Vorig jaar in deze periode was ik 33 weken zwanger en zat ik net een paar dagen thuis. Draakje bleek zo raar in mijn bekken te liggen dat het mij enorm veel pijn gaf. Nu is hij 46 weken oud en dus over zes weken alweer één jaar. Al verschillende mijlpalen hebben we bereikt. Inmiddels zitten we in een fase, die ik niet de leukste fase vind. De eenkennigheidsfase. Draakje is dan ook echt een mama’s kindje. Vandaag schrijf ik een blog aan hem over deze fase waar we net in beland zijn.
Mama’s kindje
Ja hoor daar is ie dan, de fase van de eenkennigheid. Waar je broer en zus vooral de voorkeur voor papa hadden in deze fase, ben jij echt een mama’s kindje. Je bent zelfs helemaal uit je hum tegen papa als mama er niet is. Dat zegt toch wel genoeg.
Vast klampen
Op het moment dat ik je in de box zet, grijp je me vast en wil je me niet meer loslaten. Die grijpgrage handjes pakken me vast en ik moet ze echt losmaken. Daarna zet je het op een brullen. Het hoort ook bij de fase waar je in zit. Gelukkig heb je een lieve zus en broer die dan even de clown je komen uithangen en dus mama even kan vluchten naar de wc. Anders wordt het hier toch een vieze natte boel. Dat willen we toch ook niet. Ben ik er weer en kom ik naar je toe, klamp je je als een echt aapje aan me vast.
Knuffelen als de beste
Als je me dan toch om je vinger heb weten te winden, dan wil je eerst even lekker knuffelen. Leg je je heerlijke bolletje nog even in mijn nek, dan droom ik even weg naar het moment dat je net geboren was. Besef ik me steeds meer dat de tijd zo verschrikkelijk hard gaat. Dat ik me afvraag hoe het kan dat er al bijna een jaar voorbij is. Het gezwijmel van mij laat je dan ook niet te lang duren, want daarna wil je op avontuur in de kamer. Maar mama waag het niet om uit mijn zicht te gaan. Je moet natuurlijk wel kunnen zien wat ik doe, of anders ik wil zien wat jij doet.
Ik ben niet de enige vrouw in je leven
Dat papa weg loopt dat interesseert je geen bal. Toch zijn er naast mama ook nog de leidster van het kinderdagverblijf die je scherp in de gaten houd. Ze mogen niet zomaar even weg lopen, want dan laat jij je wel even horen. Al pratend laten ze weten dat ze nog steeds in de buurt zijn. Heb je het al door, hij doet dit kunstje dus alleen bij de dames ;-).
Niet altijd leuk
Dat ik je niet graag verdrietig ziet geeft wel aan waarom ik deze fase niet zo leuk vind. Net als alle andere fases komen ze en gaan ze. Ook deze omarmen we en geniet ik maar van het feit dat jij echt een mama’s kindje zijn. Gaat papa je straks plagen, net als opa en mama doen bij hem. Heeee mam! Kom maar hier kleine man, dan geef ik je nog even een dikke knuffel en gaan we op naar je eerste verjaardag.
