Eind mei kwam ik de vrouw met de hamer tegen. De huisarts diagnoserede een burn-out, de corona-crisis was de druppel. Inmiddels zijn we 3 maanden verder. Hoe gaat het nu met het herstel? Waar sta ik nu? Wat is er veranderd? Vandaag deel ik jullie hoe de afgelopen drie maanden zijn verlopen.
Een terugblik op de diagnose burn-out door de corona-crisis
Zo zat ik ineens eind mei thuis. Hartkloppingen, huilbuien, angstaanvallen, niet meer weten hoe ik alles voor elkaar moest krijgen. Een overvol hoofd, slecht slapen en onrustig zijn. Hoe gaat dat ooit nog goed komen met mij. Waar we al die tijd al een beetje bang voor waren geweest en heel diep van binnen wist ik al dat ik in een burn-out zat, maar ik wilde maar doorgaan. Immers er waren zo veel andere moeders en vaders die het ook gewoon deden. Werken met de kinderen thuis. Toch was dit voor mij de druppel die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen. Een bezoek aan de huisarts deed de diagnose burn-out bevestigen.
Welke stappen ondernam ik om weer in herstel te komen?
In een burn-out zitten is niet de oorzaak van een ding, het is een opeenhoping van heel veel gebeurtenissen bij elkaar. Cynthia van Cynspirerend heeft mooi omschreven hoe overspannenheid in elkaar zit. In mijn leven is er best veel gebeurt, wat niet altijd een plekje heeft kunnen krijgen. Samen met de hulp van de praktijkondersteuner huisarts geestelijke gezondheidszorg (POH-GGZ) ben ik gaan kijken hoe we deze zaken kunnen aanpakken. We konden twee dingen doen. De zaken een plekje geven en handvatten krijgen om er mee om te leren gaan of naar de GGZ doorverwezen worden en daar een behandeling voortzetten. Met dit laatste is er een grote kans naast burn-out ook een depressie op te bouwen. Dat zag ik niet zitten en wil graag dingen afsluiten en handvatten krijgen om er beter mee te leren omgaan.
Wandelen werkt ook goed als therapie
Naast dat ik psychische hulp krijg ben ik ook gaan wandelen. Een paar keer per week trek ik er alleen of met een wandelmaatje erop uit om lekker even een stevig rondje van een kilometer of zes te wandelen. Soms om te overdenken, soms om de gedachtes weg te laten gaan. Ik zocht mooie plekjes op in ons dorp om te gaan wandelen. Het gaf me rust op onrustige dagen en ik had niet altijd zin om alleen te lopen, maar gaf dan wel mezelf een schop onder de kont om het wel te doen.
Een bullet journal geeft je inzichten
Aan het begin van mijn burn-out kocht ik een bullet journal om zo inzicht te krijgen hoe ik me voelde. Daarnaast is het een mooi naslag werk om te zien van hoever ik ben gekomen. Daarin houd ik bij hoe ik me voel, daag ik mezelf uit, is het een dagboek, maar ook iets om lekker creatief in bezig te zijn. Zoek mooie plaatsjes en plak ze in, handletter mooie spreuken die ook weer handvatten geven om meer voor mezelf te kiezen. Ik vind het echt een aanrader om te gaan journallen.
Rust is een toverwoord
Heel veel rust inbouwen, doet ook goed voor een mens. Met de maatregelen om het coronavirus kwam dat wel mooi uit. Ik ging niet naar feestjes als het al mocht, maar ook etentjes bij familie sloeg ik over. Het was allemaal nog te veel van het goede. Nog steeds sla ik veel af, want naast mijn gezin ben ik zelf heel belangrijk. Op de dagen dat ik opvang voor de kinderen had, was ik alleen thuis. Ook manlief besloot meer op kantoor te gaan werken. Hierdoor had ik alle ruimte om te doen en laten wat ik wilde en dus ook goed voor mijn herstel.
Mediteren is niet zweverig
Zweverig is een term die mensen vaak aan iets geven wat ze niet kennen. Sinds ik thuis ben komen te zitten ben ik gaan mediteren. In het begin deed ik het twee keer op een dag. De ochtend en de avond. Nu mediteer ik alleen in de avond nog. Het is een fijne manier om de dag af te sluiten en ontspannen te gaan slapen. Mediteren is echt heel fijn. Nu ik weer aan het werk ga, zal het mogelijk zijn dat ik ook gewoon overdag weer ga mediteren. Ik ga het wel zien. Er zijn verschillende apps beschikbaar om te mediteren. De een gratis, de ander betaald. Dat is een keuze die voor iedereen vrij staat.
Leren grenzen aangeven
Mijn eigen grenzen bewaken ben ik heel slecht in. Ik voelde me zo vaak verplicht ergens naartoe te gaan. Verplicht mee met een verjaardag, verplicht afspreken met mensen ook al zat de agenda heel vol. Maar eerlijk, ik was helemaal nergens toe verplicht. Het is nog steeds een proces van vallen en opstaan, maar ik ga het steeds meer leren. Gelukkig heb ik ook een man naast me staan die de vraag dan ook anders stelt en zegt: ga je dat wel redden? Wil jij dat wel Inge of doe je dit voor iemand anders?
Kennis maken met mezelf
In dit hele proces leer ik mezelf ook beter kennen. Waarom ik bepaalde gedachtes heb, de verwachtingen die ik maar heb, wie ik ben en wat ik nu echt wil. Wat zijn mijn dromen, wat koester ik. Waar kom ik vandaan, hoe is mijn leven gelopen. In een burn-out zitten is verschrikkelijk naar, maar het is wel echt een heel mooi, interessant en bijzonder proces om jezelf te leren kennen.
De exposure aangaan
Tijdens het hele proces van de burn-out creëerde ik ook angstaanvallen. Ook daar moest ik wat mee gaan doen vond ikzelf. Dus besloot ik de angsten aan te gaan en de dingen dus wel weer te doen. Een daarvan was dat ik niet meer in winkels durfde te komen. De eerste keer dat ik naar een winkel ging nam ik de jongste mee. Waarom, dan had ik namelijk de buggy bij me waarmee ik afstand kon creëren. Niet dat ik mijn jongste ziek wilde hebben, maar hij was zeg maar mijn anderhalve meter schild. Inmiddels ga ik zelfs zonder kinderen naar winkel. De supermarkt is nog de grootste uitdaging geweest. Maar ook deze ga ik inmiddels in. En och wat was ik soms gebroken na een bezoekje aan een winkel. Het vrat dan zoveel energie van alle spanning die ik opbouwde. Nu kost het me inmiddels veel minder energie.
Hulp op het gebied van HSP
Het is inmiddels vier jaar geleden dat ik ontdekte dat ik hooggevoelig ben. Hoewel ik er al veel over gelezen heb, is het nu ook tijd om daar hulp in te zoeken. Samen met een HSP coach ga ik vanaf eind september hiermee aan de slag. Samen met haar ga ik aan de slag om ook daarin beter voor mezelf en mijn gezin te zorgen. Ik heb dit bewust even uitgesteld, want ik wilde meer rust in mijn hoofd hebben voor ik dit traject wilde starten. Die rust is er nu en heb er heel veel zin in om daarmee aan de slag te gaan.
Wat gaat er wel en wat gaat er nog niet goed?
Laten we beginnen met dat mijn geheugen nog altijd een zeef is. Het lukt me nog steeds niet om dingen te onthouden. Ik moet echt alles opschrijven. Soms weet ik niet eens meer wat ik de dag ervoor gedaan heb. Ook mijn concentratie is nog niet alles, maar ik merk dat dit wel steeds meer vooruit gaat. Daar heb ik ook wel wat hulpmiddelen voor om die concentratieboog wat op te rekken. Namelijk voorbereidingen treffen in wat ik wil gaan doen.
Voor mijn blog betekent dit bijvoorbeeld dat ik de hoofdlijnen alvast uitschrijf in plaats van achter de laptop te gaan zitten en daar te bedenken wat ik ga schrijven. Ook ben ik nog snel moe. De verjaardag van onze dochter een paar weken geleden heeft er bijvoorbeeld flink ingehakt. Daar heb ik vier dagen van moeten herstellen.
Ook het aangeven van grenzen, zoals ik net al schreef is een leerproces. Dat is niet in een paar maanden ineens anders. Ik heb nu wel veel meer innerlijke rust, kan beter relativeren, ben weer rustiger en minder snel explosief. Ook ben ik minder angstig en de hartkloppingen heb ik al weken niet meer gehad.
Een boek lezen was een uitdaging
Zoals ik al schreef was mijn concentratieboog verschrikkelijk. Ik kon amper een boek lezen. Ik begon met het debuutroman van Ineke Stout. Een verhaal dat behapbaar was. Tijdens onze vakantie in Frankrijk kreeg ik het voor elkaar om De zeven zussen te lezen. Dat voelde als een overwinning kan ik je vertellen. Van een roman met 50 pagina’s, naar een roman met 600+ pagina’s. Het heeft drie maanden geduurd voordat ik me daartoe aan kon zetten. Want de eerste anderhalve week van de vakantie wilde ik er niets van weten, een boek lezen. De laatste week had ik hem te pakken en kon ik niet meer stoppen.
Arbeidsongeschikt en re-integratie
Op het moment van schrijven ben ik nog op vakantie in Frankrijk. Vanaf begin september moet ik contact opnemen met mijn oude manager. In mijn arbeidsongeschiktheidsperiode ben ik van team gewisseld en heb daarbij een andere manager gekregen. Mijn oude manager wilde graag mij blijven helpen, zodat ik niet bij een onbekend iemand terecht zou komen. Met mijn oude manager ga ik afspraken maken voor wat betreft het re-integratie traject.
Ik ga sowieso beginnen met 3x in de week 2 uur werken. Dat betekend dat ik op mijn eigen werkdagen 2 uurtjes licht werk ga doen. Die geen stress gaan opleveren. In theorie gaat dat betekenen dat ik dus op dag een naar kantoor om mijn laptop in te wisselen voor een werkend exemplaar en de rest van de week alle programma’s ga downloaden die ik nodig heb voor mijn werk. Daarna alle mail lezen.
Half september heb ik contact met de arbo arts om te bespreken hoe het gaat en hoe we verder gaan. Zij trekt er in ieder geval 3 tot 5 maanden voor uit om weer volledig aan het werk te zijn. Dat zal dan ergens tussen december en februari zijn, maar dat zal de toekomst uitwijzen. Ik ga me in ieder geval niet op deze periodes vastpinnen.
Lange weg te gaan
Ik heb nog een lange weg te gaan in mijn herstel, maar met de kleine stapjes die ik maak ben ik enorm blij. Want ieder klein stapje is er weer een en samen vormen ze hele grote stappen. Tijdens de vakantie heb ik heel veel goede dagen gehad en een enkele slechte dag. Toch hoop ik niet dat er na de vakantie een flinke terugval komt. Het gaat nu zo goed, dat ik het niet echt kan geloven dat het zo goed blijft gaan met me. Na een paar stappen vooruit ga ik ook altijd weer even een stap terug.
Ik ben overtuigd dat ik helemaal herstel en dat ik er sterker uit ga komen. Het heeft alleen tijd nodig en alles gaat op mijn eigen tempo. Ook weet ik dat ik er niet alleen voor sta. Ik krijg hulp van heel veel kanten. Daar ben ik blij en dankbaar voor.
Corona-crisis maakt ook slachtoffers op mentaal gebied
Mijn huisarts vertelde me het al, dat ik niet de enige was aan haar bureau die met deze klachten kwam. De corona grijpt op verschillende manieren om zich heen. Is het niet zijn griep variant, dan maakt hij mensen mentaal kapot. Ze komen overspannen (als de klachten korter dan 6 maanden duren) of met een burn-out (de klachten duren langer dan 6 maanden) thuis te zitten. Hoe hard je soms ook je best doet om alle ballen hoog te houden, voor jezelf te zorgen. Overspannen zijn of een burn out overkomt je. En zit je in deze situatie? Weet dat je er niet alleen voor staat. Vraag hulp en ga leuke dingen ondernemen. Doe rustig aan en herstel op jouw tempo.
Ook al start mijn re-integratie traject deze periode, het betekend nog niet dat ik volledig hersteld ben. Dat zal nog even tijd in beslag nemen. De komende tijd zal ik een update blijven geven over hoe het gaat en wil jij hiervan op de hoogte blijven? Abonneer je dan op mijn blog, zie in de balk hiernaast, zodat je als eerste op de hoogte bent wanneer er een nieuwe blog online verschijnt.
foto’s: privé en pixabay
Zelf werk ik als doktersassistente en merk ik inderdaad ook dat het aantal mensen met psychische klachten onwijs toeneemt sinds de coronacrisis. Het heeft ook zo’n impact.
Mooi en dapper dat je dit deelt en heel veel sterkte gewenst!
Dank je wel voor je lieve woorden. Deze crisis heeft inderdaad heel veel impact op de mensen. Het is ook heel onmenselijk om elkaar niet te knuffelen wanneer het nodig is, weinig tot geen sociale contacten te hebben.
Wat een dappere blog Inge. Als mama goed zorgen voor jezelf, is moeilijk he. Ik moet ook nog leren om wat meer voor mezelf te zorgen. Wat goed dat je nu tijd neemt voor jezelf en langzaam aan je weg terug zoekt. Heel veel succes meid. Komt helemaal goed, op je eigen tempo.
Dank je wel Mie! Het is zo verschrikkelijk moeilijk om voor jezelf te blijven zorgen, maar ik weet nu dat ik het moet doen. Geeft nog geen garantie, want overspannen/burn out overkomt je.
Mooi om te lezen dat je kleine stapjes vooruit gaat. Heel veel wat je schrijft is voor mij ook herkenbaar. We zijn een beetje rond dezelfde tijd in dit overspannen schuitje terecht gekomen hè? Mediteren helpt mij ook, net als wandelen, schrijven en creatief bezig zijn. En ook mijn grenzen bewaken is zoooo belangrijk (en de stap ervoor in mijn geval ook: mijn grenzen bewust opmerken). Ik zag dat je een linkje naar mijn uitleg over overspannenheid hebt geplaatst. Wat lief! Dank je! Ik wens ons beiden veel rust en een goed herstel toe! 😉 Liefs!
Ja we gingen redelijk tegelijk het overspannen schuitje in. Je uitleg over hoe dat in het hoofd werkt was zo fijn en goed uitgelegd, dat ik vond dat ie in mijn blog terug moest komen. Ik had het namelijk niet beter kunnen uitleggen. Op naar een goed en rustig herstel! liefs en een dikke knuffel
Ik vind het knap hoe je het allemaal voor elkaar bokst Inge. Mooi hoe het in je blog lekker van je af kan schrijven. Rustig aan kleine stapjes vooruit. Je bent een topper!
Zo kan hoe je dit allemaal beschrijft. Het is gewoon heel herkenbaar. Wel fijn voor jou dat je oude manager je wil helpen met het reïntegreren. Ik merkte bij mij dat de Corona crisis er toch weer inhakt. Daarom ben ik ook weer in gesprek gegaan met de POH GGZ en merk dat ik al blij word van een complimentje als je gaat er krachtig in. Vooral je rust pakken is heel belangrijk en ook straks tijdens het reïntegreren goed je grenzen bewaken. Het gaat met ups en downs weet ik uit ervaring. Dus pas goed op jezelf. 😊💛