Heb je dat weleens? Iets wat je eigenlijk gewoon een keer moet doen, maar wat je eigenlijk niet durft? Ik neem je mee in mijn ik durf niet.
Ik durf niet…
Een nachtje weg zonder man en kinderen. Hoe graag ik soms zou willen, ik durf het niet. Sinds ik moeder ben, ben ik niet meer alleen of met vriendinnen een nachtje weg geweest. De laatste keer was eind oktober 2013. Ik was toen al zwanger van onze oudste, maar wist dat toen nog niet. Daarna ben ik nooit meer alleen een nachtje weg geweest.
Zonder kinderen maar met manlief
Ieder jaar plannen wij wel een nachtje weg samen. Dat doen we wel. Kindjes uit logeren en wij samen even genieten van de rust. Opladen moeten we allemaal toch wel een keer.
Waarom durf ik niet
Waarom ik niet een nachtje zonder het gezin weg durf weet ik niet. Bang dat me wat overkomt, bang dat…. Ik weet het gewoon niet. Of is het juist iets wat ik van huis uit heb meegekregen? Me te verantwoordelijk voelen voor het gezin? Ik snap ook nog steeds mezelf niet waarom ik niet uit deze comfortzone stap. Ik ging tot een paar jaar geleden gewoon zo weg. Dus waarom nu niet.
Toch is de wil er wel
Stiekem zou ik toch graag een keer een nachtje weg willen. De boel de boel laten. Manlief de tent laten runnen terwijl ik verderop in het land me moet vermaken in mijn eentje. Hoewel de blog van Marieke een echte eye-opener was, kan ik mezelf nog niet echt over die drempel krijgen. Ik wil gewoon naar een leuke stad, lekker rondwandelen, dingen doen die ik leuk vind, dagje fotograferen ofzo. Misschien moet ik in 2020 een keer de stoute schoenen aantrekken.
Nu ben ik ook benieuwd of het jou ook zo’n moeite kost om zonder man of kinderen weg te gaan. Of kan jij dat wel zonder angst of schuldgevoel.
