Nog een kind met een wiebeltand

Naast onze oudste, is nu ook onze kleuter aan het wisselen geslagen. De wiebeltanden vliegen ons bijna om de oren. Terwijl de middelste heel stoer tegen de tandarts vertelde dat hij het type wiebelen was, liet hij thuis iets heel anders zien. Net als de oudste vond hij het veel te spannend die eerste wiebeltand. Ook bij hem hoefde we er alleen al naar te wijzen en er ontstond er geschreeuw.

Ze zelf de keuze laten maken

Hoogsensitieve kinderen willen graag zelf weten wat ze doen. Dus hoe vervelend jij die wiebeltand ook vindt, laat je kind het ‘ritme bepalen’. Ze komen zelf wel vragen of je wil helpen. Of laat ze hem er gewoon zelf uittrekken. Wij vertelde de kinderen dat als je het zelf doet, het fijner is dan dat papa of mama dat doet. Wij blijven dus echt af van de wiebeltand. Hij valt er vaak vanzelf wel uit.

Lees ook: Waarom plannen zo belangrijk is voor HSP-ers

Yes hij is eruit die wiebeltand

Na een week of wat wiebelen en de tand was eruit. Meestal gaan ze er hier in de avond uit. Het nadeel daarvan is dat ze dan lastig in slaap komen. Ze stuiteren van het feit dat de tand eruit is. Ook voelt het dan heel gek op de plek waar de tand heeft gezeten.

Iedereen is anders

Onze oudste twee reageren redelijk hetzelfde op de wiebeltanden. Bij de oudste zijn er nu 4 uit, de middelste heeft er twee gewisseld. Wie weet dat het in de toekomst anders gaat. Het bovenstaande hoor en lees ik veel bij hoogsensitieve kinderen. En dat is helemaal prima. Toch kan het ook anders. Ik kan me uit mijn kindertijd wel herinneren dat ik net zo lang doorging met wiebelen dat ik die tand eruit had. Zoals altijd zijn er dus ook gewoon uitzonderingen daar gelaten. Maar ik wil met dit blog laten lezen dat het ook heel normaal is dat je hoogsensitieve kind anders reageert op een wiebeltand.