Je kent dat gevoel misschien wel:
Je komt thuis van een gesprek. Best tevreden eigenlijk. Je was jezelf, je bleef staan ondanks de zenuwen. En toch… gaat je hoofd aan.
Had ik dat ene zinnetje anders moeten zeggen?
Was ik niet te enthousiast? Of juist te voorzichtig?
Voelden ze wel écht die klik of dacht ik dat maar?
Ik kan eindeloos herhalen wat er gezegd is. Of juist níet is gezegd.
Soms duurt het dagen voor de mist optrekt. En daar, in die onrust, heb ik geleerd om mezelf serieus te nemen — én zacht te zijn.
Dit helpt mij om rust te houden (voor, tijdens én na een gesprek)
1. Vooraf: ik schrijf op wat ik belangrijk vind
Niet als braaf lijstje met perfecte antwoorden, maar puur voor mezelf. Wat wil ik voelen in dat gesprek? Welke waarden zijn belangrijk voor me?
Soms zijn dat simpele dingen zoals: “Ik wil kunnen ademen.” of “Ik wil oprecht nieuwsgierig zijn.”
2. Tijdens het gesprek: ademhalen en landen
Ik neem de tijd. Echt. Ik hoef niet meteen te antwoorden. Als ik even stil ben, is dat oké.
Soms herhaal ik rustig hun vraag hardop voor mezelf. Dat geeft tijd en ruimte.
3. Na afloop: gevoelens toelaten, niet meteen analyseren
Ik wil vaak meteen ‘weten’ of het goed ging. Maar wat ik nu doe: even niets. Wandelen. Schrijven. Of gewoon zuchten.
Het mag even zakken. Mijn hoofd hoeft niet direct alles te begrijpen. Mijn lichaam weet vaak beter of het klopte.
4. Ik bespreek het met iemand die me snapt
Niet om advies te vragen, maar gewoon om te delen wat ik voelde.
Mijn partner of een goede vriendin stelt geen oordelen, alleen open vragen. Dat helpt me reflecteren zonder mezelf onderuit te halen.
5. En ik herinner mezelf eraan: ik hoef niet perfect te zijn
Een sollicitatiegesprek is geen examen. Het is een ontmoeting.
En ik wil werken op een plek waar er ruimte is voor míj — dus ook voor mijn twijfels, mijn gevoeligheid, mijn echte zelf.
Wat ik steeds opnieuw ontdek
Ik hoef niet harder te worden.
Ik hoef niet ‘meer zelfverzekerd’ te lijken dan ik me voel.
Ik hoef alleen mezelf toe te staan om er te zijn — met alles wat ik voel.
En telkens als ik dat doe, merk ik:
Er ontstaat rust. Niet omdat het niet spannend meer is. Maar omdat ik niet meer tegen mezelf vecht.
Misschien helpt dit jou ook
Als jij ook iemand bent die veel voelt, veel denkt, veel verwerkt — dan wil ik je zeggen:
Je bent niet lastig. Je bent aandachtig. En dat is een gave.
Een sollicitatiegesprek vraagt niet alleen om woorden, maar om aanwezigheid.
En dát is waar jij in uitblinkt.
Volgende keer…
In deel 4 deel ik hoe ik uiteindelijk een keuze heb gemaakt uit de drie aanbiedingen die ik kreeg — en hoe ik leerde kiezen vanuit vertrouwen, niet vanuit angst. Over loslaten, voelen wat klopt en een nieuwe stap durven zetten.
Tot dan.
Blijf zacht voor jezelf. Ook (juist) als je hoofd herrie maakt.
