In de columns die ik aan het schrijven ben gaan over onderwerpen waar ik al lange tijd over twijfel ze wel of niet te schrijven. Het zijn onderwerpen waarbij je wellicht denkt: moet je alles online gooien? Want het zijn namelijk geen anonieme verhalen. Deze column is er weer een. Daarom vind ik het vooraf belangrijk om aan te geven dat ik niet de intentie heb iemand hier zwart te maken, maar vooral mijn verhaal te delen en het vanuit mijn perspectief te beschrijven.
Veel zorgen in mijn jeugd
Ik kijk niet graag terug naar mijn jeugd. Die voelde alles behalve onbezorgd. Regelmatig hadden we als gezin te maken met geldzorgen. Na mijn geboorte is mijn moeder gestopt met werken, zoals vele moeders dat deden 40 jaar geleden. Mijn vader raakte regelmatig zijn baan om een of andere reden kwijt. Was het niet omdat het bedrijf ermee stopte dan was er wel een andere reden. Er was ook een tijd dat er dus geen auto bij ons thuis was, waardoor mijn opa met mij naar zwemles ging. Later werd dat stop gezet, want we kregen schoolzwemmen. Als er geldzorgen waren werd dat altijd uitgesproken. Hoe jong we ook waren. Op vakantie gingen we zelden. Maar soms werden er wel andere duren dingen gekocht waar we wellicht ook heel goed zonder hadden gekund.
Pesterijen
Maar niet allen die zorgen thuis. Vanaf groep 4 werd ik ook dagelijks gepest. Vanuit mijn ouders had ik nooit het gevoel dat ze er iets aan deden om het stop te zetten. Was ik uit school weer opgewacht door klasgenoten om mij te schoppen en te slaan, dan mocht ik dat zelf oplossen. Door naar de betreffende ouders te gaan. Gevolg, ik kreeg de schuld want ik weerde me af. Hoe kon ik me als zo jong meisje het opnemen tegen een volwassenen. Met een staart tussen de benen kroop ik af.
Een maand thuis gezeten
Op de middelbare school gebeurde er iets waardoor ik niet meer naar school durfde. Ik had al het gevoel dat ik een soort van buiten werd gesloten. Met veel moeite ben ik uiteindelijk terug naar school gegaan, maar dat werd uiteindelijk met heftige hyperventilatieaanvallen. Ik stond iedere ochtend over te geven als ik ergens naartoe moest. Om nog maar niet te hebben over hoe negatief ik in het leven stond en me afvroeg of dit het wel allemaal waard was.
Keihard knokken
Net als op de basisschool had ik steeds het gevoel niet gesteund te worden vanuit huis. Ik knokte hard. Om mezelf staande te houden en goede cijfers te halen. Helaas lukte dat niet op de HAVO. Ik moest naar de MAVO. Maar ik mocht niet naar de MAVO in een ander dorp waar ik opnieuw kon beginnen, maar moest naar de MAVO waar al mijn pestkoppen zaten. Ik had hier als kind niets over te vertellen. Er werd vooral geluisterd naar de meningen van anderen en niet naar wat ik wilde. Ook de scholen die na de HAVO volgde (MAVO en MBO) waren alles behalve leuk. School was voor mij een plek waar ik me niet veilig voelde.
Stappen en zo
Gelukkig kreeg ik door de jaren heen wel een paar lieve vriendinnen. Waar sommige uiteindelijk regelmatig gingen stappen bleef ik thuis. Eerst omdat ik niet mocht, want eerst moest ik 16 zijn. Toen moest ik eerst mijn diploma halen etc. Er was altijd wel een excuus. Maar uiteindelijk ging ik vaak ook niet omdat ik hyperventilatie aanvallen kreeg als ik zou gaan stappen. Dan moest ik me uiteindelijk ziek melden en niet mee gaan. Gelukkig kon ik dat stapje voor stapje weer het vertrouwen krijgen en raakte ik de hyperventilatie kwijt. Leerde mijn man kennen tijdens het stappen.
Altijd bezig met mijn ouders
Ik heb een autoritaire opvoeding gehad, dus was continue bezig met wat mijn ouders zouden zeggen. Te laat thuis zijn? Dat leverde huisarrest op. Huiswerk nog niet af? Dan mocht ik niet weg. Er was altijd een soort van angst. Ik was dan altijd bezig met is het het waard om dit te doen. Wist ik dat ik te laat was, dan was ik onderweg al bezig met en hoe nu?
De normaalste zaak van de wereld
Tot ongeveer 15 jaar geleden was dit voor mij echt de normaalste zaak van de wereld. Ik wist niet beter. Hoewel ik steeds meer om me heen hoorde dat het er soms echt anders aan toe ging. Viel het echte kwartje pas toen ik zelf kinderen kreeg.
De pijn van vroeger
Nu we zelf kinderen hebben komt de pijn van vroeger regelmatig boven drijven. Want die autoritaire opvoeding, het altijd zelf op moeten lossen en een enorme bewijsdrang zorgen voor soms een enorme pijn. Mezelf klein maken. Je niet genoeg voelen. Zie je wel dat ik het niet kan. Zie je nu wel dat ik niet geschikt ben. Zie je wel…… je kan alles invullen op die puntjes.
Anders doen
Daarom heb ik me altijd voorgenomen het zelf anders te doen. Ik wil hierin de cirkel doorbreken. En dat lukt me. Ook al komen de gedachten aan vroeger bovendrijven met daarbij de pijn of verdriet die ik heb ervaren.
Gemaakt tot wie ik ben
De pijn van het verleden heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ben trots op het feit dat ik als jong meisje vaak met vallen mijn eigen problemen oploste. Ik leerde mezelf door vallen en opstaan sparen. Het leerde me anders kijken naar opvoeden. Maar het heeft me ook onzeker gemaakt en een slecht zelfbeeld.
Verwerkingsproces
De pijn van vroeger ben ik aan het verwerken. Stapje voor stapje leer ik hoe ik kan en mag loslaten. Het schrijven van deze column is daarom ook een stukje verwerken. Het zit in me om ermee aan de slag te gaan en mezelf te ontwikkelen.
Niemand de schuld geven
Met deze column wil ik niemand de schuld geven. Het leven is nu eenmaal zo gelopen. Maar ik wil vooral hierin laten zien dat je zelf kan veranderen ondanks hetgeen wat je hebt meegemaakt. Je kunt de wind niet veranderen, maar wel de stand van de zeilen.
Afbeelding van Sasin Tipchai via Pixabay
Heel mooi gezegd Inge. Ik krijg er een krop van in mijn keel. Wat jammer dat je zo’n slechte jeugd gehad hebt. Fijn dat je het nu als mama anders doet, maar het doet waarschijnlijk wel pijn. Dikke knuffel!
Dank je wel. Het verleden heeft me wel geleerd dat dit niet de manier is zoals ik mijn kinderen wil opvoeden. liefde, rust, regelmaat en reinheid zijn onze kernwaarde in de opvoeding. En helaas doet het soms ook pijn, maar weet ik ook dat ik ze kan geven wat ik niet heb gekregen.