Maand: december 2018

Inge’s 2018

Altijd in de laatste week van het jaar blik ik samen met manlief terug op het afgelopen jaar. Nu neem ik jullie ook mee in ons 2018. Omdat ik dit bericht al vooruit heb gewerkt, zal de decembermaand niet volledig zijn.

Januari

We begonnen met het voornemen om van 2018 ONS jaar te maken. 2017 was vooral een jaar vol dieptepunten, waar we helaas zelf niet zo heel veel aan konden doen. We waren de ceremoniemeesters van een heuse groom- en bridezilla. Dat heeft de nodige stress en verdriet opgeleverd. Maar ook overleden er veel mensen in onze omgeving, waardoor we het laatste half jaar van 2017 iedere maand een uitvaart hadden. Dus hoopte we echt op een veel mooier 2018. Maar januari 2018 begon weer met 2 uitvaarten van mensen heel dichtbij.

Ook begon ik in januari met de cursus Risicobeoordeling en preventie. Een pittige, maar zeker leuke cursus die heel erg op mijn werk aansluit.

Februari

Beginnen we altijd met mijn verjaardag. Gezellig een avondje met wat familie en een paar vrienden. Volgend jaar vieren we het wel weer groots. Maar ondanks dat februari maar een korte maand is, is het een maand vol verjaardagen en gezelligheid. Ook groots feest want mijn schoonmoeder werd 65.

Maart

Was vooral een rare maand. We sloten een tijdperk af, waarbij onze nog geen twee jarige zoon besloot dat het klaar was met het ledikantje en dat hij klaar was voor een groot bed. We maakte van zijn kamertje een peuterkamer.  Ook gingen we deze maand een weekendje weg naar de Beekse Bergen. Naast dat er sneeuw lag dat weekend was het ook verschrikkelijk koud. Voor het mooie te koud om ‘op safari’ te gaan. Ondanks de kou hadden we een heerlijk weekend.

April

Stond vooral in het teken van het afronden van mijn studie. Ik was druk bezig met het schrijven van een module opdracht die ik half mei moest inleveren. Veel tijd werd er dus in mijn studie gestoken. Ook was het de maand waarin er op familiair gebied veel gebeurde. Een grapje werd een explosie.

Mei

De maand waarin ik ontdekte dat ik zwanger ben van ons cadeautje en onze wereld even op zijn kop stond. De maand waarin wij onze ouders, broers en zus het goede nieuws vertelde. De eerste echo hadden. Ook werd on kleine mannetje 2 en dat vierde we groots in de achtertuin. Wat was het een feest en schitterend weer. Samen met de kinderen gingen we naar het spoorwegmuseum (een echte aanrader). Sneller dan verwacht kreeg ik ook deze maand de uitslag van mijn module opdracht. Waar 6 weken voor stond had ik de uitslag al binnen 2 weken. Ik slaagde met een mooie 8 en had volgens degene die het werk nakeek een hoger cijfer kunnen halen als ik de laatste opdracht wat meer had uitgewerkt. Wat nou…ik had een 8!

Juni

Deze maand hadden we de officiële termijnecho en kondigde we de zwangerschap aan. We hadden veel verjaardagen. Robin en ik vierde alvast dat we deze maand 5 jaar getrouwd waren met een bezoek aan het concert van Guus Meeuwis en bleven een nachtje slapen in Eindhoven. Ook vertrokken we naar Italië. Spannend uiteraard, want het was de eerste keer dat we zo’n stuk gingen rijden met de kinderen. Het was een rit vol met files en deden over het eerste stuk bijna 12 uur in plaats van 6 uur. En dat gewoon nog buiten het hoogseizoen. We kwamen uiteindelijk goed aan en genoten volop van ons gezin en Italië. Ook ontstond hier de keuze voor de naam van ons nu nog ongeboren kindje. Van deze naam zijn we niet meer afgeweken.

Juli

Chloë mocht voor het eerst even een ochtendje komen kijken op school. Voor haar en ons een spannende dag, maar ze deed het goed. Ook was het de maand waarin zowel Robin als Chloë jarig zijn. En wat we dus uitgebreid konden vieren in de achtertuin met familie en vrienden.

Augustus

Was een maand die veel in het teken stond van tennistoernooien voor manlief. Hij wist er ook een aantal te winnen. Ook was het een maand vol nieuws. Het begon met het nieuws dat de scheiding van groom- en bridezilla werd aangekondigd. Normaal is dit nieuws verschrikkelijk nieuws, maar deze keer was het goed nieuws. Voor alle partijen is het beter zo.

Ook hadden wij deze maand de 20 weken echo en de gender reveal party. De 20 weken echo was goed en tijdens het aansnijden van de taart ontdekte we dat ons gezin werd verrijkt met een zoon. Ook ging onze grote kleine meid naar school. Een pittige periode stond ons te wachten in een nieuwe maand.

Ook besloot ik deze maand officieel te beginnen met bloggen. Ingebeleeft.nl is geboren.

September

Stond volledig in het teken van wennen op de basisschool. Het had nogal wat voeten in aarde, ons meisje was onrustig, sliep slecht en was druk bezig met alle indrukken te verwerken. we moesten even met zijn allen wennen aan een nieuw ritme.

Oktober

Sepp verhuisde deze maand naar zijn nieuwe slaapkamer op zolder en zijn oude kamer wordt de slaapkamer van zijn babybroertje. Wat deed onze Sepp het goed. Hij was kort even boos, maar al snel zo blij met zijn nieuwe kamer. Een echte stoere jongenskamer.

Ook begon ik deze maand aan zwanger en bootcamp. Totaal uit mijn comfortzone, maar erg leuk om te doen.

November

Helaas gaf mijn lichaam aan dat deze derde zwangerschap toch een behoorlijke aanslag op mijn lijf was. De bekkeninstabiliteit sloeg in als een bom en ik moest besluiten met 32 weken zwangerschap te stoppen met werken. Verschrikkelijk balen, maar het was niet anders.

Ook kwam sinterklaas aan in Nederland en gingen met de kinderen naar de intocht in Maassluis.

We lieten een zwangerschapsshoot doen, waar prachtige foto’s uit voortkwamen.

December

We vierde Sinterklaas met de families en het gezin. Maakte mooie rijmen die iedereen tot tranen roerde. Wat genoten we van de kinderen die deze Sinterklaas intenser beleefde dan ooit. Wat voelde ik me waanzinnig trots op mijn twee kanjers van kinderen. Die het nu ook even zwaar hebben omdat mama niet altijd de gezelligste is en even niet zoveel kan.

Ook is het de maand waarin ik uitgerekend ben en wel de laatste dag van de maand december. De dag dat deze blog online komt. Wellicht ben ik ondertussen al wel bevallen, maar misschien loop ik gewoon nog met de babyboy in mijn buik. Of gaat het ook deze keer weer lukken om op de uitgerekende datum te bevallen. We gaan het allemaal meemaken.

 

Ik kijk terug op een mooi, maar bovenal bijzonder 2018. Van 2019 willen we wederom een prachtig jaar gaan maken met ons gezin. Er staan weer leuke dingen op het programma voor 2019. Ook wil ik meer uit het bloggen halen en ga daar na de geboorte lekker mee aan de slag. Maar eerst genieten van ons complete gezin.

Voornemens voor 2019 sla ik maar even over. Wat waren jullie hoogtepunten van 2018 en hebben jullie wel goede voornemens voor 2019?

 

Please follow and like us:

Hoe vieren wij dit jaar kerst?

Zolang wij Sinterklaas vieren is kerst eigenlijk ons ondergeschoven kindje. Toch hebben wij ook gewoon onze tradities rondom kerst. In deze blog neem ik jullie mee naar hoe wij dit jaar proberen kerst te vieren. Dit jaar anders dan andere jaren, want ben ik dan nog hoogzwanger of ben ik inmiddels bevallen. Alles hangt dit jaar af van de geboorte van de kleine man.

 

Kerstavond

Kerstavond is voor echt de start van kerst. Sinds Chloë oud genoeg is om haar mee te nemen naar de kerk, mag ze samen met mij  mee naar de gezinsviering die om 18:00 uur begint. Kerstavond is altijd een drukke avond in de kerk, dus moeten wij al vroeg op pad om een goed plekje te bemachtigen zodat ze lekker mee kan kijken. Ook zorg ik voor het nodige vertier voor haar. Kleurtjes om het boekje te kleuren, wat snoepjes voor tijdens de dienst. Ieder jaar krijg ik weer complimenten van de mensen om me heen dat ze het zo goed heeft gedaan. We weten ook allemaal dat kinderen gewoon niet stil kunnen zitten en graag wiebelen en kletsen. Kerst begint voor mij ook echt pas op het moment dat ik naar de kerk ben geweest. Na de viering eten we een kleine broodmaaltijd met elkaar en start voor ons de kerst. Wij doen geen cadeautjes met kerst, want we vieren Sinterklaas uitgebreid. Dit jaar met kerstavond is het andere koek. Ik ben dan precies 39 weken zwanger en eerlijkheidshalve zit ik niet te wachten om dan in een volle kerk te zitten. Momenteel vermijd ik drukke aangelegenheden. Dus blijven we dit jaar thuis. Robin laat ik ook niet naar de kerk gaan, want het zou ook zomaar kunnen dat de bevalling wordt ingezet. En in de kerk kan ik hem niet bereiken. We maken het maar gezellig met elkaar thuis. Ik denk dat we met de kindjes wat lekkers gaan eten in plaats van de broodmaaltijd na de kerk. Als ze op bed liggen kruip ik heerlijk onder een dekentje en ga lekker cliché All you need is love kerstspecial kijken. Het zal vooral heel ontspannen zijn.

 

Eerste kerstdag

Eerste kerstdag vieren we meestal in de bollenstreek, want daar komt mijn schoonmoeder van origine vandaan. Mijn schoonfamilie viert al jaren kerst met alle ooms, tantes, neefjes, nichtjes en inmiddels is er ook een derde generatie aangeschoven van 6 bijna 7 achterneefjes en nichtjes. Vanaf 16:00 uur is dan iedereen welkom. Dus eerste kerstdag staat bij ons dan in teken van het maken van een van de gerechtjes in een toegewezen gang. Maar eerst ontbijten we met ons eigen gezinnetje uitgebreid. Croissants, afbakbroodjes, luxe broodbeleg. Maar vooral relaxt en ontspannen met elkaar wakker worden en genieten. Ook nu gaan we dat doen. Heerlijk de geur van warme broodjes uit de oven. Echt een feestje.

Dit jaar gaan we even een bakkie doen bij mijn ouders, waar we normaal altijd tweede kerstdag mee vieren. Daarna gaan we lekker naar huis en duiken nog even het bed in. Het kerstdiner is gelukkig dit jaar bij mijn schoonouders. En ja ik vermijd nu drukke bedoelingen, maar ga nu wel even mijn gezicht laten zien. Er staat bij mijn schoonouders een bed voor me klaar. Het gaat een lange zit anders worden. Tussen de gangen door trek ik me even terug om bij te komen. En aangezien mijn buik toch al goed gevuld is, hoef ik niet  zo heel veel te eten. De kinderen mogen daar blijven slapen, dus we zien ook wel hoe dat met de kindjes gaat lopen. Ik ga me er vooral niet druk om maken. Ze kunnen het goed vinden met hun achterneef en nichtjes. Dit jaar hoeven wij niet zo heel veel te doen. Wij moesten de wijn regelen. Die staat inmiddels bij mijn schoonouders, dus mocht ik tussendoor even andere activiteiten hebben, dan is dat er wel en loopt er in de gangen niets mis. Manlief is nog wel ingedeeld bij het vleesgerecht, dat hij samen met zijn vader moet regelen. Lees mijn schoonvader regelt het en manlief mag helpen als wij er bij zijn.

Tweede kerstdag

Tweede kerstdag vieren we traditioneel normaal met mijn gezin. Door de chronische ziekte van mijn vader wil hij niet meer ‘s avonds kerst vieren, dus doen we dat meestal met een brunch. Alleen dit staat wel wat op losse schroeven de laatste jaren dus zou dit jaar het laatste jaar zijn dat we gingen proberen of dit werkte. Anders zouden wij het uitsluitend houden bij een bakkie doen. Dit jaar wordt dus geen brunch, maar gewoon lekker thuis op de bank uitbuiken en gezellig wat leuks doen met de kindjes thuis. Lekker een film met zijn alleen kijken. We maken lekker geen afspraken en blijven de hele dag lekker in pyjama zitten. Een echte chilldag die we denk ik allemaal heel hard nodig gaan hebben.

Hoe zien jullie kerstdagen eruit en hebben jullie bepaalde tradities? Vieren jullie kerst met of zonder cadeautjes? Ik ben ook erg benieuwd naar jullie verhalen.

 

Please follow and like us:

Hoe verdeel ik mijn tijd over de 3 kinderen?

Al voor je aan kinderen denkt heb je zelf al een ideaalbeeld hoe je dat gaan doen. Sommige principes gooi je overigens snel overboord. Met een gezin van 3 kinderen denk je ook na hoe je dat gaat doen. Zo ook wij. In deze blog neem ik jullie mee over mijn “ideaalbeeld” bij een gezin van drie kinderen. Als de kleine een 4 maanden oud is neem ik jullie nogmaals mee naar hoe het er echt aan toe gaat. Maar vandaag dus mijn ideaalbeeld hoe ik mijn tijd ga verdelen over 3 kinderen, een man en mezelf.

Doordeweeks

Ik blijf na de geboorte van ons derde kindje 3 dagen in de week werken. De maandag, donderdag en vrijdag. Vrijdag blijft mijn thuiswerkdag, dat scheelt namelijk twee uur reistijd op een dag. De donderdag kies ik ervoor om om de week op kantoor te werken of thuis. Want op donderdag hebben wij een keer in de twee weken overleg. Overleg vind ik belangrijk om fysiek aanwezig te zijn. Op maandag is het opa en omadag, dan zijn mijn schoonouders hier om 7:15 uur zodat we allemaal op tijd op ons werk kunnen zijn. Hierin zal niet zo heel veel veranderen voor ons. Op maandag eten we ook bij mijn schoonouders, dus in plaats van twee nemen we nu drie kindjes mee naar huis.

De dinsdag en de woensdag zijn dagen dat ik thuis ben en dan ook Chloë naar school moet brengen. Dat betekend dat we uiterlijk om 8:10 uur de deur uit moeten. Dan moet de kleine man gevoed zijn, Sepp en Chloë helemaal aangekleed. Dat betekend dat ik niet meer om 7:00 uur kan opstaan en dus de wekker wat eerder moet zetten. Toch is het afwachten wat het ritme van de kleine man gaat worden. Ik hoop in ieder geval de eerste weken borstvoeding te kunnen gaan geven. Ik had/heb de intentie om dit voor langere tijd te doen, maar dat hangt ook van mijn herstel af. De hormonen die vrij komen bij het geven van borstvoeding zorgen dat het herstel van de bekkeninstabiliteit vertraagt. Dus afhankelijk van hoe dat gaat, ga ik wel/niet door met geven van borstvoeding. Daarna lekker lopen met de kinderen naar school. Sepp gaat op dinsdag gymen met oma, dus hij heeft dan even een uurtje qualitytime, net als zijn broertje die dan even mama alleen heeft. ‘s middags gaan we Chloë weer uit school halen. Aangezien de kleine man nog regelmatig slaapt zal hij op de momenten van de schoolritjes moeten slapen in de kinderwagen. Hij zal echt in dit ritme mee moeten.

Als de kleine man op bed ligt heb ik wat meer tijd voor Sepp om samen even lekker te spelen of te knutselen. Straks als het weer wat aangenamer wordt gaan we ook lekker naar de speeltuin. Laat die dan ook naast Chloë haar school staan. Dat wordt dus twee vliegen in een klap.

Als Chloë thuis komt uit school hebben we even aan de keukentafel een rustmomentje zodat ze haar verhaal kwijt kan. Daarna mag ze kiezen om zelf te spelen of lekker te knutselen. Of lekker een boekje te lezen. Terwijl zij de kindjes spelen, maak ik het eten panklaar. Dat zal ook niet anders zijn dan anders.

Omdat mijn man pas laat thuis is, eet ik op tijd met de kinderen. Na het eten is er nog even ruimte om te spelen en leggen we samen de kindjes op bed. Als een van ons er alleen voor staat lezen we de kindjes op ons bed voor en gaat de jongste als eerst naar bed. We proberen juist het op bed leggen samen te doen. Zo heeft ieder kindje even qualitytime met papa of mama.

De donderdag en vrijdag zijn de wat hectische dagen. Manlief brengt de kinderen naar het kinderdagverblijf en ik breng op mijn thuiswerkdagen Chloë naar school. Als ik op kantoor werk, brengt Robin onze dochter naar school. Aan het eind van de middag haal ik de kinderen weer op van het kinderdagverblijf en de BSO. Gelukkig zitten deze allemaal op dezelfde locatie. Hier hebben wij bewust voor gekozen, zodat we geen race tegen de klok zouden hebben. Het avondritueel ziet er uit zoals omschreven op de dinsdag en woensdag.

Weekend

Het weekend staat in teken van het gezin en samen dingen doen, thuis of uit. De ene keer gaat een van ons wat doen met een van de kinderen, de andere keer met elkaar. We vinden het erg belangrijk dat we ook tijd voor ze individueel vrij maken. Dat kan met simpel ergens even lunchen zijn of lekker naar het strand of bos of juist een ander leuk uitje. Maar ook gewoon een lekkere pyjamadag thuis met elkaar, zwemmen, wandelen in het bos of op het strand. In het voorjaar en najaar speelt Robin competitie met de tennis. Bij thuiswedstrijden gaan we altijd even kijken, bij uitwedstrijden hangt het af van de locatie. Ongeacht de leeftijd van de kinderen heb ik dat altijd gedaan. In die periode is de zondag ook echt van het gezin. We starten relaxt op en daarna gaan we iets doen met de kinderen. Blijven we thuis proberen we individueel wat met ze te gaan doen. Denk aan het maken van een puzzel of een spelletje. Samen even een filmpje kijken. Dat wordt met drie wel wat lastiger om ze individueel tijd te geven, maar even volledige aandacht van papa en mama is belangrijk. Het gaat hem niet om kwantiteit maar kwaliteit.

Qualitytime met manlief

Robin en ik gaan al jaren een paar keer per jaar naar een theatervoorstelling. Wij hebben dit nodig om gewoon even niet te zorgen. Even op te laden. Het is dan maar 2 tot maximaal 4 uurtjes weg, maar geeft ons ook even tijd om dingen te bespreken zonder de luistervinkjes. Verstand op nul en gewoon lekker even niet te veel hoeven denken. Daarnaast gaan we samen één keer per jaar een weekend samen weg en één keer per jaar met de vriendengroep weg zonder kinderen. Daar teren we dan een heel jaar op. Dit willen wij uiteraard wel blijven doen.

Inge tijd

Tijd voor mezelf vind ik ook erg belangrijk. Dat zal met 3 kinderen ook nog wat lastiger plannen worden, maar waar een wil is, is een weg. Net als Robin tennis ik, alleen speel ik geen competitie. Ik speel alleen vrij en soms een toernooi. Dat stemmen we overigens goed met elkaar af, want we kunnen niet tegelijk weg. We hebben allebei een eigen tennisavond en ik ga weleens ‘s ochtends vroeg tennissen. Dan is het rustig en kan ik een uur achter elkaar spelen. En heb daarna nog de hele dag met de kinderen. Ook probeer ik minimaal een keer in de maand af te spreken met een vriendin. En dat is soms al een uitdaging. Want ik wil niet altijd ook de kinderen mee nemen. En zeker in de periode dat Robin competitie tennist vind ik het niet fijn om dan op zondag niet thuis te zijn.

 

Ik ben ook erg benieuwd hoe jullie het doen. Ik lees het graag hieronder of op een van de social media kanalen.

 

Liefs,
Inge

Please follow and like us:

De laatste loodjes

Op het moment dat ik dit schrijf is net de 37e week van mijn zwangerschap ingegaan. Ook deze zwangerschap is zo anders dan bij Chloë en Sepp. Vandaag neem ik jullie mee met de laatste zware loodjes in deze derde zwangerschap. Een groot deel van mijn zwangerschap staat beschreven in de gastblog bij P.S. Cheryl. Lees deze gastblog ook zeker een keer. 

Derde trimester

De eerste twee trimester liepen eigenlijk behoorlijk voorspoedig. Weinig tot geen kwaaltjes en dus optimaal genieten van deze derde en laatste zwangerschap. Maar na de 26e week sloeg het om. Ik kreeg weer meer last van mijn bekken. Na twee eerdere zwangerschappen ook niet heel gek, want de boel is gewoon weker. Je lichaam weet wat ie moet doen. Ik merkte het met het naar school brengen van onze Chloë. Een wandelingetje van nog geen tien minuten enkele reis kostte me veel energie. Ook kon ik niet langdurig zitten of staan. De pijn werd alleen maar erger. Zo erg dat ik in week 32 van de zwangerschap heb moeten besluiten te stoppen met werken. Voor mij een flinke tegenslag, want ik wilde zo graag door naar de 36 weken. Maar het ging gewoon echt niet meer. Dagen lang van slag geweest, gehuild, boos geweest. Ik moest het loslaten en weer gaan genieten. Ik kon hier niets aan doen. Dat betekende dus 2 weken de ziektewet in en daarna met 34 weken zwangerschap met verlof. Na een paar dagen merkte ik al behoorlijk verschil. De pijn was niet weg, maar nam wel af. Ook besloot ik niet meer met twee kinderen naar school te lopen, maar de auto te pakken en die te parkeren op een plek waar ik het wel redde om nog een stukje te lopen. Ik ben er zo op tegen om mijn kind voor een klein stukje met de auto naar school te brengen, als ik daarna toch weer door moet naar huis. Ik gooi dan ook momenteel al mijn principes overboord en kies voor comfort en gemak. Deze laatste weken van mijn zwangerschap wil ik toch nog redelijk goed doorkomen en genieten van mijn alleenrecht met dit mannetje in mijn buik.

Ook het zuurbranden neemt toe in het derde trimester. Ik ben al zo blij dat ik dit niet zo heftig had als bij de andere twee. Toch is het soms best vies en vervelend. Soms zo heftig dat ik innige vriendjes ben met de wc. Maar ik merkte dat als ik warme melk dronk ik er het minste last van had. De liters melk vlogen er werkelijk doorheen. Wat was het lekker om geen last te hebben van zuurbranden.

Bij de 36 weken controle bleek dat mijn HB-waarde wat aan de lage kant zaten, op het randje. De verloskundige adviseerde me om ijzertabletten te gaan slikken of aan de Floradix te gaan. Ik besloot te kiezen voor het laatste. Lekker, nee dat niet, maar hé ik moet nog een week of vier tot zes. Ook ging ik me wat meer verdiepen in informatie over HB-waardes. Nu blijkt dat maarzuurremmers en zuivelproducten een boosdoener kunnen zijn waardoor ijzers die je nodig hebt in je zwangerschap niet goed worden opgenomen. Nu drink ik de laatste dagen veel zuivel en maagzuurremmers neem ik ook in. Hopelijk slaat de floradix snel aan en voel ik me hopelijk ook snel wat fitter. Ook las ik wat de symptomen kunnen zijn bij een te lage HB waarde. Laat ik nu dus ook gewoon een groot deel van die symptomen hebben ( gevoel van flauwvallen, kortademigheid, hardkloppingen, weinig eetlust, duizeligheid). Het drinken van zuivel heb ik enorm teruggedrongen zodat mijn lichaam de floradix goed kan opnemen.

Ons manneke doet het verder heel goed. Hij lag bij de liggingsecho die ik kreeg bij de 36 wekencontrole volledig en vast in het bekken. Dat is wel fijn om te weten. Alleen nu hoor ik veel oudere om me heen zeggen, oh meid je buik is al flink gezakt en dat de kleine nu muurvast in het bekken ligt, dan komt het vast en zeker voor de uitgerekende datum. Volgens mij zegt dat helemaal niks en wil me daar helemaal niet op vastpinnen. Ik ga er nog steeds vanuit dat ik overtijd ga. Al heeft manlief het liefst dat ik bijna twee weken over tijd ga. Iets met praktische dingen.  Wel denk ik dat het een groot kindje is wat ik bij me draag. Ondanks dat het is ingedaald ligt het nog vrij hoog. Zijn billen liggen net onder mijn ribben. En echt dit ventje is druk in mijn buik. Ik ben benieuwd of we dit terug gaan zien als hij uit mijn buik komt. De karaktertjes in mijn buik kloppen tot nu toe ook goed met hoe ze nu zijn. Ik ben heel benieuwd en wil zo graag ons mannetje ontmoeten.

Wat vooral nu heel anders is ten opzichte van de twee voorgaande zwangerschappen is dat ik nu heel sterk de behoefte heb om terug te trekken in mijn “cocon”. Behoefte aan gezelschap heb ik veel minder. Of dat komt dat ik nu uitgerekend ben in de winter of omdat echt er gewoon echt bij hoort weet ik niet. Ik herken het in ieder geval niet van de vorige keren. Ik ben zo bewust bezig met de voorbereiding op de bevalling. De rust opzoeken en soms even lekker emotioneel zijn. Ik pak die behoefte dan ook echt maar. Zelfs social media trekt me op dit moment helemaal niet. Dat ligt dus ook echt niet aan jullie. Daarom heb ik vandaag ook besloten om het social media gebruik tot een minimum te beperken. Niet alles meer willen meekrijgen.

Werkgever

Gelukkig reageerde mijn werkgever goed na het ziek melden. Ik zag er zo tegenop dat ik mezelf ziek moest melden. Mijn manager is gelukkig op dat gebied een echte mensenmanager. Het eerste wat hij zei was: Meid, wat vervelend, maar naast dat je zwanger bent heb je ook nog een gezin. Doe rustig aan zodat je straks na de bevalling je kan richten op herstel. Pak nu je rust dat gaat je straks helpen om weer sneller de oude te zijn. Jeetje ik was zo blij dit te horen. Ik sprak met mijn manager af dat we in december nog een keer contact zouden hebben en dat ik nu alleen nog even mijn back up werkzaamheden uit moest zetten. Die middag van de ziekmelding heb ik mijn laptop aangezet en mijn collega’s op de hoogte gebracht. Ik zou regelmatig even aanloggen om de updates te draaien, maar toen besloot mijn werklaptop vorige week dat hij het wachtwoord niet wilde wijzigen. Dus die gaat tot ergens in maart in de tas. De helpdesk kreeg hem ook niet meer aan de praat. Mijn manager vorige week ook nog even gesproken. We hadden het erover hoe het ging met mij, de baby  en op het werk. We sloten af met de mededeling dat ik in de lucht zou komen zodra ik bevallen ben.

Wat doe ik in mijn verlof?

Ik  had grootse plannen tijdens mijn verlof. Ondanks de winterperiode die eraan komt, kon ik mooi de kerstshows bezoeken, dingen in huis doen en lekker bakkies doen en lunchen. Maar helaas, door de bekkeninstabiliteit ben ik iets meer aan huis gekluisterd dan verwacht. Autoritjes beperk ik ook tot een minimum. Ik heb namelijk nog maar 1,5 cm ruimte tussen mijn buik en het stuur. Doordat ik van die korte beentjes heb zit ik vrij dicht op het stuur, maar dat vind ik nu toch wel wat gevaarlijk. Dus de ritjes die ik maak zijn naar school, de supermarkt, bakker en slager. Voor sinterklaas vroeg ik een puzzel met 1000 stukjes. Dus die ligt ook regelmatig op tafel om weer wat stukjes op zijn plek te leggen. Daarnaast ben ik ook bezig met het opruimen van de zolder. Daar ben ik inmiddels al vijf weken mee bezig. Stapje voor stapje en maximaal een uur per keer. Maar ik ben bijna klaar. Nu hebben wij gelukkig maar een klein zoldertje. Verder kijk ik veel netflix en lees ik magazines. Met de kindjes doe ik rustige activiteiten. Ben veel met ze aan het knutselen of we kijken netflix met elkaar.

Hulp vragen en krijgen

Voor manlief is het wat zwaarder allemaal. Veel van de zorg komt naast zijn fulltime baan op hem neer.  Vooral de avonden en nachten heeft hij dienst. Gelukkig slaapt Chloë weer door, maar Sepp is de laatste dagen niet helemaal fit. Daar waar ik kan help ik manlief. In het weekend laat ik hem dan ook vaak wat langer liggen. De boodschappen laten we thuis bezorgen zodat hij niet na zijn werk ook nog eens de supermarkt in moet. Ik spreek daarom mijn dankbaarheid naar hem toe regelmatig uit. Ook krijg ik veel hulp vanuit mijn schoonouders. Soms zijn het maar kleine dingen waarmee ze me helpen, maar ik ben er heel blij mee. Door de chronische ziekte van mijn vader is het niet altijd mogelijk om de hulp te krijgen uit de kant van mijn familie.

 

Met nog 3 tot maximaal 5 weken te gaan ben ik er nu wel echt klaar voor om ons manneke te ontmoeten. Liever vandaag nog dan morgen, maar hij komt vast en zeker op zijn eigen verjaardag. Er volgt dus de komende tijd wel een social media stilte. Ik ben dus wat minder online. Wel blijf ik jullie wekelijks voorzien van mijn blogs. Zodra ons mannetje er is en ik het tijd vind om hem aan jullie te tonen kom ik in de lucht met het nieuws.

Liefs,

Inge

 

 

Please follow and like us:

kraamfeest of kraambezoek

Zoals jullie weten verwachten wij eind van de maand of  zelf in januari 2019 ons derde wondertje. Nu de uitgerekende datum steeds dichterbij komt hebben wij inmiddels besloten of we voor een kraamfeest of toch voor kraambezoek kiezen. De knoop is doorgehakt en in deze blog vertel ik jullie waarom we hiervoor gekozen hebben.

Kraamperiode bij de eerste twee

Net na de geboorte van onze dochter startte al vrij snel het kraambezoek op. De eerste week hadden we weinig kraamvisite, maar daarna kwam iedereen vrij snel langs. Ondanks dat het midden in de zomervakantie was. Chloë is eind juli geboren dus veel mensen zijn in die periode ook echt op vakantie. We maakte een schema voor het kraambezoek, maar hadden nooit verwacht dat we tot aan het eind van mijn verlof visites zouden krijgen. En heel eerlijk, op een gegeven moment waren we er ook wel een beetje klaar mee. Het bizarre vond ik nog wel dat er mensen zelf al doorgaven wanneer ze zouden komen en als we nee zeiden dat ze daar dan nog een soort van “boos” waren dat ze niet mochten komen op die dag of dat tijdstip. Maar we hadden ook bezoek die zich niet aan de op de kaart genoemde rusttijden hielden.

Bij de geboorte van Sepp hebben we dat anders aangepakt. Veel meer bezoekjes samen gepland en omdat het dan toch al de tweede is, komen sommige mensen helemaal niet op bezoek. En dat was prima wat ons betreft. Sepp groeide in de eerste maand heel slecht en hebben zelfs een periode de kraamvisite stop moeten zetten om hem te laten groeien. Manlief was al snel klaar met alle visites en daarom plande ik de meeste visites overdag, zodat we de avond als gezin hadden. Toch merk je dan als je er eenmaal twee hebt, dat je dan gewoon sneller aan het normale ritme wil beginnen. Maar ook gewoon lekker met zijn viertjes wil genieten.

Wat doen we nu bij de derde?

Daarom overwogen we nu om een kraamfeest te geven bij onze derde. We willen hier geen zaaltje voor afhuren, dus alles moet dan bij ons thuis. Dus zijn we aan het kijken geweest hoe we dat kunnen inpassen. Afhankelijk wanneer ik zou bevallen en hoe het met mijn bekkeninstabiliteit gaat zou dat dan begin februari worden. Dat is dan precies met mijn 35e verjaardag. Eerlijk, dat zie ik niet zitten en die weken daarop hebben we alweer genoeg verjaardagen binnen de familie. Ook zien we het niet zitten om meerdere kraamfeestjes te geven, want niet alles past in ons huis. Dus hoe makkelijk een kraamfeest is, toch hebben we besloten weer voor de reguliere kraamvisite te gaan. Nu geven we wel in het geboortekaartje aan dat we tot maximaal 4-6 weken na de bevalling kraamvisite willen ontvangen. Termijn zal waarschijnlijk op 4 weken komen. Waarom? Ik heb door de bekkeninstabiliteit eerder moeten stoppen met werken en ging dus niet met 36 maar met 34 weken met verlof. Dat betekend ook dat ik met 10 weken na de bevalling weer aan de slag moet. Al hou ik nog een slag om de arm en wellicht plak ik er nog 2 weken vrij aan vast. Daarnaast willen we ook gewoon voor de andere twee kinderen zo veel mogelijk in het ritme blijven. Doordat ik de laatste weken het erg zwaar heb/had, kon ik niet altijd de moeder zijn die ik wilde zijn voor ze. Nu wil ik ook gewoon weer lekker met ze spelen. En om heel eerlijk te zijn, ik verwacht nu bij de derde veel minder kraamvisite dan bij de andere twee.

Kraamcadeau’s

Voor degene die een presentje mee willen nemen hebben wij een lijstje opgesteld. Zelf vind ik het altijd erg lastig om wat te verzinnen omdat veel smaak gebonden is. Dus vraag altijd aan de kraamvrouw of er nog wensen zijn voor de baby. Inmiddels zijn wij druk bezig met kraamcadeautjes te bedenken voor onze babyboy. Veel hebben wij al in huis, dus lastig om wat nieuws te bedenken. Daarom ben ik vooral van de nuttige cadeautjes of de naamcadeautjes. Kleding zal ik nu ook wel nodig hebben, want Sepp is een voorjaars/zomerkindje. En nu hebben we een winterkindje. Al vind ik kleding lastig te vragen, want mijn smaak is vaak niet de smaak van de koper. Dus hou ik het vaak op een cadeaubon van een winkel waar ik veel kleding koop voor de kindertjes.

 

Hoe hebben jullie dat gedaan? Een kraamfeest of gewoon kraamvisite? En hadden jullie ook een cadeaulijstje?

 

Please follow and like us:

10 jaar samen

Vandaag 1 december 2018 is het 10 jaar geleden dat na 6 weken daten we besloten verkering te hebben. Waarom 1 december? Dat was voor Robin makkelijk te onthouden. Lekker romantisch hè. Voor ons allebei is het de langste relatie met een persoon. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik hem mocht tegenkomen. Daarom vind ik het nu een goed moment om vandaag mijn grote liefde in de schijnwerper te zetten.

 

Het prille begin

Zaterdag 25 oktober 2018 was ik samen met een vriendin in restaurant met een café om een lekker drankje te doen. Live muziek, wijntje erbij. Wij vermaakte ons wel. Het was alleen erg rustig die avond in het café. Die avond stapte een oud klasgenoot van mij de kroeg binnen die samen met een maat kwam. Al snel raakte ik aan de praat met mijn oude klasgenoot en na een paar drankjes en de kleine hoeveelheid gasten stelde we voor om in mijn appartementje nog een drankje te doen. Zij waren met de auto, wij op de fiets en moesten nog wel even naar huis fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Met zijn vieren gingen wij naar mijn appartement. Het is maar een kwartiertje fietsen en gelukkig hadden we geen tegenwind. De twee mannen voelde zich vrij op hun gemak in mijn huis en deden nog gezellig een drankje. Ook raakte ik steeds meer met de maat van mijn oude klasgenoot aan de praat. Een hele leuke rustige jongen. Mijn oude klasgenoot had iets meer interesse in mijn vriendin. Laat op de avond ging iedereen naar huis. En ik met mijn “stomme kop” vergat zijn nummer te vragen. Want jeetje ik vond die donkerblonde jongen met die mooie ogen echt leuk. Later die week kwam ik er achter dat die vriendin van mij wel het nummer had van mijn oude klasgenoot. Dus besloten we het zo te spelen dat de beide mannen op vrijdag 31 oktober beide weer naar dezelfde kroeg zouden komen. Ze hadden eerst nog een verjaardag en daarna zouden ze naar ons komen. Het was alleen nog niet zeker dat Robin mee zou komen. Dus een andere vriendin besloot ook gezellig mee te gaan. Gelukkig kwamen ze toch allebei en al snel raakte ik weer met Robin aan de praat. Die op dat moment nog steeds niet begreep waarom hij nou zo nodig mee moest. Maar al snel had hij blijkbaar toch door dat we elkaar wel leuk vonden. Het eerste vonkje sloeg over. Die avond hebben we nog lang gekletst en zijn na sluitingstijd weer naar mijn appartement gegaan. Daar hebben we nog lang gekletst en nummers uitgewisseld. Zaterdag 1 november moest ik ‘s middags naar de scouting om leiding te geven aan mijn groep kinderen. Na de opkomst stond op de planning Robin een sms te sturen. Want wat wilde ik die jongen graag nog een keer zien. Maar hij was me voor. Na de opkomst bleek hij mij al een berichtje te hebben gestuurd. We hoopte allebei op een vervolg van ons gesprek. En zo gebeurde. We spraken weer af bij mij thuis. Daar konden we ongestoord kletsen en elkaar leren kennen. Vele sms-jes volgden. Zagen elkaar die week erop op een feestje en gingen stiekem samen weg. Die week erop werd Robin geopereerd en kon daardoor niet afspreken. Ook kon hij toen niet werken en ik was toevallig vrij. Dus toen hij weer een beetje kon bewegen en eruit kon, kwam hij gezellig langs. We hadden een gezellige tijd samen en we werden steeds closer. Omdat we rond de feestdagen al lang en breed plannen gemaakt hadden zonder elkaar lieten wij die toen ook gewoon doorgaan. Tweede kerstdag kwam hij wel nog even bij me langs. Hadden cadeautjes gehaald voor elkaar. Al zou ik echt niet meer weten wat ik voor hem kocht, maar wat hij voor mij kocht is nog altijd blijven hangen. Ik was al jaren gek op het luchtje van een bepaald merk alleen werd dat luchtje niet meer verkocht. Maar wat bleek het luchtje bestond nog onder een andere naam en zonder dat Robin het wist kocht hij mijn favoriete luchtje. Inmiddels was de naam wel gewijzigd, maar rook het nog steeds zoals ik dat gewend was. Blijer had hij me op dat moment niet kunnen maken.

 

Het eerste jaar

Het eerste jaar was een jaar vol hobbels die we samen namen. Maar eerst de kennismaking met beide families. Twee totaal verschillende werelden. Waar zijn familie mij met open armen ontvingen was mijn familie erg terughoudend. Niet omdat ik zo vaak met een andere jongen op de stoep stond, maar zo zijn ze nu eenmaal. Al snel volgde daarop mijn verjaardag. Een mooie bos bloemen en een avondje naar een musical kreeg ik cadeau. Ondertussen liep het lekker tussen ons. Al moest ik erg wennen en was ik behoorlijk onzeker. Robin werkte toen nog als accountant bij een groot accountantskantoor en was druk bezig om zijn titel register accountant te halen. Hij draaide veel overuren en studie uren en kon daardoor niet altijd tijd maken in die eerste periode. Hij gaf mij de ruimte om dingen te doen met vriendinnen en liet me dan vaak ook lekker met rust. Alleen werd dat anders gezien door die toenmalige vriendinnen. Het was op Pinkpop toen ze duidelijk lieten merken dat je partner je iedere dag moet spreken, sms-en of moet zien. Robin en ik stonden daar anders in. Ik heb me een partij ellendig gevoeld tijdens Pinkpop. Terwijl zij voor mijn gevoel een paar keer per dag alleen met hun telefoon bezig waren, bleef mijn telefoon stil. Robin druk aan de studie, ik lekker aan het feesten. Maar ik werd daar juist alleen maar onzekerder van. Verdrietig kwam ik thuis. Probeerde hem te bellen, maar kreeg hem niet te pakken. Zou hij dan toch mij niet meer leuk vinden. Behandeld hij me toch als afval zoals de mensen om me heen zeiden. Dat was voor mij een moment om te denken zal ik er een punt achter zetten na een half jaar? Na een goed gesprek met Robin besloot ik voor mijn geluk te gaan en niet te luisteren wat andere zeiden. Noem het eigenwijs. Bleek hij toch zo’n hork te zijn dan moest ik maar op mijn bek gaan. Al heel snel ontdekte ik dat een van die “vriendinnen” het wel heel makkelijk vond dat ik werkte en een auto had. Ik kon voor alles rijden en betalen. Toen bedacht ik me, wat nou mijn vent is een hork. Dat was voor mij een keerpunt. Ik keek alles door een ander daglicht. Nu moest ik ook in die periode de betreffende vriendin vertellen dat ze niet mee mocht als staf op kamp. Dat was de genade klap voor die vriendschap. En niet alleen die vriendschap. Vele vriendschappen werden beëindigd. De meeste mensen kozen partij voor haar en hebben nooit naar mijn kant van het verhaal geluisterd. Jammer, maar helaas. Veel verdriet gehad, maar mijn kanjer was er voor me. We gingen in die tijd een weekendje weg en gingen samen op vakantie naar Kreta. Ik was bloednerveus en de eerste avond samen op vakantie spuugde ik de hele boel onder van de spanning. Wat moest hij wel niet van mij denken. Maar hij was zorgzaam en lief voor me. Na het bewandelen van de Samariakloof en een boottochtje was ik nog zeeziek. En ja hoor ik ging nog een keer. Pfff wat moest hij wel niet van mijn denken. Onze band en liefde werd alleen maar sterker. Langzaam aan werd mijn onzekerheid minder en wist ik dat het goed zat. We haalde ons eerste echte jubileum. Een jaar verkering. Wat was ik trots. We gingen samen uit eten om het te vieren. Vlak daarna ontdekte mijn moeder een knobbeltje in haar borst, waarna al vrij snel de diagnose borstkanker kwam. Een zware tijd, maar hij was daar voor mij. Maar niet alleen Robin, ook zijn familie stond voor mij klaar en hebben mij goed opgevangen toen mijn moeder op 24 december werd geopereerd.

 

Het vervolg

Na de feestdagen besloten we onze vakantie voor de zomer van 2010 te boeken. Het werd geen Europese bestemming, maar besloten een groepsrondreis naar Costa Rica, Panama en Nicaragua te boeken. Steeds vaker hadden we het over samenwonen. Ik huurde een appartementje en hij kon zo intrekken. Dat voelde voor hem niet fijn, want alles was van mij. We zouden eerst kijken hoe die drie weken vakantie zouden zijn. We waren toen ook echt op elkaar aangewezen. Die vakantie ging goed en besloten daarna om samen op zoek te gaan naar een huis. Onze verschillen werden duidelijk. Hij was groot wonen gewend, ik knus wonen. Daar moesten we echt onze middenweg in vinden. Maar na 3 maanden zoeken vonden we onze huidige woning. Binnen een week was alles rond voor een voorlopig koopcontract. Dat is inmiddels 8 jaar geleden. Binnen 6 weken was ook de hypotheek geregeld en op 20 december 2010 was de overdracht. We zouden een maand bezig zijn met klussen en alles een plekje geven en ons streven was om met mijn verjaardag in ons huis te zitten. Dat lukte! De eerste maanden samen wonen was zoeken naar. Want we waren allebei andere dingen gewend. Maar het lukte ons. We gingen die zomer op vakantie naar Maleisië. We hadden het over trouwen gehad, want dat zag ik wel zitten met Robin en andersom. Veel mensen om ons heen stapte in het huwelijksbootje en stiekem hoopte ik ook dat deze wens in vervulling zou gaan. We genoten samen van alle leuke dingen en we steunde elkaar in slechte tijden. Het voelde heel goed om zo samen te zijn.

In de winter van 2012 boekte we een reis naar Zuid Afrika. In die periode had ik ook net te horen gekregen dat ik de autoimmuunziekte Hasjimoto heb (traagwerkende schildklier). De huisarts vertelde me toen dat ik er rekening mee moest houden dat een kinderwens wel lastig zou worden en er rekening mee moest houden dat die wellicht nooit vervuld kon worden. Mijn wereld stond op zijn kop. In tranen belde ik Robin op zijn werk. Maar we keken vooruit.

Het was juli 2012 toen ik dacht nu heb ik lang genoeg gewacht. De reis naar Zuid Afrika kwam steeds dichterbij en iedereen verwachtte daar dat een huwelijksaanzoek zou komen. Dat vond ik te voorspelbaar en heb zelf de stoute schoenen aangetrokken. Ik besloot op zondag 8 juli 2012 Robin ten huwelijk te vragen. Na hard gelach en daarna de opmerking. Oh ja nu moet ik nog antwoord geven, kwam het verlossende ja woord. Het was nog even ons geheimpje want zijn ouders waren een paar dagen weg. Daarna hebben we het de families verteld. Op 14 juli hebben we het grote nieuws met vrienden en de rest van de familie gedeeld. Op 15 juli hebben we het “openbaar” gemaakt. Op 17 juli vlogen we verloofd naar Zuid Afrika. Na die vakantie zijn we alles gaan regelen en op 21 juni 2013 stapte we in het huwelijksbootje. Ondanks de regen en storm hadden we een topdag en genoten volop. We besloten ook om ons huwelijk te bezegelen met gezinsuitbreiding als dat überhaupt ons gegeven was. Samen met de internist waren we al een tijd bezig om de medicatie goed te krijgen en op 12 november 2013 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Spannende negen maanden volgde en 3 dagen na Robin zijn 30e verjaardag kreeg hij een verlaat verjaardagscadeau. Een prachtige dochter! Een kindje die onze liefde bezegelde, maar jeetje wat komt er dan ineens ook een druk op je relatie te staan. Het was vallen en opstaan, maar door onze goede basis konden we dit ook doen. De december/januarimaanden waren even geen goede maanden voor mij. Ik voelde me ellendig, maar met hulp van mijn lieve man kwamen we weer op het goede spoor. Al snel besloten we voor een tweede te gaan en nog eerder dan verwacht was ik weer zwanger. In mei 2016 beviel ik van een prachtige zoon. Dit ging een stuk makkelijker en waar ik bij de geboorte van Chloë de mist in ging, stond ik nu sterker in mijn schoenen dan ooit. Alles liep zo lekker op rolletjes.

Afgelopen juni waren we 5 jaar getrouwd en vierde dat samen met de kinderen in Italië. Anderhalve maand ervoor had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Met dit cadeautje voor ons 5 jarig jubileum en 10 jarig samenzijn maken wij ons gezin compleet.

 

Dankbaar

Na 10 jaar samen zijn ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen. In mijn ogen kwam je uit een populaire groep met vrienden die hier in de regio best bekend waren. Nooit verwacht en bedacht dat ik uit die groep een jongen zou strikken. We hebben ups en downs gekend, samen gevochten om er weer bovenop te komen. Dat maakt mij alleen maar trots. Trots op mezelf dat ik gekozen heb voor mijn eigen geluk, trots op jou om wie je bent. Trots op ons als ouders voor onze kinderen. We staan vaak op een lijn en als we dat niet staan, zorgen we er wel voor dat we weer op hetzelfde niveau zitten. Samen met jou en de kinderen wil ik nog jaren vol avonturen beleven. Dank je wel dat jij er voor me bent!

 

 

 

Please follow and like us: