Maand: oktober 2018

Sinterklaas komt er weer bijna aan

Nog 17 dagen dan is het zover, dan komt Sinterklaas weer aan in Nederland. In deze blog neem ik jullie mee in mijn voorbereidingen op dit geweldige, maar o zo spannende kinderfeest.

 

Wanneer komt hij dan?

Chloë begrijpt inmiddels het Sinterklaasverhaal en zo heel af en toe zingt ze al liedjes. Wil ze af en toe al een filmpje kijken over Sinterklaas. We hebben hier ook een aftelkalender hangen waarbij we aftellen naar de komst van Sinterklaas, de kerstdagen, maar ook de geboorte van haar broertje. Strak komt er wel een aparte kalender om haar, maar ook Sepp te laten zien wanneer de schoen gezet mag worden. Dan is het gewoon duidelijk voor ze.

 

Verlanglijstje

Chloë mocht van mij onlangs al een verlanglijstje maken voor Sinterklaas. Die wilde ze gelijk  bij de deur zetten, want dan stond het alvast klaar. Haar toch verteld dat het nu nog geen zin heeft om hem te zetten, want de Sint neemt hem pas mee als hij in Nederland is. Dus dat we hem tot die tijd maar even op het showrek hangen. Sepp vindt het allemaal nog niet zo boeiend. Dus daar mag ik zelf nog even creatief voor na gaan denken. Maar dat komt goed, want hij laat steeds duidelijker zijn interesses zien.

 

Cadeautjes kopen

Meestal begin ik al vroeg in het jaar met het verzamelen van de eerste cadeautjes. Kruidvat heeft vaak leuke aanbiedingen door het jaar heen, waar ik ze dan nog te jong voor vind, maar wel ideaal zijn voor Sinterklaas. Ik gebruik zelf altijd als stelregel met de cadeautjes: Iets wat ze heel graag willen, iets wat ze nodig hebben, iets om te dragen en iets om te lezen. Daarnaast koop ik ook altijd een gezinscadeau waar we allemaal plezier van hebben.

Dit jaar lukte het me door diverse omstandigheden niet om al cadeautjes vooraf te kopen. Dus ben nu wat later begonnen, maar de eerste cadeautjes staan al opgeborgen. Ik wil ze nu ook redelijk op tijd binnen hebben want heb geen zin om op het laatste moment te stressen. Ook koop ik wat voor Robin en voor mezelf, maar dat zijn dat vaak wel dingen die we op dat moment nodig hebben. Vorig jaar hebben we onszelf een paar nieuwe truien cadeau gedaan. Echt de kleintjes hebben dat niet door.

 

Als hij er dan echt is

Dan is het eindelijk zover, de Sint komt aan in Nederland. We gaan dan met het gezin naar de intocht. Idealistisch zie ik dan de kinderen staan, warm ingepakt, mutsjes op, sjaaltjes om, wanten aan en heerlijke snotneusjes en rode konen. Dit jaar gaan wij voor het eerst in een ander dorp naar de intocht. Dit omdat de intocht daar ‘s ochtends al is in plaats van rond de klok van 13:00 uur. Zo kan Sepp ook gewoon mee. De kinderen mogen hier dus op zaterdagavond en woensdagavond hun schoen zetten. Op zaterdag krijgen ze een klein cadeautje en op woensdag krijgen ze wat lekkers. Dat kan een klein zakje kruidnootjes zijn, maar ook gewoon een mandarijntje. Daarnaast willen ook van beide kanten de opa’s en oma’s wat doen voor de kleinkinderen. Aan beide kanten zijn ze nog de enige twee kleinkinderen. Met mijn eigen ouders kiezen we er voor om een schoentje te zetten. Dan zit werkelijk wel het hele schoentje vol met cadeautjes. Dat we ervoor hebben gekozen dat we het op deze manier doen heeft te maken met de slechte gezondheid van mijn vader en mijn broers het niet zin zitten.

Bij mijn schoonouders vieren we het wel met zijn allen. Voorheen kreeg de Sint van allen aanwezigen hulp. Dit jaar hebben we gevraagd of dat achterwege kan blijven, zodat de Sint wat minder hulp heeft. Ze krijgen al zoveel en het is goed zo. Op 5 december krijgen de kinderen nog 4  cadeautjes. Omdat het dan ook echt een feestje is, eten we natuurlijk ook lekker iets wat de kinderen lekker vinden.

 

Hoe weten de kindjes voor wie welk cadeautje is dat in de zak zit?

Met de schoonfamilie en met ons eigen gezin schrijven we geen namen op de pakjes, maar plakken we een foto van de kinderen op het pakje. Zowel Sepp als Chloë kunnen nog niet lezen, maar daardoor is duidelijk voor wie het cadeautje is. Wij doen dit nu al 2 jaar op deze manier en het is echt een succes. Zo kunnen ze goed helpen, al willen ze soms iets te snel. De cadeautjes branden in de handen.

 

Wij kijken inmiddels met volle teugen uit naar dit kinderfeest. Dit jaar wat minder groots dan voorgaande jaren. Tegen die tijd ben ik bijna met verlof en vind het dan ook wel fijn om lekker rustig aan te doen.

 

Ook ben ik erg benieuwd naar hoe jullie Sinterklaas vieren. Laat een berichtje achter hieronder of op een van de social media accounts.

 

 

 

Please follow and like us:

Hoe gaat het nu met onze kleuter op school

De herfstvakantie is hier inmiddels op de helft. Dat betekend dat Chloë inmiddels 7 weken op school zit. Een goed moment om nog eens terug te blikken na die eerste pittige week. Hoe gaat het nu met haar en met ons. Komen we een beetje in een ritme en kunnen we wennen aan ons nieuwe leven. 

 

De nachten

De nachten waren de eerste weken echt niet leuk. Het op bed leggen ging altijd wel redelijk vlotjes. Na het invullen van slaapklets viel ze redelijk snel in slaap. Maar tegen een uur of 12 ‘s nachts werd ze wakker en stond ze naast ons bed. Wilde graag tussen ons in liggen. Met mijn steeds groter wordende buik echt geen pretje. Een slechte nacht was voor mij de volgende dag een dag met bekkenpijn. Dus soms sliep een van ons in haar bed en zij op het plekje van een van ons. Al snel waren wij daar klaar mee, maar lukte ons niet om haar terug in haar eigen bed terug te leggen. Dus besloten we een matrasje neer te leggen op onze kamer. Wauw dit werkte. Ze viel in slaap op dat matrasje en tukte de hele nacht door. Wat voor ons ook betekende dat wij verder konden slapen ‘s nachts en zo onze uurtjes pakte. Stapje voor stapje zorgde we ervoor dat ze langzaam aan weer in haar eigen bed ging slapen. Inmiddels slaapt ze weer in haar eigen bed en op dagen dat ze echt heel moe is dan zien we het oude patroon terug komen. Dan start ze op onze kamer en als wij naar bed gaan slaapt ze in haar eigen bed verder.

 

Overdag

Overdag wilde ze niet aan een middagdutje. Wat ik ook probeerde het lukte niet. Schermtijd en knutselen bleek het toverwoord. Om Chloë toch wat rust te gunnen zocht ik naar rustige activiteiten. Dus liet ik haar maximaal een uurtje tv kijken. De laatste dagen wil ze steeds vaker lekker knutselen. Dus dat laatste juich ik graag toe. Daarom kocht ik vorige week een paar mooie opbergdozen voor Chloë zodat haar knutselspulletjes lekker bij elkaar liggen en we dus lekker vaak aan de keukentafel kunnen knutselen. Zo pakken we samen onze rust, kletsen en zingen we samen. Ik vind het heerlijke momenten om zo samen met mijn meisje bezig te zijn. Ook al fröbelen we ieder op ons eigen niveau. Gouden momentjes om te koesteren. Ook in haar interesses merken we steeds meer dat ze graag creatief is. Daar maakt de goedheiligman straks goed gebruik van. 😉

 

Op school

Twee weken geleden had ik een evaluatiegesprek met de juf op school. Dat is op deze basisschool in ieder geval gebruikelijk om na 6 weken met een van de ouders het gesprek aan te gaan. Hoe gaat het met het kind thuis nu het op school zit, maar ook hoe het op school gaat. Het is zo goed om te horen dat wat wij thuis zien ook op school zo blijkt te zijn, qua ontwikkeling. Ze ontwikkelt zich op school ook steeds beter en begint haar draai te vinden in de klas. Ze heeft het er naar haar zin. Al is het wegbrengen soms nog wel even een drempel over. In al die weken heeft ze het eigenlijk maar één keer echt op een huilen gezet en verder klampte ze zich al aardig vast aan mijn benen. Ook dat neemt steeds meer af en gaat ze bij binnenkomst steeds makkelijker naar haar plekje om aan het werkje te beginnen of loopt ze naar het raam toe.

In de omgang met de kinderen gaat het goed. Kletst veel met haar klasgenootjes op de momenten dat het mag. De juf een antwoord geven of een hand geven blijft spannend. Ook dat gaat goedkomen. Want ze heeft het echt enorm naar haar zin op school. Dat is inmiddels ook echt te merken want ze is ook echt vriendinnetjes aan het maken. Ze heeft inmiddels bij twee meisjes gespeeld en binnenkort staat er weer een speeldate op het programma. Het ergens spelen heb ik in het begin wat afgehouden, zodat ze rustig kon wennen aan school. Dan houden we het ook gewoon bij één keer in de week spelen. Er zijn namelijk ook dagen bij dat ik gewoon aan het werk ben en Chloë ‘s middags naar de buitenschoolse opvang gaat of naar opa en oma.

 

Thuis

De eerste weken voelde het angstvallig stil toen Chloë op school zat. Alleen tijdens mijn verlof had Sepp mama voor zichzelf. Dat is inmiddels meer dan twee jaar geleden en vanaf dat moment heeft hij mij dagelijks moeten delen. Nu zijn zus op school zit heeft hij in ieder geval tot de geboorte van zijn broertje echt nog even mamatijd. Heerlijk vinden we dat allebei. Ook hij geniet er van, want hij kan ineens met alles spelen zonder dat het wordt afgepakt. En wat kan hij zich goed alleen vermaken. Ons heerlijke mannetje. Ook overlaad hij mij met knuffels. En ook hij ontwikkeld zich snel. Doordat zijn grote zus hem ook regelmatig meeneemt in wat ze op school leert kan onze peuter van bijna 2,5 jaar inmiddels tot 10 tellen. Ook telt hij mee met boekjes over hoeveelheden.  Kan de tijd even stil gezet worden. Het gaat hard zo.

Langzaam aan wennen wij ook steeds meer aan het schoolritme. Op tijd ons bed uit, aankleden, tanden poetsen, haren doen, brood eten en smeren voor de lunch en niet vergeten de fruit tussendoortjes klaar te maken. Chloë neemt het liefst fruit mee tussendoor.

Ook krijgen we steeds meer onze eigen woorden terug van onze dochter. Een stukje brutaliteit komt ook naar boven. Brutaliteit is op zich geen probleem, mits het binnen de normen en waarden past die we onze kinderen meegeven. Zo vroeg ik pas aan haar of ze me wilde helpen. Ik had daarbij het woord “alsjeblieft” niet gebruikt. Met als resultaat: “mama, zo vraag je dat niet. Je moet vragen of ik je alsjeblieft wil helpen.” Zo daar werd me even een spiegel voorgehouden.

We voeren ook steeds meer leuke gesprekken met haar over school en wat ze gedaan heeft. Wat we gaan doen of wat ze wil doen.

 

De herfstvakantie

De herfstvakantie had ik eerst het idee om lekker nog even een paar dagen weg te gaan. Maar weg gaan betekend voor Chloë haar uit haar vertrouwde omgeving weghalen en onrustige nachten creeëren, terwijl ze juist rust nodig heeft. Nu mijn schoonouders afgelopen maandag niet konden oppassen besloot ik zelf lekker thuis te blijven. Dat lekker kan ik nu achteraf wel weghalen, want we merkten dat ons meisje echt toe was aan vakantie. Moe, heel moe was ze en dat uitte zich in driftbuien en onrust. Ze was echt een beetje met zichzelf in gevecht. Helaas had ik zelf ook een rotnacht en ik denk dat ik hier niet hoeft te beschrijven hoe onze dag was. Naast dat ikzelf niet vooruit kwam, hebben we het maar eerst even rustig aan gedaan. Ze kwam lekker bij me zitten en kroop bijna in me. Mama ik ben zo moe. Kom hier lieverd kruipen we samen lekker op de bank met een filmpje. En nu merken we dat er langzaam aan ook bij haar de rust terugkeert, adempauze.

 

Ik vind het bijzonder om zo ons meisje, maar ook ons boefje zo te zien groeien en ontwikkelen. Het is niet altijd even makkelijk, maar ook dit vind ik weer een bijzondere tijd. Hoe hebben jullie de eerste weken van de basisschool ondervonden. Wat werkt bij jullie om rustmomentjes te pakken. Maar ik ben ook benieuwd of jullie die enorme ontwikkeling die het kind ondergaat herkennen. Laat hieronder of op een van de social mediakanalen een berichtje achter.

 

 

Please follow and like us:

Naar een theatervoorstelling met kinderen

Naast dat wij zelf graag naar het theater gaan willen wij dit ook graag aan onze kinderen meegeven. Daarom boeken we naast 8 keer per jaar voor onszelf een theatervoorstelling ook een voorstelling met het hele gezin en een voorstelling waarbij de kinderen een één op één uitje hebben met papa of mama. Afgelopen zondag hadden we een theatervoorstelling met het gezin in het plaatselijke theater. Deze blog is dan ook geheel geschreven uit eigen ervaring en zonder sponsoring. 

 

Zaterdagochtend vertellen we Chloë en Sepp dat we zondagmiddag naar de Dikkie Dik gaan in theater. De kinderen stuiteren van plezier en hebben er al helemaal zin in. Toch moeten ze nog een dagje wachten. Gelukkig vliegt de zaterdag voorbij en beginnen we de zondag lekker ontspannen met een pyjama ochtend. Sepp leggen we iets eerder dan normaal op bed, want de voorstelling begint om 14:30 uur en de foyer is omgetoverd tot een heus kattenspektakel. We willen er op tijd zijn zodat de kindjes ook nog even kunnen spelen voorafgaand aan de voorstelling.

Hier speelt het hele verhaal zich af.

Op onze fiets rijden we naar Westland Theater De Naald. Het is maar een klein stukje fietsen dus ideaal en met dit warme weer ook zeker geen straf om op de fiets te gaan. Op de fiets zijn de kindjes helemaal uitgelaten. De kindjes willen graag zelf hun kaartje laten scannen en mogen lekker naar binnen. Sepp struint overal heerlijk tussendoor en wil overal kijken. Chloë keert zich wat terug en blijft veilig bij papa. Zo gaan we op dat moment even ieder ons eigen weg. Ik loop met Sepp rond en Robin met Chloë. De kinderen kunnen kleuren, zelf drinken pakken, vissen uit de kom vissen, in een katten(ballen)bak spelen. In kattenmandjes liggen, picknicken en er is voor ieder wat wils. Net voordat de “bel” gaat om naar binnen te gaan treffen we elkaar weer. We hebben een mooi plekje naast de meneer van het geluid en licht en hebben zo goed zicht op het podium. Sepp komt naast mij zitten op een eigen verhoogde stoel. Chloë vind het toch even wat spannender en besluit lekker veilig op paps schoot te kruipen en lekker tegen hem aan te gaan liggen. Sepp wiebelt lekker op zijn stoel en kan niet meer wachten.

 

Om 14:30 begint dan de voorstelling. Het vrolijke gekraai uit de zaal wordt langzaam stil, sommige kindjes vinden het nog even spannend. En dat is prima, met deze 2+ voorstelling zitten er veel kleine kinderen in de zaal en als het licht behoorlijk dimt is dat toch wel heel spannend. Een groot boek ligt er op het toneel en met een schim begint het verhaal. Sepp ligt helemaal dubbel van het lachen want het is toch wel grappig wat er allemaal gebeurd. Ik vind het toch wel bijzonder dat volwassenen iets kunnen schrijven wat zo aanslaat bij de kleine kinderen. Ik geniet lekker mee met de kindjes die ieder op hun eigen manier genieten van de voorstelling. Chloë is een introverte genieter. Aan haar ogen kan je zien dat ze geniet en dat het bij haar binnen komt. Sepp is extrovert en geniet met geluid en zijn hele lijf. Hij klapt hard mee, wiebelt op zijn stoel en roept alsof hij op de markt staat wat er gebeurt op het toneel. Om ons heen hoor je de volwassenen de verbazing uitspreken dat Dikkie Dik een animatie blijft in de voorstelling. Voor de kinderen maakt dat helemaal niet uit. Het verwachtingspatroon bij de volwassenen ligt blijkbaar hoger dan bij de kinderen. Na 45 minuten is de voorstelling afgelopen een loopt de zaal gestaag leeg. De kinderen mogen nog even op de foto met de animatie Dikkie Dik of de twee acteurs even gedag zeggen. Onze Sepp wil dat nog wel even en weet niet hoe snel hij het podium op moet klauteren. Chloë vindt het wel best.

tijdens de voorstelling

Na de voorstelling doen we nog een drankje in de foyer en kunnen de kindjes nog even spelen. Helemaal blij en enorm genoten keren de kindjes weer naar huis. Op de fiets en thuis praten ze nog uitgelaten over de voorstelling. Het was ook deze keer weer helemaal geslaagd.

 

Gaan jullie weleens met jullie kinderen naar het theater? Hoe ervaren jullie dat als ouders en hoe ervaren de kindjes het? Ik lees het graag hieronder of op een van de social media kanalen.

 

 

Please follow and like us:

in beweging blijven tijdens de zwangerschap

2 reacties

Hoe verschillend iedere zwangerschap weer is blijkt maar weer, ook deze keer. Ik probeer zo lang mogelijk te sporten tijdens de zwangerschap, maar helaas lukt dat niet altijd. Graag neem ik jullie mee naar mijn ervaringen.

 

De eerste zwangerschap

Tijdens mijn eerste zwangerschap deed ik aan privé lessen tennis. De ene keer een half uur, de andere keer een uur om nog wat tijd in te halen. Mijn tennisleraar wist al in een vroeg stadium dat ik zwanger was. Hierdoor konden we ons vooral op de techniek focussen in plaats van conditie en de rally spelen. Eigenlijk ging het de eerste weken van mijn zwangerschap ook echt lekker. We spraken ook af dat op het moment dat mijn lichaam het niet trok ik direct zou stoppen. Ik had stiekem gehoopt lekker lang door te kunnen gaan of in ieder geval tot ik aan de yoga zou gaan beginnen, maar helaas al snel kreeg ik bekken klachten. Op zich ging dat op de tennisbaan nog goed, maar na de 16e week moest ik tijdelijk afscheid nemen van mijn geliefde sport. Na een les had ik zo verschrikkelijk veel pijn in mijn onderrug dat ik dit signaal heb opgepakt dat het te zwaar werd voor mijn lichaam. Toen ik ongeveer 26 weken zwanger was startte voor mij de zwangerschapsyoga. Heerlijk ontspannen bezig zijn en het bewust worden van je kindje. Wat vond ik dat fijn. De oefeningen die ik daar kreeg, kon ik zo goed gebruiken tijdens de weeën. Verder sportte ik vrij weinig. Ging nog weleens fietsen, maar daar bleef het dan bij. Uiteindelijk na de geboorte van onze dochter toch bij de fysio geweest, want ik bleef last houden van mijn bekken. gelukkig met goede fysio was ik weer snel de oude.

 

De tweede zwangerschap

Deze zwangerschap verliep een stuk voorspoediger dan de eerste. Waar ik bij de eerste echt last had van mijn bekken. Had ik hier totaal geen last. Zo gek hoe dat dan kan lopen. Ook nu wist mijn tennistrainer in een vroeg stadium dat het zover was en hield hier tijdens de lessen rekening mee. Omdat ik mij lichamelijk heel goed voelde konden we iets meer focussen ook op het conditiegedeelte, naast techniek. We maakte wederom de afspraak dat ik zou aangeven dat wanneer mijn lichaam om halt riep, dat ik dan zou stoppen. Bleef het goed gaan, dan zou ik in ieder geval na de 27e week gaan stoppen. Dan kwam er ook yoga bij en dat was op dezelfde avond. De weken gingen lekker sportief voorbij en ik had eigenlijk alleen nog maar trainingen. Ik ging niet vrij spelen, omdat je in een rally soms toch een verkeerde beweging kan maken. Zo besloot ik dus na de 27e week te stoppen met tennissen. Dit waren gewoon al 11 weken langer dan de eerste keer. Super om dan toch nog zo lekker iedere week bezig te zijn in de buitenlucht. Daarna rolde ik zo de zwangerschapsyoga in. Dit was een kopie van de eerste zwangerschap, maar zo fijn om dit toch nog even te herhalen. Omdat ik me zo lang goed bleef voelen was het ook fijn om nog lekker op de fiets te stappen. Het ging nog allemaal lekker voor de wind. De hele zwangerschap geen last gehad van mijn bekken. Tot 4 weken na de bevalling. Terwijl ik met onze kleine man op pad was gleed ik weg en viel op mijn gat. Met als gevolg een scheve bekken, die door de fysio uiteindelijk recht is gezet. Daar kwam ik overigens vrij laat achter. Na meerdere malen een spitaanval te hebben gehad in een korte tijd, was het wel duidelijk dat er iets in mijn lijf niet goed zat.

 

De derde zwangerschap

Deze zwangerschap is weer totaal anders. Ik tennis inmiddels bij een andere vereniging en mijn trainer is ook een teamgenoot van manlief tijdens de competitie. Dus de eerste weken mijn mond nog even gehouden tegen hem. Ik voelde me goed, dus kon nog wel even wachten met vertellen. Dit deed ik wel voordat we het officieel bekend gingen maken. Ik train inmiddels niet meer privé maar heb een trainingspartner. Die net als ik lekker fanatiek is tijdens het trainen. Ik kon soms niet de sprint trekken die ik moest doen, dus was het wel fijn dat de trainer het wist. Maar na een ritje met de auto naar Italië was het weer feest met mijn bekken. Daar gingen we weer. Ik hoopte dat de pijn weg zou gaan na de vakantie, maar niets was minder waar. Weer een tripje naar de fysio. In overleg met haar mocht ik gewoon blijven tennissen zolang het ging, maar uiteraard niet meer op 100% maar een tandje langzamer. Dus ook daar werd rekening mee gehouden, tijdens het tennissen. Wel moest ik van de fysio iets gaan doen van zwangerschapsyoga of gym. Want mijn bekken was mijn zwakke plek en het zou goed voor mijn lijf zijn iets te doen. Dus schreef ik me snel in voor zwanger en bootcamp. De zwangerschapsyoga die ik voorheen volgde werd niet gedaan door de dame die ik al eerder had gehad en ook het aantal lessen was veranderd. Dus was het snel duidelijk dat we dus uit zouden komen op de bootcamp. Totaal buiten mijn comfortzone, maar ik moet wat. De tennis heb ik tijdens de zomervakantie moeten stoppen en heb toen ook mijn tennismaatje en trainer op de hoogte gesteld dat het helaas lichamelijk niet meer lukte om te tennissen. Jammer, want ik had gehoopt wat langer door te kunnen gaan. Met mijn oefeningen van de fysio moest ik het dan maar voorlopig doen.

Vorige week startte mijn zwanger en bootcamptraject. De komende 6 weken ben ik daar nog lekker zoet mee samen met 12 andere dames. Deze bootcamp wordt gegeven door de fysio waar ik dus inmiddels al meerdere malen ben geweest voor mijn bekken. Maar vorige week dus begonnen en ik moet eerlijk zeggen vond het best pittig. De oefeningen zijn goed te doen, maar met mijn inmiddels behoorlijke buik en toch mijn zwakke bekken vond ik het nog best pittig. We begonnen met een warming up gevolgd met twee rondjes rennen in het park. Dat viel niet mee zeg dat hardlopen. Daarna deden we een circuitje in de buitenlucht. Iedereen moest vooraf een attribuut meenemen en daar gingen we mee aan de slag. De oefeningen zijn vooral gericht op de billen, bekken en buik. De schuine buikspieren trainen we nog wel, de rechte niet meer. Dat is not done. Het laatste kwartiertje krijgen we theorie. Hoe steekt je zwangere lijf in elkaar. Bij thuiskomst was ik net een hoogbejaarde dame. Ik kon amper lopen van de pijn in mijn bekken. Was ik dan toch te ver gegaan? Na een goede nacht was de andere dag de pijn snel verdwenen.

Deze week had ik de tweede les. Bij aanvang aangegeven dat ik toch bij thuiskomst al flink wat pijn in mijn bekken had. Daarom mocht ik deze week niet hardlopen. Mijn oefeningen deed ik weer wat rustiger dan de week ervoor. Wel doen maar op een lager pitje. Het is soms zo moeilijk in te schatten wat ik aankan. Want ik voel me verder goed en denk dan dat ik de hele wereld aankan. Maar niets is minder waar. Ik ga soms toch, achteraf gezien, dus weer een tandje te ver. En dan speelt mijn bekken weer op. Ik hoop dan ook dat het deze week wat minder heftig is. Het laatste kwartier is nog even binnen de theorie bespreken en ondanks dat ik daarna nog even rustig mijn water opdrink word ik tijdens het bespreken van de theorie niet lekker. Krijg het warm, word onrustig en langzaam zie ik vlekjes komen. Ik onderbreek de les en geef aan dat ik voel dat ik bijna flauwval. De instructrice pakt me snel beet en zet me op de grond. Ik moet bijblijven en water en suiker worden gehaald om bij te blijven. Waarschijnlijk de overgang van de frisse buitenlucht naar benauwd en warm binnen was de trigger om tegen het flauwvallen aan te zitten. Doordat ik het voelde aankomen en om hulp vroeg konden we het voorkomen dat ik echt ging. Bloeddruk en hartslag werden gelijk opgenomen nadat ik weer een beetje op adem was gekomen.

Aangezien het voor mij om de hoek is, was ik op de fiets ernaartoe gegaan. Die mocht ik van de groep niet meer gebruiken. Een van de dames bood aan om mij thuis te brengen in plaats van dat ze manlief zouden bellen om mij op te halen. De instructrice appte me later op de avond nog even om te horen hoe het ging. Tijdens alle andere zwangerschappen nooit last gehad van flauwvallen. Tijdens deze zwangerschap kan ik toch blijkbaar heel slecht tegen warme ruimtes, want dit was niet de eerste keer dat ik bijna flauw viel. Volgende keer even bespreken met de verloskundige.

Deden/doen jullie tijdens de zwangerschap aan sport of een zwangerschapscursus? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen. Laat een berichtje achter hieronder, of op een van de social media kanalen.

Please follow and like us:

Op pad zonder kinderen

De afgelopen weken zaten vol met uitjes met en zonder kinderen. In deze blog neem ik jullie mee met twee uitjes ik samen met mijn man had. Deze uitjes zijn niet gesponsord en geschreven vanuit mijn eigen ervaring.

 

Theatervoorstelling

Ja het is eindelijk weer zover. Het theaterseizoen start weer voor ons. Wat kijken wij er ieder jaar weer naar uit om in mei de kaartjes te boeken bij de diverse theaters bij ons in de regio. Meestal gaan wij naar Westland Theater De Naald in Naaldwijk of naar Theater De Veste in Delft. Als wij ons avondje uit hebben, komt een van de twee oppasmeiden bij ons oppassen.

Woensdag 26 september was onze eerste datenight voor het seizoen 2018-2019. We gaan deze keer naar het theater in ons eigen dorp en we starten met de voorstelling “Alles is wel” &  “Ballen 2.0” van “Hun” & De Gestampte Meisjes. Het is een avond met twee cabaretgroepen, die meedoen in de talenten concours binnen het theater. Nieuw talent willen wij ook graag een kans geven en we gaan dus niet altijd naar de grote mannen en vrouwen in het theater. Ben erg benieuwd hoe het vanavond is. We zitten op rij 1. Ja!!! je leest het goed rij 1, altijd goed bij cabaret..hahaha. We zijn vanavond op tijd in het theater. Omdat we op de fiets zijn en ik niet zo heel snel fiets op het moment gaan we iets eerder weg dan normaal. Kan ik mooi nog even uit hijgen en een drankje doen. De voorstelling is in ons eigen dorp, dus grote kans dat we bekenden tegen komen.

eerste rij

De voorstelling is in de kleine zaal, wat betekend dat rij 1 ook echt op dezelfde vloer is als de artiesten. Dus er is geen ontkomen aan als ze ons in het vizier krijgen. Ik ben benieuwd. We beginnen met “Hun”. De voorstelling start om 20:15 uur en op een cynische manier hebben ze het over een depressie bij een van de meiden. We kunnen er niet helemaal uit opmaken of ze echt depressief is of dat het een act is in de voorstelling. We blijken niet de enige te zijn die hier wat moeite mee hebben om dit te vertalen naar real life of in scene gezet. Bij thuiskomst blijkt dat een van de meiden inderdaad echt depressief is. Het thema van de voorstelling is “awardshow” met de depressie als rode draad er doorheen. Al snel is mijn man aan de beurt, want jij hij moet vertellen wat hij vanochtend als een van de eerste dingen heeft gedaan. Dat mag dus het meest simpele activiteit zijn, want deze awardshow is voor de gewone mens. Hij koos dus voor de activiteit een boterham eten. Een high five van de dames voor deze topprestatie. Zo vulde zich het eerste deel van de avond. Natuurlijk was manlief niet de enige die de spreekwoordelijke Sjaak was. Nog een aantal dames uit het publiek mochten nog naar voren komen. Vermakelijk in ieder geval om naar te kijken. Na deze voorstelling was er pauze. Een praatje, een drankje en afwachten wat er komen gaat. De tweede voorstelling is een ode aan de man. Het trio De gestampte meisjes staat klaar om te beginnen als  we de zaal binnen lopen. Als iedereen zit, het licht is gedoofd in de zaal gaan de meiden beginnen. Die knallen zo de zaal in. Ik word gelijk gepakt in deze voorstelling, mijn aandacht is er compleet bij. De dames gaan op het randje van het seksistische zitten. Dagen de mannen uit in de zaal. Ook manlief is weer aan de beurt. Ben je snel jaloers? Dan kan je beter deze voorstelling overslaan, want eerlijk is eerlijk de dames flirten vanaf het podium ook gewoon even met de mannen in de zaal. Het is een heerlijke voorstelling waar veel gebeurt en doordat we op de eerste rij zitten komen we eigenlijk ogen te kort. Na de voorstelling doen we normaal nog even een drankje, maar slaan dat vanavond over. Na een slechte nacht wil ik toch een soort van op tijd naar bed.

 

Familiedagje

Een paar jaar geleden ontstond het idee om een neven en nichtenuitje te organiseren bij mijn man in zijn familie. Tot een paar maanden terug bleef dit maar een idee, maar nu werden er eindelijk

een van de geproefde biertjes

stappen gemaakt. Twee nichtjes organiseerde een uitje en de partners mochten mee. Bij de eerste editie van dit neven en nichtenuitje was ik de enige aanhang. De andere twee aangetrouwde neven bleven bij de kinderen. De jongste van de groep is overigens 18 en de oudste 40. Mijn schoonzus moest helaas op het laatste moment afzeggen in verband met een blessure. Het verzoek was om op de fiets te komen of wie geen fiets had kon hem lenen. Nu hebben wij wel een fiets, maar de familie komt uit de bollenstreek en het is voor ons een uur rijden met de auto, dus wij mochten de fietsen lenen. Mijn schoonzus had gevraagd om een elektrische fiets, maar tot een paar weken geleden had ik geen moeite met fietsen. Door de zwangerschap gaat het nu toch allemaal net even wat minder. Nu de elektrische fiets toch vrij was, nam ik van de gelegenheid gebruik om daar gebruik van te maken.

 

We werden welkom geheten met een bakkie en een lekker stukje taart. Even keuvelen en daarna kregen we de uitleg wat we moesten doen. We werden in 3 groepen verdeeld en kregen een goodiebag mee met een flesje water, pennen, wat lekkers en poncho. Die laatste hebben we gelukkig niet nodig gehad. De eerste groep vertrok met de fototocht. De fototocht was op de fiets naar een bepaalde locatie in de bollenregio. Kwamen langs plekjes waar familie heeft gewoond of nog steeds veel komt. De vragen gingen over alle ooms en tantes. Zo kom je nog eens wat te weten. Wij gingen als tweede groep weg. Samen met manlief, een nichtje en neef mochten we op pad. Eerst moest het zadel van mijn fiets nog een heel stuk lager gezet worden. En hoppa daar gaan we dan op de elektrische fiets. uhm fietst toch nog best wat zwaar, maar ja een wat ouder model, dus zal wel. Gelukkig wisten de neef en nicht goed de weg, want tja wij komen niet zo heel vaak in het dorp. Vragen maken, kletsen en fietsen maar. Maakte hilarische foto’s voor de antwoorden die we appten naar de organisatie. Wij hadden in ieder geval de grootste lol met elkaar. Na 15 kilometer fietsen, mensen wat was ik gesloopt, kwamen we aan op de activiteit locatie. We kregen een rondleiding bij Brouwerij Klein Duimpje in Hillegom. Een leuke kleine brouwerij. Wat kan die man enthousiast vertellen over zijn brouwerij. Mooi om te zien hoe gepassioneerd iemand kan zijn. Na de rondleiding volgde er een bierproeverij met een hapje. Helaas mag ik niet proeven, dus hield ik het bij een frisdrankje. Maar alle bierdrinkers genoten van 6 verschillende biertjes, wel in kleine glaasjes uiteraard. We zouden hierna nog uit eten gaan. Dus hoppa op de fiets en gaan met de hele groep. We moesten nog wel even een paar kilometertjes maken op de fiets, maar ik voelde mijn benen verschrikkelijk. Wat bleek nou, ik had al die tijd gewoon zonder trapondersteuning gefietst. Nou mijn kon je wegdragen. Ik kreeg serieus gewoon de

peking eend

slappe lach op de fiets. Wat een verschil met daarvoor. En van 15 km per uur vloog ik bijna over het fietspad.

Na dit wat kortere fietstochtje kwamen we aan bij restaurant heinde & ver. Daar kregen we de antwoorden uit de eerdere vragen van de fietstocht. Daarna konden we lekker gaan eten. Dit restaurant serveert kleine gerechtjes die je steeds kan bestellen. Leuk concept. Iedereen kan zelf bepalen wat ze eten en drinken. En het zijn heerlijke kleine hapjes. Echt van genoten. Tegen 22:30 uur pakte we de fietsen weer en reden we terug naar de begin locatie om onze auto weer op te halen en naar huis te rijden. We kijken terug op een geweldig uitje met de neven en nichten en wat was het leuk om zo eens met elkaar wat leuks te ondernemen. Iets wat ieder jaar zeker weer terug gaat komen.

 

Hebben jullie weleens een familiedag, of gaan jullie weleens samen weg? Wat doen jullie dan? Ik ben benieuwd. Laat een berichtje hieronder achter of op de bekende social media.

 

Liefs,

Inge

 

 

Please follow and like us: