De meeste mensen denken dat je moet kiezen tussen twee banen.
Ik mocht kiezen uit drie.
Klinkt als een luxeprobleem. En ergens was het dat ook. Maar tegelijkertijd was het allesbehalve makkelijk.
Want kiezen… dat is voelen. Vertragen. Loslaten. En heel eerlijk durven zijn over wat wél en wat níet bij me past.
Drie gesprekken. Drie ervaringen. En steeds meer mezelf.
De gesprekken kwamen niet vlak achter elkaar. Er zat steeds een paar weken tussen.
Dat gaf ruimte om te voelen. Om eerlijk te zijn. En om uit te vinden: wat raakt me echt?
🟢 Bij het eerste bedrijf mocht ik zelfs meekijken tijdens de werkzaamheden. Heel waardevol. Want daardoor wist ik snel: dit gaat me vervelen. Het was fijn, het was netjes, maar het voelde als een jas die niet lekker zat.
🟡 Het tweede bedrijf had wél die uitdaging. Mooie sfeer, fijne locatie, alles leek te kloppen — behalve dat ene stukje ‘buitendienst’. Niet dat ik het niet kon. Maar mijn lijf schoot direct in de stress. Dit past niet bij mij. En dat mag ook.
🔵 Het derde gesprek was anders. In het Engels (steenkolen-Engels, in mijn geval). Chaotisch. De functie was niet eens helemaal helder. En tóch…
Er gebeurde iets.
Rust, ruimte en een onverwachte klik
Ik merkte het pas later.
De nacht na het gesprek sliep ik goed. Mijn lijf kwam tot rust. Mijn hoofd bleef stil.
En wat ik vooral voelde: ruimte. Geen druk. Geen opgejaagd gevoel.
Zij zagen het ook.
Ze gaven me tijd om te beslissen. Ze snapten wat deze keuze met me deed.
En dat raakte me. Meer dan ik had verwacht.
Want juist in die ruimte voelde ik:
Dit klopt.
Niet omdat alles perfect is. Maar omdat het echt voelt.
Omdat ik mezelf meenam in het gesprek — met mijn taalgebrek, mijn gevoeligheid, mijn vragen — en ik alsnog welkom was.
Wat ik leerde van dit hele proces
Ik heb geleerd dat ik meer mag vertrouwen op mijn lijf dan op mijn hoofd.
Mijn hoofd wil alles verklaren, vergelijken, verklaren.
Maar mijn lijf weet sneller wat past.
Ik heb geleerd dat het oké is om ‘nee’ te zeggen tegen iets wat goed lijkt op papier, maar niet goed voelt in mij.
En ik heb geleerd dat kiezen niet alleen gaat over ‘wat ik kan’, maar over waar ik wil zijn. Waar ik kan groeien, lachen, ademen.
Voor wie nu middenin een keuze zit
Als jij op een punt staat om te kiezen — werk, plek, pad — dan wil ik dit met je delen:
Je hoeft het niet allemaal zeker te weten.
Je hoeft niet te kiezen wat het meest logisch is.
Kies waar je hart rustiger van wordt.
Waar je niet kleiner hoeft te zijn dan je bent.
Kiezen mag zacht zijn.
En als het goed zit? Dan voel je dat. Echt.
Tot slot
Deze serie begon met zenuwen. Met overprikkeling. Met twijfels of ik überhaupt geschikt was.
En kijk nu.
Ik koos.
Niet omdat ik moest. Maar omdat het klopte.
Voor het eerst in lange tijd voel ik: ik ben niet alleen aangenomen — ik ben ook thuisgekomen.
In mezelf. In wat ik kan. In wat ik wil brengen.
