Wat vind ik het moederschap heerlijk. Ik ben wat dat aan gaat een echte moederkloek. Alleen dat was en is ook mijn grootste valkuil. In deze blog neem ik jullie mee naar 4 jaar geleden, maar ook hoe ik dat nu doe. Lees je mee.
Vier jaar geleden
In juli 2014 werd ik voor het eerst mama. Mijn grootste wens ging in vervullen en wat vond ik het heerlijk om met mijn meisje bezig te zijn. Tutten, knuffelen, wandelen ik genoot er met volle teugen van. Mijn leven bestond uit het verzorgen van mijn meisje en het leven thuis. Dat ging heel goed en na mijn verlof ging ik 3 dagen werken (24 uur). Toen het werken erbij kwam begon me dat wel een beetje op te breken. Want waar haalt iedere werkende moeder nou in hemelsnaam de tijd vandaan om ook nog leuke dingen te doen. Gelukkig hadden wij wel wat theater voorstellingen geboekt, dus gingen een paar keer samen uit. Tijd voor mezelf, dat was ver te zoeken.
Vergelijken en niet over praten
Ik vergeleek mezelf met zoveel andere moeders om me heen. Waarom konden zij wel allerlei dingen doen met vriendinnen, maar lukte mij dat niet. Ik sprak er verder niet over en liet me vooral leiden door de verhalen van andere. Ook met mijn man sprak ik hier niet over en ik voelde dat ik steeds dieper in de put zakte. Waarom? Ik had toch alles wat mijn hartje begeerde. Een leuk huis, een lieve man en een prachtige dochter. Wat wil je nog meer. Zo leuk als ik het moederschap had bedacht, zo behoorlijk viel het nu tegen. Rond de jaarwisseling 2014/2015 liep het emmertje definitief over. Ik had nergens meer zin en in zelf mijn verjaardag die een week of 5 later was had ik echt geen zin in. Ik vertelde ook iedereen dat ik mijn verjaardag niet vierde dat jaar. Langzaam begon ik over mijn verdriet te praten.
Het uitspreken
Toen ik eenmaal uitsprak wat er “onderhuids” zat, kreeg ik veel steun. Een collega vertelde dat de eerste jaren gewoon tropenjaren zijn en dat je inderdaad wat minder tijd voor jezelf hebt. En dat het helemaal niet erg is om even er doorheen te zitten. Een vriendin leefde met me mee en gaf me tips. Een van die tips was gewoon even het dorp in gaan zonder man en kind en gewoon even wat voor mezelf kopen. Een truitje, een leuke broek of iets anders. Niet iets kopen voor mijn dochter maar echt even voor jezelf op pad. En zo geschiedde. Ik ging stapje voor stapje weer opbouwen en haalde inderdaad de energie uit dat uurtje alleen naar het dorp. Ik ging weer afspraken inplannen met vriendinnen en langzaam aan krabbelde ik weer overeind. Al was het soms ook wat moeilijk, want de lente kwam eraan en dat betekende dat manlief ook meer op de tennisbaan zou staan en ik dus niet zomaar meer weg kon. Oppas regelen voor een sportdag van een van ons, omdat de ander op pad wil gaat tegen mijn gevoel in en dat doe ik dan ook nog steeds niet. Toch liet ik mij niet meer uit het veld slaan.
En nu vier jaar verder
Inmiddels zijn we vier jaar verder en bijna 3 kinderen rijk. Nog zijn er weken bij dat ik weinig tijd heb voor mezelf. Dat vind ik nu minder lastig. Natuurlijk zijn er dagen dat ik er weleens van baal dat het me niet lukt om wat leuks voor mezelf te doen. Twee keer per jaar zijn er 7 weken waarop manlief competitie tennist en in de zomermaanden pakt hij een paar toernooien mee. Dat zijn voor mij de momenten dat ik iets minder kan plannen in het weekend. En om elkaar niet te zien in het weekend vind ikzelf simpelweg niet fijn. Inmiddels kan ik me er makkelijker bij neerleggen en vergelijk me niet meer met andere mama’s. Ik doe het op mijn manier en moet gewoon bij mijn eigen gevoel blijven. Een weekend weg zonder man en of kinderen dat is, nog, niet aan mij besteed. Een weekend weg zonder kinderen met man? Dat doen we nu één keer in het jaar. Lekker even met zijn tweeën een nachtje zonder kinderen en in een andere omgeving. Het maakt ons niet uit wat we doen, maar even niet zorgen om weer op te laden. In combinatie met de theateruitjes die wij een keer of 8 per jaar inplannen. Ook probeer ik met regelmaat wat met een van mijn vriendinnen te doen. Dat lukt ook niet altijd, want we hebben soms gewoon drukke weken. Maar probeer minimaal 1 keer per maand lekker even er een paar uurtjes tussenuit te gaan. Dat kan gewoon een filmpje op de bank zijn bij een kinderloze vriendin, maar ook lekker een high tea doen, uit eten, lunchen en straks een kerstshow bezoeken. Het zijn soms maar kleine dingen, maar voor mij groot genoeg. Ook haal ik de energie uit dingen thuis doen even alleen zonder kinderen. Een avondje knutselen, handwerken of gewoon lekker netflixen. Ik moest gewoon even mijn gedachten omzetten. Laat mij dan maar een ‘huismus’ zijn, maar ik geniet van die momenten. Ik heb nou eenmaal niet meer de behoefte om dronken te worden na een avondje stappen en respecteer de moeders die die behoefte wel hebben. Iedereen heeft zo haar eigen behoefte en laten we daar nou met respect mee omgaan. Het belangrijkste is lieve mede mama’s, vergeet jezelf niet!
Zoals jullie weten ben ik zwanger van ons derde wondertje. Inmiddels zijn we alweer 25 weken onderweg. Vandaag vertel ik jullie hoe ik deze eerste 25 weken beleeft heb, blik ik terug op mijn twee eerdere zwangerschappen.
De test
In het begin van 2018 was ik druk bezig met een studie voor mijn werk. Ik werk in de verzekeringen en wilde graag met de cursus risicobeoordeling en preventie mijn kennis verder verbreden. In 3 maanden tijd moest ik 6 keer op donderdag naar school naast mijn werkdag. Lange dagen en veel werk naast deze lesdagen. Als eindopdracht moesten we een module opdracht maken die bestond uit 5 onderdelen. Dus naast het huishouden, werk en mijn gezin ook nog een kleine scriptie schrijven. Dat vergt veel energie en soms ook momenten dat ik op mijn tenen moest lopen. De maand april wilde ik gebruiken om mijn scriptie af te schrijven. Dat was iedere avond een uurtje zitten. Daardoor was het behapbaar. De laatste week van april volgde en en had nog ongeveer 2 weken tot de deadline van het inleveren. De spanning steeg en ik werd wat prikkelbaarder, maar ach ja ik moest ook ongesteld worden. Dus alles bij elkaar was ik even niet Inge. Die maandag 23 april werd ik niet ongesteld. Niks voor mijn lijf, want als er iets stipt op tijd was, was het wel mijn cyclus. Het zal wel de spanning zijn van het schrijven van de eindopdracht. Of kwam nu alle stress van de afgelopen maanden eruit. 2017 was namelijk niet ons jaar. We kregen veel voor ons kiezen de afgelopen 1,5 jaar. We brachten veel bekenden naar hun laatste rustplaats en hadden een
De test van 3 mei 2018
evenement wat veel energie, frustratie en stress opslokte. Ergens moet dat er toch een keer uit. Dus dat zal dan nu wel zijn. Dan even wat later ongesteld. Het is niet anders. Twee dagen later nog niks, ik werd toch wat onrustig. Zou ik zwanger zijn? Nee joh, daar waren we even niet mee bezig, maar toch kocht ik een zwangerschapstest om dat in ieder geval uit te sluiten. Ik deed de test en die bleek negatief. Dat konden we in ieder geval uitsluiten, dan maar even afwachten. Er ging weer een week voorbij zonder dat er iets gebeurde met mijn lijf. Ik bestelde een nieuwe zwangerschapstest, want had geen zin om weer naar de winkel te gaan. Ik besloot deze test te doen op donderdag 3 mei als de kindjes naar de opvang waren en ik lekker thuis aan het werk. Manlief bracht ze weg en ik deed in de loop van de ochtend de test. Daarna zou ik de huisarts bellen, want het duurde nu wel erg lang. Wilde even een extra check dat ik niet zwanger was, want dan kon ik met die info naar de huisarts. Ik deed de test, legde hem weg en moest nog even de deur open doen voor de pakketdienst. Terug in keuken, want daar lag de test, zag ik ineens een dikke vette plus in het schermpje. Wat!! ECHT WAAR!! Wat een geweldige verrassing. Sta je daar dan alleen met dit grote nieuws. Manlief in tranen opgebeld op zijn werk. Daarna werd in gang gezet. De eerste afspraak bij de verloskundige was een week na Sepp zijn tweede verjaardag. De middag van de test moest ik bloedprikken in het behandelcentrum. We moesten even een knop omzetten en weer aan het werk. Het was per slot van rekening mijn werkdag. Je snapt natuurlijk wel dat werken even voor geen meter meer ging.
Het eerste trimester
‘s Avonds was er even tijd om dit nieuws te verwerken, samen er over te praten. Met moederdag vertelde we onze ouders het nieuws. Een mooier cadeau konden we onze moeders niet geven. Voor de rest bleef het even stil tot we wat meer zekerheid hadden bij de eerste echo.
Op 29 mei hadden we de eerste echo en de intake bij de verloskundige. Met een volle blaas zaten we daar te wachten. Omdat er een grote babyboom gaande is binnen onze vriendengroep had ik
13 weken zwanger
al kunnen regelen dat we niet samen met deze dames een afspraak hadden of in ieder geval tegen konden komen. Toch stapte er een van onze vrienden de wachtkamer binnen, want ook de fysio zit op dezelfde etage. Potjandikkemedosie, betrapt ;-). Daarna mochten we al snel de echo laten maken. Vol spanning keken we naar het beeldscherm en daar zag ik al heel snel een knipperend lichtje, het hartje. Oh wat fijn! Dat was in ieder geval goed en de eerste prognose was dat ik uitgerekend was op 4 januari 2019. Met mijn eigen berekening klopte dat voor geen kant, want ik kwam uit op 30/31 december 2018. Omdat mijn cyclus zo stipt is had ik nog wel het gevoel dat ze het met de officiële termijnecho nog wel bij zouden gaan stellen. Na de echo hadden we de intake. Omdat we er inmiddels voor de derde keer zaten was dit natuurlijk gesneden koek en het meeste stond nog in het systeem. Gelukkig had ik nog weinig last van kwaaltjes. Ik was alleen erg moe en ik had al een lekker klein buikje dat groeide. Dat laatste moest ik wel verborgen houden op mijn werk, want daar wilde ik het nieuws nog niet vertellen. Wat moest ik toch ineens veel naar de tandarts. Ik had zogenaamd een gaatje en die kon mooi nog voor we op vakantie gingen gevuld worden ;-). De broers en zus vertelde we het na de vroege echo en belde die avond even een rondje. Maandag 11 juni hadden we de termijnecho en het termijn werd vastgesteld. Ik was 11 weken zwanger en de uitgerekende datum wordt definitief vastgesteld op 31 december 2018. Na een zomerkindje, een lentekindje nu een winterkindje. De dag na de echo besloten we iedereen op de hoogte te stellen en op woensdag kon ik het grote nieuws op mijn werk vertellen. Er werd leuk en verrassend gereageerd. Mensen die bij ons zeker een derde verwacht hadden, maar ook mensen die het niet verwacht hadden. Maar ook kreeg ik nare reacties op de de zwangerschapsaankondiging. Die ga ik maar niet herhalen, want dan wordt ik er weer verdrietig van.
Het tweede trimester
Het tweede trimester ging in toen wij naar Italië vertrokken. De kindjes wisten nog niet dat er een broertje of zusje op komst was, dat zouden we in Italië tegen ze vertellen. Het laatste cadeautje in de tas was de zwangerschapsaankondiging voor de kinderen. Laat nu ook het toeval zijn dat ze op de vrijdag voor ons vertrek op het kinderdagverblijf een baby was geweest die ze mochten verzorgen samen met de leidsters. Chloë was daar helemaal vol van geweest en wilde ook wel een baby in huis. Nou meid, dat hoor je over een paar dagen wel. Eenmaal op de camping mocht ik eindelijk het grote nieuws vertellen tegen de twee. Het eerste cadeau was het boekje “mama wat zit er in je buik?”. Samen met de kindjes lazen we het boek en ineens viel het kwartje bij Chloë. Sepp is nog te jong om het te begrijpen. Chloë was helemaal door het dolle heen. Mama krijg ik dan een zusje? Een baby in je buik, wanneer komt de baby? Ze is zo enthousiast. Ook kochten we een aftelkalender voor haar. Iedere week mag ze een bladzijde omslaan en een opdracht doen. Helaas tijdens de rit naar Italië kreeg ik last van mijn bekken en heb daar heb ik de hele vakantie last van gehad. Ook namen we allemaal de tijd om lekker uit te rusten, bij te komen en lekker met elkaar te genieten. In onze vakantie kwam de uitslag van de nipt-test. Geen bijzondere bevindingen.
24 weken zwanger
Mijn buik groeide lekker door en had dus al lekker een zichtbaar buikje met 13 weken. Kon mijn eigen kleding niet meer aan. Zowel bij Chloë als bij Sepp groeide mijn buik heel snel. Dus niet iets om me heel er zorgen over te maken. Voelde de eerste kriebeltjes in mijn buik, ons wondertje fladderde lekker rond. Na de vakantie had ik eindelijk weer wat meer energie om dingen te doen. Hadden een controle bij de verloskundige. We plande een pretecho in want we merkte dat Chloë toch wel wat behoefte had om haar broertje of zusje een keer te zien. Ook wilde we deze keer wel het geslacht weten. We plande een gender reveal party in met de familie, waarover ik al eerder een blog schreef. En ook de 20 weken echo volgde. Ook hier werden geen afwijkingen gevonden. Onze kleine man voelde ik steeds meer, maar nog niet dagelijks. Waar ik bij Sepp al met 20 weken mijn buik zag bewegen, zag ik dat nu niet. Nu was dat ook niet zo heel gek, want ook nu had ik weer de placenta aan de voorkant liggen. De kleine man ligt nu nog lekker dwars in mijn buik en zijn gezicht ligt naar beneden.
Afgelopen week voelde manlief en dochterlief de baby voor het eerst trappelen in mijn buik. Voor ons toch wel een heel bijzonder moment en onze dochter wat is ze trots dat ze de baby gevoeld heeft. Ondanks dat ze zo graag een zusje wilde en alles behalve blij was met de uitslag van de gender reveal party is ze inmiddels helemaal om. Nu al enorm trots op haar broertje en kan niet wachten om mama te helpen.
Vorige week hadden we ook de controle weer bij de verloskundige. Die kon de baby wel horen bewegen, maar kon geen hartslag vinden, dus mochten we nog even bij de baby kijken. Samen met Chloë en Sepp naar de echo kamer. Dat was toch wel heel gaaf om ons mannetje nog even te zien. Handje in de bokshouding, gezichtje naar beneden en nog steeds lekker dwars liggen. De kleine man groeit goed en dat is toch wel iedere keer fijn om bevestigd te krijgen.
Kwaaltjes en ongemakken
Inmiddels heb ik een buik die goed aanwezig is. Schoenen met veters aantrekken lijkt inmiddels op horde lopen met olifantenvoeten. Dus misschien toch maar de laatste weken in slippers doorbrengen 😉 Nee hoor gekkigheid, ga volgende week even op pad naar een paar instappers, laarsjes of gympen waar ik de winter mee door kan komen. Moeder natuur laat me ook alvast wennen aan de nachtelijke voedingen. Tussen 4 en 5 gaat er een soort wekker in mijn lijf af die zegt dat ik wakker moet worden. Dan niet zomaar wakker, maar echt klaar wakker. Het is echt pluk de dag met Inge. Deze wekker heb ik sinds mijn lijf is begonnen met melk produceren. Dus nu een week of twee. De eerste druppels melk zijn dus al opgevangen in mijn pads. Dit is bij mij ook niet ongebruikelijk hoor, want bij alle 3 de zwangerschappen begon dit in de 23e week van de zwangerschap. Dan maar liever die pads in mijn BH dan halverwege de dag op die plek een paar natte plekjes hebben zitten. Al die voornoemde kwaaltjes en ongemakken zijn voor mij maar kleine dingetjes. Kan daarin wel de humor kwijt, maar er is een ding wat ik echt zo van baal en dat is brandend maagzuur. Ik moet zo opletten met wat ik eet of drink. Begin ik de dag met iets wat de maagzuur opwekt in alle hevigheid dan is het er de hele dag. Begint mijn dag goed zonder brandend maagzuur dan heb ik geluk en kan ik de hele dag redelijk goed doorkomen. Stiekem ben ik wel blij dat het nog niet zo heftig is als bij Chloë en Sepp. Toen kreeg ik van alles brandend maagzuur. Hoop dat dit bij deze derde en laatste zwangerschap mij bespaard bleven.
Traagwerkende schildklier
In het begin schreef ik al dat ik bij het ontdekken van de zwangerschap me moest melden bij het behandelcentrum om bloed te prikken. Doordat ik een traagwerkende schildklier heb, moet ik iedere maand bloed prikken om mijn schildklierwaardes te laten vaststellen. Als de waardes stijgen moet ik medicatie ophogen. Sowieso gaat de medicatie omhoog bij een zwangerschap, want mijn lichaam produceert niet genoeg schildklierhormoon om twee mensen te voorzien. De medicatie is inmiddels 2 keer opgehoogd, maar de waardes blijven gelukkig redelijk stabiel. De komende weken zit ik dus nog regelmatig in het behandelcentrum om buisjes bloed af te staan, maar dat is voor een goed doel.
Hoe beleef ik deze zwangerschap?
Dit is mijn derde en laatste zwangerschap. Na dit jongetje is ons gezin compleet. Ik neem van alle dingetjes die we doen in deze zwangerschap afscheid, want ja die twintig weken echo, was echt
termijnecho, 11 weken zwanger
de laatste keer dat we dat gingen meemaken. Ik geniet intens van het getrappel in mijn buik. Ook geniet ik intens hoe ons meisje bewust deze zwangerschap mee maakt. Ook Sepp begint het steeds meer op zijn manier te begrijpen. Omdat het ook de laatste zwangerschap is heb ik nu wel een fotoshoot geboekt om die buik mooi vast te laten leggen. Dat heb ik bij de andere twee niet gedaan. Het is voor mij een manier om het tijdperk zwangerschap straks af te sluiten.
Het grootste deel van het tweede trimester ging voorspoedig, nu merk ik wel dat ik weer sneller moe ben. Fietsen en lopen het gaat allemaal niet zo snel meer. Ik sta te hijgen alsof ik de marathon gelopen heb. Ook tillen van zware dingen doe ik niet meer. Dat betekend ook dat ik het tillen van Sepp tot een minimum beperk. Wat hij inmiddels ook weet en accepteert. Dan zegt hij: “mama niet tillen he, mama babybuik. Ik probeer dan ook ‘s middags tijdens het slaapje van Sepp een dutje te doen. Ook heb ik een paar extra vrije dagen ingepland zodat ik lekker een dagje niks hoef te doen. Op mijn werk is het prima uit te houden. Ik heb een kantoorbaan en het streven is ook om tot week 36 door te werken. Dat betekend dat ik 30 november 2018 mijn laatste werkdag heb. Een heerlijk vooruitzicht. Met de vrije dagen die ik nog heb, hoef ik nog maar 29 dagen te werken dit jaar. Klinkt goed he.
De verschillen in de zwangerschappen
Deze zwangerschap beleeft ik intenser dan die van Chloë en Sepp.
Op 12 november 2013 hadden wij voor het eerst een positieve zwangerschapstest in handen. Wat was dat een bijzonder moment. De eerste zwangerschap stond in het teken van nieuw. Alles was nieuw voor ons en was onbekend terrein. Jeetje wat was ik misselijk de eerste 16 weken. Geuren rook ik intenser dan ooit. Ik deed mee met moeders voor moeders, maar trok dit niet tot het eind. Want jeetje ik ging al kokhalzend naar de wc als ik wist dat ik zo’n kan moest open maken. Het werd alleen maar erger. Ik werkte tot de misselijkheid over was thuis en vertrok daarna naar kantoor. Want je zit echt niet lekker als je naar de wc moet rennen om weer even je hormonen de hun gang te laten gaan. Ik groeide aan alle kanten, tekende in mijn gezicht en was dol op zoetigheid. Brandend maagzuur had ik al heel snel en heftig. Zo erg zelfs dat ik ‘s avonds rechtovereind in bed zat omdat ik het omhoog voelde komen. Ook kreeg ik al snel pijn in mijn bekken. Ik had heel sterk een voorgevoel dat we een meisje zouden krijgen. Over de naam zijn we weken bezig geweest, maar wilde we met de 26e week wel hebben, voor het geval dat er toch iets mis zou gaan dan konden we in ieder geval een mooie naam meegeven. Ik beviel na 40+5 weken zwangerschap in het ziekenhuis van een prachtige meid.
Een tweede kindje wilde we graag vrij snel na de eerste. Na de bevallingscontrole bij de internist voor mijn schildklier gaven we gelijk aan dat we vrij snel voor een tweede wilde gaan. We gingen het traject weer in om mijn schildklierhormoon op orde te krijgen. Na 10 maanden was dit op orde en dat was 2 weken voor Chloë haar eerste verjaardag. Ik was net gestopt met de pil om alvast te ontpillen. Op 16 september 2015 hadden we voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in handen. Ik was niet misselijk, maar had al snel een buikje. In het eerste trimester kreeg ik een infectie in mijn mond gecombineerd met aften. De aften stonden deze zwangerschap behoorlijk centraal. Ik viel ook in het eerste trimester 5 kilo af van de infectie in mijn mond. Uiteindelijk met een antibioticakuur van de huisarts was ik weer snel op de been. Mijn buik groeide deze keer helemaal naar voren en mijn gevoel zei vanaf het eerste moment dat dit een jongetje zou zijn. De naam hadden we rond de 26e week, maar switchen uiteindelijk toch nog een keer voor wat betreft de jongensnaam. Ik was tijdens deze zwangerschap dol op zuivel en kaas. Ook het brandend maagzuur speelde een grote rol tijdens deze zwangerschap. Maar met een dreumes in huis ben je niet zo heel erg bewust bezig met de zwangerschap. Ik beviel nog net op de uitgerekende datum thuis van een prachtige knul.
Deze derde zwangerschap beleef ik dus veel bewuster. Ook al is het soms lekker druk met een peuter en een kleuter in huis. Ik ben niet misselijk geweest. Mijn grave deze keer is zoet en hartig. Het maakt echt niet uit wat er voor me staat ik kan blijven snaaien, maar dat doe ik vaak bewust niet. Ook deze ‘dracht’ groeit naar voren en al snel had ik sterk het gevoel van een jongen, maar durfde daar nog niet aan toe te geven. Inmiddels weten we dat we een jongen verwachten. Mijn gevoel liet mij deze keer weer niet in de steek. Waar we bij de eerste twee het pas wilde weten met de geboorte weten we het nu bij 21 weken. En eerlijk is eerlijk, het maakt mij echt niet uit wat het zou worden. Helaas kreeg ik bij deze zwangerschap weer last van mijn bekken. Eigenlijk sinds een paar dagen begin ik het nu zwaarder te vinden. Hoe deze zwangerschap verder verloopt zal de komende weken uitwijzen. We gaan het beleven. De naam waren we met 14 weken zwangerschap al over uit en zijn nog steeds blij met de naam. We hadden er een voor een jongen en een meisje.
De komende 15-17 weken
De komende weken staan in teken van de interne verhuizing. Sepp verhuist naar zolder en staat zijn kamer af aan zijn broertje. Daarna de laatste dingen op zijn plek zetten om zo mijn fröbelhoekje te realiseren. We moeten nog wat dingetjes regelen zoals een leuk geboortekaartje, kraamfeest of kraambezoek, bevallingsplan schrijven, de peetoom of peettante vragen en het kamertje verder inrichten. Nu we een winterkindje krijgen nog even kijken wat er aangeschaft moet worden, maar vooral nog even genieten van dat getrappel in mijn buik.
Je hoeft maar op Google in te tikken activiteit voor peuter en je kan tal van kanten op. Speeltuinen, kinderboerderijen, muzieklessen en peutergym. Je kan het zo gek niet bedenken of het is er. Sinds dat Chloë kan lopen gaan wij naar de peutergym. Inmiddels zit Chloë op school en ga ik nu alleen met Sepp naar de peutergym. In deze blog vertel ik je wat meer over onze bewegingsactiviteit op dinsdag.
Glijden van de grote mat
Buiten de schoolvakanties om wordt er in onze regio peutergym georganiseerd. Vier keer in de week is er een mogelijkheid tot gymen. Wij gaan op de dinsdagochtend. Vanochtend had ik me in de tijd vergist en stond iets te vroeg bij de gymzaal. De juf had alles al klaargezet zodat we alvast lekker aan de slag konden. Sepp kon niet wachten en wilde beginnen met het zwaaien aan de ringen. Eerst mocht ik nog even helpen, maar je weet hoe dat gaat met twee jarige hè. Sterk hun eigen willetje en vooral alles zelf doen. Sepp is gelukkig niet anders, dus mag deze mama niet helpen met slingeren aan de ringen. Dan heb ik mooi de tijd om extra te genieten van dit blije mannetje dat aan alle kanten straalt. De ringen zijn favoriet, hup nog een keer nadat er een ander kindje aan de beurt was. Verstoppen en dan kiekeboe roepen blijft een geweldig spelletje. Net als ik ga je pakken. Oh het is zo heerlijk om zo de interactie met mijn mannetje te hebben.
Natuurlijk is er niet alleen ring zwaaien. We gaan nog even trampoline springen, daar mag mama nog wel even helpen. Ook nog even door het tunneltje kruipen en springen op het grote kussen. De gymjuf klapt in haar handen en we gaan allemaal zitten. We zeggen goedemorgen, zwaaien met de handjes, de voetjes en de vingertjes. We springen, kruipen door het poortje van mama, maar ook nu denkt Sepp ja bekijk het maar even. Er staat hier zoveel leuks en nu kan ik erop. Klimmen en klauteren, liggen op de bank. Laat hem maar even lekker schuiven. Want hoe harder ik zeg dat hij mee moet doen, hoe meer hij zijn kont in de kribbe gooit.
Na de gezamenlijke activiteit mogen ze zelf weer aan de slag. Dat staat Sepp meer aan. Lekker springen, rollen, evenwicht bewaren en andere kindjes helpen. Oh en vergeet niet heel veel te
Door het tunneltje
schommelen. Hij heeft het maar wat naar zijn zin. Na 35 minuten gymen is het tijd om op te ruimen. De juf klapt in haar handen en het is tijd om met elkaar op te ruimen. De mat oprollen, of de kleine mat opruimen. De bank op tillen, we helpen elkaar allemaal, want binnen een mum van tijd is de hele gymzaal aan kant. We maken een kring en zingen liedjes als: “we maken een kringetje van jongens en van meisjes”, “De zevensprong” en “in de maneschijn”. We sluiten af met het afscheidsliedje en dan is het tijd om onze sokken, schoenen en jas aan te doen. Na afloop betalen we de gymles en gaan we voldaan terug naar huis.
Naast dat beide kindjes het ontzettend leuk vinden om te gymen, is het ook nog eens goed voor hun motorische ontwikkeling en zelfvertrouwen. Chloë groeide in een meisje dat alles spannend vond in een kleuter die alles durfde. Sepp is bijna nergens bang voor en gaat vooral zijn eigen gang. Het is een speelse manier van kennis maken met sporten, wat wij in onze opvoeding graag mee willen geven dat sporten niet alleen gezond is, maar vooral ook heel leuk.
Wat doen jullie voor activiteit met jullie kindjes? Gaan jullie zwemmen of net als Sepp naar de peutergym. Of hebben jullie muziekles. Ik ben erg benieuwd naar jullie verhalen. Laat hieronder, op Facebook of op Instagram een berichtje achter. Ik vind het in ieder geval erg leuk om wat van jullie te lezen.
Vanaf augustus 2017 horen we van Chloë: “Als ik vier ben mag ik naar de basisschool”. Vorige week was het dan eindelijk zover. Chloë haar eerste schoolweek. Waar ze voor de buitenwereld het enorm goed doet op school, verpopt ze zich thuis tot een draakje dat vuur spuugt. Dat laatste is iets wat ze alleen thuis doet en dus voor de buitenwereld niet zichtbaar is. In deze blog blikken we terug op haar eerste week op school, wat dit doet met haar en het gezin.
Maandag 27 augustus 2018
Ik was deze ochtend al veel te vroeg wakker. Chloë wilde afgelopen nacht al niet in haar eigen bed slapen. Uiteindelijk lukte het ons om haar toch in haar eigen bed te laten slapen, ze was uiteindelijk ook zo in slaap gevallen. Ergens rond de klok van twee stond ons meisje naast ons bed en is tussen ons in gekropen. Zelf vind ik het ook erg spannend dat ons meisje naar school gaat. Voor mijn gevoel is het nog niet zo lang geleden dat ik haar op de wereld zette. Kijk nu een, na een paar keer knipperen met mijn ogen zijn er vier jaar voorbij gevlogen. Waar blijft die tijd.
onderweg naar haar eerste schooldag
Iedereen zegt het al bij de geboorte, geniet er maar van, want voor je het weet gaan ze naar school. Ondanks dat ik weet dat ons lieve, ondeugende, leergierige maar ook gevoelige meisje erg toe is aan school voelt het voor mij wel heel gek om haar een soort van los te laten en haar echt de grote wereld in te laten gaan. Chloë werd wakker van mijn wekker en stond dus om zeven uur beneden. “Goedemorgen mama, mag ik een boterham?”.Samen lopen we naar de keukentafel en daar ga ik haar boterhammen smeren. Ondertussen vertel ik dat het vandaag maandag is. De maandag dat zij voor het eerst echt naar school mag. Niet wennen, maar gelijk “cold turkey” naar school.
Wat wil je nog meer Chloë? Als 10 uurtje wil ze graag druiven mee naar school nemen, samen met een beker drinken. De druifjes in haar fruitbakje, drinken in haar Frozen beker. Zo gaan de eerste spullen in haar schooltas. De boterhammen in haar broodblik en ook wat snoeptomaatjes voor de lunch. Ik ben benieuwd of ze alles op gaat eten, maar dat zien we vanmiddag wel. Ook voor onder de middag wat te drinken. Ondertussen heeft Robin Sepp aangekleed, want die gaat naar opa en oma. Maandag is opa- en omadag. Ondertussen breng ik Sepp weg, terwijl Robin lekker met Chloë verder ontbijt. Als ik terug kom staat Chloë helemaal te stuiteren. Mag ik nu eindelijk naar school? Nog heel even wachten, maar ondertussen gaan alvast de schoenen en jas aan. Tas op de rug en ik hoor vanuit de gang: “Mama kom je al?” Uiteindelijk gaan we even over achten lopend naar school. Het is een kleine 10 minuten lopen en zijn dus veel te vroeg. Hoe dichter we bij school komen, hoe spannender ze het vind. Zo stond ze nog te stuiteren en ineens pakte ze onze hand beet. Bij school was het wel ineens heel echt. Ze wilde het liefst in papa kruipen. Eenmaal naar binnen, haar jas ophangen aan haar haakje. Het tien uurtje mag erboven staan en dan de klas in. Chloë wordt welkom geheten door de juffrouw die haar gelijk haar tafeltje aanwijst. Ze zit dichtbij de juffrouw. Ze stelt haar gelijk op haar gemak door te laten zien dat haar tekening die ze bij de kennismakingsochtend heeft gemaakt. Dat is de nieuwe verjaardagskalender in de klas. Toch durft Chloë niet los te laten. De juf besluit tegen Chloë te zeggen dat ze lekker bij haar op schoot mag zitten en dat papa en mama nog even buiten staan om te zwaaien. Dat vindt ze een goed idee en kruipt bij de juf op schoot. Voor ons een fijn om te zien dat de juf nu al het vertrouwen van Chloë heeft gewonnen. Wij lopen naar buiten en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Even knipperen en hup naar buiten om voor het raam te zwaaien. Al snel ziet ze ons en zwaait terug. Wij gaan naar huis en ik moet die brok in mijn keel toch nog een keer wegslikken. Manlief vertrekt naar zijn werk en ik heb lekker een dagje voor mezelf. Om 14:30 uur loop ik weer richting school. Voor mij nog een beetje onwennig. De meeste ouders ken ik totaal nog niet en bij school is het een ons kent ons bijeenkomst van moeders. Een aantal moeders ken ik wel en heb daar even een kort praatje mee. Dan mogen de ouders van de jongste kleuters naar binnen. De juf ziet me en zegt tegen Chloë dat mama er is en dat ze naar huis mag. Ze geeft netjes de juf een hand en we gaan samen naar huis. Ze had het erg leuk gehad, maar waarom is Sepp er niet mama? Ze vindt het maar gek dat Sepp bij opa en oma is en zij mee naar huis gaat. Thuis drinken we samen een glaasje en ik heb nog even wat lekkers voor ons gehaald. Toch blijft ze stil en laat haar even gaan. Zoveel indrukken, ze moeten even een plekje krijgen. Na het drinken krijgt ze even de tijd om lekker te ontspannen. Dat doen we lekker even op de grote slaapkamer op het grote bed. Filmpje aan en even niksen. Op maandag eten wij altijd een vorkje mee bij mijn schoonouders en daar slaat de vermoeidheid toe. Al snel is alles te veel, ze wil naar huis. Thuis kleden we ons om en poetsen we de tanden. Daarna even rustig weer proberen de dag door te nemen. Dat doen we met het boekje slaapklets voor kleuters. Ja hoor daar komen de verhalen. Wat een heerlijk boek is het. Eerst nemen we de dag door door middel van de vragen of iets leuk was of niet. Ze mag zelf nog even wat tekenen en daarna tijd voor een ontspannen spelletje. Ze ontspant zich echt zichtbaar. Toch duurt het na het verhaaltje toch nog wel even voordat ze echt in slaap valt in ons bed. Haar eigen kamer laat ze voor nu weer even links liggen.
Het dagboekje voor kleuters “slaapklets!”
Dinsdag 28 augustus 2018
Het is nog geen zes uur als onze kleuter naast ons staat. Ze is wat onrustig en begint gelijk al een stevige kleuterdiscussie. Dit wil ik niet ‘s ochtends vroeg. Ik kan gelijk mijn draai niet meer vinden met dat bolle buikje van me en besluit samen met Chloë naar beneden te gaan. Ik pak alvast haar schooltas in en vraag wat ze mee wil nemen. Stukje fruit of liever een liga. Wat wil je op je boterhammetjes? En stukjes paprika of toch liever een paar tomaatjes. Ook moet er een theedoek mee mama, niet vergeten hè. Ze heeft goed onthouden wat de juf heeft gezegd en het stond ook nog in de brief die we meekregen. De school is sinds gister begonnen met het continuerooster. De theedoeken dienen als tafelkleedje. Laat ik nou net nog een theedoek hebben die helemaal kindvriendelijk is. Haren doen, aankleden, tanden poetsen, mama’s fiets pakken en dan hop naar school. Ze wil ineens niet. Toch op de fiets en gaan. Eenmaal in de klas wordt het drama. Ze klampt zich aan mij vast als een aapje en is niet meer los te krijgen. Er staat al een werkje klaar voor haar, maar ze wil niet. Ik krijg haar nog steeds niet los, tja en ik ben ook geen salesmanager dus kan blijven praten, maar ze wil bij mij blijven. Hier raakt ze me volledig in mijn hart. Ook ik ga niet toegeven, want De juf besluit in te grijpen en vraagt of ze bij haar wil komen staan. We beloven nog even te zwaaien bij het raam. Tot mijn grote verbazing staat ze daar met een grote lach op haar gezicht te zwaaien. Toch ben ik wel heel nieuwsgierig hoe het zal gaan. Stiekem om het hoekje kijken. Na school vraag ik even aan de juf hoe het is gegaan. Ik verbaas me nog meer als ze zegt dat Chloë zich al zo vrij voelt om te praten in de klas. Ze stak haar hand op om antwoord te geven. Ik val nog net niet van mijn spreekwoordelijke stoel. Ook doet ze lekker mee met de groep. Wat ben ik blij dit te horen. Ze kan zich namelijk ook heel goed afzonderen en de kat uit de boom kijken. Hopelijk blijft ze in deze lijn doorgaan. Thuis drinken we wat met elkaar en krijgen ze wat lekkers. Sepp en Chloë hebben elkaar enorm gemist en gaan nog even lekker samen spelen. Maar al heel snel is niks meer goed. Chloë is moe, maar wil niet toegeven. Ze zegt ook wel dat ze moe is, maar wil niet slapen. Ik besluit dan ook lekker op tijd aan het eten te beginnen. Vroeg naar bed is dan even de enige optie. Het in slaap vallen ging prima, ze was zo vertrokken. In de nacht wordt alles verwerkt en de nodige troostmomenten.
Woensdag 29 augustus 2018
Wederom een nachtje met z’n drieen, maar wat heeft ze nu ontspannen geslapen nadat ze er weer tussen is gekropen. Ze wordt niet wakker van mijn wekker. Als ze door heeft dat ik me aan het omkleden ben rent ze naar haar eigen kamer om zich aan te kleden. We ontbijten samen en de mannen komen later beneden. Haar haar doen is nu zelfs geen issue meer. Ik mag heel ontspannen iedere ochtend haar haren in staarten of vlechten doen. Dat laatste is overigens nog niet mijn sterkste punt en wil dat graag leren. Iets waar ik nog tijd voor wil maken, maar omdat ik het niet lang staand vol houd, doe ik zo’n cursus wel een keer na de bevalling. Tot die tijd spiek ik wel even op youtube. Vandaag mag Chloë voor het eerst op haar eigen fietsje naar school, want papa heeft nu een standaard op haar fiets gemaakt. Daar scheurt ze dan op de fiets. Ze kan nu een week of 3 fietsen zonder zijwieltjes, dus ze moet van mij op de stoep fietsen. We wonen aan een doorgaande weg waar 50 gereden mag worden. Veiligheid boven alles dus lekker op de stoep. Vanaf volgende week gaat oma haar naar school brengen op maandag, dus oma ook even meegenomen naar school. Net voor school wilde ze niet meer. Ik ga niet naar school mama. Ze is boos op mij dat ze niet langs de kinderboerderij mag fietsen en dat we dus de gebruikelijke route nemen. Toch weet ik haar zover te krijgen de goede kant op te rijden, want ja ze moet per slot van rekening laten zien aan oma hoe ze naar school moeten. Eenmaal in de klas, hangt er weer een aapje aan mijn been. Is het dan toch te overweldigend? Ze heeft het er uiteindelijk iedere dag gewoon enorm naar haar zin. Ook nu neem ik snel afscheid en de juf neemt Chloë bij zich. Bij het raam staat ze weer vrolijk te zwaaien. ‘s Middags komt ze weer enorm enthousiast uit school. Samen fietsen we weer terug naar huis. Dat vindt ze helemaal geweldig. Trots op haar kunnen en haar fiets gaat ze naar huis. Ze luistert goed wanneer we moeten oversteken. Ik straal van trots. Thuis is ze best wel moe, maar geeft er niet aan toe. Hoe graag ik ook wil dat ze even een uurtje gaat liggen, ze doet het niet. Ze lijkt onvermoeibaar. Tegenover me heb ik wel een bijdehand kind gekregen. Ze lijkt zich beter te kunnen uitdrukken, haar taalvaardigheid gaat met sprongen vooruit. De avond is
rampzalig. Vele malen komt ze naar beneden, ondanks dat we de dag goed hebben doorgesproken, rust hebben gecreëerd. Uiteindelijk slaapt ze wederom bij ons.
Donderdag 30 augustus 2018
Ik word met veel pijn wakker in mijn bekken. Deze nachten doen me echt niet goed, waarin mijn meisje de rust niet kan vinden om de dag te verwerken. Lastig, want wat we ook doen en wat in onze macht ligt niets lijkt op dit moment te helpen. Terwijl juist de eerste dagen toch een soort ontspannen waren. Vandaag moet ik ook werken, dus ben benieuwd hoe dit in ons ritme gaat lopen. Vandaag werk ik thuis. Ik breng Chloë naar school en ga daarna weer aan het werk. Ook vandaag is het weer vastgrijpen aan mijn been. Het lijkt inmiddels een dagelijks ritueel. De juf neemt Chloë gelijk bij zich en ik kan redelijk makkelijk vertrekken. We zwaaien nog even. Omdat ik vandaag werk, gaat ze vandaag naar de buitenschoolse opvang (BSO). De juf is hier van op de hoogte en gaat Chloë helpen. Want dit is toch weer even een spannend moment. Gelukkig heeft ze al 4 weken doorgebracht op de BSO, dus ze kent de pedagogisch medewerkers en de kinderen. Aan het eind van mijn werkdag haal ik de kinderen op. Ik word door zowel dochterlief als de medewerkster hartelijk ontvangen. Chloë doet het erg goed, ze ontwikkeld zich als een tierelier. Haar “juf” is dan ook enorm trots op haar. Chloë kletst honderduit en gaan haar broertje halen. Thuis eet ze lekker, papa krijgt ook verhalen te horen. Als het bedtijd is gaat het drama weer beginnen. Het is deze keer erger dan de voorgaande dagen. Toch houden we dezelfde rituelen aan. Ze valt uiteindelijk in slaap in ons bed, maar hebben wel gezegd dat ze in haar eigen bed verder moet slapen. Als wij naar bed gaan leggen we haar over. Dikke drama bij het overleggen. We willen er niet aan toegeven, maar na een uur gegil, gehuil en strijd besluiten we een matrasje van zolder te halen en haar daar op te laten slapen. Dichtbij ons, maar wel een eigen plek. Ze slaapt daarna voortreffelijk, maar de nacht is kort. Liever een korte nacht met doorslapen dan een lange nacht die meerdere keren onderbroken wordt.
Vrijdag 31 augustus 2018
Moe van een dagje school en lekker op de bank een filmpje kijken.
We worden redelijk relaxt wakker, ik ben in ieder geval weer pijnvrij. De laatste dag van de week. Vandaag werk ik ook, dus begin al om 7:00 uur en Chloë komt gezellig bij mij zitten terwijl ik werk. Om 8:00 uur gaat de wekker, doe ik haar haar en wandelen we naar school. Haar schooltas had ik al eerder klaargemaakt. Op school geeft de juf aan dat ik haar met de lunch kan komen halen. Het is de eerste week van Chloë dus ze mag best een middagje overslaan. Wat de juf niet had gerealiseerd is dat ik op vrijdag werk. Wat redelijk uniek lijkt, want veel moeders blijken op vrijdag vrij te zijn. Je hebt niet altijd je werkdagen voor het kiezen, ik was al blij dat de woensdag vrij kon krijgen. Ik geeft wel aan dat ik op vrijdag thuis werk, dus als er echt nood aan de man is ze wel naar huis kan. Ik hoor dus niets van de juf en ze gaat na school naar de BSO. Ik ga haar op tijd halen en daar hoor ik dat ze even een dipje heeft gehad en graag naar mama wilde. Ze weten dat ik op vrijdag thuis werk en dus vroeg klaar ben, dus ook vroeg de kinderen kom halen. Robin gaat na het eten boodschappen doen en Chloë mag dan even mee. In de supermarkt krijgt ze een driftbui als oma en haar oom haar aanspreken. Daar heeft ze totaal geen zin in. Na zo’n drukke week en iedereen die aan je vraagt hoe het was is het wel te begrijpen dat het even te veel wordt. Eenmaal thuis lijkt ze weer te ontspannen. Toch wordt het op bed leggen weer een dingetje. Ik besluit Chloë te masseren ter ontspanning. Dat vindt ze heerlijk en ontspant. Ik beloof even bij haar te blijven en ze is zo vertrokken. Toch wordt ze meerdere malen deze nacht wakker.
Het weekend
Het weekend hoeft er niet gewerkt te worden en gaan we niet naar school. We doen even lekker rustig aan en proberen zoveel mogelijk de prikkels te vermijden. Chloë geven we tijd om te rusten, al slaapt ze ‘s middags niet. Overdag gaat het prima, de nachten zijn zwaar. We kunnen er minimaal een keer of 4 uit. Ik ben gesloopt en dat in combinatie met een zwangerschap, het valt even niet mee. Dus ook vroeg naar bed voor ons om te proberen bij te tanken. Het toppunt bereiken we zaterdag op zondag nacht. Vanaf 1:10 uur is het lopende band werk, met troosten, erbij willen liggen, gillen en overstuur zijn. We trekken het niet meer. Mijn prikkellimiet is bereikt in combinatie met veel te weinig slaap. Ik voel me net een vulkaan en barst uit. Ons meisje schrikt enorm en ik ook. Ze valt uiteindelijk nog een klein uurtje in slaap. We spreken af dat dit de laatste keer is dat ze op onze kamer slaapt en vanaf nu weer gewoon in haar eigen bed gaat slapen. ‘s Avonds ben ik alleen thuis en leg de kinderen dan ook alleen op bed. Alles gaat relaxt, we lezen een verhaaltje op het grote bed, poetsen de tandjes. De jongste leg ik in zijn bed en terwijl ik dat doe is ons meiske druk bezig haar slaap spullen te verhuizen van onze kamer naar haar eigen kamer. Ondanks dat ik niet zo had willen uitvallen tegen haar blijkt het wel te hebben geholpen. Ze knuffelt haar broer en gaat in haar eigen bed zitten. We gaan nog even slaapklets doornemen en we hebben fijne gesprekjes samen. Geven elkaar een dikke knuffel en voor ik nog beneden ben slaapt ze al. Om 23:00 uur is ze nog even verdrietig, want ze mist haar favoriete knuffel. Inmiddels is papa ook thuis en die gaat nog heel even bij haar liggen en ze is zo weer vertrokken. We krijgen een rustige nacht en kunnen zelf ook bijtanken.
Voor ons als gezin
Voor ons was dit een pittige week. We moeten in een nieuw ritme komen, die ik eerlijk gezegd wel heel lekker vind. Sepp mist zijn grote zus en andersom mist Chloë haar broertje. Samen halen ze een hoop kattenkwaad uit als ze allebei thuis zijn. De onrustige avonden/nachten zijn slopend. We weten heel goed dat ze dit niet expres doet. We worden dan ook niet boos op haar, want dat werkt meestal averechts. Daarom zoeken we ook naar een oplossing die voor ons past en werkt om haar zo goed mogelijk door deze voor haar en ons onrustige periodes heen te slepen. Of beter gezegd hoe kunnen wij hier beter mee dealen. Deze periode is voor ons ook nieuw en alles wat nieuw is lukt nog niet gelijk in een keer goed.
Onze kleine man mist zijn grote zus erg, maar hij vind het ook lekker om gewoon dingen te kunnen doen zonder door zijn zus gestoord te worden. Hij kletst inmiddels de oren van ons hoofd af. Omdat Sepp ‘s middags slaapt is het voor mij ook even een momentje van rust. Die ik nu juist zo hard nodig heb.
Ook voor papa is het wennen. Waar ik normaal op mijn vrije dagen alle tijd had, ben ik nu behoorlijke gebonden aan tijd. Ik begin eerst met het klaarzetten van de ontbijt spullen en de lunch voor Chloë klaar maken. Vaak komt Chloë dan zelf al aangekleed naar beneden. Ze kiest zelf haar outfit uit en kleed zich om. Samen zitten we dan aan de ontbijttafel. De mannen komen daarna. Papa is geen ochtendmens, dus moet hem soms best even achter zijn vodde aanzitten 😉 Maar geef ons nog een week of 3 de tijd en we weten niet beter meer.
Het boekje slaapklets begint zijn uitwerking te krijgen. Ons meiske pakt het boekje nu zelf en nadat zij hem heeft ingevuld gaat ze papa of mij dezelfde vragen stellen. De opdrachten vindt ze geweldig. De ene keer heel actief, de andere keer juist heel ontspannen. We vullen het boekje dus nu een week in en hopelijk blijft ze dit leuk vinden. Een goede manier wat mij betreft om haar hoofd leeg te krijgen. Voor nu op naar een nieuwe week op school.
Maar ik ben ook benieuwd naar jullie verhalen
Laat een berichtje achter onderaan deze blog, op Facebook of op Instagram.
Please follow and like us:
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok
