Er was een tijd dat ik dacht dat er iets mis met me was. Ik zat met tranen in mijn ogen achter mijn laptop, terwijl ik nog niet eens op de sollicitatieknop had gedrukt. Mijn hoofd was vol, mijn hart onrustig, mijn buik draaierig. Alles in mij schreeuwde dat ik ‘gewoon even moest doen wat iedereen doet’. Solliciteren. Een cv opsturen, een gesprekje voeren, klaar. Maar voor mij was het nooit zo simpel. Ik voel álles. En dat is soms best vermoeiend.
De vacature voelde al overweldigend
Het begint al bij de eerste zin van een vacature. Waar anderen mogelijkheden zien, voel ik vooral gewicht. Verwachtingen. Energie. Een cultuur die soms al tussen de regels door voelbaar is.
En als ik heel eerlijk ben — ik voel vaak al: dit wordt hem niet. Of juist: dit zou kunnen passen, als ik durf.
Toch doe ik het vaak toch maar niet. Bang dat ik ‘te veel’ ben. Of juist niet genoeg.
Een gesprek voelt als een toneelstuk waarin ik niet wil spelen
Op het moment dat ik op gesprek mag komen, beginnen de voorbereidingen in mijn hoofd al dagen van tevoren. Wat ga ik zeggen? Hoe ga ik overkomen? Wat als ik blokkeer?
Ik oefen scenario’s, stel me vragen voor die nooit gesteld zullen worden, en voel tegelijkertijd een intens verlangen: zie mij, zie wat ik meebreng.
Maar in het gesprek zelf ben ik vaak meer bezig met het voelen van de sfeer in de kamer dan met mijn eigen verhaal. Ik zie blikken, voel onuitgesproken spanning, pik alles op. En ergens in die veelheid probeer ik ook nog mijn antwoorden te geven. Helder. Zelfverzekerd. Competent.
Dat lukt me niet altijd. En dat voelt dan als falen.
Mijn gevoel wilde ook meedoen, maar dat mocht niet
Lang heb ik gedacht dat solliciteren iets was dat ik moest doen, zonder gevoel. Gewoon doorbijten. Professioneel zijn. Mezelf presenteren alsof ik een soort verpakking was: strak, netjes, gepolijst.
Maar mijn binnenwereld is zelden strak en netjes. Die is gevoelig, zoekend, verbonden.
En ik denk inmiddels… dat dat oké is.
Jij ook?
Misschien herken jij dit. Misschien voel jij ook zoveel. Misschien heb je ook weleens een sollicitatie afgeblazen omdat het gewoon… te veel was. Te spannend. Te onveilig.
Of misschien ben je juist middenin zo’n proces en vraag je je af: Hoe blijf ik trouw aan mezelf, in een wereld die vraagt om sterke elevator pitches en ‘zelfverzekerde indrukken’?
Als HSP’er is solliciteren geen simpele taak. Het vraagt iets van je zenuwstelsel, je hart, je energie. Maar het vraagt ook moed.
En die heb je. Echt.
Volgende keer…
In deel 2 neem ik je mee in wat ik langzaam ben gaan ontdekken: dat mijn gevoeligheid ook een kracht is. Dat ik dingen zie, voel en aanvoel die mij juist onderscheiden. En dat ik misschien niet moet leren doen alsof ik niet gevoelig ben, maar juist leren hoe ik dat stuk van mijzelf kan meenemen — op mijn eigen manier.
Tot dan.
En wees vandaag zacht voor jezelf.
Altijd.
Image by Gerd Altmann from Pixabay
