Ik schreef er al eens eerder over, een uitje naar het theater met kinderen. Zondag 10 februari had ik samen met onze dochter een uitje naar de kleine zeemeermin. Hoe wij dat hebben ervaren schrijf ik vandaag in deze blog. Deze blog is uit eigen ervaring geschreven en is dus niet vanuit sponsoring geschreven.
Aankondiging theatervoorstelling
Ons meisje kan zich al dagen druk maken over een uitje, dus besloot ik het pas een dag van te voren te zeggen. De afgelopen tijd had ze al zoveel dingen waar ze zich zo druk om had gemaakt dat slapen niet haar hobby was geworden. Ze is al weken vroeg wakker. Alles is spannend. Ik vertelde haar dat we zondagmiddag naar de kleine zeemeermin zouden gaan in het theater. Lekker samen even op pad, zonder haar broertjes en papa. Echt een meisjesuitje. Dat vond ze wel wat. Ik vertelde haar ook dat we hele goede plaatsen hadden, we zaten namelijk helemaal vooraan.
De dag van de voorstelling
Zondagochtend was ze uiteraard weer heel vroeg wakker. Ik mocht nog even uitslapen. Nou ja uitslapen, de kleine man werd wakker en papa hoorde hem beneden niet. Dus dan maar even lekker kroelen bij mama in het grote bed. Vind ik niet vervelend. Eenmaal beneden stuiterde het meiske aan alle kanten want vanmiddag is het zover. Ze keek er echt naar uit. Gaan we al mama. Nee na het middageten gaan we. Zo gezegd zo gedaan uiteraard. Ze was nog nooit zo snel klaar. Haren doen, was geen drama. Schoenen en jas aan was zo geregeld. Ze had er echt zin in.
De voorstelling
We waren er lekker op tijd, alleen deze loedermoeder had niet gelezen dat ze verkleed mochten komen. Gelukkig was ze niet de enige die niet verkleed was. Een van de speelsters kwam in de zaal even met haar kletsen. Wauw wat heb jij een goede plek zeg. Dat vond ze overigens wel heel spannend, want ze wilde echt niet met me meelopen naar de voorste rij. Gelukkig was het snel goed dat ze zag dat ik gewoon naast haar zat. De speelster vertelde waar de voorstelling over ging. Ondertussen kon ze rustig de zaal in kijken of ze nog vriendinnetjes zag. En er waren zoveel bekende voor haar in de zaal. Dus naar iedereen even zwaaien. Om 13:00 uur was het zover. De voorstelling begon. Het licht ging uit en ik had een klein meisje dat werkelijk in mij kroop. De start van de musical met vooral een donker sfeertje vond ze spannend. Lekker dicht tegen mama aan rustig kijken en alles in je opnemen. Ze genoot van top tot teen. Het is geen Disney voorstelling, dus de voor ons bekende liedjes van de kleine zeemeermin worden niet gezongen. Toch is het een heerlijke voorstelling voor jong en oud. Dans, zang en toneel. We hebben echt samen zitten genieten. Laagdrempelig en goed te begrijpen voor kinderen vanaf vier jaar. Ook voor de ouders leuk, want er zitten
ook grapjes voor volwassenen tussen.
Titus had een mooi grapje bedacht voor zijn tegenspeelster, die dus de hele voorstelling weer terug kwam. Eentje die ze zelf niet had verwacht. Met als resultaat dat heks Fien de slappe lach kreeg op het podium. Het was echt een fout/stout grapje. Mooi om te zien hoe je dan zo’n lol in je werk kan hebben en er gewoon verder op in gaat en zegt: Tja mooi is dat je nu weet wat je moet gaan zeggen, maar dat het er niet uitkomt. Je kon mij opvegen. De kinderen vonden het vooral grappig dat ze stonden te lachen, maar het grapje begrepen zij niet, de ouders wel.
Ook mochten de kinderen op hun eigen plek nog lekker dansen en meezingen. Ons meiske houdt daar wel van. Dus stonden we samen op de eerste rij te dansen.
Ondanks soms de spannende elementen voor een kleuter was het een enorm gave musical. Ze liep heel enthousiast de zaal uit.
Na de voorstelling
Na de voorstelling gingen we samen in de foyer nog drinken en wat eten. Voor de kinderen was er een afterparty en een meet en greet met de toneelspelers. Laat mijn dochter nou niet degene zijn die daar warm voor draait. Dus op de foto met de hoofdrolspelers doe ik haar geen plezier mee. Ik ga haar hierin ook absoluut niet pushen, want daar bereik ik helemaal niks mee. Ze geniet meer van lekker een drankje samen drinken en wat lekkers eten. Dat ze helemaal onder de indruk was van alles, was haar goed aan te zien. Een flinke blos op haar wangen. Thuis gaf ik haar mijn telefoon zodat ze samen met papa rustig kon kijken naar de foto’s en zij haar verhaal kon vertellen. Want met beeld erbij kan ze zich veel beter uiten hoe iets was. Vol enthousiasme verteld ze over waar het verhaal over ging. Vooral de gemene heks Fien is haar bijgebleven en daar blijft ze over praten.
Ik geniet nog even na van dit heerlijke uitje met mijn kleuterdochter. Wat is het toch fijn om samen herinneringen te maken.
Week 6 van 2019 stond in het teken van de vele bezoekjes aan specialisten. We trapte af met een bezoekje aan de oogarts met de kleine man. Op het consultatie bureau zagen ze bij het oogonderzoek geen rode reflectie in zijn ogen. Dus daar zit je dan op de afdeling oogheelkunde met een baby van 6 weken oud. Verreweg de jongste patiënt in de wachtkamer. Al snel werd duidelijk dat we dus waren doorgestuurd door het CB voor aangeboren staar. Fijn dat ze dat dan ook gelijk tegen je zeggen in plaats van met de mededeling, maak je niet te veel zorgen. De oogarts geeft wel aan wat er aan de hand is. Dat stimuleert googlen en dat kan je dus beter niet doen. Gelukkig hadden we dus een fijne oogarts die ons vertelde dat ons manneke niets mankeert en een paar goede ogen bezit. Half maart nog wel even een extra controle.
Door de voorkeurshouding van Raff vandaag ook weer naar de fysio. Gelukkig gaat het al een stapje beter. In zijn slaap draait hij zelf zijn hoofd naar de linkerkant. Het zijn kleine stapjes, maar ieder stapje is er weer een.
We sloten deze week ook de kraamweken af. Raff is nu 6 weken oud en dat betekend de nacontrole bij de verloskundige. De bevalling hoefde ik niet met haar te bespreken. We hebben het voornamelijk gehad over het abrupt moeten stoppen met de borstvoeding. Hoe het nu met mij ging en hoe ik er tegenaan keek dat ze die beslissing voor mij heeft genomen. Het was een afsluiting met een lach en een traan. We nemen nu echt afscheid van de praktijk, want ons gezin is compleet. Ik had een kaartje en een doosje chocolaatjes voor de dames uit de praktijk meegenomen. Deze zwangerschap heb ik de dames harder nodig gehad dan bij de andere twee zwangerschappen. En de bevalling die kan ik alleen maar bestempelen als de mooiste van de drie.
De bloeduitslagen van mijn schildklier waren ook binnen en ik mag gewoon doorgaan met de huidige hoeveelheid medicatie. Over 4 maanden weer de volgende check.
Ons middelste boefje loopt al maanden met pijn in zijn buik. We weten inmiddels dat het niet de spanning was om de komst van zijn broertje, maar het adenovirus. Daar valt niets aan te doen, maar al maanden pijn in je buik kan toch niet alleen van dat virus. Dus meldde we ons weer bij de huisarts. Ook hij was even radeloos en besloot toch verder te gaan zoeken en belde de dienstdoende kinderarts. Die kon gelukkig antwoord geven op onze vragen. De buikpijn was wel degelijk iets wat voortvloeide uit het virus. Het adenovirus zorgt ervoor dat ons boefje tijdelijk lactose intolerant is. Niet leuk, maar hier kunnen we wat mee. Dus op naar een lactosevrij dieet voor Sepp. Hier en daar wat informatie opgevraagd en wat gezocht op internet. Gelukkig is er veel lactosevrij te krijgen, dus kunnen we hem goed helpen. Inmiddels hebben wij het eerste resultaat binnen. Sepp klaagt veel minder over pijn in zijn buik en hij is veel minder moe. Daardoor is hij ook veel gezelliger. We zijn hier minimaal nog wel 6 weken mee bezig om hem weer een beetje de oude te krijgen, maar dat is helemaal niet erg. Zolang hij maar weer zichzelf wordt en zich goed gaat voelen. Daar heb je als ouders toch alles voor over.
Langzaam aan probeer ik ook de zwangerschapskilo’s kwijt te raken. Deze zwangerschap kwam ik er maar liefst 25 aan. Meer dan bij de andere twee. Het is helaas niet anders. Stapje voor stapje gaan we hier mee aan de slag. Het heeft geen haast. Liever langzaam een duurzaam dan snel en welkom jojo effect.
De laatste kraamvisites zijn nu geweest. Hoe gezellig het ook is, het is nu ook wel weer fijn om de dagen weer voor onszelf te hebben. Nu eerst de focus op mezelf en het gezin. Dat gaat ook weer energie geven om met vriendinnen leuke dingen te doen.
Zelf gingen we ook nog even op kraamvisite. Een vriendin beviel 20 dagen eerder van een zoon. Hoe bijzonder is het dat je samen drie keer zwanger bent geweest. En alle drie de kinderen dan ook hetzelfde geboortejaar hebben.
Verder hadden we een kinderverjaardag en ging ik samen met Chloë naar het theater. Hierover lees je donderdag meer in mijn blog.
Zo fijn om komende week een rustige week voor de boeg te hebben. Daarbij zal bijtanken centraal staan. Tot volgende week.
Zolang wij Sinterklaas vieren is kerst eigenlijk ons ondergeschoven kindje. Toch hebben wij ook gewoon onze tradities rondom kerst. In deze blog neem ik jullie mee naar hoe wij dit jaar proberen kerst te vieren. Dit jaar anders dan andere jaren, want ben ik dan nog hoogzwanger of ben ik inmiddels bevallen. Alles hangt dit jaar af van de geboorte van de kleine man.
Kerstavond
Kerstavond is voor echt de start van kerst. Sinds Chloë oud genoeg is om haar mee te nemen naar de kerk, mag ze samen met mij mee naar de gezinsviering die om 18:00 uur begint. Kerstavond is altijd een drukke avond in de kerk, dus moeten wij al vroeg op pad om een goed plekje te bemachtigen zodat ze lekker mee kan kijken. Ook zorg ik voor het nodige vertier voor haar. Kleurtjes om het boekje te kleuren, wat snoepjes voor tijdens de dienst. Ieder jaar krijg ik weer complimenten van de mensen om me heen dat ze het zo goed heeft gedaan. We weten ook allemaal dat kinderen gewoon niet stil kunnen zitten en graag wiebelen en kletsen. Kerst begint voor mij ook echt pas op het moment dat ik naar de kerk ben geweest. Na de viering eten we een kleine broodmaaltijd met elkaar en start voor ons de kerst. Wij doen geen cadeautjes met kerst, want we vieren Sinterklaas uitgebreid. Dit jaar met kerstavond is het andere koek. Ik ben dan precies 39 weken zwanger en eerlijkheidshalve zit ik niet te wachten om dan in een volle kerk te zitten. Momenteel vermijd ik drukke aangelegenheden. Dus blijven we dit jaar thuis. Robin laat ik ook niet naar de kerk gaan, want het zou ook zomaar kunnen dat de bevalling wordt ingezet. En in de kerk kan ik hem niet bereiken. We maken het maar gezellig met elkaar thuis. Ik denk dat we met de kindjes wat lekkers gaan eten in plaats van de broodmaaltijd na de kerk. Als ze op bed liggen kruip ik heerlijk onder een dekentje en ga lekker cliché All you need is love kerstspecial kijken. Het zal vooral heel ontspannen zijn.
Eerste kerstdag
Eerste kerstdag vieren we meestal in de bollenstreek, want daar komt mijn schoonmoeder van origine vandaan. Mijn schoonfamilie viert al jaren kerst met alle ooms, tantes, neefjes, nichtjes en inmiddels is er ook een derde generatie aangeschoven van 6 bijna 7 achterneefjes en nichtjes. Vanaf 16:00 uur is dan iedereen welkom. Dus eerste kerstdag staat bij ons dan in teken van het maken van een van de gerechtjes in een toegewezen gang. Maar eerst ontbijten we met ons eigen gezinnetje uitgebreid. Croissants, afbakbroodjes, luxe broodbeleg. Maar vooral relaxt en ontspannen met elkaar wakker worden en genieten. Ook nu gaan we dat doen. Heerlijk de geur van warme broodjes uit de oven. Echt een feestje.
Dit jaar gaan we even een bakkie doen bij mijn ouders, waar we normaal altijd tweede kerstdag mee vieren. Daarna gaan we lekker naar huis en duiken nog even het bed in. Het kerstdiner is gelukkig dit jaar bij mijn schoonouders. En ja ik vermijd nu drukke bedoelingen, maar ga nu wel even mijn gezicht laten zien. Er staat bij mijn schoonouders een bed voor me klaar. Het gaat een lange zit anders worden. Tussen de gangen door trek ik me even terug om bij te komen. En aangezien mijn buik toch al goed gevuld is, hoef ik niet zo heel veel te eten. De kinderen mogen daar blijven slapen, dus we zien ook wel hoe dat met de kindjes gaat lopen. Ik ga me er vooral niet druk om maken. Ze kunnen het goed vinden met hun achterneef en nichtjes. Dit jaar hoeven wij niet zo heel veel te doen. Wij moesten de wijn regelen. Die staat inmiddels bij mijn schoonouders, dus mocht ik tussendoor even andere activiteiten hebben, dan is dat er wel en loopt er in de gangen niets mis. Manlief is nog wel ingedeeld bij het vleesgerecht, dat hij samen met zijn vader moet regelen. Lees mijn schoonvader regelt het en manlief mag helpen als wij er bij zijn.
Tweede kerstdag
Tweede kerstdag vieren we traditioneel normaal met mijn gezin. Door de chronische ziekte van mijn vader wil hij niet meer ‘s avonds kerst vieren, dus doen we dat meestal met een brunch. Alleen dit staat wel wat op losse schroeven de laatste jaren dus zou dit jaar het laatste jaar zijn dat we gingen proberen of dit werkte. Anders zouden wij het uitsluitend houden bij een bakkie doen. Dit jaar wordt dus geen brunch, maar gewoon lekker thuis op de bank uitbuiken en gezellig wat leuks doen met de kindjes thuis. Lekker een film met zijn alleen kijken. We maken lekker geen afspraken en blijven de hele dag lekker in pyjama zitten. Een echte chilldag die we denk ik allemaal heel hard nodig gaan hebben.
Hoe zien jullie kerstdagen eruit en hebben jullie bepaalde tradities? Vieren jullie kerst met of zonder cadeautjes? Ik ben ook erg benieuwd naar jullie verhalen.
Vorige week vroeg ik jullie op instagram of jullie vragen hadden voor mij. Wat zou jij nou van mij willen weten? In deze blog geef ik antwoorden op jullie vragen.
Hoe kwamen jullie op de namen van de kinderen?
Vijf jaar geleden was ik zwanger van Chloë. Dat was voor ons het eerste moment dat wij samen echt over namen gingen praten. We lagen toen echt mijlen ver uit elkaar qua namen. Dus zijn we eerst lijstjes gaan maken met namen die ons aanspraken. Vanuit daar zijn we gaan kijken wat we echt wilde. We wilde sowieso een naam die internationaal goed uit te spreken is. Mijn naam is voor de meeste buitenlanders niet uit te spreken. We struinde het internet af en keken in de kaartenboeken naar namen. We maakten allebei afzonderlijk een lijstje en daar streepten we namen af. Bij Robin stond de naam Chloë op het lijstje. Ik vond dat een mooie naam, maar een oud klasgenoot van mij had zijn dochter dezelfde naam gegeven. Dus mochten we een dochter krijgen, dan zouden ze dus dezelfde naam hebben. Dat voelde voor mij niet goed toen, maar toen zijn Robin: Hoe vaak zie je hem? ehm nou nooit. Ik dacht toen, ja je hebt gelijk. Dat werd dus onze meisjesnaam. Voor een jongen hadden we de naam Tygo. Ik heb dat altijd een mooie naam gevonden en toevallig deed in Tygo Gernant dat jaar mee aan wie is de mol? Achteraf zijn wij heel blij dat onze eerste een dochter werd, want de naam Tygo is in 2014 heel vaak gegeven aan jongens. Ook laten wij onze kinderen dopen. Daarom wilde ik ook katholieke doopnamen. Daarin zijn wij vrij traditioneel gebleven. Werd het een meisje dan een vernoemen naar de beide oma’s, een jongen dan een vernoeming naar beide opa’s.
Drie jaar geleden was ik zwanger van Sepp. Deze zwangerschap wisten wij ook niet wat het geslacht zou zijn. Ook nu begonnen we weer met de lijstjes. Sommige namen kwamen weer terug. Een meisjes naam hadden we snel gevonden. Ook deze keer weer internationaal. Deze naam zet ik nu niet hier omdat we hem nog wel bewaard hebben voor ons derde wondertje. Mocht de echoscopist het toch verkeerd hebben gezien. De jongensnaam zaten we nog te twijfelen en uiteindelijk zat de twijfel of het Quint of Quinn zou worden. Toch zat me dat op een gegeven moment niet lekker. Wij hebben altijd gezegd dat we met de 26 weken echt een naam willen hebben. Mocht het kindje te vroeg geboren worden dan hebben we in ieder geval een naam. Op een van mijn werkdagen zat ik in de tram en toen besefte ik ineens dat in mij een kindje groeide dat een echte Sepp is. Het is vooral een gevoel geweest. Robin wilde eerst niet aan deze naam want die had gelijk een beeld bij de naam Sepp, namelijk Sepp Blatter. De doopnaam zou zowel bij een jongen als een meisje een verwijzing naar beide opa’s worden.
Nu ben ik zwanger van ons derde kindje. Een jongen deze keer. De meisjesnaam van Sepp vonden we nog steeds heel gaaf, dus die ging mee bij deze zwangerschap. Dus die was snel klaar. De jongensnaam waren we nog niet echt mee bezig toen ik tijdens onze vakantie in Italië ineens tegen Robin zei: “ik vind ……. zo’n gave naam voor een knul.” Net na de vakantie zei Robin “ja dat is echt een gave naam.” Ik was dus 13/14 weken zwanger toen we eruit waren en nog niet het geslacht wisten. We zijn ook niet meer gewijzigd. Die naam gaat het dus ook gewoon echt worden. De doopnaam was duidelijk, werd het een jongen, dan kwam er een vernoemen naar Robin, bij een meisje een vernoeming naar mij. Daarnaast wilde we nog een verwijzing naar de oom en tante die nog geen peter en meter zijn. Zij hebben beide dezelfde doopnaam die ook bij Robin weer terug komt.
Wat is je lievelingsgerecht om te koken?
Koken en bakken is echt een passie. Alleen gun ik mezelf nu niet meer de tijd om uitgebreid te koken zoals ik voor dat er kinderen waren deed. In ons kinderloze tijdperk kookte ik wekelijks nieuwe recepten en in het weekend kookte ik uitgebreid. Ik ben vooral gek op het koken van winterse gerechten. Dus ik kijk altijd erg uit naar deze periode. Vooral het bereiden van stoofvlees vind ik geweldig. Doordat het zo lang moet stoven gaat het altijd zo lekker ruiken in huis. Het is alleen jammer dat de kinderen er nog net van houden. Maar ik vind het zo lekker dat ik het ook zeker gewoon regelmatig kook.
Wat zou je (willen) doen als je niet het werk zou doen dat je nu doet?
Ik werk nu al acceptant bedrijfsmatige brandverzekeringen bij een grote verzekeringsmaatschappij. Doordat in deze wereld veel banen worden geschrapt moet ik mezelf ook regelmatig een spiegel voorhouden. Ik weet ook dat ik, mocht ik ooit boventallig worden ik niet meer terug de verzekeringen in ga. Waarom ik dat niet wil is dat er steeds meer verplichtingen worden opgelegd. Ik behandel nu een productgroep. Er wordt steeds meer en vaker geëist dat je je meerdere producten kent en er advies in kan gaan geven. Dat laatste zie ik niet zitten.
Als ik nu een keuze moet maken om wat anders te gaan doen zou ik graag een opleiding willen doen aan het grafisch lyceum om daar met mijn creativiteit aan de slag te gaan en daar wat mee gaan doen. Mijn wens is dan ook echt om vanuit huis te kunnen gaan werken.
Wat is je zwangerschapscraving?
Bij Chloë had ik een craving naar alles wat zoet was. Oh wat kon ik smullen van snoepgoed. Alleen dat vond mijn maag niet zo’n goed idee. Brandend maagzuur overheerste volop.
Bij Sepp had ik een craving naar kaas. Kilo’s kaas vlogen er doorheen die 9 maanden. Ook melk was niet aan te slepen.
Deze zwangerschap heb ik twee dingen. Chocolade en kroketten/mac donalds. Die chocolade is echt not done. Want dat triggert mijn eczeem. Daarom mag ik ook niet te vaak boodschappen doen, want ik kom echt met chocolade thuis. En als ik het dan gegeten heb, heb ik ook weer zo veel spijt, want dat brandend maagzuur…..
Hoe bevalt het bloggen je tot zo ver?
Ik blog nu 3 maanden en vind het echt heel leuk om te doen. Ik zit ook nog vol met inspiratie en leuk ideeën voor de blog. Tot nu toe ben ik ook echt blij dat ik ermee gestart ben. Nog steeds weten veel mensen in mijn directe omgeving niet dat ik dit doe. En dat is voor nu ook nog prima. Niet omdat ik me schaam, maar vooral omdat ik nog wat onzeker ben. Wat zullen ze wel niet van mij denken, ga je je leven op internet zetten, etc. Ik weet ook echt wel dat er altijd wel iemand is met zo’n reactie. Dat houd je toch niet tegen.
Nu ik door de zwangerschap thuis ben komen te zitten is de blog ook echt mijn uitlaatklep geworden. Even met wat anders bezig zijn. De blog geeft me energie. Al moet ik last minute nog wat schrijven op dinsdagavond, het voelt niet als straf.
Zoals ik al schreef zit ik nog boordevol met ideeën, maar de prioriteit lig hier nog even op de zwangerschap. Na de bevalling en als we weer een beetje ritme te pakken hebben ga ik de ideeën uitwerken. Ook wil ik een keer een training doen om nog meer uit mijn blog te halen.
Natuurlijk zijn er ook nog dingen waar ik op meer resultaat had verwacht. Ik heb mijn verwachtingspatroon voor mezelf ook vrij hoog gelegd. Op dit moment zou ik graag willen dat mijn bezoekersaantallen wat omhoog gaan. Die blijft nog wat aan de lage kant, maar ook daar wil ik na de bevalling me wat meer op gaan focussen.
Ik vond het erg leuk om jullie vragen te beantwoorden. Ook hebben jullie leuke suggesties aangeleverd voor mijn blog. Sommige items stonden al op mijn lijstje. Sommige ook niet, maar wil ik wel wat mee gaan doen. Hou mijn social media in de gaten. Daar zie je vanzelf verschijnen wanneer er een nieuwe blog online is gekomen. Op Facebook en Twitter vindt je direct een link naar de blog. Instagram doe ik nog handmatig. Wees ook vrij om mij daar te volgen. Leuk om jullie op meerdere plaatsen tegen te komen. En laat vooral ook een reactie achter. Ik vind het echt heel leuk om een reactie van jullie te ontvangen.
Naast een lieve maar gevoelige kleuter hebben we ook een heerlijke peuterpuber in huis. Volgende week is ons manneke alweer 2,5 jaar. Een mooi moment om terug te blikken op het eerste half jaar als peuter.
Zijn karaktertje
Wat geniet ik toch van onze heerlijke peuterpuber. De driftbuien kan ik missen als kiespijn, maar horen er echt bij. Daarnaast hangt hij vaak de clown uit en is het een grote knuffelkont, maar vooral een vriendelijk manneke. Loop ik met hem waar dan ook, dan zegt hij iedereen uitbundig gedag. Waag het niet om niks terug te zeggen, want dan hij roept hij gewoon hard over straat: “mama, hij (ja iedereen is hij) praat niet. Sepp is dan ook echt teleurgesteld. Dan leg ik hem uit dat niet iedereen altijd zin heeft om gedag te zeggen ook al is dat niet zo netjes. Natuurlijk blijf ik hem stimuleren om gedag te blijven zeggen tegen iedereen. Dat siert hem om wie hij is. Kan hij geen gedag zeggen omdat je in huis bent, maar ziet hij jou voor het raam? Dan zwaait hij uitbundig naar je. Dat tovert bij veel mensen een lach op hun gezicht. Grapjes uithalen vindt Sepp helemaal geweldig. De grapjes zijn echte peuter grapjes. De grootste lol heeft hij als hij doet alsof hij je gaat pakken als tijger. Luidt brullend rent hij achter je aan. Ook verstopt hij zich onder een deken of gewoon achter zijn handjes. Ze tong uitsteken en lekker spetteren of doen alsof hij héél boos kijkt. Die pretoogjes zijn onbetaalbaar.
Driftbuien binnenshuis
Naast deze leuke eigenschappen is hij ook regelmatig een echte peuterpuber. Dan heb ik mijn handen vol aan hem. Eerlijk is eerlijk dat zijn wel eens zware momenten, zeker nu ik een stuk minder mobiel ben. Vooral de driftbuien op straat of de winkel vallen niet altijd mee. Door zijn lengte is hij niet makkelijk meer op te tillen in combinatie met die grote buik. Thuis laat ik hem vooral even driftig zijn. Dan mag hij echt even gillen, schreeuwen en stampen. Zodra hij begint te slaan is het klaar. Dan mag hij even afkoelen bij een muurtje. Dan is het ook daarna gelijk klaar en weet hij dat hij een stap te ver ging. Na een time out van 2 minuten ga ik even bij hem op de grond zitten zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken. Vaak hoef ik dan al niets meer te zeggen en komt hij zelf naar me toe en zegt hij: “mama Sepp stout he.” Ja, Sepp je was stout door mama te slaan. Boos zijn mag, maar we doen elkaar geen pijn door te slaan of schoppen. Een natte kus en een dikke knuffel komen daarna. De driftbui is dan als sneeuw voor de zon verdwenen en ons manneke gaat heerlijk verder spelen.
Driftbuien buitenshuis
Op straat of in de winkel is een ander verhaal. Daar kan ik hem wel even boos laten zijn, maar moet ik wel wat sneller ingrijpen. Dat doe vooral om die boze en verwijtende ogen niet in mijn rug te hoeven voelen. Want oh oh oh wat weten mensen ineens heel goed hoe ONS kind in elkaar steekt. Ik heb daar gelukkig wel steeds minder maling aan. Lieve mensen bemoei je alsjeblieft niet met een moeder die haar peuter probeert te corrigeren. De aandacht voor het kind is op dit moment belangrijker dan de door u goed bedoelde adviezen. Dat zorgt dat menig moeder even de focus kwijt raakt, zich irriteert of simpel u een standje geeft. Mijn kind is niet publiekelijk bezit. Zo dat is er ook even uit. Maar terug naar waar ik over begon. Het eerder ingrijpen in publieke voorzieningen. Sepp pak ik dan vast en maak hem duidelijk dat boos worden in de winkel of op straat geen zin heeft. Dat hij mee moet lopen en dat ik dit gedrag niet wens. Je mag best boos zijn, maar je hoeft dat niet zo te doen. Gelukkig zit Sepp ook gewoon nog in de buggy en kan ik hem daarna verder laten razen in de buggy.
Kleuter en peuter in huis
Zoals jullie weten hebben we naast een peuter ook een kleuter in huis. Over het algemeen gaat dat ook ontzettend goed tussen die twee. Tot Chloë naar school ging waren ze ook echt vaak op elkaar aangewezen. Dus hebben altijd veel samen gespeeld. En nu nog spelen ze regelmatig samen. Sepp moet ook vaak doen wat zijn zus zegt. Dus hij moet ook regelmatig de baby spelen, of gewoon vader en moedertje met haar poppen. Dat laat hij dan ook toe tot zekere hoogte. Gaat het hem te ver, heeft hij geen zin meer? Dan laat hij het heel duidelijk weten. Eerst met woorden en als er dan niet geluisterd wordt dan volgt er een heus broer en zus gevecht. Dan zijn het ook net een kat en een hond. Heel vaak laat ik ze het eerst maar samen uitvechten. Want het heeft echt geen zin om politieagentje te spelen. Als ze er samen niet uitkomen, dan spring ik er tussen. En dat is soms ook echt nodig. Maar ook dan weten ze dat ze te ver zijn gegaan. Ze zeggen sorry tegen elkaar en knuffelen elkaar vervolgens plat. Ze gaan ook niet naar bed zonder elkaar te knuffelen. Inmiddels helemaal een ritueel geworden. Ze gaan ook vaak tegelijk naar bed. Op bed leggen doen we ook vaak met zijn tweeën. Ieder kind krijgt dan zijn of haar individuele aandacht.
Ontwikkeling
De laatste weken ontwikkeld Sepp zich hard. Hij wordt communicatief steeds sterker. Praat duidelijk en verstaanbaar, soms ook niet. Ook wandelt hij lange stukken met ons mee. Op de dagen dat hij nu nog alleen is samen met mij kan hij zich ook heel goed zelf vermaken met zijn auto’s en trein. Soms ook wat schermtijd. Peppa big is zijn topfavoriet op het moment. Hele stukken praat hij na. Als de wekker gaat en schermtijd klaar is, laten we Sepp zelf de tv of tablet uitzetten. Want dat geeft geen driftbuien heben we gemerkt. Zetten wij het scherm uit, dan ontploft hij en lijkt het toch ineens heel onverwachts te komen. Humor is bij Sepp ook een wondermiddel. Met simpel een grapje maken, is hij al snel niet meer boos.
Ondergesneeuwt
Soms ben ik bang dat hij wordt ondergesneeuwd omdat zijn zus soms zoveel aandacht vraagt. Als ik zo naar hem kijk lijkt dat vaak wel mee te vallen. Hij past zich makkelijk aan de situatie aan. En hoe bizar, als wij ons meisje willen troosten helpt dat niet altijd. Dan is Sepp de enige die haar kan troosten. Dan ben ik alleen maar waanzinnig trots op mijn twee kanjers die elkaar zo goed aanvullen en elkaar helpen daar waar het nodig is. Hij lijkt er in ieder geval geen last van te hebben.
Wij zijn enorm trots op dit manneke. Hebben jullie ook zo’n heerlijke peuterpuber? Of hoe was jullie kindje tijdens zijn peutertijd? Laat gerust een bericht je achter hieronder. Ik vind dat namelijk erg leuk om wat van jullie te lezen.
De weken vliegen inmiddels voorbij en het is aftellen naar mijn verlof. Ik ben nu 32 weken zwanger en mijn streven was om met 36 weken zwangerschap met verlof te gaan. Dat betekend voor mij dat ik alleen de maand november nog hoef te werken. Al zal het door de bekkenpijn nu even afwachten zijn of ik eerder met verlof ga. Nu de uitgerekende datum dichterbij komt, zorg ik ook dat het geboorteplan bij de verloskundige ligt.
Zo maakte ik dus vorige week het geboorteplan voor ons kleine mannetje. Deze week ga ik die met de verloskundige kort bespreken. Op mijn verzoek heb ik geen dubbele afspraak ingepland om dit te bespreken. Na 2 eerdere bevallingen vind ik dit niet meer zo spannend. Ook al is iedere bevalling anders, toch is het voor mij belangrijker dat het geboorteplan daar ligt. Zowel bij Chloë als bij Sepp heb ik een geboorteplan gemaakt.
Bij de geboorte van Chloë ruim 4 jaar geleden ben ik thuis begonnen. De dag voor haar geboorte had ik pijn in mijn buik, maar niet dat ik dacht van laat ik de verloskundige bellen. Er was voor mijn gevoel ook niet veel aan de hand. Ik was het vooral zat om te wachten, want alhoewel ik pas 4 dagen overtijd was, was ik er wel klaar mee. Het was buiten warm en ik kon geen kant meer op. Ik wilde gewoon heel graag mijn kindje ontmoeten. Papa was al jarig geweest, dus het mocht echt wel komen. Die vrijdagavond kon ik niet de slaap vatten, bleef ronddraaien in bed en wist niet hoe ik moest gaan liggen. Ik pakte uiteindelijk om 2:00 uur ‘s nachts een kruik en legde die tegen mijn buik in de hoop dat ik daardoor wat minder gespannen was en dus lekker kon gaan slapen. Jammer joh dacht mijn lijf want een half uur later begonnen mijn weeën. Rustig aangekeken en begonnen met time-en in de weeënapp. Eigenlijk kwamen ze al gelijk regelmatig. Ik ben maar wat gaan lezen en doen in huis, want slapen kon ik toch niet meer. Nog even gedoucht en ondertussen manlief wakker gemaakt. We belde de verloskundige om aan te geven dat ik al 2 uur regelmatige weeën had, maar die drukte ons weg, dachten we. Een uurtje verder belde we haar weer en toen nam ze wel op. Ze zou er met een half uurtje zijn. Manlief liet haar binnen en ze constateerde 3 cm ontsluiting. We spraken af dat ze naar huis ging en over 2 uur weer zou komen. Ging het niet, dan mochten we bellen en kwam ze eraan. Binnen een uur konden we weer bellen. Ik kreeg heftige rugweeën en we besloten rond 7:30 uur naar het ziekenhuis te gaan. Maar voordat we in de auto zouden stappen zou ze eerst mijn vliezen breken. Ik verging zo van de pijn en ik niet wist hoe lang het zou gaan duren dat ik echt pijnstilling wilde. Ik was zelfs helemaal misselijk van de pijn. Het ziekenhuis is ongeveer 20 minuten rijden. Wat een helse rit om in de auto te zitten met weeën. In het ziekenhuis aangekomen, werd ik eerst aan de CTG gelegd omdat ze wilde weten hoe de kleine het maakte. Mensen ik werd gek van de pijn en duwde met mijn voet tegen de rand van het ziekenhuis bed om voor mezelf de pijn onder controle te krijgen. Eigenlijk was ik gewoonweg in gevecht mijn de weeën in plaats van dat ik ze rustig hun gang liet gaan. En mijn gevecht won het. De weeën ebte weg. Waardoor ik via een infuus weeënopwekkers erbij kreeg. Inmiddels bleek ik ook al 8 cm ontsluiting te hebben en dat betekende ook geen pijnmedicatie meer. Uiteindelijk werd vanaf de eerste wee gezien een kleine 11 uur later onze prachtige dochter geboren.
Bij de geboorte van Sepp inmiddels 2,5 jaar geleden stond ik er op om thuis te bevallen. De mensen om mijn heen vonden dat niet zo’n goed idee, maar dat was hun gevoel en ik moest de klus uiteindelijk klaren. Daarom besloot ik in overleg met de verloskundige, om mezelf niet steeds te hoeven verdedigen, te zeggen dat we voor een ziekenhuisbevalling gingen. En dat hielp, want ik kreeg rust en ondertussen bespraken de verloskundige en ik hoe we het gingen doen.
De dag voor de uitgerekende datum had manlief een belangrijke tenniswedstrijd in de competitie. Ik wilde die dag niet met een dreumes alleen in huis zitten en besloten we oppas voor haar te regelen. Ze kon een dagje en een nachtje bij mijn ouders logeren. Ik ging lekker naar de tennis en zat dat heerlijk tennis te kijken. Althans dat probeerde ik, maar niets van de partijen kwam binnen. Mensen vroegen nog wel, meid niet hier bevallen hoor 😉 En ik lachte hun vraag weg, met nee joh, ik ben morgen pas uitgerekend. Komt goed en het kwam goed. De andere dag gingen we ‘s middags nog even de weekboodschappen halen. Het was die nacht volle maan geweest, dus had stiekem gehoopt dat die zijn werk zou doen, maar helaas. In de supermarkt kwamen we alleen maar bekende tegen. Zo meid, jij hoeft niet lang meer. Nee dat klopt, maximaal nog 2 weken, want vandaag uitgerekend. En ik voelde me nog helemaal goed. We gingen Chloë halen bij mijn ouders en daarna lekker naar huis. Manlief zorgde voor het eten. De buuf kwam nog even pannenkoekenmix halen. Oh je staat nog aan de deur, niks aan de hand zei ze nog. We aten met zijn drieën, Chloë was erg moe en die zouden we vroeg op bed leggen. Ik geef haar nog een zoen, want papa zou haar lekker toestoppen in bed. Maar die zoen wilde ze niet. Ze duwde me weg en daar was ie, de eerste wee. En het ging rap. Dus lekker douchen en 2 uur later belde we de verloskundige dat de weeën nu een uur regelmatig om de 4 minuten waren. Ze kwam en constateerde 3 cm. Ze besloot gelijk de vliezen te breken en zou nog even naar de praktijk gaan die hier 3 straten verderop is. Alleen daar is ze nooit meer geweest. De heftige rugweeën kwamen gelijk weer de kop opzetten en ik wist dat ik ook misselijk zou worden. Als dat bij de eerste bevalling is gebeurd, dan is dat bij de tweede ook zo. En ja ze had gelijk. Omdat ik nu wist wat me te wachten stond liet ik de weeën hun werk doen, pufte ze weg. Om 23:00 uur gaf ik aan bij de verloskundige dat ik even naar het toilet wilde en vlak daarna gaf ik aan dat ik een enorme druk voelde. Ik moest op bed gaan liggen en heel even de persweeën wegpuffen. Al mocht ik wel beetje bij beetje een kleine beetje meeduwen. Dit was zo nieuw, want bij Chloë heb ik op gewone weeën moeten persen. Om 23:23 kreeg ik het seintje dat ik mocht meepersen. Na twee keer persen zei de verloskundige dat ik niet meer mocht persen, want dan zou ik het kind lanceren. Mijn lichaam moest het werk doen. En om 23:27 werd onze zoon Sepp geboren. Dochterlief sliep heerlijk door. Toen we om 2 uur ‘s nachts de familie wakker belde dachten ze dat het tijd was om op te passen, maar we mochten ze dus al verblijden met heel goed nieuws.
Met deze twee bevallingen in mijn achterhoofd heb ik ook het geboorteplan van ons derde wondertje geschreven. Ik wil gewoon heerlijk relaxt en ontspannen thuis bevallen. Manlief dicht bij me en hopelijk ook weer ‘s avonds terwijl de kindjes op bed liggen. In het holst van de nacht terwijl niemand het doorheeft wat er gaande is. Maar dat is iets waar we niets over te zeggen hebben. En hoe gek het ook klinkt, ik kijk er naar uit. En ja bevallen doet pijn, dat zal ik zeker niet ontkennen. Maar ik zou het zo weer willen doen. Ik vind het een van de mooiste ervaringen die je je kan bedenken. Ook de pijnlijkste, dat wel. Het is cliché, maar waar na een paar weken kan ik me niet meer voorstellen hoeveel pijn het heeft gedaan. En de mensen nabij weten ook gewoon dat ik thuis wil bevallen. Want bij laatste bevalling ging het gewoon erg vlotjes dat we “het ziekenhuis niet meer zouden halen”.
Hoe heb jij je bevalling(en) beleeft? Bevallen in het ziekenhuis of thuis? Of heb je nog tips voor mij die je graag wil delen. Ja het is mijn derde bevalling, maar ik sta open voor tips. Laat ze hieronder achter of op een van de social media kanalen.
De herfstvakantie is hier inmiddels op de helft. Dat betekend dat Chloë inmiddels 7 weken op school zit. Een goed moment om nog eens terug te blikken na die eerste pittige week. Hoe gaat het nu met haar en met ons. Komen we een beetje in een ritme en kunnen we wennen aan ons nieuwe leven.
De nachten
De nachten waren de eerste weken echt niet leuk. Het op bed leggen ging altijd wel redelijk vlotjes. Na het invullen van slaapklets viel ze redelijk snel in slaap. Maar tegen een uur of 12 ‘s nachts werd ze wakker en stond ze naast ons bed. Wilde graag tussen ons in liggen. Met mijn steeds groter wordende buik echt geen pretje. Een slechte nacht was voor mij de volgende dag een dag met bekkenpijn. Dus soms sliep een van ons in haar bed en zij op het plekje van een van ons. Al snel waren wij daar klaar mee, maar lukte ons niet om haar terug in haar eigen bed terug te leggen. Dus besloten we een matrasje neer te leggen op onze kamer. Wauw dit werkte. Ze viel in slaap op dat matrasje en tukte de hele nacht door. Wat voor ons ook betekende dat wij verder konden slapen ‘s nachts en zo onze uurtjes pakte. Stapje voor stapje zorgde we ervoor dat ze langzaam aan weer in haar eigen bed ging slapen. Inmiddels slaapt ze weer in haar eigen bed en op dagen dat ze echt heel moe is dan zien we het oude patroon terug komen. Dan start ze op onze kamer en als wij naar bed gaan slaapt ze in haar eigen bed verder.
Overdag
Overdag wilde ze niet aan een middagdutje. Wat ik ook probeerde het lukte niet. Schermtijd en knutselen bleek het toverwoord. Om Chloë toch wat rust te gunnen zocht ik naar rustige activiteiten. Dus liet ik haar maximaal een uurtje tv kijken. De laatste dagen wil ze steeds vaker lekker knutselen. Dus dat laatste juich ik graag toe. Daarom kocht ik vorige week een paar mooie opbergdozen voor Chloë zodat haar knutselspulletjes lekker bij elkaar liggen en we dus lekker vaak aan de keukentafel kunnen knutselen. Zo pakken we samen onze rust, kletsen en zingen we samen. Ik vind het heerlijke momenten om zo samen met mijn meisje bezig te zijn. Ook al fröbelen we ieder op ons eigen niveau. Gouden momentjes om te koesteren. Ook in haar interesses merken we steeds meer dat ze graag creatief is. Daar maakt de goedheiligman straks goed gebruik van. 😉
Op school
Twee weken geleden had ik een evaluatiegesprek met de juf op school. Dat is op deze basisschool in ieder geval gebruikelijk om na 6 weken met een van de ouders het gesprek aan te gaan. Hoe gaat het met het kind thuis nu het op school zit, maar ook hoe het op school gaat. Het is zo goed om te horen dat wat wij thuis zien ook op school zo blijkt te zijn, qua ontwikkeling. Ze ontwikkelt zich op school ook steeds beter en begint haar draai te vinden in de klas. Ze heeft het er naar haar zin. Al is het wegbrengen soms nog wel even een drempel over. In al die weken heeft ze het eigenlijk maar één keer echt op een huilen gezet en verder klampte ze zich al aardig vast aan mijn benen. Ook dat neemt steeds meer af en gaat ze bij binnenkomst steeds makkelijker naar haar plekje om aan het werkje te beginnen of loopt ze naar het raam toe.
In de omgang met de kinderen gaat het goed. Kletst veel met haar klasgenootjes op de momenten dat het mag. De juf een antwoord geven of een hand geven blijft spannend. Ook dat gaat goedkomen. Want ze heeft het echt enorm naar haar zin op school. Dat is inmiddels ook echt te merken want ze is ook echt vriendinnetjes aan het maken. Ze heeft inmiddels bij twee meisjes gespeeld en binnenkort staat er weer een speeldate op het programma. Het ergens spelen heb ik in het begin wat afgehouden, zodat ze rustig kon wennen aan school. Dan houden we het ook gewoon bij één keer in de week spelen. Er zijn namelijk ook dagen bij dat ik gewoon aan het werk ben en Chloë ‘s middags naar de buitenschoolse opvang gaat of naar opa en oma.
Thuis
De eerste weken voelde het angstvallig stil toen Chloë op school zat. Alleen tijdens mijn verlof had Sepp mama voor zichzelf. Dat is inmiddels meer dan twee jaar geleden en vanaf dat moment heeft hij mij dagelijks moeten delen. Nu zijn zus op school zit heeft hij in ieder geval tot de geboorte van zijn broertje echt nog even mamatijd. Heerlijk vinden we dat allebei. Ook hij geniet er van, want hij kan ineens met alles spelen zonder dat het wordt afgepakt. En wat kan hij zich goed alleen vermaken. Ons heerlijke mannetje. Ook overlaad hij mij met knuffels. En ook hij ontwikkeld zich snel. Doordat zijn grote zus hem ook regelmatig meeneemt in wat ze op school leert kan onze peuter van bijna 2,5 jaar inmiddels tot 10 tellen. Ook telt hij mee met boekjes over hoeveelheden. Kan de tijd even stil gezet worden. Het gaat hard zo.
Langzaam aan wennen wij ook steeds meer aan het schoolritme. Op tijd ons bed uit, aankleden, tanden poetsen, haren doen, brood eten en smeren voor de lunch en niet vergeten de fruit tussendoortjes klaar te maken. Chloë neemt het liefst fruit mee tussendoor.
Ook krijgen we steeds meer onze eigen woorden terug van onze dochter. Een stukje brutaliteit komt ook naar boven. Brutaliteit is op zich geen probleem, mits het binnen de normen en waarden past die we onze kinderen meegeven. Zo vroeg ik pas aan haar of ze me wilde helpen. Ik had daarbij het woord “alsjeblieft” niet gebruikt. Met als resultaat: “mama, zo vraag je dat niet. Je moet vragen of ik je alsjeblieft wil helpen.” Zo daar werd me even een spiegel voorgehouden.
We voeren ook steeds meer leuke gesprekken met haar over school en wat ze gedaan heeft. Wat we gaan doen of wat ze wil doen.
De herfstvakantie
De herfstvakantie had ik eerst het idee om lekker nog even een paar dagen weg te gaan. Maar weg gaan betekend voor Chloë haar uit haar vertrouwde omgeving weghalen en onrustige nachten creeëren, terwijl ze juist rust nodig heeft. Nu mijn schoonouders afgelopen maandag niet konden oppassen besloot ik zelf lekker thuis te blijven. Dat lekker kan ik nu achteraf wel weghalen, want we merkten dat ons meisje echt toe was aan vakantie. Moe, heel moe was ze en dat uitte zich in driftbuien en onrust. Ze was echt een beetje met zichzelf in gevecht. Helaas had ik zelf ook een rotnacht en ik denk dat ik hier niet hoeft te beschrijven hoe onze dag was. Naast dat ikzelf niet vooruit kwam, hebben we het maar eerst even rustig aan gedaan. Ze kwam lekker bij me zitten en kroop bijna in me. Mama ik ben zo moe. Kom hier lieverd kruipen we samen lekker op de bank met een filmpje. En nu merken we dat er langzaam aan ook bij haar de rust terugkeert, adempauze.
Ik vind het bijzonder om zo ons meisje, maar ook ons boefje zo te zien groeien en ontwikkelen. Het is niet altijd even makkelijk, maar ook dit vind ik weer een bijzondere tijd. Hoe hebben jullie de eerste weken van de basisschool ondervonden. Wat werkt bij jullie om rustmomentjes te pakken. Maar ik ben ook benieuwd of jullie die enorme ontwikkeling die het kind ondergaat herkennen. Laat hieronder of op een van de social mediakanalen een berichtje achter.
De afgelopen weken zaten vol met uitjes met en zonder kinderen. In deze blog neem ik jullie mee met twee uitjes ik samen met mijn man had. Deze uitjes zijn niet gesponsord en geschreven vanuit mijn eigen ervaring.
Theatervoorstelling
Ja het is eindelijk weer zover. Het theaterseizoen start weer voor ons. Wat kijken wij er ieder jaar weer naar uit om in mei de kaartjes te boeken bij de diverse theaters bij ons in de regio. Meestal gaan wij naar Westland Theater De Naald in Naaldwijk of naar Theater De Veste in Delft. Als wij ons avondje uit hebben, komt een van de twee oppasmeiden bij ons oppassen.
Woensdag 26 september was onze eerste datenight voor het seizoen 2018-2019. We gaan deze keer naar het theater in ons eigen dorp en we starten met de voorstelling “Alles is wel” & “Ballen 2.0” van “Hun” & De Gestampte Meisjes. Het is een avond met twee cabaretgroepen, die meedoen in de talenten concours binnen het theater. Nieuw talent willen wij ook graag een kans geven en we gaan dus niet altijd naar de grote mannen en vrouwen in het theater. Ben erg benieuwd hoe het vanavond is. We zitten op rij 1. Ja!!! je leest het goed rij 1, altijd goed bij cabaret..hahaha. We zijn vanavond op tijd in het theater. Omdat we op de fiets zijn en ik niet zo heel snel fiets op het moment gaan we iets eerder weg dan normaal. Kan ik mooi nog even uit hijgen en een drankje doen. De voorstelling is in ons eigen dorp, dus grote kans dat we bekenden tegen komen.
eerste rij
De voorstelling is in de kleine zaal, wat betekend dat rij 1 ook echt op dezelfde vloer is als de artiesten. Dus er is geen ontkomen aan als ze ons in het vizier krijgen. Ik ben benieuwd. We beginnen met “Hun”. De voorstelling start om 20:15 uur en op een cynische manier hebben ze het over een depressie bij een van de meiden. We kunnen er niet helemaal uit opmaken of ze echt depressief is of dat het een act is in de voorstelling. We blijken niet de enige te zijn die hier wat moeite mee hebben om dit te vertalen naar real life of in scene gezet. Bij thuiskomst blijkt dat een van de meiden inderdaad echt depressief is. Het thema van de voorstelling is “awardshow” met de depressie als rode draad er doorheen. Al snel is mijn man aan de beurt, want jij hij moet vertellen wat hij vanochtend als een van de eerste dingen heeft gedaan. Dat mag dus het meest simpele activiteit zijn, want deze awardshow is voor de gewone mens. Hij koos dus voor de activiteit een boterham eten. Een high five van de dames voor deze topprestatie. Zo vulde zich het eerste deel van de avond. Natuurlijk was manlief niet de enige die de spreekwoordelijke Sjaak was. Nog een aantal dames uit het publiek mochten nog naar voren komen. Vermakelijk in ieder geval om naar te kijken. Na deze voorstelling was er pauze. Een praatje, een drankje en afwachten wat er komen gaat. De tweede voorstelling is een ode aan de man. Het trio De gestampte meisjes staat klaar om te beginnen als we de zaal binnen lopen. Als iedereen zit, het licht is gedoofd in de zaal gaan de meiden beginnen. Die knallen zo de zaal in. Ik word gelijk gepakt in deze voorstelling, mijn aandacht is er compleet bij. De dames gaan op het randje van het seksistische zitten. Dagen de mannen uit in de zaal. Ook manlief is weer aan de beurt. Ben je snel jaloers? Dan kan je beter deze voorstelling overslaan, want eerlijk is eerlijk de dames flirten vanaf het podium ook gewoon even met de mannen in de zaal. Het is een heerlijke voorstelling waar veel gebeurt en doordat we op de eerste rij zitten komen we eigenlijk ogen te kort. Na de voorstelling doen we normaal nog even een drankje, maar slaan dat vanavond over. Na een slechte nacht wil ik toch een soort van op tijd naar bed.
Familiedagje
Een paar jaar geleden ontstond het idee om een neven en nichtenuitje te organiseren bij mijn man in zijn familie. Tot een paar maanden terug bleef dit maar een idee, maar nu werden er eindelijk
een van de geproefde biertjes
stappen gemaakt. Twee nichtjes organiseerde een uitje en de partners mochten mee. Bij de eerste editie van dit neven en nichtenuitje was ik de enige aanhang. De andere twee aangetrouwde neven bleven bij de kinderen. De jongste van de groep is overigens 18 en de oudste 40. Mijn schoonzus moest helaas op het laatste moment afzeggen in verband met een blessure. Het verzoek was om op de fiets te komen of wie geen fiets had kon hem lenen. Nu hebben wij wel een fiets, maar de familie komt uit de bollenstreek en het is voor ons een uur rijden met de auto, dus wij mochten de fietsen lenen. Mijn schoonzus had gevraagd om een elektrische fiets, maar tot een paar weken geleden had ik geen moeite met fietsen. Door de zwangerschap gaat het nu toch allemaal net even wat minder. Nu de elektrische fiets toch vrij was, nam ik van de gelegenheid gebruik om daar gebruik van te maken.
We werden welkom geheten met een bakkie en een lekker stukje taart. Even keuvelen en daarna kregen we de uitleg wat we moesten doen. We werden in 3 groepen verdeeld en kregen een goodiebag mee met een flesje water, pennen, wat lekkers en poncho. Die laatste hebben we gelukkig niet nodig gehad. De eerste groep vertrok met de fototocht. De fototocht was op de fiets naar een bepaalde locatie in de bollenregio. Kwamen langs plekjes waar familie heeft gewoond of nog steeds veel komt. De vragen gingen over alle ooms en tantes. Zo kom je nog eens wat te weten. Wij gingen als tweede groep weg. Samen met manlief, een nichtje en neef mochten we op pad. Eerst moest het zadel van mijn fiets nog een heel stuk lager gezet worden. En hoppa daar gaan we dan op de elektrische fiets. uhm fietst toch nog best wat zwaar, maar ja een wat ouder model, dus zal wel. Gelukkig wisten de neef en nicht goed de weg, want tja wij komen niet zo heel vaak in het dorp. Vragen maken, kletsen en fietsen maar. Maakte hilarische foto’s voor de antwoorden die we appten naar de organisatie. Wij hadden in ieder geval de grootste lol met elkaar. Na 15 kilometer fietsen, mensen wat was ik gesloopt, kwamen we aan op de activiteit locatie. We kregen een rondleiding bij Brouwerij Klein Duimpje in Hillegom. Een leuke kleine brouwerij. Wat kan die man enthousiast vertellen over zijn brouwerij. Mooi om te zien hoe gepassioneerd iemand kan zijn. Na de rondleiding volgde er een bierproeverij met een hapje. Helaas mag ik niet proeven, dus hield ik het bij een frisdrankje. Maar alle bierdrinkers genoten van 6 verschillende biertjes, wel in kleine glaasjes uiteraard. We zouden hierna nog uit eten gaan. Dus hoppa op de fiets en gaan met de hele groep. We moesten nog wel even een paar kilometertjes maken op de fiets, maar ik voelde mijn benen verschrikkelijk. Wat bleek nou, ik had al die tijd gewoon zonder trapondersteuning gefietst. Nou mijn kon je wegdragen. Ik kreeg serieus gewoon de
peking eend
slappe lach op de fiets. Wat een verschil met daarvoor. En van 15 km per uur vloog ik bijna over het fietspad.
Na dit wat kortere fietstochtje kwamen we aan bij restaurant heinde & ver. Daar kregen we de antwoorden uit de eerdere vragen van de fietstocht. Daarna konden we lekker gaan eten. Dit restaurant serveert kleine gerechtjes die je steeds kan bestellen. Leuk concept. Iedereen kan zelf bepalen wat ze eten en drinken. En het zijn heerlijke kleine hapjes. Echt van genoten. Tegen 22:30 uur pakte we de fietsen weer en reden we terug naar de begin locatie om onze auto weer op te halen en naar huis te rijden. We kijken terug op een geweldig uitje met de neven en nichten en wat was het leuk om zo eens met elkaar wat leuks te ondernemen. Iets wat ieder jaar zeker weer terug gaat komen.
Hebben jullie weleens een familiedag, of gaan jullie weleens samen weg? Wat doen jullie dan? Ik ben benieuwd. Laat een berichtje hieronder achter of op de bekende social media.
Wat vind ik het moederschap heerlijk. Ik ben wat dat aan gaat een echte moederkloek. Alleen dat was en is ook mijn grootste valkuil. In deze blog neem ik jullie mee naar 4 jaar geleden, maar ook hoe ik dat nu doe. Lees je mee.
Vier jaar geleden
In juli 2014 werd ik voor het eerst mama. Mijn grootste wens ging in vervullen en wat vond ik het heerlijk om met mijn meisje bezig te zijn. Tutten, knuffelen, wandelen ik genoot er met volle teugen van. Mijn leven bestond uit het verzorgen van mijn meisje en het leven thuis. Dat ging heel goed en na mijn verlof ging ik 3 dagen werken (24 uur). Toen het werken erbij kwam begon me dat wel een beetje op te breken. Want waar haalt iedere werkende moeder nou in hemelsnaam de tijd vandaan om ook nog leuke dingen te doen. Gelukkig hadden wij wel wat theater voorstellingen geboekt, dus gingen een paar keer samen uit. Tijd voor mezelf, dat was ver te zoeken.
Vergelijken en niet over praten
Ik vergeleek mezelf met zoveel andere moeders om me heen. Waarom konden zij wel allerlei dingen doen met vriendinnen, maar lukte mij dat niet. Ik sprak er verder niet over en liet me vooral leiden door de verhalen van andere. Ook met mijn man sprak ik hier niet over en ik voelde dat ik steeds dieper in de put zakte. Waarom? Ik had toch alles wat mijn hartje begeerde. Een leuk huis, een lieve man en een prachtige dochter. Wat wil je nog meer. Zo leuk als ik het moederschap had bedacht, zo behoorlijk viel het nu tegen. Rond de jaarwisseling 2014/2015 liep het emmertje definitief over. Ik had nergens meer zin en in zelf mijn verjaardag die een week of 5 later was had ik echt geen zin in. Ik vertelde ook iedereen dat ik mijn verjaardag niet vierde dat jaar. Langzaam begon ik over mijn verdriet te praten.
Het uitspreken
Toen ik eenmaal uitsprak wat er “onderhuids” zat, kreeg ik veel steun. Een collega vertelde dat de eerste jaren gewoon tropenjaren zijn en dat je inderdaad wat minder tijd voor jezelf hebt. En dat het helemaal niet erg is om even er doorheen te zitten. Een vriendin leefde met me mee en gaf me tips. Een van die tips was gewoon even het dorp in gaan zonder man en kind en gewoon even wat voor mezelf kopen. Een truitje, een leuke broek of iets anders. Niet iets kopen voor mijn dochter maar echt even voor jezelf op pad. En zo geschiedde. Ik ging stapje voor stapje weer opbouwen en haalde inderdaad de energie uit dat uurtje alleen naar het dorp. Ik ging weer afspraken inplannen met vriendinnen en langzaam aan krabbelde ik weer overeind. Al was het soms ook wat moeilijk, want de lente kwam eraan en dat betekende dat manlief ook meer op de tennisbaan zou staan en ik dus niet zomaar meer weg kon. Oppas regelen voor een sportdag van een van ons, omdat de ander op pad wil gaat tegen mijn gevoel in en dat doe ik dan ook nog steeds niet. Toch liet ik mij niet meer uit het veld slaan.
En nu vier jaar verder
Inmiddels zijn we vier jaar verder en bijna 3 kinderen rijk. Nog zijn er weken bij dat ik weinig tijd heb voor mezelf. Dat vind ik nu minder lastig. Natuurlijk zijn er dagen dat ik er weleens van baal dat het me niet lukt om wat leuks voor mezelf te doen. Twee keer per jaar zijn er 7 weken waarop manlief competitie tennist en in de zomermaanden pakt hij een paar toernooien mee. Dat zijn voor mij de momenten dat ik iets minder kan plannen in het weekend. En om elkaar niet te zien in het weekend vind ikzelf simpelweg niet fijn. Inmiddels kan ik me er makkelijker bij neerleggen en vergelijk me niet meer met andere mama’s. Ik doe het op mijn manier en moet gewoon bij mijn eigen gevoel blijven. Een weekend weg zonder man en of kinderen dat is, nog, niet aan mij besteed. Een weekend weg zonder kinderen met man? Dat doen we nu één keer in het jaar. Lekker even met zijn tweeën een nachtje zonder kinderen en in een andere omgeving. Het maakt ons niet uit wat we doen, maar even niet zorgen om weer op te laden. In combinatie met de theateruitjes die wij een keer of 8 per jaar inplannen. Ook probeer ik met regelmaat wat met een van mijn vriendinnen te doen. Dat lukt ook niet altijd, want we hebben soms gewoon drukke weken. Maar probeer minimaal 1 keer per maand lekker even er een paar uurtjes tussenuit te gaan. Dat kan gewoon een filmpje op de bank zijn bij een kinderloze vriendin, maar ook lekker een high tea doen, uit eten, lunchen en straks een kerstshow bezoeken. Het zijn soms maar kleine dingen, maar voor mij groot genoeg. Ook haal ik de energie uit dingen thuis doen even alleen zonder kinderen. Een avondje knutselen, handwerken of gewoon lekker netflixen. Ik moest gewoon even mijn gedachten omzetten. Laat mij dan maar een ‘huismus’ zijn, maar ik geniet van die momenten. Ik heb nou eenmaal niet meer de behoefte om dronken te worden na een avondje stappen en respecteer de moeders die die behoefte wel hebben. Iedereen heeft zo haar eigen behoefte en laten we daar nou met respect mee omgaan. Het belangrijkste is lieve mede mama’s, vergeet jezelf niet!
Vanaf augustus 2017 horen we van Chloë: “Als ik vier ben mag ik naar de basisschool”. Vorige week was het dan eindelijk zover. Chloë haar eerste schoolweek. Waar ze voor de buitenwereld het enorm goed doet op school, verpopt ze zich thuis tot een draakje dat vuur spuugt. Dat laatste is iets wat ze alleen thuis doet en dus voor de buitenwereld niet zichtbaar is. In deze blog blikken we terug op haar eerste week op school, wat dit doet met haar en het gezin.
Maandag 27 augustus 2018
Ik was deze ochtend al veel te vroeg wakker. Chloë wilde afgelopen nacht al niet in haar eigen bed slapen. Uiteindelijk lukte het ons om haar toch in haar eigen bed te laten slapen, ze was uiteindelijk ook zo in slaap gevallen. Ergens rond de klok van twee stond ons meisje naast ons bed en is tussen ons in gekropen. Zelf vind ik het ook erg spannend dat ons meisje naar school gaat. Voor mijn gevoel is het nog niet zo lang geleden dat ik haar op de wereld zette. Kijk nu een, na een paar keer knipperen met mijn ogen zijn er vier jaar voorbij gevlogen. Waar blijft die tijd.
onderweg naar haar eerste schooldag
Iedereen zegt het al bij de geboorte, geniet er maar van, want voor je het weet gaan ze naar school. Ondanks dat ik weet dat ons lieve, ondeugende, leergierige maar ook gevoelige meisje erg toe is aan school voelt het voor mij wel heel gek om haar een soort van los te laten en haar echt de grote wereld in te laten gaan. Chloë werd wakker van mijn wekker en stond dus om zeven uur beneden. “Goedemorgen mama, mag ik een boterham?”.Samen lopen we naar de keukentafel en daar ga ik haar boterhammen smeren. Ondertussen vertel ik dat het vandaag maandag is. De maandag dat zij voor het eerst echt naar school mag. Niet wennen, maar gelijk “cold turkey” naar school.
Wat wil je nog meer Chloë? Als 10 uurtje wil ze graag druiven mee naar school nemen, samen met een beker drinken. De druifjes in haar fruitbakje, drinken in haar Frozen beker. Zo gaan de eerste spullen in haar schooltas. De boterhammen in haar broodblik en ook wat snoeptomaatjes voor de lunch. Ik ben benieuwd of ze alles op gaat eten, maar dat zien we vanmiddag wel. Ook voor onder de middag wat te drinken. Ondertussen heeft Robin Sepp aangekleed, want die gaat naar opa en oma. Maandag is opa- en omadag. Ondertussen breng ik Sepp weg, terwijl Robin lekker met Chloë verder ontbijt. Als ik terug kom staat Chloë helemaal te stuiteren. Mag ik nu eindelijk naar school? Nog heel even wachten, maar ondertussen gaan alvast de schoenen en jas aan. Tas op de rug en ik hoor vanuit de gang: “Mama kom je al?” Uiteindelijk gaan we even over achten lopend naar school. Het is een kleine 10 minuten lopen en zijn dus veel te vroeg. Hoe dichter we bij school komen, hoe spannender ze het vind. Zo stond ze nog te stuiteren en ineens pakte ze onze hand beet. Bij school was het wel ineens heel echt. Ze wilde het liefst in papa kruipen. Eenmaal naar binnen, haar jas ophangen aan haar haakje. Het tien uurtje mag erboven staan en dan de klas in. Chloë wordt welkom geheten door de juffrouw die haar gelijk haar tafeltje aanwijst. Ze zit dichtbij de juffrouw. Ze stelt haar gelijk op haar gemak door te laten zien dat haar tekening die ze bij de kennismakingsochtend heeft gemaakt. Dat is de nieuwe verjaardagskalender in de klas. Toch durft Chloë niet los te laten. De juf besluit tegen Chloë te zeggen dat ze lekker bij haar op schoot mag zitten en dat papa en mama nog even buiten staan om te zwaaien. Dat vindt ze een goed idee en kruipt bij de juf op schoot. Voor ons een fijn om te zien dat de juf nu al het vertrouwen van Chloë heeft gewonnen. Wij lopen naar buiten en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Even knipperen en hup naar buiten om voor het raam te zwaaien. Al snel ziet ze ons en zwaait terug. Wij gaan naar huis en ik moet die brok in mijn keel toch nog een keer wegslikken. Manlief vertrekt naar zijn werk en ik heb lekker een dagje voor mezelf. Om 14:30 uur loop ik weer richting school. Voor mij nog een beetje onwennig. De meeste ouders ken ik totaal nog niet en bij school is het een ons kent ons bijeenkomst van moeders. Een aantal moeders ken ik wel en heb daar even een kort praatje mee. Dan mogen de ouders van de jongste kleuters naar binnen. De juf ziet me en zegt tegen Chloë dat mama er is en dat ze naar huis mag. Ze geeft netjes de juf een hand en we gaan samen naar huis. Ze had het erg leuk gehad, maar waarom is Sepp er niet mama? Ze vindt het maar gek dat Sepp bij opa en oma is en zij mee naar huis gaat. Thuis drinken we samen een glaasje en ik heb nog even wat lekkers voor ons gehaald. Toch blijft ze stil en laat haar even gaan. Zoveel indrukken, ze moeten even een plekje krijgen. Na het drinken krijgt ze even de tijd om lekker te ontspannen. Dat doen we lekker even op de grote slaapkamer op het grote bed. Filmpje aan en even niksen. Op maandag eten wij altijd een vorkje mee bij mijn schoonouders en daar slaat de vermoeidheid toe. Al snel is alles te veel, ze wil naar huis. Thuis kleden we ons om en poetsen we de tanden. Daarna even rustig weer proberen de dag door te nemen. Dat doen we met het boekje slaapklets voor kleuters. Ja hoor daar komen de verhalen. Wat een heerlijk boek is het. Eerst nemen we de dag door door middel van de vragen of iets leuk was of niet. Ze mag zelf nog even wat tekenen en daarna tijd voor een ontspannen spelletje. Ze ontspant zich echt zichtbaar. Toch duurt het na het verhaaltje toch nog wel even voordat ze echt in slaap valt in ons bed. Haar eigen kamer laat ze voor nu weer even links liggen.
Het dagboekje voor kleuters “slaapklets!”
Dinsdag 28 augustus 2018
Het is nog geen zes uur als onze kleuter naast ons staat. Ze is wat onrustig en begint gelijk al een stevige kleuterdiscussie. Dit wil ik niet ‘s ochtends vroeg. Ik kan gelijk mijn draai niet meer vinden met dat bolle buikje van me en besluit samen met Chloë naar beneden te gaan. Ik pak alvast haar schooltas in en vraag wat ze mee wil nemen. Stukje fruit of liever een liga. Wat wil je op je boterhammetjes? En stukjes paprika of toch liever een paar tomaatjes. Ook moet er een theedoek mee mama, niet vergeten hè. Ze heeft goed onthouden wat de juf heeft gezegd en het stond ook nog in de brief die we meekregen. De school is sinds gister begonnen met het continuerooster. De theedoeken dienen als tafelkleedje. Laat ik nou net nog een theedoek hebben die helemaal kindvriendelijk is. Haren doen, aankleden, tanden poetsen, mama’s fiets pakken en dan hop naar school. Ze wil ineens niet. Toch op de fiets en gaan. Eenmaal in de klas wordt het drama. Ze klampt zich aan mij vast als een aapje en is niet meer los te krijgen. Er staat al een werkje klaar voor haar, maar ze wil niet. Ik krijg haar nog steeds niet los, tja en ik ben ook geen salesmanager dus kan blijven praten, maar ze wil bij mij blijven. Hier raakt ze me volledig in mijn hart. Ook ik ga niet toegeven, want De juf besluit in te grijpen en vraagt of ze bij haar wil komen staan. We beloven nog even te zwaaien bij het raam. Tot mijn grote verbazing staat ze daar met een grote lach op haar gezicht te zwaaien. Toch ben ik wel heel nieuwsgierig hoe het zal gaan. Stiekem om het hoekje kijken. Na school vraag ik even aan de juf hoe het is gegaan. Ik verbaas me nog meer als ze zegt dat Chloë zich al zo vrij voelt om te praten in de klas. Ze stak haar hand op om antwoord te geven. Ik val nog net niet van mijn spreekwoordelijke stoel. Ook doet ze lekker mee met de groep. Wat ben ik blij dit te horen. Ze kan zich namelijk ook heel goed afzonderen en de kat uit de boom kijken. Hopelijk blijft ze in deze lijn doorgaan. Thuis drinken we wat met elkaar en krijgen ze wat lekkers. Sepp en Chloë hebben elkaar enorm gemist en gaan nog even lekker samen spelen. Maar al heel snel is niks meer goed. Chloë is moe, maar wil niet toegeven. Ze zegt ook wel dat ze moe is, maar wil niet slapen. Ik besluit dan ook lekker op tijd aan het eten te beginnen. Vroeg naar bed is dan even de enige optie. Het in slaap vallen ging prima, ze was zo vertrokken. In de nacht wordt alles verwerkt en de nodige troostmomenten.
Woensdag 29 augustus 2018
Wederom een nachtje met z’n drieen, maar wat heeft ze nu ontspannen geslapen nadat ze er weer tussen is gekropen. Ze wordt niet wakker van mijn wekker. Als ze door heeft dat ik me aan het omkleden ben rent ze naar haar eigen kamer om zich aan te kleden. We ontbijten samen en de mannen komen later beneden. Haar haar doen is nu zelfs geen issue meer. Ik mag heel ontspannen iedere ochtend haar haren in staarten of vlechten doen. Dat laatste is overigens nog niet mijn sterkste punt en wil dat graag leren. Iets waar ik nog tijd voor wil maken, maar omdat ik het niet lang staand vol houd, doe ik zo’n cursus wel een keer na de bevalling. Tot die tijd spiek ik wel even op youtube. Vandaag mag Chloë voor het eerst op haar eigen fietsje naar school, want papa heeft nu een standaard op haar fiets gemaakt. Daar scheurt ze dan op de fiets. Ze kan nu een week of 3 fietsen zonder zijwieltjes, dus ze moet van mij op de stoep fietsen. We wonen aan een doorgaande weg waar 50 gereden mag worden. Veiligheid boven alles dus lekker op de stoep. Vanaf volgende week gaat oma haar naar school brengen op maandag, dus oma ook even meegenomen naar school. Net voor school wilde ze niet meer. Ik ga niet naar school mama. Ze is boos op mij dat ze niet langs de kinderboerderij mag fietsen en dat we dus de gebruikelijke route nemen. Toch weet ik haar zover te krijgen de goede kant op te rijden, want ja ze moet per slot van rekening laten zien aan oma hoe ze naar school moeten. Eenmaal in de klas, hangt er weer een aapje aan mijn been. Is het dan toch te overweldigend? Ze heeft het er uiteindelijk iedere dag gewoon enorm naar haar zin. Ook nu neem ik snel afscheid en de juf neemt Chloë bij zich. Bij het raam staat ze weer vrolijk te zwaaien. ‘s Middags komt ze weer enorm enthousiast uit school. Samen fietsen we weer terug naar huis. Dat vindt ze helemaal geweldig. Trots op haar kunnen en haar fiets gaat ze naar huis. Ze luistert goed wanneer we moeten oversteken. Ik straal van trots. Thuis is ze best wel moe, maar geeft er niet aan toe. Hoe graag ik ook wil dat ze even een uurtje gaat liggen, ze doet het niet. Ze lijkt onvermoeibaar. Tegenover me heb ik wel een bijdehand kind gekregen. Ze lijkt zich beter te kunnen uitdrukken, haar taalvaardigheid gaat met sprongen vooruit. De avond is
rampzalig. Vele malen komt ze naar beneden, ondanks dat we de dag goed hebben doorgesproken, rust hebben gecreëerd. Uiteindelijk slaapt ze wederom bij ons.
Donderdag 30 augustus 2018
Ik word met veel pijn wakker in mijn bekken. Deze nachten doen me echt niet goed, waarin mijn meisje de rust niet kan vinden om de dag te verwerken. Lastig, want wat we ook doen en wat in onze macht ligt niets lijkt op dit moment te helpen. Terwijl juist de eerste dagen toch een soort ontspannen waren. Vandaag moet ik ook werken, dus ben benieuwd hoe dit in ons ritme gaat lopen. Vandaag werk ik thuis. Ik breng Chloë naar school en ga daarna weer aan het werk. Ook vandaag is het weer vastgrijpen aan mijn been. Het lijkt inmiddels een dagelijks ritueel. De juf neemt Chloë gelijk bij zich en ik kan redelijk makkelijk vertrekken. We zwaaien nog even. Omdat ik vandaag werk, gaat ze vandaag naar de buitenschoolse opvang (BSO). De juf is hier van op de hoogte en gaat Chloë helpen. Want dit is toch weer even een spannend moment. Gelukkig heeft ze al 4 weken doorgebracht op de BSO, dus ze kent de pedagogisch medewerkers en de kinderen. Aan het eind van mijn werkdag haal ik de kinderen op. Ik word door zowel dochterlief als de medewerkster hartelijk ontvangen. Chloë doet het erg goed, ze ontwikkeld zich als een tierelier. Haar “juf” is dan ook enorm trots op haar. Chloë kletst honderduit en gaan haar broertje halen. Thuis eet ze lekker, papa krijgt ook verhalen te horen. Als het bedtijd is gaat het drama weer beginnen. Het is deze keer erger dan de voorgaande dagen. Toch houden we dezelfde rituelen aan. Ze valt uiteindelijk in slaap in ons bed, maar hebben wel gezegd dat ze in haar eigen bed verder moet slapen. Als wij naar bed gaan leggen we haar over. Dikke drama bij het overleggen. We willen er niet aan toegeven, maar na een uur gegil, gehuil en strijd besluiten we een matrasje van zolder te halen en haar daar op te laten slapen. Dichtbij ons, maar wel een eigen plek. Ze slaapt daarna voortreffelijk, maar de nacht is kort. Liever een korte nacht met doorslapen dan een lange nacht die meerdere keren onderbroken wordt.
Vrijdag 31 augustus 2018
Moe van een dagje school en lekker op de bank een filmpje kijken.
We worden redelijk relaxt wakker, ik ben in ieder geval weer pijnvrij. De laatste dag van de week. Vandaag werk ik ook, dus begin al om 7:00 uur en Chloë komt gezellig bij mij zitten terwijl ik werk. Om 8:00 uur gaat de wekker, doe ik haar haar en wandelen we naar school. Haar schooltas had ik al eerder klaargemaakt. Op school geeft de juf aan dat ik haar met de lunch kan komen halen. Het is de eerste week van Chloë dus ze mag best een middagje overslaan. Wat de juf niet had gerealiseerd is dat ik op vrijdag werk. Wat redelijk uniek lijkt, want veel moeders blijken op vrijdag vrij te zijn. Je hebt niet altijd je werkdagen voor het kiezen, ik was al blij dat de woensdag vrij kon krijgen. Ik geeft wel aan dat ik op vrijdag thuis werk, dus als er echt nood aan de man is ze wel naar huis kan. Ik hoor dus niets van de juf en ze gaat na school naar de BSO. Ik ga haar op tijd halen en daar hoor ik dat ze even een dipje heeft gehad en graag naar mama wilde. Ze weten dat ik op vrijdag thuis werk en dus vroeg klaar ben, dus ook vroeg de kinderen kom halen. Robin gaat na het eten boodschappen doen en Chloë mag dan even mee. In de supermarkt krijgt ze een driftbui als oma en haar oom haar aanspreken. Daar heeft ze totaal geen zin in. Na zo’n drukke week en iedereen die aan je vraagt hoe het was is het wel te begrijpen dat het even te veel wordt. Eenmaal thuis lijkt ze weer te ontspannen. Toch wordt het op bed leggen weer een dingetje. Ik besluit Chloë te masseren ter ontspanning. Dat vindt ze heerlijk en ontspant. Ik beloof even bij haar te blijven en ze is zo vertrokken. Toch wordt ze meerdere malen deze nacht wakker.
Het weekend
Het weekend hoeft er niet gewerkt te worden en gaan we niet naar school. We doen even lekker rustig aan en proberen zoveel mogelijk de prikkels te vermijden. Chloë geven we tijd om te rusten, al slaapt ze ‘s middags niet. Overdag gaat het prima, de nachten zijn zwaar. We kunnen er minimaal een keer of 4 uit. Ik ben gesloopt en dat in combinatie met een zwangerschap, het valt even niet mee. Dus ook vroeg naar bed voor ons om te proberen bij te tanken. Het toppunt bereiken we zaterdag op zondag nacht. Vanaf 1:10 uur is het lopende band werk, met troosten, erbij willen liggen, gillen en overstuur zijn. We trekken het niet meer. Mijn prikkellimiet is bereikt in combinatie met veel te weinig slaap. Ik voel me net een vulkaan en barst uit. Ons meisje schrikt enorm en ik ook. Ze valt uiteindelijk nog een klein uurtje in slaap. We spreken af dat dit de laatste keer is dat ze op onze kamer slaapt en vanaf nu weer gewoon in haar eigen bed gaat slapen. ‘s Avonds ben ik alleen thuis en leg de kinderen dan ook alleen op bed. Alles gaat relaxt, we lezen een verhaaltje op het grote bed, poetsen de tandjes. De jongste leg ik in zijn bed en terwijl ik dat doe is ons meiske druk bezig haar slaap spullen te verhuizen van onze kamer naar haar eigen kamer. Ondanks dat ik niet zo had willen uitvallen tegen haar blijkt het wel te hebben geholpen. Ze knuffelt haar broer en gaat in haar eigen bed zitten. We gaan nog even slaapklets doornemen en we hebben fijne gesprekjes samen. Geven elkaar een dikke knuffel en voor ik nog beneden ben slaapt ze al. Om 23:00 uur is ze nog even verdrietig, want ze mist haar favoriete knuffel. Inmiddels is papa ook thuis en die gaat nog heel even bij haar liggen en ze is zo weer vertrokken. We krijgen een rustige nacht en kunnen zelf ook bijtanken.
Voor ons als gezin
Voor ons was dit een pittige week. We moeten in een nieuw ritme komen, die ik eerlijk gezegd wel heel lekker vind. Sepp mist zijn grote zus en andersom mist Chloë haar broertje. Samen halen ze een hoop kattenkwaad uit als ze allebei thuis zijn. De onrustige avonden/nachten zijn slopend. We weten heel goed dat ze dit niet expres doet. We worden dan ook niet boos op haar, want dat werkt meestal averechts. Daarom zoeken we ook naar een oplossing die voor ons past en werkt om haar zo goed mogelijk door deze voor haar en ons onrustige periodes heen te slepen. Of beter gezegd hoe kunnen wij hier beter mee dealen. Deze periode is voor ons ook nieuw en alles wat nieuw is lukt nog niet gelijk in een keer goed.
Onze kleine man mist zijn grote zus erg, maar hij vind het ook lekker om gewoon dingen te kunnen doen zonder door zijn zus gestoord te worden. Hij kletst inmiddels de oren van ons hoofd af. Omdat Sepp ‘s middags slaapt is het voor mij ook even een momentje van rust. Die ik nu juist zo hard nodig heb.
Ook voor papa is het wennen. Waar ik normaal op mijn vrije dagen alle tijd had, ben ik nu behoorlijke gebonden aan tijd. Ik begin eerst met het klaarzetten van de ontbijt spullen en de lunch voor Chloë klaar maken. Vaak komt Chloë dan zelf al aangekleed naar beneden. Ze kiest zelf haar outfit uit en kleed zich om. Samen zitten we dan aan de ontbijttafel. De mannen komen daarna. Papa is geen ochtendmens, dus moet hem soms best even achter zijn vodde aanzitten 😉 Maar geef ons nog een week of 3 de tijd en we weten niet beter meer.
Het boekje slaapklets begint zijn uitwerking te krijgen. Ons meiske pakt het boekje nu zelf en nadat zij hem heeft ingevuld gaat ze papa of mij dezelfde vragen stellen. De opdrachten vindt ze geweldig. De ene keer heel actief, de andere keer juist heel ontspannen. We vullen het boekje dus nu een week in en hopelijk blijft ze dit leuk vinden. Een goede manier wat mij betreft om haar hoofd leeg te krijgen. Voor nu op naar een nieuwe week op school.
Maar ik ben ook benieuwd naar jullie verhalen
Laat een berichtje achter onderaan deze blog, op Facebook of op Instagram.
Please follow and like us:
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok
