Maand: augustus 2018

Een dagje uit naar Amsterdam

Een reactie plaatsen

Onlangs vroeg ik op instagram naar jullie tips voor een dagje Amsterdam. Ik kreeg leuke en bruikbare tips van jullie. Het waren er genoeg om een heel weekend mee te vullen, maar we gingen maar een dagje. Benieuwd wat ik samen met mijn beste vriendin gebruikt heb van deze tips? Lees het hieronder.

 

Zaterdag 25 augustus stond al weken geleden gepland voor een dagje weg met mijn beste vriendin. Nog niet wetend wat het weer zou doen, maar we hadden al weken prachtig weer gehad in Nederland. Zou het dan toch nog zo blijven of krijgen we regen. We gaan het zien. Daarbij Amsterdam heeft een goed netwerk van het openbaar vervoer. Dat gaat wel loslopen en daarbij we zijn niet van suiker. De door jullie verkregen tips werden door mijn beste vriendin in een plattegrondje van Amsterdam verwerkt. Zo werd het overzichtelijk waar wat zat en hoe we het beste zo veel

Amsterdam Centraal

mogelijk konden zien. Het was voor ons allebei niet de eerste keer in Amsterdam, maar we wilde eens wat anders dan Madame Tussauds. Via de spoordeelwinkel van de NS boekte we goedkoop tickets naar Amsterdam. Zo kon ons uitje wat ons betreft beginnen.

 

Zaterdagochtend scheen gewoon even het zonnetje toen ik uit bed kwam, maar de voorspellingen waren niet al te best. Ik pakte mijn rugtas in, nam een paraplu mee en trok lekker zittende gympen aan. Gelukkig paste ik ondanks mijn lekkere bolle zwangerschapsvoetjes toch nog mijn gympen, ook wel fijn. Met de auto haalde ik mijn beste vriendin op, die een 2 wijken verderop woont. Daar gingen we dan op naar Den Haag, want daar pakte we eerst de tram op weg naar het Centraal Station. We zorgde uiteraard dat we wat te vroeg op CS zijn, want ja bij een dagje uit met de trein hoort uiteraard wel een lekker bakkie koffie en thee van de Starbucks. Het was rustig dus hadden alle tijd en liepen dus op het gemak naar ons spoor. Een goed plekje zoeken in de trein en lekker bijkletsen over van alles en nog wat.

Even over 11 uur bereikte we Amsterdam Centraal, even een pitsstop en op zoek naar de juiste tram. De paraplu’s die we bij ons hadden konden gelijk geopend worden, want moeder natuur nam even de tijd om de plantjes water te geven. Onze eerste stop was de Blond Amsterdam shop . Vanaf de tram is dat een paar minuutjes lopen. Je komt dan ook langs het Blond Café, maar daar was het al zo druk dat we die hebben overgeslagen. Als je gek bent van Blond Amsterdam dan is dit winkeltje wel echt een snoepjes paradijs. Wat een leuke dingen hebben ze daar. De zoet roze winkel heeft enorm leuke artikelen. Ik vind zelf de blond tekeningen geweldig, daarom mijzelf dus een mooie mama mok cadeau gedaan. Lekker om tijdens de koude wintermaanden en dus ook straks mijn verlofperiode heerlijke theetjes uit te drinken. Theetjes, zeg maar gewoon een hele sloot thee, want het is echt een mega mok. Maar eerlijk is eerlijk we mogen onszelf toch ook weleens verwennen. Ook mijn beste vriendin kocht nog een cadeautje voor zichzelf. Van ons twee is zij de grootste Blond Amsterdam fan.

De snoepjeswinkel voor Blond Amsterdam fans

Als je dan toch in de Pijp bent, dan moet je ook gewoon even op de Albert Cuyp markt zijn geweest. Even kort slenteren op deze markt, want ook nu mochten we genieten van een heerlijk verfrissende regenbui. Ook de geuren op de markt zijn op dit moment niet mijn favoriete luchtjes (iets met hormonen), terwijl ik daar normaal wel van kan genieten de lucht van verse vis, kruiden, etenswaar. Dus even voor een snelle hap een lunch gehaald. Even zitten is ook wel lekker, want ik merk toch wel dat wandelen wat doet met mijn lijf.

 

Na de lunchpauze zetten we ons avontuur in de grote stad voort. Via het museumplein door naar P.C. Hooftstraat, want ook daar was ik nog nooit geweest. Dat wordt uiteraard wel windowshopping, want mijn creditcard heeft niet die limieten om daar eens lekker te gaan shoppen.  Ik neem vandaag wel genoegen met kijken in de etalages, naar mensen en auto’s. Daar doe je mij eerlijk gezegd ook gewoon een groter plezier mee. We pakken eerst een kant van de P.C. Hooftstraat, waarna we gelijk maar even doorlopen naar het Vondelpark. De dag staat toch al bekend om de verfrissende regenbuien dat we in het Vondelpark er weer op worden getrakteerd. Tja laten we dan maar lekker een kopje thee gaan drinken met een lekker stukje taart erbij. Het wordt een appeltaartje voor mijn vriendin en ik ga voor een lemon cheesecake. Als de schoteltjes worden geserveerd krijgen we bijna de slappe lach, want wat een verschil tussen de appeltaart en de cheesecake. Ik besluit maar gewoon hele kleine hapjes te nemen, dan kan ik er namelijk extra lang van genieten. Gelukkig is het hier lekker aangenaam warm binnen en kletsen er uiteraard weer vrolijk op los. Na het theetje besluiten we nog een klein rondje Vondelpark te doen en lopen daarna de P.C. Hooftstraat verder uit. Mijn bekken vinden het rondlopen steeds minder leuk, dus besluiten de tram naar de Dam te pakken en vanuit daar lopen we nog een winkelstraatje in. Daar lopen we nog wat winkeltjes in vervolgen onze weg naar Centraal Station. Wat wordt ons plan

Verschil moet er zijn

van aanpak? We schieten even een portaal in en we staan er nog niet koud of er volgt een flinke stortbui met onweer. Centraal is al in ons zicht. Toch maar even wachten. Als de bui iets minder lijkt te worden toveren we de paraplu’s te voorschijn en hop we gaan op zoek naar de Yoghurt Barn want daar hadden we een voucher van die bij onze treinticket zat. We mochten kiezen uit een van de drie frozen yoghurt specials. Nou ik kan je wel vertellen dat is echt zalig!!! Ondertussen kijken we hoe laat de treinen rijden. Op ons traject zitten nogal wat verstoringen. Eigenlijk wilde we graag nog even een Donut scoren, maar die hebben we laten schieten. We kiezen ervoor om de trein terug naar huis te nemen die binnen 8 minuten vertrekt. Dan zijn we nog redelijk op tijd terug om nog ergens wat te gaan eten. Alleen wat gaan we eten. Vele suggesties komen voorbij, maar het wordt een klein restaurantje in Poeldijk genaamd Eindeloos. Mijn beste vriendin belt op om te vragen of ze nog een tafeltje voor twee hebben rond 19:30 en we kunnen er nog terecht.

 

De treinreis gaat uiteindelijk met wat vertraging ook onderweg toch voorspoedig en om om 18:15 uur arriveren we weer in Den Haag. Vanuit daar vertrekken we met de tram naar mijn auto en rijden we naar het restaurant. Daar komen we wel iets te vroeg aan, maar er is plek voor ons dus prima.

Een van de lekkere hapjes tijdens het uit eten

We krijgen uitleg over het concept en kletsen nog steeds honderd uit over van alles en nog wat. De hapjes zijn lekker, drinken gezellig wat en hoe super is dat ze serveren zelfs alcoholvrije wijn. Mijn avond kan al niet meer stuk. Soms vind ik het gewoon fijn om bij het eten een wijntje te drinken. Dat ik nu alcoholvrij moet drinken deert me niet, maar ik vind het vooral gezellig als er een wijntje op tafel staat. Rond 22:00 uur zijn we heerlijk verzadigd en gaan met volle buiken terug naar huis. Wat was het een heerlijke dag weg. Ik ben moe, maar weer helemaal opgeladen. Op dit soort dagen mis ik mijn kinderen om me heen, maar wat waardeer ik dit soort uitjes met mijn beste vriendin waar ik gewoon even Inge kan zijn en niet de hele dag aan het zorgen ben. Ze laden mij in ieder geval helemaal op.

 

Wat doen jullie met een dagje weg met (een) vriendin(nen)? Gaan bij jullie de kinderen mee of laten jullie ze thuis? Ik ben benieuwd. Laat hieronder, op instagram of op Facebook een bericht achter.

 

De overige nog ongebruikte tips die ik kreeg en die we bewaren voor een volgend dagje Amsterdam:

  • De taart van m’n tante
  • Pasta e Basta
  • Conelia Schuijt
  • Bodyworlds
  • De negen straatjes

 

Please follow and like us:

Het ontdekken van hoog gevoeligheid

Een reactie plaatsen

Het is inmiddels ruim twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat onze dochter een hoog sensitief persoon (HSP) is. Maar niet alleen zij. In deze blog vertel ik jullie over onze zoektocht, hoe de puzzelstukjes in elkaar vielen en hoe we proberen onze weg te bewandelen.

 

Het begin

Op 12 november 2013 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een bijzonder moment was dat. Dolblij waren we op dat moment. De eerste controles volgde en rond de 20 weken voelde ik onze baby voor de eerste keer. Een bijzonder gevoel, maar wel anders dan ik me had voorgesteld. Ik hoorde verhalen om mij heen van kindjes die lagen te trappen, maar dat deed ons kindje niet. Ik voelde vooral steeds een rug tegen mijn buikwand aanduwen. Als ik hier dan rustig en warm overheen streek merkte ik dat de baby ontspande. Eind juli 2014 beviel ik van onze dochter Chloë.

In de kraamperiode merkte we dat ze weinig kon hebben qua visite. Hadden we veel visite gehad dan zaten we daarna met een huilende dochter dat alleen maar bij papa en mama wilde zijn. Op drukke dagen wilde ze dan ook niet in haar eigen bedje slapen, maar lag ze het liefst tussen ons in. In deze periode besloten we ook dat we haar ook niet meer van hand op hand lieten gaan met de kraambezoekjes, want wij zaten daarna met de ellende. Heel sneu voor de visite die haar graag vast wilde houden, maar als een leeuwin beschermde ik mijn meisje voor de onrust.

Na 12 weken bevallingsverlof kwam de dag in oktober dat ik weer moest gaan werken. Chloë brengen we een keer in de week naar mijn schoonouders en twee keer in de week naar het kinderdagverblijf (KDV). Al snel merkte we een terugkerend patroon in haar gedrag als ze weg was geweest. We hadden onze zogenoemde dramadagen.  Er was geen land met haar te bezeilen en ik was alleen maar aan het troosten. Bijkomen van de indrukken die ze op had gedaan. Ik was gesloopt aan het eind van de dag. In die periode ben ik op zoek gegaan op Google.

 

De zoektocht

Ik zocht op termen als “baby gevoelig voor prikkels”, “gevoelige baby” en zo had ik nog een aantal termen. Ik kwam steeds weer uit bij HSP. Las erover en dacht, waar ben ik mee bezig. Onze kleine meid is 5 maanden oud. Maar toch voelde het als overgevoelig voor prikkels. Ik calculeerde dramadagen in, om zo ook voor mezelf rust te creëren.  Ik deelde mijn gevoel over onze dochter met de pedagogisch medewerksters van het KDV en kreeg veel goede tips van deze lieve dames. Ondanks dat bleef het soms zoeken. Na een drukke dag plande we een rustige dag in. Een uitstapje per dag en het hielp. Langzaam kwam er wat rust. Naarmate Chloë ouder werd en op ontdekkingstoer ging vielen er steeds meer dingen op. Gras en kunstgras, maar ook van bijvoorbeeld het zand van het strand. Ze had er totaal niks mee. Je deed haar geen plezier met die ondergrond. Waar we kindjes zagen genieten van spelen in het gras of op strand, schreeuwde onze meid moord en brand. Ook als mensen in de wagen keken, werd dat niet door haar op prijs gesteld en nog steeds houdt ze er niet van als mensen haar vanuit het niets aanspreken. Begon te huilen of ze keek weg. Bij een feestje wilde ze alleen maar op schoot in plaats van spelen op de grond. Het was zoals het was op dat moment. Na een drukke dag liepen we tegen driftbuien aan.  Toch willen wij dat ze aan deze dingen gaat wennen. Juist nu kunnen we haar nog een kneden en leren omgaan met dingen.

Chloë was 13 maanden toen ik weer zwanger mocht zijn. Naast dat dit een totaal andere zwangerschap was, was ook dit kind totaal anders qua karakter. Dat had ik dus al door in die maanden dat Sepp groeide in mijn buik. Tijdens die zwangerschap had ik mij op een forum aangesloten bij een groep dames die in dezelfde periode uitgerekend waren. We verhuisde van het forum naar een besloten Facebookgroep. Daar kletste we honderduit over onze zwangerschappen, maar ook over de kindjes die er al zijn. Ik vertelde daar over de gevoeligheid van Chloë. Een van de dames attendeerde mij op HSP en opnieuw begon de zoektocht. Chloë was toen 21 maanden. Ik deed de HSP test voor kinderen die werd ontwikkeld door Elaine Aron. Verbazingwekkend want van de 23 vragen kon ik er 3 niet beantwoorden omdat Chloë nog te jong is/was. Drie beantwoordde we er met nee en de andere zeventien beantwoordde ik er met ja. Zie je wel ik was niet gek, ik heb het dus al die tijd gewoon aangevoeld. Op dat moment ben ik mij in deze materie gaan verdiepen.

 

De puzzelstukjes vallen in elkaar

Nu we weten waar de dramadagen vandaan komen zijn we gaan zoeken naar nog meer oplossingen. Ook ontdekte we dat hoog gevoeligheid erfelijk is. Dat was het moment dat er nog meer puzzelstukjes in elkaar vielen. Verhip Chloë is niet de enige die hoog gevoelig is, maar ik ben het ook. Dat maakte voor mij ook veel duidelijk.  Robin en ik gingen op zoek naar een manier om het gezinsleven aangenamer te maken. Inmiddels was ook Sepp geboren. De bezoekjes plande we zo dat het voor Chloë goed te doen was. Gaven haar rustmomentjes en lieten haar in alle rust wennen aan haar broertje. Waar we bij Chloë er tegen aan liepen dat zij onrustig werd van hand op hand, had Sepp dat totaal niet. De verschillen in de kindjes werden en worden steeds duidelijker.

Ik kocht het boek van Elaine Aron over hoog gevoeligheid. Alleen is het nogal taaie stof en kom ik er maar niet doorheen. Toch hoop ik dit boek nog een keer uit te lezen en weer nieuwe inzichten te krijgen. Ook sloot ik me aan bij diverse groepen op facebook. Zo probeer ik beetje bij beetje meer te leren over onze mooie karaktereigenschap, want dat is HSP. Wij zijn namelijk niet verlegen, al is dat wel het eerste wat je zou denken als je ons ontmoet. Toevallig zijn wij allebei wel wat teruggetrokkener, maar wij observeren, voelen aan en reageren vanuit ons gevoel. We hebben mensen snel door, maar voelen ook spanningen, blijdschap en verdriet. We zijn vaak moe na een feestje of na een paar uurtjes in een drukke omgeving.

 

Onze route naar succes

We besloten eerst wat familie voorzichtig wat te vertellen over onze gevoeligheid en of ze in ieder geval rekening konden houden met Chloë. Ook op het kinderdagverblijf spraken we uit dat we ontdekt hadden dat ze hoog gevoelig is. We merkte dat Chloë zich prettiger begon te voelen. Maar bij spannende momenten is zij wel extra gevoelig. Dat resulteert bij ons in onrustige nachten en overdag veel driftbuien. Een continue proces van verwerken. Net als in haar babytijd kruipt ze tussen ons in, in het grote bed. Niet altijd comfortabel, maar het geeft haar rust en dat is het allerbelangrijkste. Deze dagen gaan we nog vaak krijgen en calculeren we in. Dat vraagt wat extra van ons, maar dat is niet erg. Dat doen we met alle liefde voor haar.

Waar ze maar niet aan kon wennen was onze kat. Ze werd helemaal gek van hem en hij van haar. Eind september 2016 besloten we dat het niet langer ging met een kat in huis en 2 kinderen. De kat kon niet wennen aan zijn nieuwe positie binnen het gezin en onze dochter werd gek van zijn doen en laten. Voor beide wilde we rust en daarom besloot ik met pijn in mijn hart op zoek te gaan naar een nieuw baasje. Eind oktober vonden wij een nieuwe thuis voor de kat. De rust keerde nu echt in huis.

Om de rust zo veel mogelijk te bewaren bereiden we Chloë zo goed en kwaad als het kan voor op de dingen die komen gaan. Ook houden we soms dingen bewust wat langer stil. Lassen rustmomentjes voor haar in. Ook het planbord doet het erg goed tezamen met de aftelkalenders. We plannen bewust niet te veel uitjes en wisselen drukke dagen af met dagen om bij te tanken. Gelukkig kan ze steeds beter aangeven wat ze nodig heeft. We zijn er nog lang niet, want er breekt een nieuwe fase voor haar aan. Het basisschoolleven, waar ze al vol spanning naartoe leeft. De nachten zijn onrustig, maar dat is over een week of drie weer over.

Ikzelf ben er ook nog lang niet. Mijn zwaktepunt is mezelf beschermen tegen bepaalde prikkels. Ik kan heel slecht tegen spanning en negatieve energie. Daar moet ik me voor behoeden. Ik weet mezelf inmiddels goed te beschermen in drukke omgevingen. Al lijkt het dan voor veel mensen dat ik het dan niet naar mijn zin heb, want ik ben niet zo spraakzaam. Ik sluit me af voor de verschillende geluiden zodat ik me op een gesprek kan richten. Zodat ik niet aan het eind van het feestje zo moe thuis kom. Want ja ik houd wel van gezelligheid en feestjes. Nu het me steeds meer eigen word, kan ik langzaam weer makkelijker gesprekken voeren. Zo heeft ieder zijn eigen methodes. Door een lieve penvriendin wordt ik regelmatig gevoed met mooie artikelen over kinderen en volwassenen met HSP. In slaap komen na een drukke dag of iets wat me heeft geraakt (positief of negatief) kost me veel moeite.

Voor Chloë en mezelf kocht ik een magneet armband en ook dat werkt goed. We dragen hem allebei niet dagelijks, maar op het moment dat we weten dat we het meer nodig hebben dan anders, dragen we hem. Het geeft rust en we zijn minder snel geprikkeld.

 

Nu ik weet dat ik ook HSP ben worden mij dingen uit mijn jeugd ook duidelijker. Helaas was dat 30 jaar geleden helemaal nog niet zo bekend. Ik wil proberen om Chloë een wat onbezorgdere jeugd te geven die ik voor mijn gevoel niet heb gehad. Haar te begeleiden en hulp te zoeken die nodig is. Want inmiddels weet ik ook dat er hulpverleners zijn die ook hoog sensitieve kinderen begeleiden. Komen we zelf in de knoop, dan gaan we aan de bel trekken.

Uiteraard zijn er nog heel veel meer dingen die ons tot deze ontdekking bracht, maar dan kan ik bijna een heel boek schrijven inmiddels. Ik wil het nu even tot wat hoofdlijnen beperken. Tot slot wil ik nog aangeven, ik ben geen expert op het gebied van HSP. Deze blog is puur en alleen ons verhaal. Dit onderwerp ga je regelmatig terug zien komen in mijn blog en daarom vind ik het belangrijk eerst ons verhaal te vertellen voordat ik over andere dingen ga schrijven.

 

Heb je vragen, opmerkingen of wil je reageren op het verhaal, laat dan gerust een berichtje achter onderaan deze blog of op instagram.

 

Liefs,

Inge

Please follow and like us:

Gender reveal party

Een reactie plaatsen

Al vanaf dat wij wisten dat er een derde kindje op komst is, hebben wij besloten dat we deze keer het geslacht wel wilde weten. Zowel bij Chloe als bij Sepp wisten wij het beide keren niet. Al had ik wel sterk een gevoel. Beide keren klopte mijn gevoel. Zou dat de derde keer ook gebeuren? We gaan het zien met de gender reveal party.

 

Op 11 augustus 2018 hadden wij een pretecho, waarbij we het geslacht lieten bepalen.Onze wens is om het zelf ook pas te ontdekken op het moment dat wij de taart zouden aansnijden. De echoscopist hield rekening met onze wens en deed het scherm uit toen hij het geslacht ging bepalen. Nadat hij het geslacht had bepaald gingen de betreffende echofoto’s in een dichte envelop. Daarna kregen wij nog even de tijd om te genieten van ons ukkie in mijn buik.

 

Na een iets wat uitgelopen pretecho sessie gingen wij naar huis met twee enveloppen. Een helemaal dicht, de ander met 2- en 3-D foto’s van onze kleine uk. De echoscopist nam contact op met de bakker en liet de taart op zijn naam zetten, zodat tot het laatste moment het spannend ging blijven. En dan….dan begint het lange wachten. Op 16 augustus hadden wij nog de 20 weken echo. Ook daar gaven wij aan dat wij het geslacht nog niet wisten en dat we dat pas zaterdag zouden onthullen samen met de familie. Ook deze keer hield de echoscopiste hier rekening mee. Deze medische echo was ook een goede echo en dat tezamen met een goede nipt-test was reden voor een klein feestje afgelopen donderdag.

 

Ondertussen brandde de envelop met het bewijsmateriaal in mijn handen. Jeetjeminiee ik had nooit verwacht dat ik zo zou branden van nieuwsgierigheid. Twijfels moet ik hem nu wel of niet open maken? Toch even stiekem kijken? Nee, we hadden beloofd aan onze familie dat wij het ook niet zouden weten. Dus toch nog even geduldig wachten. De dagen leken wel maanden te duren. Eindelijk is het dan zover, de dag van het feestje. De taart wordt gehaald en dan is het wachten tot de familie er is. We hebben om 15:00 uur bij ons thuis afgesproken. Rond 15:30 uur hadden we afgesproken de taart aan te snijden. Toch is iedereen heel nieuwsgierig en is dan ook lekker op tijd.

 

De familie wil graag weten of wij ook net zo branden van nieuwsgierigheid en we laten nog even de gesloten envelop zien. Nee wij weten het echt ook nog niet. Iedereen wat te drinken en dan de taart op tafel. Robin en ik allebei een mes en samen met Chloë en Sepp snijden we naar elkaar toe….en dan…….welke kleur zal de taart hebben….

 

Ik kon het zelf niet laten om een klein traantje weg te pinken, want jeetje wat is dit in bijzonder moment. We hebben hier 15 weken naar uitgekeken en hoe fijn en mooi is het om het op deze manier met elkaar te delen. Het is heel bijzonder om te wachten tot bij de geboorte, maar ik had nooit verwacht dat ik dit ook heel bijzonder vind. Het voelt heel goed om op deze manier het geslacht te onthullen en zo fijn om dit ook een keer te hebben meegemaakt. Wij genieten nog even na van dit mooie en bijzondere moment.

 

Liefs,

Inge

we krijgen een zoon en broertje

Please follow and like us:

Mijn eerste blog

4 reacties

Al lang liep ik met de gedachten om te gaan bloggen, alleen weerhield de gedachte “kan ik dit wel” mij heel lang. Tot dat mijn man zei: ik zie jou dat ook wel doen, bloggen. Dat was voor mij de aanleiding om hier eens over na te gaan denken en zie hier! Mijn eerste blog. 

 

Het begin

Twee jaar geleden speelde het idee op om te gaan bloggen. Ik dacht ik start op een soort forum voor bloggers, maar al snel bleek dat niet helemaal mijn ding te zijn. Ik wilde wat voor mezelf, maar hoe. Dus liet ik deze wens rusten, want ja wat denken mensen er wel niet van. Ik begon over alles na te denken. Wat als en hoe en waarom. Dat weerhield mij van deze grote wens om het toch te gaan doen.

Ondertussen ontdekte ik steeds meer instagram en daar kwam ik steeds meer bloggende mama’s tegen. Dat maakte me onzeker en begon weer te twijfelen wel of niet. Soms liet ik een blog lezen aan mijn man. Want soms stond het verhaal van een van de andere bloggers heel dicht bij mijn gevoel. Na zijn woorden “ik zie jou dat ook nog wel een keer doen”, vertelde ik hem dat ik die wens al een paar jaar heb, maar niet durf. Kom op, trek de stoute schoenen aan en ga aan de slag. Na wat zoeken op internet over het starten van een blog, heb ik de stoute schoenen aangetrokken. En zie hier het resultaat. En natuurlijk ben ik er nog lang niet, maar de toekomst zal dat leren. Wegwijs worden in de programma’s en alles wat maar met deze digitale wereld te maken heeft.

 

Wat kan je verwachten op mijn blog?

Op deze blog vindt je mijn persoonlijke verhalen. Ik heb hierbij wel besloten om mijn kinderen niet volledig in beeld te brengen. Je ziet ze dus uitsluitend van de achterkant. Ik kies hier bewust voor omdat mijn kinderen er niet voor kiezen om een blog te maken. De verhalen zijn persoonlijk. Mijn belevenissen. Maar ook de strubbelingen die ik tegenkom in mijn leven als hooggevoelige, maar ook als mama van een hooggevoelig kind. Ik ben geen expert, maar neem jullie graag mee in mijn eigen valkuilen, uitdagingen en vooral ook de mooie momenten.Verder ben ik gek op uitjes en creatief bezig zijn. Deze items kan je dus ook hier tegenkomen.

 

Hoe vaak ga ik bloggen?

Ik wil beginnen met één keer in de week publiceren van een blog. Zeker omdat dit nog allemaal nieuw is voor mij. Later ga ik dit zeker uitbreiden, dus hou mijn blog in de gaten. Houd ook mijn instagramfeed https://www.instagram.com/ingegaatoppad/in de gaten. Daar houd ik jullie op de hoogte van alle activiteiten op mijn blog.

 

Laat gerust een berichtje achter!

Schroom niet om eens een berichtje achter te laten. Ik vind het leuk om jullie reacties te lezen.

 

Lieve groet,

Inge

 

Please follow and like us: