Pesten laat onzichtbare littekens achter

In de derde week van september is de week van het pesten. Door de opkomst van social media is pesten makkelijker geworden en gebeurt het vaak nog onzichtbaar ook. Met deze aandachtsweek vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen. Het verhaal waarvan ik hoop dat het mijn kinderen bespaard blijft en zij kunnen genieten van een onbezorgde jeugd.

De basisschool hoort leuk te zijn

Het begon in groep vier. De eerste pesterijtjes van klasgenootjes. Mijn vulpen afpakken omdat ik er zo zuinig op was en hij er nog netjes uitzag, terwijl die van hun kapot was. Sneaky de schuld in mijn schoenen schuifen bij de nieuwe leerkracht. Daar stond ik vanaf dag één al met een nul achter. Had vanaf dat moment ook echt een hekel aan de leraar omdat hij niet naar me wilde luisteren.

Al snel volgde andere pesterijen

Ik werd al snel buiten gesloten. Daar waar ik in de kleuterklas nog vriendjes en vriendinnetjes zat had, was dat in groep vier al heel snel anders. Ik was anders. Mijn ouders hadden het niet breed en blijkbaar was er wel iets te bedenken waarom ze mij moesten hebben. Door de jaren heen werd dat alleen maar erger.

Opwachten na school

Na schooltijd werd ik opgewacht en kreeg ik soms klappen en schoppen. Deed ik dan eens wat terug in plaats van huilend weg te rennen, dan kreeg ik de schuld van alles. Van mijn ouders moest ik het zelf oplossen en naar de ouders van de pestkoppen gaan. Daar kreeg ik dan steevast te horen, maar jij deed dit of dat. Zelfs op de momenten dat ik echt niets terug had gedaan.

In groep zeven

Groep zeven bracht mij een hele toffe docent die vooral een luisterend oor had. Hij plaatste in de klas een brievenbus waarin je anoniem je probleem kon opschrijven. Tijdens een catechese ging het over het zwarte schaap. Heel dapper heb ik toen in een volle klas mijn verhaal gedaan. Tranen met tuiten over het pestgedrag van mijn klasgenoten. Hij nam de tijd om dit onderwerp te bespreken in de klas. De laatste 1,5 jaar op de basisschool waren zonder pesterijen. Een meester die vroeg hoe het ging en zag me opbloeien. De vakken waar ik minder goed in was hielp hij extra. Dat werden mijn favoriete vakken en was er ineens heel goed in. Die meester ben ik nog eeuwig dankbaar.

De reden

Ik heb nooit kunnen achterhalen wat de reden was dat ik gepest werd. Was het mijn bril, mijn kleding of een makkelijk slachtoffer. Het blijft een raadsel en het is verleden tijd. Het is goed zo.

Voortgezet onderwijs

Ook aan het voortgezet onderwijs heb ik geen leuke herinneringen. Daar begon het hele feest weer opnieuw. Mensen die me links lieten liggen, negeerde etcetera. Het eerste jaar op de Havo was zo niet leuk dat ik een maand school miste. Ik werd ziek van het idee dat ik naar school moest. Overgeven en hyperventileren. Mijn ouders wisten zich geen raad met me. Ik wist ook niet meer wat ik wilde. Zo was er in ieder geval geen bal aan. Ik bouwde daar wel vriendschappen op. Maar door mijn onzekerheid, die is opgebouwd in de basisschool periode wist ik die vriendschappen ook niet echt stand te houden. Soms denk ik weleens was het wel echt zo dat ik gepest werd. Het was wel mijn gevoel destijds.

Spreekbeurt in het examenjaar

In het examenjaar moest ik een spreekbeurt houden als onderdeel van het examen voor Nederlands. Ik besloot het onderwerp pesten te gebruiken. Wat is pesten, wat doet het met mensen, hoe kan je iemand helpen, welke schade brengt het aan. Ik sloot af met een gedicht en een deel van de klas in tranen. Geen vragen in de klas. Ik kreeg een 9,5 die later nog omhoog werd gehaald door de leraar naar een 10.

Beroepsopleiding

Ik koos ervoor om naar een school te gaan met zo min mogelijk bekende. Toch kwam ik in de klas met een oude pestkop en zo werd mijn eerste jaar op het mbo weer een jaar waarin ze me probeerde zwart te maken. Weer werd ik buitengesloten. Nog steeds bleu zei ik er niets van. Ik ging mijn eigen weg met veel verdriet. Een nieuw klasgenootje klampte ik aan en dat hielp om mensen mijn andere kant te laten zien. Zo werden het toch nog semi leuke jaren, want aan school had ik inmiddels een pesthekel.

De gevolgen van de pesterijen

Door de pesterijen is er emotioneel wel wat beschadigd. In mijn schooltijd zijn de gevolgen het grootst geweest. Ik durfde soms de straat niet op omdat ik bang was de pestkoppen tegen te komen. Een stil meisje was ik, had regelmatig hyperventilatie aanvallen die uitmondde in overgeven, rillen en angst. Onzekerheid domineerde. Zelfs zo erg dat ik bij alles dacht dat ze het over mij hadden. Doordat er altijd naar over me gesproken werd, vaak gefluisterd, blijft dit een trigger. Toch krabbelde ikzelf steeds weer uit die diepe put. Ondanks het vele verdriet heeft het me gemaakt tot wie ik nu ben.

Digitaal pesten

Met de opkomst van social media is er helaas ook een nieuwe vorm van pesten ontstaan. Het digitaal pesten. Een makkelijke plek om anoniem iemand te pesten. Een kwalijke zaak, maar het gebeurt. Iets waar onze kinderen wellicht ook mee te maken gaan krijgen. Belangrijke taak van de ouders is een digitale opvoeding geven aan kinderen. Op scholen wordt er ook de week van de media wijsheid gegeven, waarin ook een stukje opvoeding in de online wereld wordt gegeven.

Nu extra alert

Ook maakt het me extra alert. Zeker nu ik kinderen heb en de eerste naar school gaat ben ik alert op dat zij niet gepest worden of dat zij pesters zijn. Wij hebben hier in het gezin ook weleens gesprekken over dat het niet leuk is om gepest te worden. Ook dat ik niet wil dat ze een ander kindje pesten, want daar maak je iemand verdrietig mee.

Meer aandacht dan vroeger

Alhoewel pesten van alle tijden is en het nooit helemaal overgaat ben ik blij dat er tegenwoordig wel meer aandacht aan besteed word. Niet alleen kinderen pesten, het komt ook bij volwassenen voor. Ik gun iedereen een meester die ik had op de basisschool en het bespreekbaar maakt. Zonder zo iemand houd je het pesten in stand in een klas. Wil je meer informatie over de week tegen het pesten kijk dan eens hier.