Maand: november 2018

swappen

Een reactie plaatsen

Twee jaar geleden werd ik bekend met het fenomeen swappen. Ik begon met een swap om daarna vervolgens zo met het virus aangestoken te worden dat ik al snel van de een naar de andere swap ging. Op dit moment hou ik het even wat rustiger, maar toch blijft het erg leuk om te doen. In deze blog neem ik jullie mee in de wereld van het swappen. 

 

Wat is een swap?

Een swap is een pakketje dat je aan de hand van een moodboord of vragenlijst zorgvuldig samenstelt voor je toebedeelde swapmaatje. Deze persoon ken je over het algemeen niet. Soms komt het voor dat je je maatje wel persoonlijk kent. Ondertussen kan je “ongestoord” op iemands social media rond snuffelen, zonder jezelf bekend te maken. Want het is wel goed om te weten wie je maatje is.  In het pakketje zitten vaak lekkere dingen om te eten of te drinken, iets om jezelf te verwennen, knutselspulletjes, handgemaakte cadeautjes. Het kan echt alle kanten op.  De cadeautjes pak je mooi in en ook de doos waarin je het verzend zorg je dat het er als een feestje uitziet. Ook doe je er een kaartje bij om je identiteit bekend te maken. Een swap is ook vaak in een thema. Rond deze dagen zie je veel Sinterklaas-, Kerst, Advent en winterswaps. Het allerbelangrijkste is toch wel dat je iemand laat zien dat je het met liefde voor haar samen hebt gesteld. Dat is het uiteindelijke doel, je maatje een feestje in de “brievenbus” bezorgen.

Adventswap

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik de de Veel Goed Adventswap 2018 verzonden en ben ik de laatste hand aan het leggen aan het pakketje deel 1 voor de miniadventswap. Voor de veel goed Adventswap was de richtlijn acht cadeautjes kopen, acht zelf maken en  acht keer materialen geven zodat mijn maatje zelf aan de slag kan. Als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl is cadeautje 25 een groter cadeau. Naast deze swap doe ik ook mee aan de advent miniswap. Voor deze swap maak je voor drie verschillende maatjes een brievenbuspakketje. Voor iedereen dus een week aan cadeautjes. Ook dat is wel een uitdaging want alle cadeautjes moeten in een brievenbusdoosje passen.

Hoe ga ik aan de slag?

Voordat ik begin met aankopen te doen kijk ik eerst naar de instafeed van mijn maatje. De swaps die ik doe, doe ik alleen via Instagram. Ga ik op zoek naar het moodboard en probeer ik wat van haar en eventueel van haar gezin te achterhalen. Soms is dat best lastig, maar ik zal altijd mijn best doen voor iemand. Kom ik van het gezin niet zo veel te weten dan richt ik hem vooral op het maatje. Daarna speur ik het internet af naar leuke presentjes. De ene keer bestel ik veel online, de andere keer ga ik helemaal los in de winkel. Deze keer deed ik het gecombineerd. Ook ben ik zelf lekker aan het fröbelen geweest. Zelf vind ik het heerlijk om te haken, dus dat kon ik ook niet achterwege laten om wat voor mijn maatje te maken. Deze keer iets seizoensgebonden. Maar ook handletteren vind ik erg leuk om te doen. Daar heb ik me dan ook lekker op uitgeleefd. De cadeautjes hoeven niet allemaal specifiek op de kerst gerealiseerd te worden. Het is ook leuk om wat voor komend jaar te maken. Of gewoon iets te geven dat het hele jaar door kan. Deze keer vond ik het ook best pittig. Maar toch gaat het me lukken. Soms even uit mijn comfortzone, soms kan ik dichtbij mezelf blijven. En ik wil voorkomen dat ik alleen maar action of ali express dingen in mijn pakket komt.

Waar kocht ik dan nu mijn presentjes en versieringen?

Voor  de adventswap kocht in ik in diverse (web)winkels cadeautjes. Zo kocht ik wat cadeautjes bij de Hema, Wibra, Action, maar ook bij diverse shops zoals aandewand.com en liefsvancindy

Voor de aankleding van mijn cadeautjes koos ik voor inpakpapier van de Hema en voor de adventstickers van aandewand.com. Veel andere versiering komt uit mijn eigen collectie.

Maak je je dan niet druk om je eigen pakket?

Mijn Veel Goed adventswap is nog niet binnen op het moment dat ik deze blog schrijf. Deze zal vast voor 1 december binnen zijn. En om heel eerlijk te zijn ik heb me daar nog geen moment druk om gemaakt. Ja ik kijk er wel naar uit om het pakketje te ontvangen, maar bang dat het mis gaat. Nee, want het komt uiteindelijk altijd op zijn pootjes terecht. De miniadventswap wordt op 26 november verstuurd, dus die zal ook zeker deze week binnen komen.

Heb ik weleens de plank misgeslagen?

Ja ik heb helaas ook weleens de plank lelijk misgeslagen. Hoe dat kwam? Omdat ik twee keer een maatje heb gehad die een verlanglijstje heeft opgegeven. Dat is niet de bedoeling dat je een verlanglijstje maakt voor je maatje. Maar over het algemeen gaat het vooral goed. En natuurlijk kan het weleens gebeuren dat je iets koopt dat achteraf gezien helemaal niet  bij je maatje past.

Heeft iemand weleens bij mij de plank misgeslagen?

Ook ik heb weleens dingen ontvangen die absoluut niet bij ons paste. Of ik dat erg vond? Nee, want als het goed is heeft mijn maatje ook haar best gedaan de dingen zorgvuldig uit te zoeken. En daar bedank je je maatje voor. Want elkaar bedanken hoort er ook gewoon bij!

 

De komende weken zal je dus in mijn instafeed cadeautjes voorbij zien komen uit mijn ontvangen swaps. Deze blog is tot stand gekomen uit eigen beweging en er is geen sprake van sponsoring. Dat ik de webwinkels benoem in mijn blog is omdat ik jullie ook graag kennis wil laten maken met deze mooie webwinkels.

Please follow and like us:

lezers vragen

Een reactie plaatsen

Vorige week vroeg ik jullie op instagram of jullie vragen hadden voor mij. Wat zou jij nou van mij willen weten? In deze blog geef ik antwoorden op jullie vragen.

 

Hoe kwamen jullie op de namen van de kinderen?

Vijf jaar geleden was ik zwanger van Chloë. Dat was voor ons het eerste moment dat wij samen echt over namen gingen praten. We lagen toen echt mijlen ver uit elkaar qua namen. Dus zijn we eerst lijstjes gaan maken met namen die ons aanspraken. Vanuit daar zijn we gaan kijken wat we echt wilde. We wilde sowieso een naam die internationaal goed uit te spreken is. Mijn naam is voor de meeste buitenlanders niet uit te spreken. We struinde het internet af en keken in de kaartenboeken naar namen. We maakten allebei afzonderlijk een lijstje en daar streepten we namen af. Bij Robin stond de naam Chloë op het lijstje. Ik vond dat een mooie naam, maar een oud klasgenoot van mij had zijn dochter dezelfde naam gegeven. Dus mochten we een dochter krijgen, dan zouden ze dus dezelfde naam hebben. Dat voelde voor mij niet goed toen, maar toen zijn Robin: Hoe vaak zie je hem? ehm nou nooit. Ik dacht toen, ja je hebt gelijk. Dat werd dus onze meisjesnaam. Voor een jongen hadden we de naam Tygo. Ik heb dat altijd een mooie naam gevonden en toevallig deed in Tygo Gernant dat jaar mee aan wie is de mol? Achteraf zijn wij heel blij dat onze eerste een dochter werd, want de naam Tygo is in 2014 heel vaak gegeven aan jongens. Ook laten wij onze kinderen dopen. Daarom wilde ik ook katholieke doopnamen. Daarin zijn wij vrij traditioneel gebleven. Werd het een meisje dan een vernoemen naar de beide oma’s, een jongen dan een vernoeming naar beide opa’s.

Drie jaar geleden was ik zwanger van Sepp. Deze zwangerschap wisten wij ook niet wat het geslacht zou zijn. Ook nu begonnen we weer met de lijstjes. Sommige namen kwamen weer terug. Een meisjes naam hadden we snel gevonden. Ook deze keer weer internationaal. Deze naam zet ik nu niet hier omdat we hem nog wel bewaard hebben voor ons derde wondertje. Mocht de echoscopist het toch verkeerd hebben gezien. De jongensnaam zaten we nog te twijfelen en uiteindelijk zat de twijfel of het Quint of Quinn zou worden. Toch zat me dat op een gegeven moment niet lekker. Wij hebben altijd gezegd dat we met de 26 weken echt een naam willen hebben. Mocht het kindje te vroeg geboren worden dan hebben we in ieder geval een naam. Op een van mijn werkdagen zat ik in de tram en toen besefte ik ineens dat in mij een kindje groeide dat een echte Sepp is. Het is vooral een gevoel geweest. Robin wilde eerst niet aan deze naam want die had gelijk een beeld bij de naam Sepp, namelijk Sepp Blatter. De doopnaam zou zowel bij een jongen als een meisje een verwijzing naar beide opa’s worden.

Nu ben ik zwanger van ons derde kindje. Een jongen deze keer. De meisjesnaam van Sepp vonden we nog steeds heel gaaf, dus die ging mee bij deze zwangerschap. Dus die was snel klaar. De jongensnaam waren we nog niet echt mee bezig toen ik tijdens onze vakantie in Italië ineens tegen Robin zei: “ik vind ……. zo’n gave naam voor een knul.” Net na de vakantie zei Robin “ja dat is echt een gave naam.” Ik was dus 13/14 weken zwanger toen we eruit waren en nog niet het geslacht wisten. We zijn ook niet meer gewijzigd. Die naam gaat het dus ook gewoon echt worden. De doopnaam was duidelijk, werd het een jongen, dan kwam er een vernoemen naar Robin, bij een meisje een vernoeming naar mij. Daarnaast wilde we nog een verwijzing naar de oom en tante die nog geen peter en meter zijn. Zij hebben beide dezelfde doopnaam die ook bij Robin weer terug komt.

Wat is je lievelingsgerecht om te koken?

Koken en bakken is echt een passie. Alleen gun ik mezelf nu niet meer de tijd om uitgebreid te koken zoals ik voor dat er kinderen waren deed. In ons kinderloze tijdperk kookte ik wekelijks nieuwe recepten en in het weekend kookte ik uitgebreid. Ik ben vooral gek op het koken van winterse gerechten. Dus ik kijk altijd erg uit naar deze periode. Vooral het bereiden van stoofvlees vind ik geweldig. Doordat het zo lang moet stoven gaat het altijd zo lekker ruiken in huis. Het is alleen jammer dat de kinderen er nog net van houden. Maar ik vind het zo lekker dat ik het ook zeker gewoon regelmatig kook.

Wat zou je (willen) doen als je niet het werk zou doen dat je nu doet?

Ik werk nu al acceptant bedrijfsmatige brandverzekeringen bij een grote verzekeringsmaatschappij. Doordat in deze wereld veel banen worden geschrapt moet ik mezelf ook regelmatig een spiegel voorhouden. Ik weet ook dat ik, mocht ik ooit boventallig worden ik niet meer terug de verzekeringen in ga. Waarom ik dat niet wil is dat er steeds meer verplichtingen worden opgelegd. Ik behandel nu een productgroep. Er wordt steeds meer en vaker geëist dat je je meerdere producten kent en er advies in kan gaan geven. Dat laatste zie ik niet zitten.

Als ik nu een keuze moet maken om wat anders te gaan doen zou ik graag een opleiding willen doen aan het grafisch lyceum om daar met mijn creativiteit aan de slag te gaan en daar wat mee gaan doen. Mijn wens is dan ook echt om vanuit huis te kunnen gaan werken.

Wat is je zwangerschapscraving?

Bij Chloë had ik een craving naar alles wat zoet was. Oh wat kon ik smullen van snoepgoed. Alleen dat vond mijn maag niet zo’n goed idee. Brandend maagzuur overheerste volop.

Bij Sepp had ik een craving naar kaas. Kilo’s kaas vlogen er doorheen die 9 maanden. Ook melk was niet aan te slepen.

Deze zwangerschap heb ik twee dingen. Chocolade en kroketten/mac donalds. Die chocolade is echt not done. Want dat triggert mijn eczeem. Daarom mag ik ook niet te vaak boodschappen doen, want ik kom echt met chocolade thuis. En als ik het dan gegeten heb, heb ik ook weer zo veel spijt, want dat brandend maagzuur…..

Hoe bevalt het bloggen je tot zo ver?

Ik blog nu 3 maanden en vind het echt heel leuk om te doen. Ik zit ook nog vol met inspiratie en leuk ideeën voor de blog. Tot nu toe ben ik ook echt blij dat ik ermee gestart ben. Nog steeds weten veel mensen in mijn directe omgeving niet dat ik dit doe. En dat is voor nu ook nog prima. Niet omdat ik me schaam, maar vooral omdat ik nog wat onzeker ben. Wat zullen ze wel niet van mij denken, ga je je leven op internet zetten, etc. Ik weet ook echt wel dat er altijd wel iemand is met zo’n reactie. Dat houd je toch niet tegen.

Nu ik door de zwangerschap thuis ben komen te zitten is de blog ook echt mijn uitlaatklep geworden. Even met wat anders bezig zijn. De blog geeft me energie. Al moet ik last minute nog wat schrijven op dinsdagavond, het voelt niet als straf.

Zoals ik al schreef zit ik nog boordevol met ideeën, maar de prioriteit lig hier nog even op de zwangerschap. Na de bevalling en als we weer een beetje ritme te pakken hebben ga ik de ideeën uitwerken. Ook wil ik een keer een training doen om nog meer uit mijn blog te halen.

Natuurlijk zijn er ook nog dingen waar ik op meer resultaat had verwacht. Ik heb mijn verwachtingspatroon voor mezelf ook  vrij hoog gelegd. Op dit moment zou ik graag willen dat mijn bezoekersaantallen wat omhoog gaan. Die blijft nog wat aan de lage kant, maar ook daar wil ik na de bevalling me wat meer op gaan focussen.

 

Ik vond het erg leuk om jullie vragen te beantwoorden. Ook hebben jullie leuke suggesties aangeleverd voor mijn blog. Sommige items stonden al op mijn lijstje. Sommige ook niet, maar wil ik wel wat mee gaan doen. Hou mijn social media in de gaten. Daar zie je vanzelf verschijnen wanneer er een nieuwe blog online is gekomen. Op Facebook en Twitter vindt je direct een link naar de blog. Instagram doe ik nog handmatig. Wees ook vrij om mij daar te volgen. Leuk om jullie op meerdere plaatsen tegen te komen. En laat vooral ook een reactie achter. Ik vind het echt heel leuk om een reactie van jullie te ontvangen.

Please follow and like us:

Peuterpuber in huis

Een reactie plaatsen

Naast een lieve maar gevoelige kleuter hebben we ook een heerlijke peuterpuber in huis. Volgende week is ons manneke alweer 2,5 jaar. Een mooi moment om terug te blikken op het eerste half jaar als peuter. 

 

Zijn karaktertje

Wat geniet ik toch van onze heerlijke peuterpuber. De driftbuien kan ik missen als kiespijn, maar horen er echt bij. Daarnaast hangt hij vaak de clown uit en is het een grote knuffelkont, maar vooral een vriendelijk manneke. Loop ik met hem waar dan ook, dan zegt hij iedereen uitbundig gedag. Waag het niet om niks terug te zeggen, want dan hij roept hij gewoon hard over straat: “mama, hij (ja iedereen is hij) praat niet. Sepp is dan ook echt teleurgesteld. Dan leg ik hem uit dat niet iedereen altijd zin heeft om gedag te zeggen ook al is dat niet zo netjes. Natuurlijk blijf ik hem stimuleren om gedag te blijven zeggen tegen iedereen. Dat siert hem om wie hij is. Kan hij geen gedag zeggen omdat je in huis bent, maar ziet hij jou voor het raam? Dan zwaait hij uitbundig naar je. Dat tovert bij veel mensen een lach op hun gezicht. Grapjes uithalen vindt Sepp helemaal geweldig. De grapjes zijn echte peuter grapjes. De grootste lol heeft hij als hij doet alsof hij je gaat pakken als tijger. Luidt brullend rent hij achter je aan. Ook verstopt hij zich onder een deken of gewoon achter zijn handjes. Ze tong uitsteken en lekker spetteren of doen alsof hij héél boos kijkt. Die pretoogjes zijn onbetaalbaar.

 

Driftbuien binnenshuis

Naast deze leuke eigenschappen is hij ook regelmatig een echte peuterpuber. Dan heb ik mijn handen vol aan hem. Eerlijk is eerlijk dat zijn wel eens zware momenten, zeker nu ik een stuk minder mobiel ben. Vooral de driftbuien op straat of de winkel vallen niet altijd mee. Door zijn lengte is hij niet makkelijk meer op te tillen in combinatie met die grote buik. Thuis laat ik hem vooral even driftig zijn. Dan mag hij echt even gillen, schreeuwen en stampen. Zodra hij begint te slaan is het klaar. Dan mag hij even afkoelen bij een muurtje. Dan is het ook daarna gelijk klaar en weet hij dat hij een stap te ver ging. Na een time out van 2 minuten ga ik even bij hem op de grond zitten zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken. Vaak hoef ik dan al niets meer te zeggen en komt hij zelf naar me toe en zegt hij: “mama Sepp stout he.” Ja, Sepp je was stout door mama te slaan. Boos zijn mag, maar we doen elkaar geen pijn door te slaan of schoppen. Een natte kus en een dikke knuffel komen daarna. De driftbui is dan als sneeuw voor de zon verdwenen en ons manneke gaat heerlijk verder spelen.

 

Driftbuien buitenshuis

Op straat of in de winkel is een ander verhaal. Daar kan ik hem wel even boos laten zijn, maar moet ik wel wat sneller ingrijpen. Dat doe vooral om die boze en verwijtende ogen niet in mijn rug te hoeven voelen. Want oh oh oh wat weten mensen ineens heel goed hoe ONS kind in elkaar steekt. Ik heb daar gelukkig wel steeds minder maling aan. Lieve mensen bemoei je alsjeblieft niet met een moeder die haar peuter probeert te corrigeren. De aandacht voor het kind is op dit moment belangrijker dan de door u goed bedoelde adviezen. Dat zorgt dat menig moeder even de focus kwijt raakt, zich irriteert of simpel u een standje geeft. Mijn kind is niet publiekelijk bezit. Zo dat is er ook even uit. Maar terug naar waar ik over begon. Het eerder ingrijpen in publieke voorzieningen. Sepp pak ik dan vast en maak hem duidelijk dat boos worden in de winkel of op straat geen zin heeft. Dat hij mee moet lopen en dat ik dit gedrag niet wens. Je mag best boos zijn, maar je hoeft dat niet zo te doen. Gelukkig zit Sepp ook gewoon nog in de buggy en kan ik hem daarna verder laten razen in de buggy.

 

Kleuter en peuter in huis

Zoals jullie weten hebben we naast een peuter ook een kleuter in huis. Over het algemeen gaat dat ook ontzettend goed tussen die twee. Tot Chloë naar school ging waren ze ook echt vaak op elkaar aangewezen. Dus hebben altijd veel samen gespeeld. En nu nog spelen ze regelmatig samen. Sepp moet ook vaak doen wat zijn zus zegt. Dus hij moet ook regelmatig de baby spelen, of gewoon vader en moedertje met haar poppen. Dat laat hij dan ook toe tot zekere hoogte. Gaat het hem te ver, heeft hij geen zin meer? Dan laat hij het heel duidelijk weten. Eerst met woorden en als er dan niet geluisterd wordt dan volgt er een heus broer en zus gevecht. Dan zijn het ook net een kat en een hond. Heel vaak laat ik ze het eerst maar samen uitvechten. Want het heeft echt geen zin om politieagentje te spelen. Als ze er samen niet uitkomen, dan spring ik er tussen. En dat is soms ook echt nodig. Maar ook dan weten ze dat ze te ver zijn gegaan. Ze zeggen sorry tegen elkaar en knuffelen elkaar vervolgens plat. Ze gaan ook niet naar bed zonder elkaar te knuffelen. Inmiddels helemaal een ritueel geworden. Ze gaan ook vaak tegelijk naar bed. Op bed leggen doen we ook vaak met zijn tweeën. Ieder kind krijgt dan zijn of haar individuele aandacht.

 

Ontwikkeling

De laatste weken ontwikkeld Sepp zich hard. Hij wordt communicatief steeds sterker. Praat duidelijk en verstaanbaar, soms ook niet. Ook wandelt hij lange stukken met ons mee. Op de dagen dat hij nu nog alleen is samen met mij kan hij zich ook heel goed zelf vermaken met zijn auto’s en trein. Soms ook wat schermtijd. Peppa big is zijn topfavoriet op het moment. Hele stukken praat hij na. Als de wekker gaat en schermtijd klaar is, laten we Sepp zelf de tv of tablet uitzetten. Want dat geeft geen driftbuien heben we gemerkt. Zetten wij het scherm uit, dan ontploft hij en lijkt het toch ineens heel onverwachts te komen. Humor is bij Sepp ook een wondermiddel. Met simpel een grapje maken, is hij al snel niet meer boos.

 

Ondergesneeuwt

Soms ben ik bang dat hij wordt ondergesneeuwd omdat zijn zus soms zoveel aandacht vraagt. Als ik zo naar hem kijk lijkt dat vaak wel mee te vallen. Hij past zich makkelijk aan de situatie aan. En hoe bizar, als wij ons meisje willen troosten helpt dat niet altijd. Dan is Sepp de enige die haar kan troosten. Dan ben ik alleen maar waanzinnig trots op mijn twee kanjers die elkaar zo goed aanvullen en elkaar helpen daar waar het nodig is. Hij lijkt er in ieder geval geen last van te hebben.

 

Wij zijn enorm trots op dit manneke. Hebben jullie ook zo’n heerlijke peuterpuber? Of hoe was jullie kindje tijdens zijn peutertijd? Laat gerust een bericht je achter hieronder. Ik vind dat namelijk erg leuk om wat van jullie te lezen.

 

liefs,

Inge

Please follow and like us:

Geboorteplan

Een reactie plaatsen

De weken vliegen inmiddels voorbij en het is aftellen naar mijn verlof. Ik ben nu 32 weken zwanger en mijn streven was om met 36 weken zwangerschap met verlof te gaan. Dat betekend voor mij dat ik alleen de maand november nog hoef te werken. Al zal het door de bekkenpijn nu even afwachten zijn of ik eerder met verlof ga. Nu de uitgerekende datum dichterbij komt, zorg ik ook dat het geboorteplan bij de verloskundige ligt.

 

Zo maakte ik dus vorige week het geboorteplan voor ons kleine mannetje. Deze week ga ik die met de verloskundige kort bespreken. Op mijn verzoek heb ik geen dubbele afspraak ingepland om dit te bespreken. Na 2 eerdere bevallingen vind ik dit niet meer zo spannend. Ook al is iedere bevalling anders, toch is het voor mij belangrijker dat het geboorteplan daar ligt. Zowel bij Chloë als bij Sepp heb ik een geboorteplan gemaakt.

 

Bij de geboorte van Chloë ruim 4 jaar geleden ben ik thuis begonnen. De dag voor haar geboorte had ik pijn in mijn buik, maar niet dat ik dacht van laat ik de verloskundige bellen. Er was voor mijn gevoel ook niet veel aan de hand. Ik was het vooral zat om te wachten, want alhoewel ik pas 4 dagen overtijd was, was ik er wel klaar mee. Het was buiten warm en ik kon geen kant meer op. Ik wilde gewoon heel graag mijn kindje ontmoeten. Papa was al jarig geweest, dus het mocht echt wel komen. Die vrijdagavond kon ik niet de slaap vatten, bleef ronddraaien in bed en wist niet hoe ik moest gaan liggen. Ik pakte uiteindelijk om 2:00 uur ‘s nachts een kruik en legde die tegen mijn buik in de hoop dat ik daardoor wat minder gespannen was en dus lekker kon gaan slapen. Jammer joh dacht mijn lijf want een half uur later begonnen mijn weeën. Rustig aangekeken en begonnen met time-en in de weeënapp.  Eigenlijk kwamen ze al gelijk regelmatig. Ik ben maar wat gaan lezen en doen in huis, want slapen kon ik toch niet meer. Nog even gedoucht en ondertussen manlief wakker gemaakt. We belde de verloskundige om aan te geven dat ik al 2 uur regelmatige weeën had, maar die drukte ons weg, dachten we. Een uurtje verder belde we haar weer en toen nam ze wel op. Ze zou er met een half uurtje zijn. Manlief liet haar binnen en ze constateerde 3 cm ontsluiting. We spraken af dat ze naar huis ging en over 2 uur weer zou komen. Ging het niet, dan mochten we bellen en kwam ze eraan. Binnen een uur konden we weer bellen. Ik kreeg heftige rugweeën en we besloten rond 7:30 uur naar het ziekenhuis te gaan. Maar voordat we in de auto zouden stappen zou ze eerst mijn vliezen breken. Ik verging zo van de pijn en ik niet wist hoe lang het zou gaan duren dat ik echt pijnstilling wilde. Ik was zelfs helemaal misselijk van de pijn. Het ziekenhuis is ongeveer 20 minuten rijden. Wat een helse rit om in de auto te zitten met weeën. In het ziekenhuis aangekomen, werd ik eerst aan de CTG gelegd omdat ze wilde weten hoe de kleine het maakte. Mensen ik werd gek van de pijn en duwde met mijn voet tegen de rand van het ziekenhuis bed om voor mezelf de pijn onder controle te krijgen. Eigenlijk was ik gewoonweg in gevecht mijn de weeën in plaats van dat ik ze rustig hun gang liet gaan. En mijn gevecht won het. De weeën ebte weg. Waardoor ik via een infuus weeënopwekkers erbij kreeg. Inmiddels bleek ik ook al 8 cm ontsluiting te hebben en dat betekende ook geen pijnmedicatie meer. Uiteindelijk werd vanaf de eerste wee gezien een kleine 11 uur later onze prachtige dochter geboren.

 

Bij de geboorte van Sepp inmiddels 2,5 jaar geleden stond ik er op om thuis te bevallen. De mensen om mijn heen vonden dat niet zo’n goed idee, maar dat was hun gevoel en ik moest de klus uiteindelijk klaren. Daarom besloot ik in overleg met de verloskundige, om mezelf niet steeds te hoeven verdedigen, te zeggen dat we voor een ziekenhuisbevalling gingen. En dat hielp, want ik kreeg rust en ondertussen bespraken de verloskundige en ik hoe we het gingen doen.

De dag voor de uitgerekende datum had manlief een belangrijke tenniswedstrijd in de competitie. Ik wilde die dag niet met een dreumes alleen in huis zitten en besloten we oppas voor haar te regelen. Ze kon een dagje en een nachtje bij mijn ouders logeren. Ik ging lekker naar de tennis en zat dat heerlijk tennis te kijken. Althans dat probeerde ik, maar niets van de partijen kwam binnen. Mensen vroegen nog wel, meid niet hier bevallen hoor 😉 En ik lachte hun vraag weg, met nee joh, ik ben morgen pas uitgerekend. Komt goed en het kwam goed. De andere dag gingen we ‘s middags nog even de weekboodschappen halen. Het was die nacht volle maan geweest, dus had stiekem gehoopt dat die zijn werk zou doen, maar helaas. In de supermarkt kwamen we alleen maar bekende tegen. Zo meid, jij hoeft niet lang meer. Nee dat klopt, maximaal nog 2 weken, want vandaag uitgerekend. En ik voelde me nog helemaal goed. We gingen Chloë halen bij mijn ouders en daarna lekker naar huis. Manlief zorgde voor het eten. De buuf kwam nog even pannenkoekenmix halen. Oh je staat nog aan de deur, niks aan de hand zei ze nog. We aten met zijn drieën, Chloë was erg moe en die zouden we vroeg op bed leggen. Ik geef haar nog een zoen, want papa zou haar lekker toestoppen in bed. Maar die zoen wilde ze niet. Ze duwde me weg en daar was ie, de eerste wee. En het ging rap. Dus lekker douchen en 2 uur later belde we de verloskundige dat de weeën nu een uur regelmatig om de 4 minuten waren. Ze kwam en constateerde 3 cm. Ze besloot gelijk de vliezen te breken en zou nog even naar de praktijk gaan die hier 3 straten verderop is. Alleen daar is ze nooit meer geweest. De heftige rugweeën kwamen gelijk weer de kop opzetten en ik wist dat ik ook misselijk zou worden. Als dat bij de eerste bevalling is gebeurd, dan is dat bij de tweede ook zo. En ja ze had gelijk. Omdat ik nu wist wat me te wachten stond liet ik de weeën hun werk doen, pufte ze weg. Om 23:00 uur gaf ik aan bij de verloskundige dat ik even naar het toilet wilde en vlak daarna gaf ik aan dat ik een enorme druk voelde. Ik moest op bed gaan liggen en heel even de persweeën wegpuffen. Al mocht ik wel beetje bij beetje een kleine beetje meeduwen. Dit was zo nieuw, want bij Chloë heb ik op gewone weeën moeten persen. Om 23:23 kreeg ik het seintje dat ik mocht meepersen. Na twee keer persen zei de verloskundige dat ik niet meer mocht persen, want dan zou ik het kind lanceren. Mijn lichaam moest het werk doen. En om 23:27 werd onze zoon Sepp geboren. Dochterlief sliep heerlijk door. Toen we om 2 uur ‘s nachts de familie wakker belde dachten ze dat het tijd was om op te passen, maar we mochten ze dus al verblijden met heel goed nieuws.

 

Met deze twee bevallingen in mijn achterhoofd heb ik ook het geboorteplan van ons derde wondertje geschreven. Ik wil gewoon heerlijk relaxt en ontspannen thuis bevallen. Manlief dicht bij me en hopelijk ook weer ‘s avonds terwijl de kindjes op bed liggen. In het holst van de nacht terwijl niemand het doorheeft wat er gaande is. Maar dat is iets waar we niets over te zeggen hebben. En hoe gek het ook klinkt, ik kijk er naar uit. En ja bevallen doet pijn, dat zal ik zeker niet ontkennen. Maar ik zou het zo weer willen doen. Ik vind het een van de mooiste ervaringen die je je kan bedenken. Ook de pijnlijkste, dat wel. Het is cliché, maar waar na een paar weken kan ik me niet meer voorstellen hoeveel pijn het heeft gedaan. En de mensen nabij weten ook gewoon dat ik thuis wil bevallen. Want bij laatste bevalling ging het gewoon erg vlotjes dat we “het ziekenhuis niet meer zouden halen”.

 

Hoe heb jij je bevalling(en) beleeft? Bevallen in het ziekenhuis of thuis? Of heb je nog tips voor mij die je graag wil delen. Ja het is mijn derde bevalling, maar ik sta open voor tips. Laat ze hieronder achter of op een van de social media kanalen.

Please follow and like us: