Ik schreef het gister al op instagram stories, maar de herkenbaarheid en jullie liefde is voor mij een reden dat ik nu deze column schrijf. En waar deze blog ooit voor bedoeld is, ervaringen met jullie delen. Dus soms ook niet HSP gerelateerd, maar hetgeen waar ik mee struggle, mijn lijf.
Hoe ouder ik word
Door de jaren heen heb ik gemerkt dat hoe ouder ik word hoe minder druk ik me om dingen maak. Maar met mijn hoogsensitieve karakter zal dat nooit helemaal verdwijnen het steeds blijven druk maken om dingen. Mijn lijf is door de jaren heen veranderd en dat ik daar nu fysieke klachten van begin te krijgen, dat levert wel een enorme strijd met mezelf op.
Trots op mijn lijf
Voordat ik mijn verhaal verder ga delen wil ik beginnen met dat ik oprecht trots ben op mijn lijf. Ruim twaalf jaar geleden kreeg ik de diagnose ziekte van Hashimoto. Dit is de auto-immuun versie van de traag werkende schildklier. Goed mee te leven, maar de betreffende huisarts vertelde dat als ik een kinderwens had, de kans groot zou zijn dat die niet vervuld kon worden of het in ieder geval heel lastig zou gaan worden. Nogal een uitspraak waar uiteindelijk via de internist het verlossende woord kwam dat dat klinkklare onzin was. En dat blijkt ook gewoon, want mijn lichaam heeft drie prachtige kinderen mogen dragen en baren. En die zwangerschappen hebben ook mijn lijf doen veranderen. Een verandering die ik met beide armen heb omarmd.
Na mijn zwangerschappen
Na de eerste twee zwangerschappen moest ik wel wat moeite doen, maar raakte ik uiteindelijk de kilo’s die waren blijven plakken wel kwijt. Hoewel onze oudste was 14 maanden oud toen ik een nieuw kindje mocht laten groeien in me. De derde zwangerschap kwam ik heel veel aan. Iets waar ik me op dat moment alles behalve druk overmaakte tot ik mee ging doen aan zwanger en fit. Veel van die dames waren zo bezig met hun gewicht. Het was bijna een strijd wie het minste was aangekomen. Ik voelde me alles behalve prettig. Maar dat was echt wel een klap in mijn gezicht.
Onrustige jaren volgen
Onze jongste was drie maanden toen mijn moeder de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg. Duidelijk wordt dan wel dat ze haar niet meer beter kunnen maken, maar wel levensverlengend kunnen behandelen. Zo een bericht doet wat met je, maar je hoopt met de technologie van nu dat ze wat meer kunnen betekenen en mijn oma werd uiteindelijk 69 en mijn moeder was toen nog 58. Het werd een jaar met ups en downs. En we weten allemaal wat er in maart 2020 gebeurde. Een een of ander virus teisterde de wereld.
Burn out
De periode werd voor mij de genade klap voor een burn-out. Een van de eerste signalen hiervoor waren de paniekaanvallen en het extreem afvallen. In twee maanden tijd verloor ik ruim 10 kilo. Ik kreeg complimenten, maar ik had zelf niet door dat het niet goed met met ging. Tot die bewuste 25 mei in 2020. Dat verklaarde de veranderingen in mijn lijf. Het afvallen, haaruitval, maar ook de hartkloppingen en de oververmoeidheid.
Veel te rouwen
Ik zat net 1,5 maand thuis met een burn out toen mijn opa overleed waar ik geen afscheid van heb kunnen nemen. Dat is allemaal een beetje raar gelopen, maar dat heeft veel met me gedaan. Wel was ik op de uitvaart en heb uiteindelijk nog een stukje tekst voorgelezen. Precies 14 maanden na het overlijden van mijn opa overleed mijn moeder. En in die tussenliggende periode gebeurde er heel veel. Zag ik mijn moeder steeds verder ziek worden. 4 maanden na het overlijden van mijn moeder overleed mijn oma. Het bijzondere is dat ze ook naast elkaar liggen op het kerkhof. Van oma heb ik wel afscheid kunnen nemen. In 1,5 jaar tijd verloor ik drie familieleden en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ik gunde mezelf rust
De eerste periode van rouw heb ik mezelf alle rust gegund om het te verwerken. Maar merkte ook dat alles veel energie kostte. Rouwen is immers een werkwoord. En het was heel hard werken. In 2023 kreeg ik nog een flinke terugval in het rouwproces. Ondertussen zag ik ook mijn lijf steeds meer veranderen.
De knop om
Mijn lijf is gevoelig en dat zie ik in veel dingen weer terug komen. Mijn huid is in de winter extreem droog en in de zomer kan mijn huid de oude cellen lastig kwijt. En zo begon ik met meer liefde voor mezelf. Ik besloot met regelmaat naar de pedicure en schoonheidsspecialiste te gaan. Want mijn voeten verstop ik tegenwoordig graag. Maar ik wilde na de zoveelste poging ook wat van mijn gewicht kwijt. Hoe mooi zou het zijn om wat kilo’s kwijt te zijn voor mijn 40e verjaardag. Maar wat ik ook probeerde, de discipline is ver te zoeken en blijkbaar de verleidingen te groot.
Begin bij de basis
Dat veranderende lijf hoort bij mij en hoeveel pogingen ik ook deed, ik moest naar de basis. Dat is werken aan mezelf. Namelijk mijn lijf omarmen met al zijn kwaaltjes. Het is de basis. Je lijf is je fysieke huis waar jij als mens in mag wonen. Het biedt mij onderdak aan het leven. Ik heb een huis en daar moet ik zuinig op zijn. Dat is mijn basis.
Ik vind het lastig
Bij het veranderende lijf vind ik het ook nog eens lastig om leuke kleding te vinden. Ik ben daar nooit echt goed in geweest en vind kleding bij andere ook altijd zo leuk staan. Maar die kritische blik naar mezelf verdwijnt niet. En dat vind ik zo stom. Want er zijn zo veel vrouwen met een maatje meer en die vind ik super mooi uitzien. Waarom lukt het dan bij andere wel te zien hoe mooi ze zijn en hoe mooi de kleding ze staat maar bij mezelf niet.
Uitspreken van ‘mijn struggle’
Na lang wikken en wegen besloot ik gister dan eindelijk mijn struggle te delen. Al is het maar om aan een iemand het gevoel te geven dat ie niet de enige is. Want samen staan we sterk. Het erover praten geeft ruimte. En hoewel ik gister nog niet gereageerd heb op de berichten ga ik dat nog wel doen. Want ik vind het oprecht fijn om elkaar te steunen.
Fysieke klachten
De afgelopen maanden kwamen er steeds meer klachten bij. Lang staan houd ik niet lang vol, er beginnen spataderen te ontstaan op mijn benen. Ook heb ik hielspoor. Ook houd ik als het warm wordt veel vocht vast en dat drukt ook op mijn lijf. De combinatie van het overgewicht, eczeem in de liezen en het schuren van mijn benen tegen elkaar is niet bevorderlijk voor het herstel van de huid.
Ik ben veertig
Drie maanden geleden werd ik veertig en sinds die datum lijkt het wel of mijn lijf denkt dat ie nog wel meer kan veranderen. Hallo daar was ik nog niet aan toe. Zo lijkt mijn menstruatie ook enorm te veranderen. Van extreem veel, naar overtijd en meer pijn. Er is geen pijl meer op te trekken. En er zijn echt momenten dat ik denk, zou dit dan het begin van de overgang kunnen zijn?
Geen excuses
Het is heel makkelijk om mijn schildklier de schuld te geven, maar ik weet dat ik ook gewicht kan verliezen als schildklier patiënt. Dat ga ik dan ook niet als excuus gebruiken. Want ik weet bij mezelf heel goed waar het ‘mis’ gaat. Ik weet hoe belangrijk water en gezonde voeding is. Chocolade is voor mij ook geen excuus, want dat eet ik niet. Maar ik verbaas me erover hoe veel of vaak chocolade in recepten verwerkt zitten van ‘gezonde recepten om af te vallen met eiwitten’. Daarom vind ik het belangrijk om met mezelf mentaal aan de slag te gaan, want daar zit een issue die mijn discipline blokkeert.
Beetje zoekende
Ik vind het in de overweldigende wereld van social media en internet lastig om mijn eigen weg te bepalen. Wel weet ik dat zuivel in de ochtend voor mijn schildkliermedicatie het niet goed doet. Dit geldt ook voor soyadrink. Ik gebruikte eerst soyadrink om mijn latte machiato te maken iedere dag. Sinds ik daarmee ben gestopt kon ik een stuk afbouwen van mijn schildkliermedicatie in plaats van dat die steeds verder opgehoogd moest worden. Ik ben daarom overgestapt op de haverdrink, maar dat schijnt ook niet goed te zijn. Geen zuivel, geen soyadrink, geen haverdrink. Tja wat dan wel? Ik ben nog even zoekende. En door mijn lactose intolerantie valt er nog meer weg.
Wat ik mijn kinderen mee wil geven
Ook ben ik gewoon een Bourgondiër. Ik hou van lekker eten. Alcohol drink ik amper, dat is een ander verhaal waarom ik dat links laat liggen, maar voor nu niet relevant. Ik wil de kinderen niet meegeven dat ze een moeder hebben die alleen maar bezig is met het gewicht of calorieën tellen of een weegschaal. Maar dat ze me vooral herinneren als een moeder die gelukkig is met haar leven en mooie herinneringen heeft kunnen maken met elkaar.
Voor mezelf
Ik wil heel graag wat gewicht kwijt, niet mijn discipline. Dus ik ga de komende periode vallen en opstaan. Werken aan mezelf en kleine eet- en drinkswitches maken. Wees niet bang, ga je daar via de socials en hier niet dagelijks mee ‘lastig’ vallen. Het is namelijk een reis voor mezelf en niet omdat het voor een ander moet. Mijn lijf, mijn huis, mijn verantwoording en mijn zorg om het goed te onderhouden. En niet te vergeten Inge is meer dan alleen een buitenkant.
