Inmiddels is onze kleine man alweer 4 maanden bij ons. Na een hectische kraamweek draaien we nu lekker als gezin. Hoe het ons de afgelopen weken is vergaan vertel ik jullie in deze blog.
Vertrek kraamhulp
Nadat de kraamhulp weg ging stonden we er alleen voor met elkaar. Aangezien het nog vakantie was, liep de oudste de hele dag rond. Manlief was nog even vrij en de oudste twee gingen naar de bso en kinderdagverblijf op hun vaste dagen. Dus ik kon rustig aan wennen met drie kinders.
Trakteren op school
Als de kleine man twee weken is sta ik er echt alleen voor. De maandag is nog even proef draaien, want dat is opa en oma dag. Ik ga die ochtend de traktatie ophalen voor Chloë. Ze mag vandaag trakteren. Samen met mijn schoonmoeder en de kleine Raff gaan we naar school. Ik red het nog niet om het hele eind naar school te lopen dus doen we een stukje met de auto en een stukje lopend. In de klas aangekomen mag ze haar broertje showen en vraagt de juf nog wat dingen. Trots als een pauw.
Dan echt alleen met drie kinderen
De dinsdag is mijn eerste dag alleen met drie kinderen. De oudste twee zijn nog verschrikkelijk druk. Als ik zit te voeden nog even donderjagen. Ondanks dat ik dus flesvoeding geef. Raff heeft nog last van krampjes en huilt dus veel. Mijn schoonmoeder haalt de oudste op en brengt haar thuis. Waar Sepp zo heerlijk alleen en rustig kan spelen. Is hij samen met zijn zus een stuiterbal. Zo ook vandaag. Ze rennen en vliegen door het huis. Dan gaat het even mis. Sepp stoot met zijn achterhoofd tegen de punt van de tafel. Gat in zijn hoofd. Het valt gelukkig mee en hoeven niet naar de dokterspraktijk.
Dan komt de jaloezie om de hoek kijken
Raff is bijna drie weken als dan bij de oudste de jaloezie om de hoek komt kijken. Ze is boos op alles. Ze ontploft en schreeuwt hard dat haar broertje in de prullenbak moet. En hij moet door de wc gespoeld worden. Hoe ze daar bijkomt Joost mag het weten. Haar rustig uitgelegd dat haar broertje altijd bij ons blijft en dat we begrijpen dat het allemaal wat veel is. Kraamvisite, een nieuw broertje, naar school. Papa en mama die wat minder tijd hebben. Ze kalmeert en uiteindelijk drijft die bui voorbij.
De weken die erop volgen
Ik krijg de eerste weken nog hulp van mijn moeder en schoonouders. Die halen de kinderen van de opvang of van school. Zeker nu het zulk slecht weer is. Hoe meer ik zelf weer uit de voeten kan hoe meer ik ook weer zelf ga doen. Omdat ik in de laatste weken van de zwangerschap bekkenklachten had, heb ik de eerste weken rustig aan gedaan. We komen steeds meer in het ritme en ik verbaas me erover dat ik ondanks de drie kinderen altijd op tijd op school ben met de oudste. Ik heerlijk geniet en ieder kindje eigen tijd kan gunnen. Tijd voor mezelf heb ik weinig behoefte aan.
Ritme en regelmaat
Ritme en regelmaat zijn hier in huis heel belangrijk. Niet alleen voor mezelf ook voor de kindjes. Het werkt hier perfect, we weten allemaal waar we aan toe zijn. We hebben samen afspraken gemaakt, waardoor we als een goed lopende machine kunnen draaien. Ook onze machine geeft weleens een error. Iets met gebroken nachten. Die eerste weken vind ik altijd heel intens, al voel ik me nu veel minder onzeker dan de eerste keer met een kindje. Raff gaat heerlijk mee in het ritme. Slaapt heerlijk in de kinderwagen verder als we naar school moeten. Hij gaat helemaal mee in ons ritme en is een heerlijk mannetje.
Doorslapen doet hij snel
In de 7e week dat Raff oud is slaapt hij de nachten van 23:00 uur tot 7:00 uur. Een latertje ten opzichte van de oudste twee, maar nog steeds heel vlot en ook deze keer boffen we dus. Als hij negen weken oud is laat hij al merken dat hij weer een fles minder nodig heeft. We zitten met negen weken dus op vier voedingen en een kindje dat de nacht doorslaapt. Geeft ons de tijd om bij te trekken. Maar beseffen heel goed dat dit echt uitzonderlijk is. Kan hij zijn broer en zus niet even vertellen hoe het moet, want die komen tegenwoordig midden in de nacht even buurten. Iets met de omgekeerde wereld.
Dan zit het verlof er bijna op
Ik stel het einde van mijn verlof nog even uit met 10 dagen. Ik had 14 maart moeten beginnen, maar start uiteindelijk 25 maart. Geniet nog even lekker met de kindertjes. Zo fijn om nog even extra te kunnen genieten deze laatste keer met een baby in huis. We sluiten het op een goede manier af. Bevallingsverlof, het zal nooit meer terugkomen. Een eerste echte hoofdstuk dat we afsluiten in deze mooie en bijzondere periode.
Terug op de werkvloer
Ik ben werkzaam in de financiële wereld. In die twintig weken dat ik eruit ben geweest is er veel veranderd. Deze veranderingen moet ik nog even verwerken. Ik begin mijn eerste werkdag met het regelen van een nieuwe laptop, installeren van alle programma’s, bijpraten met mijn manager en wat mail lezen. Tevens kennis maken met de nieuwe collega’s. Er is veel gebeurt en probeer een beeld te krijgen van wat er allemaal is gebeurt.
Inmiddels 4 weken aan het werk
Op het moment dat deze blog verschijnt ben ik vier weken aan het werk. Het lukt nog niet om de wat zwaardere dossiers te behandelen. Mijn hoofd maakt nog overuren, maar ik mag rustig opstarten. Er speelt privé ook nog het een en ander, wat het ook niet altijd even makkelijk maakt om de concentratie erbij te houden. Toch merk ik dat het wel steeds meer terug is en ik langzaam terug krabbel naar het oude niveau. Het is goed te doen, werkende moeder van drie. Ik heb wel de mazzel dat ik flexibele werktijden heb en ook thuis kan werken. Ook nu houden we ons aan rust en regelmaat. Het is alsof we niet anders hebben gedaan. Het enige is dat ik nu niet meer om zeven uur kan starten met thuis werken. Ik begin nu een half uurtje later.
Hoe vind ik het om mama van drie te zijn
Ik vind het echt geweldig om mama van drie kinderen te zijn. Ja het is soms even aanpoten, maar ik doe dat met heel veel liefde. Iedereen heeft het er maar over dat het zo druk is met drie. Dus ben waarschijnlijk van het ergste scenario uitgegaan. De derde doe je er gewoon even bij wordt er vaak gezegd. Nou ik kan je vertellen, ik merk echt wel dat Raff erbij is gekomen, maar omdat hij makkelijk is in het leven in het ritme wat we hier hebben loopt het hier ook gewoon lekker. Doe ik die derde er ook gewoon echt bij. Uit de verhalen om mij heen weet ik ook echt dat het niet altijd zo is. Ik ben echt waanzinnig blij dat wij nog een keer papa en mama mochten worden. We genieten en het voelt zo compleet.
Hulp gekregen, maar nu doen we het samen
De eerste weken hebben we veel hulp gekregen. Nu doen we het weer lekker samen. Ik heb er zelfs inmiddels drie dagen alleen voor gestaan. Manlief is nu ook weer begonnen met de tenniscompetitie. Nu onze oudste ook op zaterdag zwemles heeft geeft dat logistiek wat meer uitdagingen. Toch hebben we daar ook weer onze oplossingen in gevonden. Dat betekend ook dat ik iedere zaterdagmiddag en avond er alleen voor sta. Even me-time op een andere manier indelen.
Hoe vinden de oudste twee het?
De oudste twee zijn gek op hun baby broertje. Hij wordt overladen met kusjes en knuffels. Ze kunnen niet wachten tot ze echt met hem kunnen spelen. Hij hoort er voor hun ook echt bij. Ze willen helpen en voor ze naar bed gaan moet er eerst geknuffeld worden. Ook de interactie die tussen de kinderen ontstaat is geweldig. Hij herkent ze en ze krijgen altijd een grote lach cadeau. Ik smelt als ik ze met elkaar zie. Een mega trotse mama hier!
Zoals je kunt lezen loopt het hier op rolletjes. Nu is Raff natuurlijk nog een baby die veel toestaat. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan als hij straks wat meer zijn eigen willetje gaat krijgen. Zorgen voor dan, nu lekker genieten van zijn babytijd.
Ik schreef er al eens eerder over, een uitje naar het theater met kinderen. Zondag 10 februari had ik samen met onze dochter een uitje naar de kleine zeemeermin. Hoe wij dat hebben ervaren schrijf ik vandaag in deze blog. Deze blog is uit eigen ervaring geschreven en is dus niet vanuit sponsoring geschreven.
Aankondiging theatervoorstelling
Ons meisje kan zich al dagen druk maken over een uitje, dus besloot ik het pas een dag van te voren te zeggen. De afgelopen tijd had ze al zoveel dingen waar ze zich zo druk om had gemaakt dat slapen niet haar hobby was geworden. Ze is al weken vroeg wakker. Alles is spannend. Ik vertelde haar dat we zondagmiddag naar de kleine zeemeermin zouden gaan in het theater. Lekker samen even op pad, zonder haar broertjes en papa. Echt een meisjesuitje. Dat vond ze wel wat. Ik vertelde haar ook dat we hele goede plaatsen hadden, we zaten namelijk helemaal vooraan.
De dag van de voorstelling
Zondagochtend was ze uiteraard weer heel vroeg wakker. Ik mocht nog even uitslapen. Nou ja uitslapen, de kleine man werd wakker en papa hoorde hem beneden niet. Dus dan maar even lekker kroelen bij mama in het grote bed. Vind ik niet vervelend. Eenmaal beneden stuiterde het meiske aan alle kanten want vanmiddag is het zover. Ze keek er echt naar uit. Gaan we al mama. Nee na het middageten gaan we. Zo gezegd zo gedaan uiteraard. Ze was nog nooit zo snel klaar. Haren doen, was geen drama. Schoenen en jas aan was zo geregeld. Ze had er echt zin in.
De voorstelling
We waren er lekker op tijd, alleen deze loedermoeder had niet gelezen dat ze verkleed mochten komen. Gelukkig was ze niet de enige die niet verkleed was. Een van de speelsters kwam in de zaal even met haar kletsen. Wauw wat heb jij een goede plek zeg. Dat vond ze overigens wel heel spannend, want ze wilde echt niet met me meelopen naar de voorste rij. Gelukkig was het snel goed dat ze zag dat ik gewoon naast haar zat. De speelster vertelde waar de voorstelling over ging. Ondertussen kon ze rustig de zaal in kijken of ze nog vriendinnetjes zag. En er waren zoveel bekende voor haar in de zaal. Dus naar iedereen even zwaaien. Om 13:00 uur was het zover. De voorstelling begon. Het licht ging uit en ik had een klein meisje dat werkelijk in mij kroop. De start van de musical met vooral een donker sfeertje vond ze spannend. Lekker dicht tegen mama aan rustig kijken en alles in je opnemen. Ze genoot van top tot teen. Het is geen Disney voorstelling, dus de voor ons bekende liedjes van de kleine zeemeermin worden niet gezongen. Toch is het een heerlijke voorstelling voor jong en oud. Dans, zang en toneel. We hebben echt samen zitten genieten. Laagdrempelig en goed te begrijpen voor kinderen vanaf vier jaar. Ook voor de ouders leuk, want er zitten
ook grapjes voor volwassenen tussen.
Titus had een mooi grapje bedacht voor zijn tegenspeelster, die dus de hele voorstelling weer terug kwam. Eentje die ze zelf niet had verwacht. Met als resultaat dat heks Fien de slappe lach kreeg op het podium. Het was echt een fout/stout grapje. Mooi om te zien hoe je dan zo’n lol in je werk kan hebben en er gewoon verder op in gaat en zegt: Tja mooi is dat je nu weet wat je moet gaan zeggen, maar dat het er niet uitkomt. Je kon mij opvegen. De kinderen vonden het vooral grappig dat ze stonden te lachen, maar het grapje begrepen zij niet, de ouders wel.
Ook mochten de kinderen op hun eigen plek nog lekker dansen en meezingen. Ons meiske houdt daar wel van. Dus stonden we samen op de eerste rij te dansen.
Ondanks soms de spannende elementen voor een kleuter was het een enorm gave musical. Ze liep heel enthousiast de zaal uit.
Na de voorstelling
Na de voorstelling gingen we samen in de foyer nog drinken en wat eten. Voor de kinderen was er een afterparty en een meet en greet met de toneelspelers. Laat mijn dochter nou niet degene zijn die daar warm voor draait. Dus op de foto met de hoofdrolspelers doe ik haar geen plezier mee. Ik ga haar hierin ook absoluut niet pushen, want daar bereik ik helemaal niks mee. Ze geniet meer van lekker een drankje samen drinken en wat lekkers eten. Dat ze helemaal onder de indruk was van alles, was haar goed aan te zien. Een flinke blos op haar wangen. Thuis gaf ik haar mijn telefoon zodat ze samen met papa rustig kon kijken naar de foto’s en zij haar verhaal kon vertellen. Want met beeld erbij kan ze zich veel beter uiten hoe iets was. Vol enthousiasme verteld ze over waar het verhaal over ging. Vooral de gemene heks Fien is haar bijgebleven en daar blijft ze over praten.
Ik geniet nog even na van dit heerlijke uitje met mijn kleuterdochter. Wat is het toch fijn om samen herinneringen te maken.
Week 6 van 2019 stond in het teken van de vele bezoekjes aan specialisten. We trapte af met een bezoekje aan de oogarts met de kleine man. Op het consultatie bureau zagen ze bij het oogonderzoek geen rode reflectie in zijn ogen. Dus daar zit je dan op de afdeling oogheelkunde met een baby van 6 weken oud. Verreweg de jongste patiënt in de wachtkamer. Al snel werd duidelijk dat we dus waren doorgestuurd door het CB voor aangeboren staar. Fijn dat ze dat dan ook gelijk tegen je zeggen in plaats van met de mededeling, maak je niet te veel zorgen. De oogarts geeft wel aan wat er aan de hand is. Dat stimuleert googlen en dat kan je dus beter niet doen. Gelukkig hadden we dus een fijne oogarts die ons vertelde dat ons manneke niets mankeert en een paar goede ogen bezit. Half maart nog wel even een extra controle.
Door de voorkeurshouding van Raff vandaag ook weer naar de fysio. Gelukkig gaat het al een stapje beter. In zijn slaap draait hij zelf zijn hoofd naar de linkerkant. Het zijn kleine stapjes, maar ieder stapje is er weer een.
We sloten deze week ook de kraamweken af. Raff is nu 6 weken oud en dat betekend de nacontrole bij de verloskundige. De bevalling hoefde ik niet met haar te bespreken. We hebben het voornamelijk gehad over het abrupt moeten stoppen met de borstvoeding. Hoe het nu met mij ging en hoe ik er tegenaan keek dat ze die beslissing voor mij heeft genomen. Het was een afsluiting met een lach en een traan. We nemen nu echt afscheid van de praktijk, want ons gezin is compleet. Ik had een kaartje en een doosje chocolaatjes voor de dames uit de praktijk meegenomen. Deze zwangerschap heb ik de dames harder nodig gehad dan bij de andere twee zwangerschappen. En de bevalling die kan ik alleen maar bestempelen als de mooiste van de drie.
De bloeduitslagen van mijn schildklier waren ook binnen en ik mag gewoon doorgaan met de huidige hoeveelheid medicatie. Over 4 maanden weer de volgende check.
Ons middelste boefje loopt al maanden met pijn in zijn buik. We weten inmiddels dat het niet de spanning was om de komst van zijn broertje, maar het adenovirus. Daar valt niets aan te doen, maar al maanden pijn in je buik kan toch niet alleen van dat virus. Dus meldde we ons weer bij de huisarts. Ook hij was even radeloos en besloot toch verder te gaan zoeken en belde de dienstdoende kinderarts. Die kon gelukkig antwoord geven op onze vragen. De buikpijn was wel degelijk iets wat voortvloeide uit het virus. Het adenovirus zorgt ervoor dat ons boefje tijdelijk lactose intolerant is. Niet leuk, maar hier kunnen we wat mee. Dus op naar een lactosevrij dieet voor Sepp. Hier en daar wat informatie opgevraagd en wat gezocht op internet. Gelukkig is er veel lactosevrij te krijgen, dus kunnen we hem goed helpen. Inmiddels hebben wij het eerste resultaat binnen. Sepp klaagt veel minder over pijn in zijn buik en hij is veel minder moe. Daardoor is hij ook veel gezelliger. We zijn hier minimaal nog wel 6 weken mee bezig om hem weer een beetje de oude te krijgen, maar dat is helemaal niet erg. Zolang hij maar weer zichzelf wordt en zich goed gaat voelen. Daar heb je als ouders toch alles voor over.
Langzaam aan probeer ik ook de zwangerschapskilo’s kwijt te raken. Deze zwangerschap kwam ik er maar liefst 25 aan. Meer dan bij de andere twee. Het is helaas niet anders. Stapje voor stapje gaan we hier mee aan de slag. Het heeft geen haast. Liever langzaam een duurzaam dan snel en welkom jojo effect.
De laatste kraamvisites zijn nu geweest. Hoe gezellig het ook is, het is nu ook wel weer fijn om de dagen weer voor onszelf te hebben. Nu eerst de focus op mezelf en het gezin. Dat gaat ook weer energie geven om met vriendinnen leuke dingen te doen.
Zelf gingen we ook nog even op kraamvisite. Een vriendin beviel 20 dagen eerder van een zoon. Hoe bijzonder is het dat je samen drie keer zwanger bent geweest. En alle drie de kinderen dan ook hetzelfde geboortejaar hebben.
Verder hadden we een kinderverjaardag en ging ik samen met Chloë naar het theater. Hierover lees je donderdag meer in mijn blog.
Zo fijn om komende week een rustige week voor de boeg te hebben. Daarbij zal bijtanken centraal staan. Tot volgende week.
Nog 17 dagen dan is het zover, dan komt Sinterklaas weer aan in Nederland. In deze blog neem ik jullie mee in mijn voorbereidingen op dit geweldige, maar o zo spannende kinderfeest.
Wanneer komt hij dan?
Chloë begrijpt inmiddels het Sinterklaasverhaal en zo heel af en toe zingt ze al liedjes. Wil ze af en toe al een filmpje kijken over Sinterklaas. We hebben hier ook een aftelkalender hangen waarbij we aftellen naar de komst van Sinterklaas, de kerstdagen, maar ook de geboorte van haar broertje. Strak komt er wel een aparte kalender om haar, maar ook Sepp te laten zien wanneer de schoen gezet mag worden. Dan is het gewoon duidelijk voor ze.
Verlanglijstje
Chloë mocht van mij onlangs al een verlanglijstje maken voor Sinterklaas. Die wilde ze gelijk bij de deur zetten, want dan stond het alvast klaar. Haar toch verteld dat het nu nog geen zin heeft om hem te zetten, want de Sint neemt hem pas mee als hij in Nederland is. Dus dat we hem tot die tijd maar even op het showrek hangen. Sepp vindt het allemaal nog niet zo boeiend. Dus daar mag ik zelf nog even creatief voor na gaan denken. Maar dat komt goed, want hij laat steeds duidelijker zijn interesses zien.
Cadeautjes kopen
Meestal begin ik al vroeg in het jaar met het verzamelen van de eerste cadeautjes. Kruidvat heeft vaak leuke aanbiedingen door het jaar heen, waar ik ze dan nog te jong voor vind, maar wel ideaal zijn voor Sinterklaas. Ik gebruik zelf altijd als stelregel met de cadeautjes: Iets wat ze heel graag willen, iets wat ze nodig hebben, iets om te dragen en iets om te lezen. Daarnaast koop ik ook altijd een gezinscadeau waar we allemaal plezier van hebben.
Dit jaar lukte het me door diverse omstandigheden niet om al cadeautjes vooraf te kopen. Dus ben nu wat later begonnen, maar de eerste cadeautjes staan al opgeborgen. Ik wil ze nu ook redelijk op tijd binnen hebben want heb geen zin om op het laatste moment te stressen. Ook koop ik wat voor Robin en voor mezelf, maar dat zijn dat vaak wel dingen die we op dat moment nodig hebben. Vorig jaar hebben we onszelf een paar nieuwe truien cadeau gedaan. Echt de kleintjes hebben dat niet door.
Als hij er dan echt is
Dan is het eindelijk zover, de Sint komt aan in Nederland. We gaan dan met het gezin naar de intocht. Idealistisch zie ik dan de kinderen staan, warm ingepakt, mutsjes op, sjaaltjes om, wanten aan en heerlijke snotneusjes en rode konen. Dit jaar gaan wij voor het eerst in een ander dorp naar de intocht. Dit omdat de intocht daar ‘s ochtends al is in plaats van rond de klok van 13:00 uur. Zo kan Sepp ook gewoon mee. De kinderen mogen hier dus op zaterdagavond en woensdagavond hun schoen zetten. Op zaterdag krijgen ze een klein cadeautje en op woensdag krijgen ze wat lekkers. Dat kan een klein zakje kruidnootjes zijn, maar ook gewoon een mandarijntje. Daarnaast willen ook van beide kanten de opa’s en oma’s wat doen voor de kleinkinderen. Aan beide kanten zijn ze nog de enige twee kleinkinderen. Met mijn eigen ouders kiezen we er voor om een schoentje te zetten. Dan zit werkelijk wel het hele schoentje vol met cadeautjes. Dat we ervoor hebben gekozen dat we het op deze manier doen heeft te maken met de slechte gezondheid van mijn vader en mijn broers het niet zin zitten.
Bij mijn schoonouders vieren we het wel met zijn allen. Voorheen kreeg de Sint van allen aanwezigen hulp. Dit jaar hebben we gevraagd of dat achterwege kan blijven, zodat de Sint wat minder hulp heeft. Ze krijgen al zoveel en het is goed zo. Op 5 december krijgen de kinderen nog 4 cadeautjes. Omdat het dan ook echt een feestje is, eten we natuurlijk ook lekker iets wat de kinderen lekker vinden.
Hoe weten de kindjes voor wie welk cadeautje is dat in de zak zit?
Met de schoonfamilie en met ons eigen gezin schrijven we geen namen op de pakjes, maar plakken we een foto van de kinderen op het pakje. Zowel Sepp als Chloë kunnen nog niet lezen, maar daardoor is duidelijk voor wie het cadeautje is. Wij doen dit nu al 2 jaar op deze manier en het is echt een succes. Zo kunnen ze goed helpen, al willen ze soms iets te snel. De cadeautjes branden in de handen.
Wij kijken inmiddels met volle teugen uit naar dit kinderfeest. Dit jaar wat minder groots dan voorgaande jaren. Tegen die tijd ben ik bijna met verlof en vind het dan ook wel fijn om lekker rustig aan te doen.
Ook ben ik erg benieuwd naar hoe jullie Sinterklaas vieren. Laat een berichtje achter hieronder of op een van de social media accounts.
Naast dat wij zelf graag naar het theater gaan willen wij dit ook graag aan onze kinderen meegeven. Daarom boeken we naast 8 keer per jaar voor onszelf een theatervoorstelling ook een voorstelling met het hele gezin en een voorstelling waarbij de kinderen een één op één uitje hebben met papa of mama. Afgelopen zondag hadden we een theatervoorstelling met het gezin in het plaatselijke theater. Deze blog is dan ook geheel geschreven uit eigen ervaring en zonder sponsoring.
Zaterdagochtend vertellen we Chloë en Sepp dat we zondagmiddag naar de Dikkie Dik gaan in theater. De kinderen stuiteren van plezier en hebben er al helemaal zin in. Toch moeten ze nog een dagje wachten. Gelukkig vliegt de zaterdag voorbij en beginnen we de zondag lekker ontspannen met een pyjama ochtend. Sepp leggen we iets eerder dan normaal op bed, want de voorstelling begint om 14:30 uur en de foyer is omgetoverd tot een heus kattenspektakel. We willen er op tijd zijn zodat de kindjes ook nog even kunnen spelen voorafgaand aan de voorstelling.
Hier speelt het hele verhaal zich af.
Op onze fiets rijden we naar Westland Theater De Naald. Het is maar een klein stukje fietsen dus ideaal en met dit warme weer ook zeker geen straf om op de fiets te gaan. Op de fiets zijn de kindjes helemaal uitgelaten. De kindjes willen graag zelf hun kaartje laten scannen en mogen lekker naar binnen. Sepp struint overal heerlijk tussendoor en wil overal kijken. Chloë keert zich wat terug en blijft veilig bij papa. Zo gaan we op dat moment even ieder ons eigen weg. Ik loop met Sepp rond en Robin met Chloë. De kinderen kunnen kleuren, zelf drinken pakken, vissen uit de kom vissen, in een katten(ballen)bak spelen. In kattenmandjes liggen, picknicken en er is voor ieder wat wils. Net voordat de “bel” gaat om naar binnen te gaan treffen we elkaar weer. We hebben een mooi plekje naast de meneer van het geluid en licht en hebben zo goed zicht op het podium. Sepp komt naast mij zitten op een eigen verhoogde stoel. Chloë vind het toch even wat spannender en besluit lekker veilig op paps schoot te kruipen en lekker tegen hem aan te gaan liggen. Sepp wiebelt lekker op zijn stoel en kan niet meer wachten.
Om 14:30 begint dan de voorstelling. Het vrolijke gekraai uit de zaal wordt langzaam stil, sommige kindjes vinden het nog even spannend. En dat is prima, met deze 2+ voorstelling zitten er veel kleine kinderen in de zaal en als het licht behoorlijk dimt is dat toch wel heel spannend. Een groot boek ligt er op het toneel en met een schim begint het verhaal. Sepp ligt helemaal dubbel van het lachen want het is toch wel grappig wat er allemaal gebeurd. Ik vind het toch wel bijzonder dat volwassenen iets kunnen schrijven wat zo aanslaat bij de kleine kinderen. Ik geniet lekker mee met de kindjes die ieder op hun eigen manier genieten van de voorstelling. Chloë is een introverte genieter. Aan haar ogen kan je zien dat ze geniet en dat het bij haar binnen komt. Sepp is extrovert en geniet met geluid en zijn hele lijf. Hij klapt hard mee, wiebelt op zijn stoel en roept alsof hij op de markt staat wat er gebeurt op het toneel. Om ons heen hoor je de volwassenen de verbazing uitspreken dat Dikkie Dik een animatie blijft in de voorstelling. Voor de kinderen maakt dat helemaal niet uit. Het verwachtingspatroon bij de volwassenen ligt blijkbaar hoger dan bij de kinderen. Na 45 minuten is de voorstelling afgelopen een loopt de zaal gestaag leeg. De kinderen mogen nog even op de foto met de animatie Dikkie Dik of de twee acteurs even gedag zeggen. Onze Sepp wil dat nog wel even en weet niet hoe snel hij het podium op moet klauteren. Chloë vindt het wel best.
tijdens de voorstelling
Na de voorstelling doen we nog een drankje in de foyer en kunnen de kindjes nog even spelen. Helemaal blij en enorm genoten keren de kindjes weer naar huis. Op de fiets en thuis praten ze nog uitgelaten over de voorstelling. Het was ook deze keer weer helemaal geslaagd.
Gaan jullie weleens met jullie kinderen naar het theater? Hoe ervaren jullie dat als ouders en hoe ervaren de kindjes het? Ik lees het graag hieronder of op een van de social media kanalen.
Vanaf augustus 2017 horen we van Chloë: “Als ik vier ben mag ik naar de basisschool”. Vorige week was het dan eindelijk zover. Chloë haar eerste schoolweek. Waar ze voor de buitenwereld het enorm goed doet op school, verpopt ze zich thuis tot een draakje dat vuur spuugt. Dat laatste is iets wat ze alleen thuis doet en dus voor de buitenwereld niet zichtbaar is. In deze blog blikken we terug op haar eerste week op school, wat dit doet met haar en het gezin.
Maandag 27 augustus 2018
Ik was deze ochtend al veel te vroeg wakker. Chloë wilde afgelopen nacht al niet in haar eigen bed slapen. Uiteindelijk lukte het ons om haar toch in haar eigen bed te laten slapen, ze was uiteindelijk ook zo in slaap gevallen. Ergens rond de klok van twee stond ons meisje naast ons bed en is tussen ons in gekropen. Zelf vind ik het ook erg spannend dat ons meisje naar school gaat. Voor mijn gevoel is het nog niet zo lang geleden dat ik haar op de wereld zette. Kijk nu een, na een paar keer knipperen met mijn ogen zijn er vier jaar voorbij gevlogen. Waar blijft die tijd.
onderweg naar haar eerste schooldag
Iedereen zegt het al bij de geboorte, geniet er maar van, want voor je het weet gaan ze naar school. Ondanks dat ik weet dat ons lieve, ondeugende, leergierige maar ook gevoelige meisje erg toe is aan school voelt het voor mij wel heel gek om haar een soort van los te laten en haar echt de grote wereld in te laten gaan. Chloë werd wakker van mijn wekker en stond dus om zeven uur beneden. “Goedemorgen mama, mag ik een boterham?”.Samen lopen we naar de keukentafel en daar ga ik haar boterhammen smeren. Ondertussen vertel ik dat het vandaag maandag is. De maandag dat zij voor het eerst echt naar school mag. Niet wennen, maar gelijk “cold turkey” naar school.
Wat wil je nog meer Chloë? Als 10 uurtje wil ze graag druiven mee naar school nemen, samen met een beker drinken. De druifjes in haar fruitbakje, drinken in haar Frozen beker. Zo gaan de eerste spullen in haar schooltas. De boterhammen in haar broodblik en ook wat snoeptomaatjes voor de lunch. Ik ben benieuwd of ze alles op gaat eten, maar dat zien we vanmiddag wel. Ook voor onder de middag wat te drinken. Ondertussen heeft Robin Sepp aangekleed, want die gaat naar opa en oma. Maandag is opa- en omadag. Ondertussen breng ik Sepp weg, terwijl Robin lekker met Chloë verder ontbijt. Als ik terug kom staat Chloë helemaal te stuiteren. Mag ik nu eindelijk naar school? Nog heel even wachten, maar ondertussen gaan alvast de schoenen en jas aan. Tas op de rug en ik hoor vanuit de gang: “Mama kom je al?” Uiteindelijk gaan we even over achten lopend naar school. Het is een kleine 10 minuten lopen en zijn dus veel te vroeg. Hoe dichter we bij school komen, hoe spannender ze het vind. Zo stond ze nog te stuiteren en ineens pakte ze onze hand beet. Bij school was het wel ineens heel echt. Ze wilde het liefst in papa kruipen. Eenmaal naar binnen, haar jas ophangen aan haar haakje. Het tien uurtje mag erboven staan en dan de klas in. Chloë wordt welkom geheten door de juffrouw die haar gelijk haar tafeltje aanwijst. Ze zit dichtbij de juffrouw. Ze stelt haar gelijk op haar gemak door te laten zien dat haar tekening die ze bij de kennismakingsochtend heeft gemaakt. Dat is de nieuwe verjaardagskalender in de klas. Toch durft Chloë niet los te laten. De juf besluit tegen Chloë te zeggen dat ze lekker bij haar op schoot mag zitten en dat papa en mama nog even buiten staan om te zwaaien. Dat vindt ze een goed idee en kruipt bij de juf op schoot. Voor ons een fijn om te zien dat de juf nu al het vertrouwen van Chloë heeft gewonnen. Wij lopen naar buiten en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Even knipperen en hup naar buiten om voor het raam te zwaaien. Al snel ziet ze ons en zwaait terug. Wij gaan naar huis en ik moet die brok in mijn keel toch nog een keer wegslikken. Manlief vertrekt naar zijn werk en ik heb lekker een dagje voor mezelf. Om 14:30 uur loop ik weer richting school. Voor mij nog een beetje onwennig. De meeste ouders ken ik totaal nog niet en bij school is het een ons kent ons bijeenkomst van moeders. Een aantal moeders ken ik wel en heb daar even een kort praatje mee. Dan mogen de ouders van de jongste kleuters naar binnen. De juf ziet me en zegt tegen Chloë dat mama er is en dat ze naar huis mag. Ze geeft netjes de juf een hand en we gaan samen naar huis. Ze had het erg leuk gehad, maar waarom is Sepp er niet mama? Ze vindt het maar gek dat Sepp bij opa en oma is en zij mee naar huis gaat. Thuis drinken we samen een glaasje en ik heb nog even wat lekkers voor ons gehaald. Toch blijft ze stil en laat haar even gaan. Zoveel indrukken, ze moeten even een plekje krijgen. Na het drinken krijgt ze even de tijd om lekker te ontspannen. Dat doen we lekker even op de grote slaapkamer op het grote bed. Filmpje aan en even niksen. Op maandag eten wij altijd een vorkje mee bij mijn schoonouders en daar slaat de vermoeidheid toe. Al snel is alles te veel, ze wil naar huis. Thuis kleden we ons om en poetsen we de tanden. Daarna even rustig weer proberen de dag door te nemen. Dat doen we met het boekje slaapklets voor kleuters. Ja hoor daar komen de verhalen. Wat een heerlijk boek is het. Eerst nemen we de dag door door middel van de vragen of iets leuk was of niet. Ze mag zelf nog even wat tekenen en daarna tijd voor een ontspannen spelletje. Ze ontspant zich echt zichtbaar. Toch duurt het na het verhaaltje toch nog wel even voordat ze echt in slaap valt in ons bed. Haar eigen kamer laat ze voor nu weer even links liggen.
Het dagboekje voor kleuters “slaapklets!”
Dinsdag 28 augustus 2018
Het is nog geen zes uur als onze kleuter naast ons staat. Ze is wat onrustig en begint gelijk al een stevige kleuterdiscussie. Dit wil ik niet ‘s ochtends vroeg. Ik kan gelijk mijn draai niet meer vinden met dat bolle buikje van me en besluit samen met Chloë naar beneden te gaan. Ik pak alvast haar schooltas in en vraag wat ze mee wil nemen. Stukje fruit of liever een liga. Wat wil je op je boterhammetjes? En stukjes paprika of toch liever een paar tomaatjes. Ook moet er een theedoek mee mama, niet vergeten hè. Ze heeft goed onthouden wat de juf heeft gezegd en het stond ook nog in de brief die we meekregen. De school is sinds gister begonnen met het continuerooster. De theedoeken dienen als tafelkleedje. Laat ik nou net nog een theedoek hebben die helemaal kindvriendelijk is. Haren doen, aankleden, tanden poetsen, mama’s fiets pakken en dan hop naar school. Ze wil ineens niet. Toch op de fiets en gaan. Eenmaal in de klas wordt het drama. Ze klampt zich aan mij vast als een aapje en is niet meer los te krijgen. Er staat al een werkje klaar voor haar, maar ze wil niet. Ik krijg haar nog steeds niet los, tja en ik ben ook geen salesmanager dus kan blijven praten, maar ze wil bij mij blijven. Hier raakt ze me volledig in mijn hart. Ook ik ga niet toegeven, want De juf besluit in te grijpen en vraagt of ze bij haar wil komen staan. We beloven nog even te zwaaien bij het raam. Tot mijn grote verbazing staat ze daar met een grote lach op haar gezicht te zwaaien. Toch ben ik wel heel nieuwsgierig hoe het zal gaan. Stiekem om het hoekje kijken. Na school vraag ik even aan de juf hoe het is gegaan. Ik verbaas me nog meer als ze zegt dat Chloë zich al zo vrij voelt om te praten in de klas. Ze stak haar hand op om antwoord te geven. Ik val nog net niet van mijn spreekwoordelijke stoel. Ook doet ze lekker mee met de groep. Wat ben ik blij dit te horen. Ze kan zich namelijk ook heel goed afzonderen en de kat uit de boom kijken. Hopelijk blijft ze in deze lijn doorgaan. Thuis drinken we wat met elkaar en krijgen ze wat lekkers. Sepp en Chloë hebben elkaar enorm gemist en gaan nog even lekker samen spelen. Maar al heel snel is niks meer goed. Chloë is moe, maar wil niet toegeven. Ze zegt ook wel dat ze moe is, maar wil niet slapen. Ik besluit dan ook lekker op tijd aan het eten te beginnen. Vroeg naar bed is dan even de enige optie. Het in slaap vallen ging prima, ze was zo vertrokken. In de nacht wordt alles verwerkt en de nodige troostmomenten.
Woensdag 29 augustus 2018
Wederom een nachtje met z’n drieen, maar wat heeft ze nu ontspannen geslapen nadat ze er weer tussen is gekropen. Ze wordt niet wakker van mijn wekker. Als ze door heeft dat ik me aan het omkleden ben rent ze naar haar eigen kamer om zich aan te kleden. We ontbijten samen en de mannen komen later beneden. Haar haar doen is nu zelfs geen issue meer. Ik mag heel ontspannen iedere ochtend haar haren in staarten of vlechten doen. Dat laatste is overigens nog niet mijn sterkste punt en wil dat graag leren. Iets waar ik nog tijd voor wil maken, maar omdat ik het niet lang staand vol houd, doe ik zo’n cursus wel een keer na de bevalling. Tot die tijd spiek ik wel even op youtube. Vandaag mag Chloë voor het eerst op haar eigen fietsje naar school, want papa heeft nu een standaard op haar fiets gemaakt. Daar scheurt ze dan op de fiets. Ze kan nu een week of 3 fietsen zonder zijwieltjes, dus ze moet van mij op de stoep fietsen. We wonen aan een doorgaande weg waar 50 gereden mag worden. Veiligheid boven alles dus lekker op de stoep. Vanaf volgende week gaat oma haar naar school brengen op maandag, dus oma ook even meegenomen naar school. Net voor school wilde ze niet meer. Ik ga niet naar school mama. Ze is boos op mij dat ze niet langs de kinderboerderij mag fietsen en dat we dus de gebruikelijke route nemen. Toch weet ik haar zover te krijgen de goede kant op te rijden, want ja ze moet per slot van rekening laten zien aan oma hoe ze naar school moeten. Eenmaal in de klas, hangt er weer een aapje aan mijn been. Is het dan toch te overweldigend? Ze heeft het er uiteindelijk iedere dag gewoon enorm naar haar zin. Ook nu neem ik snel afscheid en de juf neemt Chloë bij zich. Bij het raam staat ze weer vrolijk te zwaaien. ‘s Middags komt ze weer enorm enthousiast uit school. Samen fietsen we weer terug naar huis. Dat vindt ze helemaal geweldig. Trots op haar kunnen en haar fiets gaat ze naar huis. Ze luistert goed wanneer we moeten oversteken. Ik straal van trots. Thuis is ze best wel moe, maar geeft er niet aan toe. Hoe graag ik ook wil dat ze even een uurtje gaat liggen, ze doet het niet. Ze lijkt onvermoeibaar. Tegenover me heb ik wel een bijdehand kind gekregen. Ze lijkt zich beter te kunnen uitdrukken, haar taalvaardigheid gaat met sprongen vooruit. De avond is
rampzalig. Vele malen komt ze naar beneden, ondanks dat we de dag goed hebben doorgesproken, rust hebben gecreëerd. Uiteindelijk slaapt ze wederom bij ons.
Donderdag 30 augustus 2018
Ik word met veel pijn wakker in mijn bekken. Deze nachten doen me echt niet goed, waarin mijn meisje de rust niet kan vinden om de dag te verwerken. Lastig, want wat we ook doen en wat in onze macht ligt niets lijkt op dit moment te helpen. Terwijl juist de eerste dagen toch een soort ontspannen waren. Vandaag moet ik ook werken, dus ben benieuwd hoe dit in ons ritme gaat lopen. Vandaag werk ik thuis. Ik breng Chloë naar school en ga daarna weer aan het werk. Ook vandaag is het weer vastgrijpen aan mijn been. Het lijkt inmiddels een dagelijks ritueel. De juf neemt Chloë gelijk bij zich en ik kan redelijk makkelijk vertrekken. We zwaaien nog even. Omdat ik vandaag werk, gaat ze vandaag naar de buitenschoolse opvang (BSO). De juf is hier van op de hoogte en gaat Chloë helpen. Want dit is toch weer even een spannend moment. Gelukkig heeft ze al 4 weken doorgebracht op de BSO, dus ze kent de pedagogisch medewerkers en de kinderen. Aan het eind van mijn werkdag haal ik de kinderen op. Ik word door zowel dochterlief als de medewerkster hartelijk ontvangen. Chloë doet het erg goed, ze ontwikkeld zich als een tierelier. Haar “juf” is dan ook enorm trots op haar. Chloë kletst honderduit en gaan haar broertje halen. Thuis eet ze lekker, papa krijgt ook verhalen te horen. Als het bedtijd is gaat het drama weer beginnen. Het is deze keer erger dan de voorgaande dagen. Toch houden we dezelfde rituelen aan. Ze valt uiteindelijk in slaap in ons bed, maar hebben wel gezegd dat ze in haar eigen bed verder moet slapen. Als wij naar bed gaan leggen we haar over. Dikke drama bij het overleggen. We willen er niet aan toegeven, maar na een uur gegil, gehuil en strijd besluiten we een matrasje van zolder te halen en haar daar op te laten slapen. Dichtbij ons, maar wel een eigen plek. Ze slaapt daarna voortreffelijk, maar de nacht is kort. Liever een korte nacht met doorslapen dan een lange nacht die meerdere keren onderbroken wordt.
Vrijdag 31 augustus 2018
Moe van een dagje school en lekker op de bank een filmpje kijken.
We worden redelijk relaxt wakker, ik ben in ieder geval weer pijnvrij. De laatste dag van de week. Vandaag werk ik ook, dus begin al om 7:00 uur en Chloë komt gezellig bij mij zitten terwijl ik werk. Om 8:00 uur gaat de wekker, doe ik haar haar en wandelen we naar school. Haar schooltas had ik al eerder klaargemaakt. Op school geeft de juf aan dat ik haar met de lunch kan komen halen. Het is de eerste week van Chloë dus ze mag best een middagje overslaan. Wat de juf niet had gerealiseerd is dat ik op vrijdag werk. Wat redelijk uniek lijkt, want veel moeders blijken op vrijdag vrij te zijn. Je hebt niet altijd je werkdagen voor het kiezen, ik was al blij dat de woensdag vrij kon krijgen. Ik geeft wel aan dat ik op vrijdag thuis werk, dus als er echt nood aan de man is ze wel naar huis kan. Ik hoor dus niets van de juf en ze gaat na school naar de BSO. Ik ga haar op tijd halen en daar hoor ik dat ze even een dipje heeft gehad en graag naar mama wilde. Ze weten dat ik op vrijdag thuis werk en dus vroeg klaar ben, dus ook vroeg de kinderen kom halen. Robin gaat na het eten boodschappen doen en Chloë mag dan even mee. In de supermarkt krijgt ze een driftbui als oma en haar oom haar aanspreken. Daar heeft ze totaal geen zin in. Na zo’n drukke week en iedereen die aan je vraagt hoe het was is het wel te begrijpen dat het even te veel wordt. Eenmaal thuis lijkt ze weer te ontspannen. Toch wordt het op bed leggen weer een dingetje. Ik besluit Chloë te masseren ter ontspanning. Dat vindt ze heerlijk en ontspant. Ik beloof even bij haar te blijven en ze is zo vertrokken. Toch wordt ze meerdere malen deze nacht wakker.
Het weekend
Het weekend hoeft er niet gewerkt te worden en gaan we niet naar school. We doen even lekker rustig aan en proberen zoveel mogelijk de prikkels te vermijden. Chloë geven we tijd om te rusten, al slaapt ze ‘s middags niet. Overdag gaat het prima, de nachten zijn zwaar. We kunnen er minimaal een keer of 4 uit. Ik ben gesloopt en dat in combinatie met een zwangerschap, het valt even niet mee. Dus ook vroeg naar bed voor ons om te proberen bij te tanken. Het toppunt bereiken we zaterdag op zondag nacht. Vanaf 1:10 uur is het lopende band werk, met troosten, erbij willen liggen, gillen en overstuur zijn. We trekken het niet meer. Mijn prikkellimiet is bereikt in combinatie met veel te weinig slaap. Ik voel me net een vulkaan en barst uit. Ons meisje schrikt enorm en ik ook. Ze valt uiteindelijk nog een klein uurtje in slaap. We spreken af dat dit de laatste keer is dat ze op onze kamer slaapt en vanaf nu weer gewoon in haar eigen bed gaat slapen. ‘s Avonds ben ik alleen thuis en leg de kinderen dan ook alleen op bed. Alles gaat relaxt, we lezen een verhaaltje op het grote bed, poetsen de tandjes. De jongste leg ik in zijn bed en terwijl ik dat doe is ons meiske druk bezig haar slaap spullen te verhuizen van onze kamer naar haar eigen kamer. Ondanks dat ik niet zo had willen uitvallen tegen haar blijkt het wel te hebben geholpen. Ze knuffelt haar broer en gaat in haar eigen bed zitten. We gaan nog even slaapklets doornemen en we hebben fijne gesprekjes samen. Geven elkaar een dikke knuffel en voor ik nog beneden ben slaapt ze al. Om 23:00 uur is ze nog even verdrietig, want ze mist haar favoriete knuffel. Inmiddels is papa ook thuis en die gaat nog heel even bij haar liggen en ze is zo weer vertrokken. We krijgen een rustige nacht en kunnen zelf ook bijtanken.
Voor ons als gezin
Voor ons was dit een pittige week. We moeten in een nieuw ritme komen, die ik eerlijk gezegd wel heel lekker vind. Sepp mist zijn grote zus en andersom mist Chloë haar broertje. Samen halen ze een hoop kattenkwaad uit als ze allebei thuis zijn. De onrustige avonden/nachten zijn slopend. We weten heel goed dat ze dit niet expres doet. We worden dan ook niet boos op haar, want dat werkt meestal averechts. Daarom zoeken we ook naar een oplossing die voor ons past en werkt om haar zo goed mogelijk door deze voor haar en ons onrustige periodes heen te slepen. Of beter gezegd hoe kunnen wij hier beter mee dealen. Deze periode is voor ons ook nieuw en alles wat nieuw is lukt nog niet gelijk in een keer goed.
Onze kleine man mist zijn grote zus erg, maar hij vind het ook lekker om gewoon dingen te kunnen doen zonder door zijn zus gestoord te worden. Hij kletst inmiddels de oren van ons hoofd af. Omdat Sepp ‘s middags slaapt is het voor mij ook even een momentje van rust. Die ik nu juist zo hard nodig heb.
Ook voor papa is het wennen. Waar ik normaal op mijn vrije dagen alle tijd had, ben ik nu behoorlijke gebonden aan tijd. Ik begin eerst met het klaarzetten van de ontbijt spullen en de lunch voor Chloë klaar maken. Vaak komt Chloë dan zelf al aangekleed naar beneden. Ze kiest zelf haar outfit uit en kleed zich om. Samen zitten we dan aan de ontbijttafel. De mannen komen daarna. Papa is geen ochtendmens, dus moet hem soms best even achter zijn vodde aanzitten 😉 Maar geef ons nog een week of 3 de tijd en we weten niet beter meer.
Het boekje slaapklets begint zijn uitwerking te krijgen. Ons meiske pakt het boekje nu zelf en nadat zij hem heeft ingevuld gaat ze papa of mij dezelfde vragen stellen. De opdrachten vindt ze geweldig. De ene keer heel actief, de andere keer juist heel ontspannen. We vullen het boekje dus nu een week in en hopelijk blijft ze dit leuk vinden. Een goede manier wat mij betreft om haar hoofd leeg te krijgen. Voor nu op naar een nieuwe week op school.
Maar ik ben ook benieuwd naar jullie verhalen
Laat een berichtje achter onderaan deze blog, op Facebook of op Instagram.
Onlangs vroeg ik op instagram naar jullie tips voor een dagje Amsterdam. Ik kreeg leuke en bruikbare tips van jullie. Het waren er genoeg om een heel weekend mee te vullen, maar we gingen maar een dagje. Benieuwd wat ik samen met mijn beste vriendin gebruikt heb van deze tips? Lees het hieronder.
Zaterdag 25 augustus stond al weken geleden gepland voor een dagje weg met mijn beste vriendin. Nog niet wetend wat het weer zou doen, maar we hadden al weken prachtig weer gehad in Nederland. Zou het dan toch nog zo blijven of krijgen we regen. We gaan het zien. Daarbij Amsterdam heeft een goed netwerk van het openbaar vervoer. Dat gaat wel loslopen en daarbij we zijn niet van suiker. De door jullie verkregen tips werden door mijn beste vriendin in een plattegrondje van Amsterdam verwerkt. Zo werd het overzichtelijk waar wat zat en hoe we het beste zo veel
Amsterdam Centraal
mogelijk konden zien. Het was voor ons allebei niet de eerste keer in Amsterdam, maar we wilde eens wat anders dan Madame Tussauds. Via de spoordeelwinkel van de NS boekte we goedkoop tickets naar Amsterdam. Zo kon ons uitje wat ons betreft beginnen.
Zaterdagochtend scheen gewoon even het zonnetje toen ik uit bed kwam, maar de voorspellingen waren niet al te best. Ik pakte mijn rugtas in, nam een paraplu mee en trok lekker zittende gympen aan. Gelukkig paste ik ondanks mijn lekkere bolle zwangerschapsvoetjes toch nog mijn gympen, ook wel fijn. Met de auto haalde ik mijn beste vriendin op, die een 2 wijken verderop woont. Daar gingen we dan op naar Den Haag, want daar pakte we eerst de tram op weg naar het Centraal Station. We zorgde uiteraard dat we wat te vroeg op CS zijn, want ja bij een dagje uit met de trein hoort uiteraard wel een lekker bakkie koffie en thee van de Starbucks. Het was rustig dus hadden alle tijd en liepen dus op het gemak naar ons spoor. Een goed plekje zoeken in de trein en lekker bijkletsen over van alles en nog wat.
Even over 11 uur bereikte we Amsterdam Centraal, even een pitsstop en op zoek naar de juiste tram. De paraplu’s die we bij ons hadden konden gelijk geopend worden, want moeder natuur nam even de tijd om de plantjes water te geven. Onze eerste stop was de Blond Amsterdam shop . Vanaf de tram is dat een paar minuutjes lopen. Je komt dan ook langs het Blond Café, maar daar was het al zo druk dat we die hebben overgeslagen. Als je gek bent van Blond Amsterdam dan is dit winkeltje wel echt een snoepjes paradijs. Wat een leuke dingen hebben ze daar. De zoet roze winkel heeft enorm leuke artikelen. Ik vind zelf de blond tekeningen geweldig, daarom mijzelf dus een mooie mama mok cadeau gedaan. Lekker om tijdens de koude wintermaanden en dus ook straks mijn verlofperiode heerlijke theetjes uit te drinken. Theetjes, zeg maar gewoon een hele sloot thee, want het is echt een mega mok. Maar eerlijk is eerlijk we mogen onszelf toch ook weleens verwennen. Ook mijn beste vriendin kocht nog een cadeautje voor zichzelf. Van ons twee is zij de grootste Blond Amsterdam fan.
De snoepjeswinkel voor Blond Amsterdam fans
Als je dan toch in de Pijp bent, dan moet je ook gewoon even op de Albert Cuyp markt zijn geweest. Even kort slenteren op deze markt, want ook nu mochten we genieten van een heerlijk verfrissende regenbui. Ook de geuren op de markt zijn op dit moment niet mijn favoriete luchtjes (iets met hormonen), terwijl ik daar normaal wel van kan genieten de lucht van verse vis, kruiden, etenswaar. Dus even voor een snelle hap een lunch gehaald. Even zitten is ook wel lekker, want ik merk toch wel dat wandelen wat doet met mijn lijf.
Na de lunchpauze zetten we ons avontuur in de grote stad voort. Via het museumplein door naar P.C. Hooftstraat, want ook daar was ik nog nooit geweest. Dat wordt uiteraard wel windowshopping, want mijn creditcard heeft niet die limieten om daar eens lekker te gaan shoppen. Ik neem vandaag wel genoegen met kijken in de etalages, naar mensen en auto’s. Daar doe je mij eerlijk gezegd ook gewoon een groter plezier mee. We pakken eerst een kant van de P.C. Hooftstraat, waarna we gelijk maar even doorlopen naar het Vondelpark. De dag staat toch al bekend om de verfrissende regenbuien dat we in het Vondelpark er weer op worden getrakteerd. Tja laten we dan maar lekker een kopje thee gaan drinken met een lekker stukje taart erbij. Het wordt een appeltaartje voor mijn vriendin en ik ga voor een lemon cheesecake. Als de schoteltjes worden geserveerd krijgen we bijna de slappe lach, want wat een verschil tussen de appeltaart en de cheesecake. Ik besluit maar gewoon hele kleine hapjes te nemen, dan kan ik er namelijk extra lang van genieten. Gelukkig is het hier lekker aangenaam warm binnen en kletsen er uiteraard weer vrolijk op los. Na het theetje besluiten we nog een klein rondje Vondelpark te doen en lopen daarna de P.C. Hooftstraat verder uit. Mijn bekken vinden het rondlopen steeds minder leuk, dus besluiten de tram naar de Dam te pakken en vanuit daar lopen we nog een winkelstraatje in. Daar lopen we nog wat winkeltjes in vervolgen onze weg naar Centraal Station. Wat wordt ons plan
Verschil moet er zijn
van aanpak? We schieten even een portaal in en we staan er nog niet koud of er volgt een flinke stortbui met onweer. Centraal is al in ons zicht. Toch maar even wachten. Als de bui iets minder lijkt te worden toveren we de paraplu’s te voorschijn en hop we gaan op zoek naar de Yoghurt Barn want daar hadden we een voucher van die bij onze treinticket zat. We mochten kiezen uit een van de drie frozen yoghurt specials. Nou ik kan je wel vertellen dat is echt zalig!!! Ondertussen kijken we hoe laat de treinen rijden. Op ons traject zitten nogal wat verstoringen. Eigenlijk wilde we graag nog even een Donut scoren, maar die hebben we laten schieten. We kiezen ervoor om de trein terug naar huis te nemen die binnen 8 minuten vertrekt. Dan zijn we nog redelijk op tijd terug om nog ergens wat te gaan eten. Alleen wat gaan we eten. Vele suggesties komen voorbij, maar het wordt een klein restaurantje in Poeldijk genaamd Eindeloos. Mijn beste vriendin belt op om te vragen of ze nog een tafeltje voor twee hebben rond 19:30 en we kunnen er nog terecht.
De treinreis gaat uiteindelijk met wat vertraging ook onderweg toch voorspoedig en om om 18:15 uur arriveren we weer in Den Haag. Vanuit daar vertrekken we met de tram naar mijn auto en rijden we naar het restaurant. Daar komen we wel iets te vroeg aan, maar er is plek voor ons dus prima.
Een van de lekkere hapjes tijdens het uit eten
We krijgen uitleg over het concept en kletsen nog steeds honderd uit over van alles en nog wat. De hapjes zijn lekker, drinken gezellig wat en hoe super is dat ze serveren zelfs alcoholvrije wijn. Mijn avond kan al niet meer stuk. Soms vind ik het gewoon fijn om bij het eten een wijntje te drinken. Dat ik nu alcoholvrij moet drinken deert me niet, maar ik vind het vooral gezellig als er een wijntje op tafel staat. Rond 22:00 uur zijn we heerlijk verzadigd en gaan met volle buiken terug naar huis. Wat was het een heerlijke dag weg. Ik ben moe, maar weer helemaal opgeladen. Op dit soort dagen mis ik mijn kinderen om me heen, maar wat waardeer ik dit soort uitjes met mijn beste vriendin waar ik gewoon even Inge kan zijn en niet de hele dag aan het zorgen ben. Ze laden mij in ieder geval helemaal op.
Wat doen jullie met een dagje weg met (een) vriendin(nen)? Gaan bij jullie de kinderen mee of laten jullie ze thuis? Ik ben benieuwd. Laat hieronder, op instagram of op Facebook een bericht achter.
De overige nog ongebruikte tips die ik kreeg en die we bewaren voor een volgend dagje Amsterdam:
Het is inmiddels ruim twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat onze dochter een hoog sensitief persoon (HSP) is. Maar niet alleen zij. In deze blog vertel ik jullie over onze zoektocht, hoe de puzzelstukjes in elkaar vielen en hoe we proberen onze weg te bewandelen.
Het begin
Op 12 november 2013 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een bijzonder moment was dat. Dolblij waren we op dat moment. De eerste controles volgde en rond de 20 weken voelde ik onze baby voor de eerste keer. Een bijzonder gevoel, maar wel anders dan ik me had voorgesteld. Ik hoorde verhalen om mij heen van kindjes die lagen te trappen, maar dat deed ons kindje niet. Ik voelde vooral steeds een rug tegen mijn buikwand aanduwen. Als ik hier dan rustig en warm overheen streek merkte ik dat de baby ontspande. Eind juli 2014 beviel ik van onze dochter Chloë.
In de kraamperiode merkte we dat ze weinig kon hebben qua visite. Hadden we veel visite gehad dan zaten we daarna met een huilende dochter dat alleen maar bij papa en mama wilde zijn. Op drukke dagen wilde ze dan ook niet in haar eigen bedje slapen, maar lag ze het liefst tussen ons in. In deze periode besloten we ook dat we haar ook niet meer van hand op hand lieten gaan met de kraambezoekjes, want wij zaten daarna met de ellende. Heel sneu voor de visite die haar graag vast wilde houden, maar als een leeuwin beschermde ik mijn meisje voor de onrust.
Na 12 weken bevallingsverlof kwam de dag in oktober dat ik weer moest gaan werken. Chloë brengen we een keer in de week naar mijn schoonouders en twee keer in de week naar het kinderdagverblijf (KDV). Al snel merkte we een terugkerend patroon in haar gedrag als ze weg was geweest. We hadden onze zogenoemde dramadagen. Er was geen land met haar te bezeilen en ik was alleen maar aan het troosten. Bijkomen van de indrukken die ze op had gedaan. Ik was gesloopt aan het eind van de dag. In die periode ben ik op zoek gegaan op Google.
De zoektocht
Ik zocht op termen als “baby gevoelig voor prikkels”, “gevoelige baby” en zo had ik nog een aantal termen. Ik kwam steeds weer uit bij HSP. Las erover en dacht, waar ben ik mee bezig. Onze kleine meid is 5 maanden oud. Maar toch voelde het als overgevoelig voor prikkels. Ik calculeerde dramadagen in, om zo ook voor mezelf rust te creëren. Ik deelde mijn gevoel over onze dochter met de pedagogisch medewerksters van het KDV en kreeg veel goede tips van deze lieve dames. Ondanks dat bleef het soms zoeken. Na een drukke dag plande we een rustige dag in. Een uitstapje per dag en het hielp. Langzaam kwam er wat rust. Naarmate Chloë ouder werd en op ontdekkingstoer ging vielen er steeds meer dingen op. Gras en kunstgras, maar ook van bijvoorbeeld het zand van het strand. Ze had er totaal niks mee. Je deed haar geen plezier met die ondergrond. Waar we kindjes zagen genieten van spelen in het gras of op strand, schreeuwde onze meid moord en brand. Ook als mensen in de wagen keken, werd dat niet door haar op prijs gesteld en nog steeds houdt ze er niet van als mensen haar vanuit het niets aanspreken. Begon te huilen of ze keek weg. Bij een feestje wilde ze alleen maar op schoot in plaats van spelen op de grond. Het was zoals het was op dat moment. Na een drukke dag liepen we tegen driftbuien aan. Toch willen wij dat ze aan deze dingen gaat wennen. Juist nu kunnen we haar nog een kneden en leren omgaan met dingen.
Chloë was 13 maanden toen ik weer zwanger mocht zijn. Naast dat dit een totaal andere zwangerschap was, was ook dit kind totaal anders qua karakter. Dat had ik dus al door in die maanden dat Sepp groeide in mijn buik. Tijdens die zwangerschap had ik mij op een forum aangesloten bij een groep dames die in dezelfde periode uitgerekend waren. We verhuisde van het forum naar een besloten Facebookgroep. Daar kletste we honderduit over onze zwangerschappen, maar ook over de kindjes die er al zijn. Ik vertelde daar over de gevoeligheid van Chloë. Een van de dames attendeerde mij op HSP en opnieuw begon de zoektocht. Chloë was toen 21 maanden. Ik deed de HSP test voor kinderen die werd ontwikkeld door Elaine Aron. Verbazingwekkend want van de 23 vragen kon ik er 3 niet beantwoorden omdat Chloë nog te jong is/was. Drie beantwoordde we er met nee en de andere zeventien beantwoordde ik er met ja. Zie je wel ik was niet gek, ik heb het dus al die tijd gewoon aangevoeld. Op dat moment ben ik mij in deze materie gaan verdiepen.
De puzzelstukjes vallen in elkaar
Nu we weten waar de dramadagen vandaan komen zijn we gaan zoeken naar nog meer oplossingen. Ook ontdekte we dat hoog gevoeligheid erfelijk is. Dat was het moment dat er nog meer puzzelstukjes in elkaar vielen. Verhip Chloë is niet de enige die hoog gevoelig is, maar ik ben het ook. Dat maakte voor mij ook veel duidelijk. Robin en ik gingen op zoek naar een manier om het gezinsleven aangenamer te maken. Inmiddels was ook Sepp geboren. De bezoekjes plande we zo dat het voor Chloë goed te doen was. Gaven haar rustmomentjes en lieten haar in alle rust wennen aan haar broertje. Waar we bij Chloë er tegen aan liepen dat zij onrustig werd van hand op hand, had Sepp dat totaal niet. De verschillen in de kindjes werden en worden steeds duidelijker.
Ik kocht het boek van Elaine Aron over hoog gevoeligheid. Alleen is het nogal taaie stof en kom ik er maar niet doorheen. Toch hoop ik dit boek nog een keer uit te lezen en weer nieuwe inzichten te krijgen. Ook sloot ik me aan bij diverse groepen op facebook. Zo probeer ik beetje bij beetje meer te leren over onze mooie karaktereigenschap, want dat is HSP. Wij zijn namelijk niet verlegen, al is dat wel het eerste wat je zou denken als je ons ontmoet. Toevallig zijn wij allebei wel wat teruggetrokkener, maar wij observeren, voelen aan en reageren vanuit ons gevoel. We hebben mensen snel door, maar voelen ook spanningen, blijdschap en verdriet. We zijn vaak moe na een feestje of na een paar uurtjes in een drukke omgeving.
Onze route naar succes
We besloten eerst wat familie voorzichtig wat te vertellen over onze gevoeligheid en of ze in ieder geval rekening konden houden met Chloë. Ook op het kinderdagverblijf spraken we uit dat we ontdekt hadden dat ze hoog gevoelig is. We merkte dat Chloë zich prettiger begon te voelen. Maar bij spannende momenten is zij wel extra gevoelig. Dat resulteert bij ons in onrustige nachten en overdag veel driftbuien. Een continue proces van verwerken. Net als in haar babytijd kruipt ze tussen ons in, in het grote bed. Niet altijd comfortabel, maar het geeft haar rust en dat is het allerbelangrijkste. Deze dagen gaan we nog vaak krijgen en calculeren we in. Dat vraagt wat extra van ons, maar dat is niet erg. Dat doen we met alle liefde voor haar.
Waar ze maar niet aan kon wennen was onze kat. Ze werd helemaal gek van hem en hij van haar. Eind september 2016 besloten we dat het niet langer ging met een kat in huis en 2 kinderen. De kat kon niet wennen aan zijn nieuwe positie binnen het gezin en onze dochter werd gek van zijn doen en laten. Voor beide wilde we rust en daarom besloot ik met pijn in mijn hart op zoek te gaan naar een nieuw baasje. Eind oktober vonden wij een nieuwe thuis voor de kat. De rust keerde nu echt in huis.
Om de rust zo veel mogelijk te bewaren bereiden we Chloë zo goed en kwaad als het kan voor op de dingen die komen gaan. Ook houden we soms dingen bewust wat langer stil. Lassen rustmomentjes voor haar in. Ook het planbord doet het erg goed tezamen met de aftelkalenders. We plannen bewust niet te veel uitjes en wisselen drukke dagen af met dagen om bij te tanken. Gelukkig kan ze steeds beter aangeven wat ze nodig heeft. We zijn er nog lang niet, want er breekt een nieuwe fase voor haar aan. Het basisschoolleven, waar ze al vol spanning naartoe leeft. De nachten zijn onrustig, maar dat is over een week of drie weer over.
Ikzelf ben er ook nog lang niet. Mijn zwaktepunt is mezelf beschermen tegen bepaalde prikkels. Ik kan heel slecht tegen spanning en negatieve energie. Daar moet ik me voor behoeden. Ik weet mezelf inmiddels goed te beschermen in drukke omgevingen. Al lijkt het dan voor veel mensen dat ik het dan niet naar mijn zin heb, want ik ben niet zo spraakzaam. Ik sluit me af voor de verschillende geluiden zodat ik me op een gesprek kan richten. Zodat ik niet aan het eind van het feestje zo moe thuis kom. Want ja ik houd wel van gezelligheid en feestjes. Nu het me steeds meer eigen word, kan ik langzaam weer makkelijker gesprekken voeren. Zo heeft ieder zijn eigen methodes. Door een lieve penvriendin wordt ik regelmatig gevoed met mooie artikelen over kinderen en volwassenen met HSP. In slaap komen na een drukke dag of iets wat me heeft geraakt (positief of negatief) kost me veel moeite.
Voor Chloë en mezelf kocht ik een magneet armband en ook dat werkt goed. We dragen hem allebei niet dagelijks, maar op het moment dat we weten dat we het meer nodig hebben dan anders, dragen we hem. Het geeft rust en we zijn minder snel geprikkeld.
Nu ik weet dat ik ook HSP ben worden mij dingen uit mijn jeugd ook duidelijker. Helaas was dat 30 jaar geleden helemaal nog niet zo bekend. Ik wil proberen om Chloë een wat onbezorgdere jeugd te geven die ik voor mijn gevoel niet heb gehad. Haar te begeleiden en hulp te zoeken die nodig is. Want inmiddels weet ik ook dat er hulpverleners zijn die ook hoog sensitieve kinderen begeleiden. Komen we zelf in de knoop, dan gaan we aan de bel trekken.
Uiteraard zijn er nog heel veel meer dingen die ons tot deze ontdekking bracht, maar dan kan ik bijna een heel boek schrijven inmiddels. Ik wil het nu even tot wat hoofdlijnen beperken. Tot slot wil ik nog aangeven, ik ben geen expert op het gebied van HSP. Deze blog is puur en alleen ons verhaal. Dit onderwerp ga je regelmatig terug zien komen in mijn blog en daarom vind ik het belangrijk eerst ons verhaal te vertellen voordat ik over andere dingen ga schrijven.
Heb je vragen, opmerkingen of wil je reageren op het verhaal, laat dan gerust een berichtje achter onderaan deze blog of op instagram.
Al vanaf dat wij wisten dat er een derde kindje op komst is, hebben wij besloten dat we deze keer het geslacht wel wilde weten. Zowel bij Chloe als bij Sepp wisten wij het beide keren niet. Al had ik wel sterk een gevoel. Beide keren klopte mijn gevoel. Zou dat de derde keer ook gebeuren? We gaan het zien met de gender reveal party.
Op 11 augustus 2018 hadden wij een pretecho, waarbij we het geslacht lieten bepalen.Onze wens is om het zelf ook pas te ontdekken op het moment dat wij de taart zouden aansnijden. De echoscopist hield rekening met onze wens en deed het scherm uit toen hij het geslacht ging bepalen. Nadat hij het geslacht had bepaald gingen de betreffende echofoto’s in een dichte envelop. Daarna kregen wij nog even de tijd om te genieten van ons ukkie in mijn buik.
Na een iets wat uitgelopen pretecho sessie gingen wij naar huis met twee enveloppen. Een helemaal dicht, de ander met 2- en 3-D foto’s van onze kleine uk. De echoscopist nam contact op met de bakker en liet de taart op zijn naam zetten, zodat tot het laatste moment het spannend ging blijven. En dan….dan begint het lange wachten. Op 16 augustus hadden wij nog de 20 weken echo. Ook daar gaven wij aan dat wij het geslacht nog niet wisten en dat we dat pas zaterdag zouden onthullen samen met de familie. Ook deze keer hield de echoscopiste hier rekening mee. Deze medische echo was ook een goede echo en dat tezamen met een goede nipt-test was reden voor een klein feestje afgelopen donderdag.
Ondertussen brandde de envelop met het bewijsmateriaal in mijn handen. Jeetjeminiee ik had nooit verwacht dat ik zo zou branden van nieuwsgierigheid. Twijfels moet ik hem nu wel of niet open maken? Toch even stiekem kijken? Nee, we hadden beloofd aan onze familie dat wij het ook niet zouden weten. Dus toch nog even geduldig wachten. De dagen leken wel maanden te duren. Eindelijk is het dan zover, de dag van het feestje. De taart wordt gehaald en dan is het wachten tot de familie er is. We hebben om 15:00 uur bij ons thuis afgesproken. Rond 15:30 uur hadden we afgesproken de taart aan te snijden. Toch is iedereen heel nieuwsgierig en is dan ook lekker op tijd.
De familie wil graag weten of wij ook net zo branden van nieuwsgierigheid en we laten nog even de gesloten envelop zien. Nee wij weten het echt ook nog niet. Iedereen wat te drinken en dan de taart op tafel. Robin en ik allebei een mes en samen met Chloë en Sepp snijden we naar elkaar toe….en dan…….welke kleur zal de taart hebben….
Ik kon het zelf niet laten om een klein traantje weg te pinken, want jeetje wat is dit in bijzonder moment. We hebben hier 15 weken naar uitgekeken en hoe fijn en mooi is het om het op deze manier met elkaar te delen. Het is heel bijzonder om te wachten tot bij de geboorte, maar ik had nooit verwacht dat ik dit ook heel bijzonder vind. Het voelt heel goed om op deze manier het geslacht te onthullen en zo fijn om dit ook een keer te hebben meegemaakt. Wij genieten nog even na van dit mooie en bijzondere moment.
Al lang liep ik met de gedachten om te gaan bloggen, alleen weerhield de gedachte “kan ik dit wel” mij heel lang. Tot dat mijn man zei: ik zie jou dat ook wel doen, bloggen. Dat was voor mij de aanleiding om hier eens over na te gaan denken en zie hier! Mijn eerste blog.
Het begin
Twee jaar geleden speelde het idee op om te gaan bloggen. Ik dacht ik start op een soort forum voor bloggers, maar al snel bleek dat niet helemaal mijn ding te zijn. Ik wilde wat voor mezelf, maar hoe. Dus liet ik deze wens rusten, want ja wat denken mensen er wel niet van. Ik begon over alles na te denken. Wat als en hoe en waarom. Dat weerhield mij van deze grote wens om het toch te gaan doen.
Ondertussen ontdekte ik steeds meer instagram en daar kwam ik steeds meer bloggende mama’s tegen. Dat maakte me onzeker en begon weer te twijfelen wel of niet. Soms liet ik een blog lezen aan mijn man. Want soms stond het verhaal van een van de andere bloggers heel dicht bij mijn gevoel. Na zijn woorden “ik zie jou dat ook nog wel een keer doen”, vertelde ik hem dat ik die wens al een paar jaar heb, maar niet durf. Kom op, trek de stoute schoenen aan en ga aan de slag. Na wat zoeken op internet over het starten van een blog, heb ik de stoute schoenen aangetrokken. En zie hier het resultaat. En natuurlijk ben ik er nog lang niet, maar de toekomst zal dat leren. Wegwijs worden in de programma’s en alles wat maar met deze digitale wereld te maken heeft.
Wat kan je verwachten op mijn blog?
Op deze blog vindt je mijn persoonlijke verhalen. Ik heb hierbij wel besloten om mijn kinderen niet volledig in beeld te brengen. Je ziet ze dus uitsluitend van de achterkant. Ik kies hier bewust voor omdat mijn kinderen er niet voor kiezen om een blog te maken. De verhalen zijn persoonlijk. Mijn belevenissen. Maar ook de strubbelingen die ik tegenkom in mijn leven als hooggevoelige, maar ook als mama van een hooggevoelig kind. Ik ben geen expert, maar neem jullie graag mee in mijn eigen valkuilen, uitdagingen en vooral ook de mooie momenten.Verder ben ik gek op uitjes en creatief bezig zijn. Deze items kan je dus ook hier tegenkomen.
Hoe vaak ga ik bloggen?
Ik wil beginnen met één keer in de week publiceren van een blog. Zeker omdat dit nog allemaal nieuw is voor mij. Later ga ik dit zeker uitbreiden, dus hou mijn blog in de gaten. Houd ook mijn instagramfeed https://www.instagram.com/ingegaatoppad/in de gaten. Daar houd ik jullie op de hoogte van alle activiteiten op mijn blog.
Laat gerust een berichtje achter!
Schroom niet om eens een berichtje achter te laten. Ik vind het leuk om jullie reacties te lezen.
Lieve groet,
Inge
Please follow and like us:
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok
