9 maanden na de diagnose overspannen, waar sta ik nu?

Komt er ooit licht aan het eind van de tunnel? Komt het ooit nog goed? Kan ik weer genieten samen met mijn gezin? De eerste dingen die ik dacht toen ik de diagnose overspannen kreeg. Wat ik me toen niet besefte bij de huisarts dat deze klachten al langer speelde en dat de coronacrisis de druppel was. Ik liep al heel lang met deze klachten rond en was de overspannenheid eigenlijk een burn-out. Inmiddels ben ik 9 maanden verder na de diagnose en in deze blog deel ik waar ik nu sta.

Een korte terugblik

Op maandag 25 mei 2020 na de lunch belde ik nog even met een collega. Ze wist al vanaf dag één van de crisis dat het me zwaar viel. Ik zocht naar alle mogelijke manieren om arbeidstijd te verkorten. Ik was totaal in paniek en onze gevoelige kinderen pikte dat zomaar op. Zij vroeg die bewuste dag: “Ing, hoe gaat het nu echt met je?”. Na deze vraag knapte ik en bleef ik maar huilen. Doodmoe, vol stress en onophoudelijk huilen. Nadat ik mijn manager had ingelicht ben ik gaan wandelen en toen kwam pas binnen hoe ik er aan toe was. Hartkloppingen, paniekaanvallen, mijn haaruitval en extreem veel afvallen. Het waren enkele signalen van mijn lijf die ik al die tijd onderdrukte.

Lees ook: Rouwen en hoogsensitief: de eerste 3 maanden

Start met re-integreren

Na onze vakantie in Frankrijk nam ik op 1 september contact op met mijn manager. Eerder mocht niet van de bedrijfsarts. Op donderdag 3 september startte ik weer met werken. Nou ja start? Mijn laptop had het niet overleefd om drie maanden stil te staan, dus ik moest een nieuwe halen. Dus vertrok ik die donderdag naar kantoor. Het was de bedoeling laptop halen en daarna weer naar huis om daar alle programma’s te downloaden. Helaas pindakaas, dat moest dus op kantoor. De eerste weken moest ik 2 uur per dag proberen te maken. Die eerste dag deed ik dat ook braaf, omdat ik niet nog een tweede dag naar kantoor wilde. Ik was bek en bek af na die bijna 3 uur systemen laden. Ik dacht wel even bij mijn collega’s te kunnen gaan zitten die wel op kantoor waren. Dat was een heel slechte beslissing. Die prikkels waren overwelmd.

De eerste weken werken

Je kan het je bijna niet voorstellen, maar het kostte mee heel veel moeite om die twee uur vol te houden. De ene keer lukte het me wel, de andere keer helemaal niet. Ik was vaak helemaal gesloopt van een beetje e-mail lezen. Veel van mijn mail was er al uitgefilterd, toch stond er nog best veel belangrijke informatie. Ik kwam namelijk terug midden in een reorganisatie. Mijn functie was komen te vervallen en was dus potentieel boventallig. Die informatie moest ik dus tot me nemen. Ik heb veel opgeschreven zodat ik met die informatie mijn plaatsingsgesprek kon voorbereiden. Na ruim twee weken werken had ik de eerste afspraak met de bedrijfsarts. Gaf haar aan dat het werken me zwaar viel. Ik haalde de twee uur eerder niet dan wel. We spraken af dat ik nog even doorging op dit tempo en dan met een week of drie zou gaan opbouwen qua uren.

Uren opbouwen en starten met nieuwe systemen

Begin oktober startte ik met uren opbouwen. Iedere 3 weken zou er een uur bij komen. Mijn opbouwschema zag er dus als volgt uit. De eerste week in de opbouw werkte ik 2,5 uur per dag De tweede en derde week maakte ik 3 uur per dag. Om weer een ritme te krijgen, startte ik iedere dag op hetzelfde tijdstip. Tijdelijk werd ik ook bij een team geplaatst waar ik echt kon opbouwen en de nieuwe systemen leren kennen. Net nadat ik mij had ziek gemeld zouden we de overstap maken naar een nieuw systeem. Dus het nieuwe systeem moest ik onder de knie krijgen. Degene die mijn buddy werd heeft zelf ook een burn-out gehad. Zo fijn om met iemand aan de hand dit op te pakken die weet waar je doorheen gaat. Stapje voor stapje pakte ik het op. Beschreef de stappen heel uitgebreid in mijn stappenplan. Dit hielp mij enorm.

Lees ook: Hoe de corona-crisis de druppel werd voor diagnose overspannen

Ik pakte het snel op en moest een keuze maken

Boven verwachting van mezelf pakte ik de nieuwe systemen razend snel op. Zo snel dat ik me soms ook wat zat te vervelen. Want we begonnen met de simpele werkstromen. In deze periode moest ik ook een keuze maken waar ik geplaatst wilde worden en op deze functie solliciteren. Samen met mijn eerder opgeschreven memo’s bereidde ik het gesprek voor. Ik schreef mijn sterke punten, maar ook mijn zwakke punten op. De ochtend van het gesprek was ik enorm zenuwachtig, ook een beetje omdat ik me gek had laten maken doordat er iemand had gezegd dat het wel een echt pittige functie is waar ik naartoe wilde.

Het gesprek verliep voorspoedig

Ik nam al vrij snel het woord van mijn manager over en vertelde dus waarom ik vond dat ik geschikt ben voor de functie. Keek af en toe op mijn spiekbriefje. Na mijn pleidooi namen de twee managers het gesprek over. Kreeg als eerste het compliment dat ik het heel goed voorbereid had en dat veel mensen daar nog eens een voorbeeld aan hadden kunnen nemen. Al snel het verlossende antwoord dat ik geplaatst was in de functie die ik graag wilde. Nogmaals de complimenten dat ik alles zo snel oppakte tijdens het re-integratietraject.

Een weekje vrij

Aan de bedrijfsarts vroeg ik hoe dat zat om tijdens het re-integratietraject verlof op te nemen. Met nog de nodige vakantiedagen staan wilde ik ze niet allemaal meenemen naar het nieuwe jaar. Dat waren er te veel. Mijn manager vond het geen goed idee, om in dit traject vrij te nemen. De bedrijfsarts dacht daar gelukkig anders over. Ze spoorde me zeker aan om lekker een weekje voor mezelf te nemen. En dat deed ik eind november/begin december. Wat was het zalig om even lekker te niksen.

Starten in mijn nieuw functie

Na mijn weekje vrij zou ik nog een weekje meedraaien bij mijn re-integratie team, daarna zou ik de overstap maken naar mijn nieuwe functie. Voor mij een bewuste keuze om het op deze manier te doen. Juist omdat ik dan naar de 6 uur per dag ging qua werkuren en om zo nog even het vakantiegevoel aan te houden. De nieuwe functie ging namelijk wel weer heel veel van mij vragen. Nieuwe indrukken en nieuwe prikkels.

Net gestart in de nieuwe functie en een lockdown

Ik was net een week gestart in mijn nieuwe functie toen er een nieuwe lockdown werd afgekondigd. Hoewel ik deze wel had zien aankomen, schrok ik toch. Manlief en ik hebben rustig kunnen kijken hoe we het deze keer zouden aanvliegen. Nu hebben we immers een meisje in groep 3 en moest er echt thuisonderwijs gaan plaatsvinden. Met wat hulp konden we voor de twee jongens opvang regelen voor 2 dagen. Onze meid ging onder onze vleugels eerst haar schoolwerk maken om daarna ook naar de oppas te gaan. Waar ik in de eerste lockdown hemel en aarde bewoog om al mijn uren te maken. Liet ik het nu los, werkte maximaal 3 dagen per week zoals ik dat normaal ook deed.

Lees ook: Overspannen door corona-crisis: 3 maanden verder, hoe gaat het nu?

Met de lessen van het voorjaar de nieuwe lockdown in

We, manlief en ik, hebben van de vorige keer enorm geleerd. Wat maakte gewoon onze uren en gaven tijdens het werk door les. Waar ik in het voorjaar nog rare opmerkingen kreeg, had ik nu mijn collega’s naast me staan en me enorm steunde. Het onwijs leuk vonden als de kinderen in beeld kwamen tijdens een overleg en genoten van de geluiden op de achtergrond. Dat maakte het voor mij nog meer dat ik het los kon laten, ondanks dat het echt zwaar was.

Weer volledig aan het werk

Sinds 25 januari draai ik weer mijn volledige uren en ben ik door mijn manager beter gemeld. Maar niet voordat ze me gesproken had en zeker wist dat alles goed gaat met me. En ik kan oprecht zeggen dat het goed gaat met me. Net als ieder ander heb ik nog weleens een mindere dag, maar in plaats van door te gaan zet ik er nu een punt achter en laat ik de boel de boel. Ik geef nu echt mijn grenzen aan. Daarnaast het het volledig thuiswerken er wel aan bijgedragen dat ik redelijk snel weer volledig aan het werk ben. Het weer met een heel team op kantoor werken zal in de toekomst voor iedereen weer wennen zijn.

Praktijkondersteuner huisarts (POH-GGZ) en coaching traject

In de eerste maanden van mijn burn-out zat ik met regelmaat bij de POH-GGZ. Zij gaf vlak voor mijn vakantie aan dat ze ging stoppen bij de huisarts en dat ik na mijn vakantie kon bellen met de praktijk om een nieuwe afspraak in te plannen bij de nieuwe POH-GGZ. Uiteindelijk voelde het voor mij oké om dat los te laten en verder te gaan met een coaching traject op het gebied van hooggevoeligheid. Dit laatste traject startte ik eind september en rondde ik begin december af. Ook dit was heel fijn om te doen en heeft zijn vruchten afgeworpen.

Het was een pittige tijd, maar het heeft mij sterker gemaakt

De burn-out was een pittige en zware tijd. Toch heeft het me heel veel gebracht. Ik ben dingen op een andere manier gaan bekijken. Anders in het leven gaan staan en vooral mezelf enorm leren kennen. Allemaal op een positieve manier. Oude gewoontes blijven op de loer liggen, maar zie nu veel sneller dat ik in een oud patroon terugval. Gelukkig weet ik het dan weer om te zetten. Dit jaar zal dan ook nog steeds in het teken staan van persoonlijke ontwikkeling en goed voor mezelf zorgen. Ik had deze burn-out nodig om mezelf te kunnen resetten. En met deze woorden wil ik dan dit hoofdstuk afsluiten voor hier.